@ Kussentje, Jouw kindje zal gewoon gezond zijn! Net als die van de andere hier! ZOW! Sterreveldje, wat een mooie omschrijving. Word er wel emotioneel van... KNUFF!! @ Djoels, mooie commode! En klepperkont. hihi. fijn om met andere te kunnen praten over dezelfde dingen he? @ Lisette1313, ik wil jou heel veel sterkte toe wensen. Wachten is HEL! (makkelijker gezegd dan gedaan...) Probeer leuke dingen te doen. Afleiding te zoeken. En niet op internet rond gaan zoeken! Ik werd er gek van. Ben er toen mee gestopt en dat gaf meer rust. Knuff!!
Kussentje, gelukkig worden er heel veel kindjes geboren met een verdikte nekplooi die uiteindelijk toch gezond blijken te zijn. Ik weet dat je dit zelf ook weet, het is geen geruststelling, maar ik hoop dat het je een beetje houvast geeft. Maar ik snap ook dat je pas echt opgelucht zal zijn als je kindje straks geboren is en blijkt dat alles goed is. En als alles goed is stel ik gelijk 3 maanden huisarrest voor, voor alle spanning waar hij/zij jullie in gehouden heeft Indrukwekkend he? Al die kleine grafjes...wij zijn al lange tijd niet meer naar de vlinderrots geweest (durf nu niet zo goed), maar als we gingen liepen we ook langs al die kleine grafjes. @Djoels, mooi getekend maar wel een behoorlijke commode zeg..1.60. Daar kun je een tweeling op verschonen...heb je soms iets niet verteld aan ons? Maar mooi hoor! Onze commode heeft ook 2 kleinere laden bovenin.
@Lisette, Jee meid, dat is schrikken. Zulk nieuws hakt er wel even in. Het is wat de gyn zegt alleen een kansberekening, maar 1 op 2 is wel een behoorlijk risico. Jullie hebben dus ook een combinatietest laten doen neem ik aan? Of alleen een nekplooimeting? Ik wens jullie in ieder geval heel veel sterkte toe in de komende periode.
@Lisette, hoi allereerst wil ik je veel kracht en sterkte toewensen ik weet precies wat je doormaakt op dit moment :x wij hadden een kansberekening van 1op 5 ietjes beter dan jullie maar toch! ik heb ook 5 zeer zenuwslopende weken doorgemaakt,vwp gehad en toen het verlossende telefoontje...alles was goed! meid het is een kansberekening! denk daar goed aan! als je vragen hebt kan je me rustig pben! trouwens ik ben 38 jaar
@Lisette: ik wil je alleen even heel veel kracht toewensen om deze twee zenuwslopende weken door te komen!!
Hallo allemaal, Bedankt voor de steun en de reacties. Ik probeer de moed erin te houden; overdag gaat dat redelijk goed. Ik praat er veel over, iedereen op m'n werk weet ervan en werk is ook afleiding. 's Nachts gaat het minder. Dat maalt er van alles door m'n hoofd en komen alle scenario's voorbij. Ik wou dat ik dat onder controle had, maar ja... Gevoelsmatig kan ik me nog steeds niet voorstellen dat er iets mis is, rationeel denk ik bij mezelf: 8 mm is ook niet niks...er moet wel iets aan de hand zijn. Ben ook wel benieuwd hoe jullie ermee om zijn gegaan/mee omgaan in je omgeving en met je partner. Vind je steun bij elkaar of voelt het ook wel eens eenzaam? (Ik heb idd. een combinatietest gedaan: bloed +nekplooi) Groet Lisette
Er valt veel te reageren, maar zal even op jou ingaan Lisette... Wat een vreselijk slecht nieuws en wat weet ik goed wat er in je omgaat... Helaas. Je hebt mijn verhaal gelezen dus je weet ook hoe mijn eerste zwangerschap is afgelopen. Ik wil hier ook bijzeggen dat we de zwangerschap hebben laten afbreken omdat we zó weinig kans hadden dat het goed was, dat we hierin deze keuze voor ons gevoel wel moesten maken. MAAR, er zijn diverse onderzoeken geweest, waaronder onderzoeken op de vlokken, naar chromosoomafwijkingen en obductie op ons kindje, en hierbij is niets ontdekt. Dit wil niet zeggen dat er niets wás, maar het kan wel.... Jullie moeten nu eerst de uitslag afwachten en dat is hel. Wat ik niet begrijp is, dat jullie bij zo'n kansberekening de uitslag pas na 2 weken krijgen. Wij deden donderdags de vlokkentest en kregen op maandag al de voorlopige uitslag. Zowel bij deze als bij de vorige zwangerschap. Hiermee kun je dan weer verder. Ik zou wel willen weten in welk ziekenhuis je loopt, als je dat niet wilt zeggen hier mag je me ook PB en. Verder mag je me PB en zo vaak je wilt over wat je ook maar wilt weten. Ik weet hoe k.. het is en wil je met alle macht helpen, al weet ik dat ik de uitslag niet voor je kan veranderen en de zenuwen niet weg kan nemen. Ook hier op het topic kun je alles kwijt, we hebben allemaal met het bijltje (of een ander bijltje) gehakt. Liefs en sterkte van Kussentje
Djoels dat is inderdaad waar overleden kindjes liggen. Ons kindje is gecremeerd samen met andere kindjes van het ziekenhuis, en die is daar verstrooid.
