Onze peuterdochter (3,5) heeft het momenteel zo moeilijk. Ze was net zo ontzettend verdrietig. Ze wilde niet dat papa en mama zo'n hoog bed hadden. Ze wilde haar nieuwe kamer niet meer (slaapt ze al 2mnd). Even met papa mee een boodschapje doen? Dat krijgen we niet voor elkaar. Ze is bang dat ik weg ga en wijkt echt niet van mijn zijde. Ze gaat nog wel gewoon naar kdv, en zelfs dat is lastig. Kortom ze heeft heel veel moeite met de komende veranderingen en ik heb zo met haar te doen. Ze doet ook echt haar best heel lief te zijn en raakt soort in paniek als ik boos wordt. Wie heeft tips om haar gerust te stellen? En wie herkent dit en hoe ging het toen de baby er was?
3,5 jr is wel een leeftijd waarop je ze redelijk wat uit kan leggen toch? het klinkt alsof je dochter erg onzeker is over alles wat komen gaat. Snapt ze wat er gaat gebeuren?? Kan je dingen nog verder verduidelijken zodat zij weet wat er aan zit te komen?? Boekjes over baby erbij met haar lezen. Wat gebeurt er tijdens de bevalling, waar gaat zij heen?? Alles wat je al wel weet dat zo goed mogelijk proberen uit te leggen en dat ze hierdoor wat zekerder wordt?? Ze is ws erg bang dat jij straks "weg" bent en dat zij niet weet waar ze aan toe is. Veel succes!! Tis aan de ene kant ook wel zielig voor alle kids die zomaar een broertje of zusje erbij krijgen, er veranderd dan opeens zoveel voor ze en ze moeten het alemaal maar een plekje zien te geven!Ons leven staat al op zn kop als er een baby komt, laat staan die van een klein kind
Wat er staat te gebeuren is voor jullie heel duidelijk en normaal. Maar voor je dochter is dat het zkr niet en ze ziet het van een andere kant,er komen steeds meer veranderingen in huis en ook al leg je het uit ze kan het heel anders bekijken dan hoe jullie dat doen. Ik zou met haar naar de bieb gaan en boekjes halen over de komst van een baby. Verder haar zoveel mogelijk overal bij te betrekken zodat ze zich niet "vergeten" voelt. Ook zodra de baby er is zou ik dan blijven doen en vooral ook even dingen 1 op 1 doen zodat ze niet het gevoel heeft dat door de komst van haar broertje of zusje zij minder belangrijk is geworden. Het is denk ik even een periode van wennen maar het klinkt heel normaal en het zal straks als de baby er een tijdje is wel weer wat beter gaan denk ik.
Het gekke is dat ze het wel de hele dqg over de baby heeft. Ze wil weten hoe hij in mijn buik is gekomen en er weer uit komt. (fijne vragen...) En ze heeft al knuffeltjes uitgezocht enzo. Ze kan natuurlijk niet beseffen wat er precies veranderd dat is voor ons al moeilijk. Maar ze lijkt dus geen moeite te hebben met de baby, "alleen" met de verandering. Ik heb het nog niet met haar erover gehad dat ze evt. naar opa en oma gaat tijdens de bevalling. Zou ik dat wel moeten doen? Ik hoop (wishfull thinking) gewoon lekker 's nachts thuis te bevallen als zij slaapt Vind het gewoon zo zielig, ze heeft het er zichtbaar moeilijk mee.