Hoi, Ik ben benieuwd of jullie dit ook herkennen. Ik heb nu helaas meerdere miskramen (missed abortions) gehad. Het valt me op dat de begeleiding vanuit de verloskundige eigenlijk vrijwel direct stopt nadat de miskraam fysiek achter de rug is. Dit terwijl de emotionele verwerking vaak pas iets later op gang komt. Ik mis hierbij begeleiding van de emotionele aspecten van een miskraam. Het voelt voor mij (ook al is er steun vanuit de omgeving) extra eenzaam dat er geen contact meer met de verloskundige is zo snel al na een miskraam. Ik had het bijvoorbeeld prettig gevonden als de verloskundige een week later bijvoorbeeld nog even zou bellen en/of dat er nog één of meerdere afspraken mogelijk zouden zijn waarin aandacht is voor de emotionele kant van een miskraam. Is dit iets wat jullie herkennen of zouden jullie er juist geen behoefte aan hebben?
Herkenbaar hoor! Mijn vrucht bleek gestopt met leven bij 9 weken, hier kwamen we op de echo met 11 weken achter. Vk heeft me toen doorgestuurd naar de gyn en me aangeraden gewoon te gaan werken want ja, het leven gaat door. Ze heeft een paar dagen later gebeld hoe het bij de gyn was en that's it. Maar ik merk bij iedereen onbegrip in mijn omgeving, ze vinden dat ik er te zwaar aan til (ook mijn eigen man).
Jeetje wat stom van die verloskundige! De mijne zijn heel betrokken en bellen na een week ook hoe het gaat. Maar buiten dat ken ik wel wat je bedoelt. Sowieso vraagt er verder niemand meer naar en wordt er niet meer over gepraat. Alsof het nooit gebeurt is, alsof je nooit zwanger was.. dat is mijn ervaring tenminste.
Herkenbaar! Ik zei als je zwanger bent dan krijg je overal de aandacht en producten enz. Bij een miskraam nou hier zijn de pillen bijsluiter en serieus heb het best als heeeeeel naar ervaren. De mega krampen, wat kan je verwachten van die mk en wat heb je überhaupt nodig en dan nog de emotie van erna. Ook de 3e dag zo een huildag gehad. Gelukkig steun thuis gehad maar verder vind ik dat de hulpverlening er tekort in schiet.
Geen ervaring mee, maar ik kan me het wel goed voorstellen. Koppel het terug aan je verloskundige. Alleen dan kunnen zij er wat aan gaan veranderen. Heel veel sterkte!
Herkenbaar. Hier (Canada) mag de verloskundige zelfs geen zorg meer verlenen zodra duidelijk wordt dmv een echo of 2 HCG tests dat een miskraam onvermijdelijk is. Daar zit je dan. Je kunt eventueel nog terecht bij de early pregnancy assessment clinic in het zkh, waar je in een soort protocol wordt geduwd en je min of meer misoprostol opgedrongen krijgt. Ik heb beide keren gekozen voor afwachten, maar ze hingen iedere 1 a 2 dagen aan de telefoon en probeerden me het afwachten uit het hoofd te praten doorspect met "good girl" en "you poor sweetie". Ik werd er niet goed van en heb hun nummer moeten blokkeren tot het voorbij was. Toen ik naderhand nog even terugbelde om het netjes af te handelen sloeg de sfeer ook direct om omdat ik MIJN miskraam niet op HUN manier had gedaan. Niet fijn. Over het algemeen durf ik te beamen dat voor de emotionele aspecten van een miskraam onvoldoende ruimte en aandacht is. Hopelijk verandert dat in de toekomst!
Ik herken het helemaal. Ze hebben mij tijdens en na de mk me goed laten zitten. Ik heb mijn ha gebeld en die heeft mij geholpen.
Niet om iemand te kwetsen hoor,maar dat is de taak toch ook niet van de verloskundige of gynaecoloog? Ik denk toch dat je moet zoeken in de professionele hulpverlening.