Hoi Kussentje, Dank voor je reactie. Wat een verhaal bij jou, twee keer dit... Ik zit in Enschede en ik moet zeggen dat ik er heel erg tevreden over ben. De echografe en de gyneacoloog doen er alles aan om het resultaat eerder te laten komen maar zijn ook afhankelijk van het lab. Ik heb me daar inmiddels wel bij neergelegd. Jij bent inmiddels 22 weken zwanger toch? En tot nu toe kun je ervan uitgaan dat alles ok is? Groet Lisette Nogmaals dank voor je steun en je aanbod
Lisette, ik ben inderdaad 22 weken zwanger. Er is weer van alles ondezocht, op chromosomen, en op relatief vaak voorkomende erfelijke ziektes. Er is niets uitgekomen, we gaan er in principe dus vanuit dat ons kindje gezond is. Maar er bestaat nog een restrisico, op bijv. stofwisselingsziektes. Onze gyn zei wel, dat de kans groter is dat het goed is.
Djoels, leuk dat je commode door iemand gemaakt wordt... inderdaad wel een enorm ding hoor! Ik kan er languit op liggen, hahaha, maar ben nogal een kleintje . Romy, ik weet het . Maar mij blijft een beetje dwars zitten dat het de 2e keer al is van die nekplooi. Als het nu de eerste keer was was ik denk nu wel gerust. En dat ben ik het grootste deel van de tijd ook wel, maar toch.... Inderdaad, 3 maanden huisarrest. Misschien bewaar ik die wel totdat hij/ zij 16 is Enne... inderdaad heel indrukwekkend die grafjes. Al die vaders en moeders die dat mee hebben moeten maken is al iets om tranen van in je ogen te krijgen
Lisette, om hier nog even op in te gaan... Wij hebben enorm veel steun aan elkaar gehad. Het verdriet en de zorgen gaan door merg en been maar het is goed dat je het niet alleen hoeft te doen. Al vond ik het ook supererg voor mijn vriend dat hij het mee moest maken, nog erger soms dan voor mezelf. Maar als ik hem niet had gehad.... Na de eerste zwangerschap heb ik me weleens eenzaam gevoeld. De wereld draaide door terwijl die van mij stilstond. Mijn vriend ging ook vrij snel weer aan het werk, ik nog even niet. Maar dat waren meer momenten, dan vond ik mezelf heeeeeel zielig . Ik heb wel het idee het goed te hebben verwerkt, al ben ik er nog steeds wel eens verdrietig om. Door bijv. naar het sterrenveldje te gaan, verwerken we het weer een stukje meer. Maar sta hier maar niet te veel bij stil, er is kans dat het bij jullie gewoon goed komt. Wat ik zeggen wil is dat je relatie hier (nog) sterker uit kan komen. Wat er ook wel of niet gaat gebeuren. Je leert elkaar zo goed kennen. Wij waren al een heel goed stel al zeg ik het zelf , maar ik weet nu helemaal 1000% zeker dat ik met deze man oud wil worden. Aan mijn vrienden heb ik ook veel steun gehad. Wel is het zo dat ik bepaalde mensen niet in hun voordeel beter heb leren kennen... Maar daar zie ik ook het voordeel nu wel van in. Ik denk dat dit voor iedereen geldt die iets meegemaakt heeft.
En een groot voordeel van dit alles is dat ik Romy heb leren kennen en dat we elkaar zo goed hebben kunnen steunen, en nog kunnen. Dat betekend een vriendin erbij . En de meiden hier, vlak die ook niet uit natuurlijk!
Bij mijn eerste zwangerschap kwam het besef pas achteraf wat er gebeurd was. De VK had zonder dat we het wisten een nekplooimeting gedaan en ons daarmee geconfronteerd (7,5mm). We wilden helemaal geen meting en hadden dit duidelijk aangegeven. Toen gingen we in een achtbaan van ziekenhuis en artsen en binnen twee weken wisten we dat ons kindje downsyndroom had en nog erger ook was overleden. Daarna kwam pas het besef en moesten we gaan verwerken. We hebben steun gevonden bij elkaar, maar ik ben een moeilijke prater. En zoals Kussentje ook zegt: voor mij stond de wereld stil, maar om mij heen ging ie door. En jammer genoeg ben ik ook een aantal mensen tegengekomen die mij niet de steun gaven die ik van hun verwacht had. Er is nog geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Ik ben er nog erg veel mee bezig en het komt nu juist weer meer omhoog nu ik weer zwanger ben. Al moet ik wel zeggen dat nu we de 20 weken echo achter de rug hebben en alles er goed uitziet ik wat rustiger ben geworden. Meid, ik hoop echt dat jullie een goede uitslag krijgen...ik duim voor jullie en hoop dat ze je niet te lang laten wachten op de uitslag. Liefs, Romy
Hee wat goed! Ik ervaar ook veel steun uit m'n omgeving. Mijn man en ik zijn ook beide heel verdrietig. Omdat er nu eigenlijk nog niks aan de hand is....tot het tegendeel is bewezen...merk ik dat we het er nu even niet meer over hebben. We zeggen letterlijk tegen elkaar dat we nu alleen maar kunnen afwachten. Er is een soort van pauze gekomen om (nog) niet te verdrietig te zijn en om (nog) niet te vroeg te juichen. Wel heel gek: mijn man vroeg iedere dag: hoe is het met Stip en hoe is t met z'n moeder.....Ook dat is nu wel weg...Want ja, wat moet ik dan zeggen he? Ook wel jammer hoor... Dank voor jullie berichten, dit voel ook als steun! Lisette
Het is ook wel logisch hoor dat je man dat nu niet meer vraagt. Het is toch een soort van zelfbescherming denk ik. Even de boel op hold totdat je weet waar je aan toe bent. Dat afwachten is gewoon heel erg moeilijk...