Dat is dus iets wat ik me afvraag. Waar zat je aan te denken in de professionele hulpverlening? Een psycholoog of psychotherapeut bijvoorbeeld vind ik persoonlijk te zwaar (tenzij er sprake is van gestagneerde rouw en/of trauma). Het is immers een normale reactie op een ingrijpende gebeurtenis, waarbij ik denk dat het heel helpend en helend kan zijn in de verwerking (zodat het niet 'pathologisch' wordt) juist als er meer aandacht voor zou zijn vanuit de verloskundige. Hoewel ik ook snap dat verloskundigen al druk genoeg zijn.
Ik herken het deels, mijn vk belde een week erna wel nog om te vragen hoe het ging maar je valt gewoon toch in een enorm gat en staat ineens met lege handen en voelt dan net of ze je ook laten vallen en je niet meer meetelt. Het zou wel super sociaal zijn als ze na een aantal weken nog eens bellen hoe het gaat maar kan me ook voorstellen dat dat gewoon niet hun taak is. Zo gaat het natuurlijk bij veel beroepen (de ene is wel empathisch, de ander niet of heeft het te druk). Ik heb na mijn eerste mk ook mensen thuis erop aangesproken dat ik het vreemd vond dat niemand meer vroeg hoe het ging en dat ik er nog middenin zat etc. Na 2e miskraam deed men dit wat meer uit zichzelf. Maar ik heb niemand in mijn directe omgeving die het zelf heeft meegemaakt en alleen dan kun je denk ik echt goed bevatten hoe het voelt...
Wat rot dat je geen steun hebt gehad en ervaren hebt. Hier heeft de vk mij langs laten komen toen ik het vruchtje net was verloren en kreeg ik echt volle persoonlijke aandacht. Ook even de bloeddruk opgemeten. (Ik woon om de hoek.) Ze hebben mij een week later weer gebeld om te vragen hoe het ging. Ik heb ze bedankt en verteld dat het mij goed deed dat ze nog even belde. Het zal verschillen per vk. Een goed idee om jouw ervaring wel door te geven als feedback. Ik zou wel nadenken of ik tevreden zou zijn met de vk bij een volgende zwangerschap als ze niets meer laten horen na een verlies.
Misschien een soort van maarschappelijk werker die hier in gespecialiseerd is? Heb zelf 2x een missed arbortion gehad maar persoonlijk was ik hier erg nuchter onder ( ik heb al een zoontje en was bij de eerste ma 38 jaar dus wist dat mijn leeftijd ook niet optimaal was. Ben nu 41) Maar ik kan me ook voorstellen dat je er kapot van bent, ongeacht of je nu voor de eerste keer zwanger was of na alle verhalen die je hier leest. En dat mensen het gauw vergeten of verder leven kun je ze eigenlijk ook niet kwalijk nemen. Ze snappen niet wat voor impact het kan hebben. Het is en blijft lastig..
Herkenbaar. Voordat ik zwanger werd van de eerste heb ik zeven miskramen en een bbz gehad. Er was vanuit het ziekenhuis nauwelijks aandacht voor mijn emoties, terwijl ik na elke klap steeds dieper weg zakte. Het ging steeds slechter met mij en de steun uit de omgeving werd juist steeds minder. De meeste steun heb ik nog van mijn man en ’vreemden’ op zp gehad! Uiteindelijk op eigen initiatief wel hulp gezocht bij een psycholoog, maar ivm wachttijden duurde het vreselijk lang voordat ik terecht kon. Misschien dat dit ook een taak kan zijn van de poh-ggz of als je in het ziekenhuis loopt van de medische maatschappelijke werker? Ik vind dat ze dit vanuit de verloskundige of gynaecoloog zouden moeten aanbieden. Het is dan aan de vrouw zelf of ze hier gebruik van wil maken.
Wat vreselijk voor je! De wachttijden zijn ook erg lang zeg! Dat hoorde ik ook van mijn medekamergenote in het ziekenhuis. Helaas is zij haar kindje verloren en ze moest 3! Maanden wachten...
Voor mij is het juist niet herkenbaar. Nou ja, deels wel, want ik loop vanwege ivf in het ziekenhuis en van daaruit krijg je bijzonder weinig emotionele steun, behalve een doorverwijzing naar de psycholoog als je dat wil. Maar ik heb juist supersteun gekregen van de verloskundige. Ik kwam er bij de tweede echo (10 weken) achter dat we een MA hadden (bij de fertiliteitsarts). De week erna zouden we de eerste afspraak bij de verloskundige hebben. Nou ja, deze afspraak kon ik dus afzeggen. Werd ik die middag door haar gebeld, ze was zo geschrokken van mijn afbericht dat ze wilde vragen hoe het met me ging en me alle ruimte gaf om mijn verhaal te doen en fijne adviezen gaf. De week erna belde ze weer en nam weer alle tijd om met me te praten. Ze vroeg of ik het prettig vond om daarna nog contact te houden, maar voor mij was het goed zo. Ik had alles kunnen zeggen en vragen wat ik wilde. Mocht ik over een tijd toch nog willen praten, dan kan ik altijd bellen, verzekerde ze me. En dit alles voordat we überhaupt kennis hebben kunnen maken tijdens de intake! Ik vond dit heel bijzonder en mooi.
Wat ontzettend naar zeg! Sowieso om mee te maken en dat er dan ook nog zo weinig steun is èn lange wachttijden. Inderdaad, ze zouden het standaard vanuit het ziekenhuis aan moeten bieden. Zijn er überhaupt psychologen betrokken op de fertiliteitsafdeling?
Wat verdrietig dat je ook recentelijk een MA mee hebt gemaakt. En wat ontzettend fijn en bijzonder dat deze verloskundige zo meelevend was. Dit is eigenlijk precies wat ik bedoelde, dit zou je toch eigenlijk als de 'standaard' willen?
Ik dacht bij mijn eerste MK (met 13wkn opgewekt, want niet levensvatbaar) dat het wel ging. Maar na een maand kwam het zo hard binnen. Ik heb heel veel gehad aan een psychologe die was gespecialiseerd in psychische problematiek rondom zwangerschappen. Daarna heb ik nog een vroege MK gehad. En toen twee gezonde kinderen gekregen. Bij de zwangerschap van de oudste heb ik weer bij haar gelopen omdat ik zo bang was dat het weer misging. Ik weet niet waar ik zonder haar zou zijn geweest.
Ik ga nu binnenkort ook naar een psycholoog. Dit is een doorverwijzing van de fertiliteitsarts naar een gespecialiseerd iemand. Ik denk dat ik de miskraam redelijk verwerkt heb, al vind ik het heel moeilijk om iemand te zien (in het echt of hier op het forum) die tegelijk met mij uitgerekend zou zijn. Ik merk nu alleen dat ik echt geen enkele tegenslag meer kan hebben qua het ivf traject. Normaal was ik van het herpakken en weer doorgaan, maar nu zit ik er meteen helemaal doorheen als het niet gaat zoals ik gewild had dat het zou gaan. Ik ben nu na de miskraam weer keurig na 4,5 week ongesteld geworden. Helemaal happy dat ik weer door kon gaan met de volgende ronde. Maar toen kwam de arts met het bericht dat m’n hcg nog niet op 0 staat en ik nog een maand verplicht moet wachten. M’n wereld stortte in... Dus echt goed verwerkt heb ik het nog niet, al zou ik zo graag willen zien van mezelf dat het anders was, dat ik sterker was. Hopelijk kan de psycholoog me hier net even verder mee helpen. En @laurabb wat een goed idee om ook weer naar de psycholoog te gaan tijdens je zwangerschap. Mocht het me ooit gegund zijn om weer zwanger te raken dan ga ik dit zeker ook doen. Ik ben nu bij voorbaat al onzeker en daar wordt zo’n kleintje natuurlijk ook niet beter van.
Ik herken het zelf niet zo. Ik ben vrij nuchter en heb de 4 miskramen vrij snel achter me kunnen laten. Scheelt wel heel erg dat ik al een kindje had. Wat ik me afvraag, als jullie zelf contact zochten met de vk kregen jullie dan geen hulp aangeboden? Mij heeft nooit iemand wat gevraagd, maar als ik de vk zelf had gebeld had ze wel de tijd voor me genomen denk ik.