Lieve dames, ik vind het erg moeilijk om dit topic te openen maar ik merk dat ik veel behoefte heb om m’n verhaal te delen. En hopelijk is er iemand die me een beetje hoop kan bieden. Sommige dames zullen me nog herkennen van het IUI/IVF forum. Na een pittig traject (3 vroege miskramen, verwijderde eileider en 8x IUI), zijn we voor second opinion naar Cuypers & Cuypers gegaan. Zij kwamen erachter dat m’n NK-cellen te hoog waren. Daarna kreeg ik voor het eerst een punctie en werd ik met behulp van Omega 3 infusen zwanger van de allereerste poging. De zwangerschap begon heftig omdat ik last kreeg van overstimulatie en twee keer ben opgenomen in het ziekenhuis. Maar daarna verliep alles goed. Ons jongetje groeide goed, de echo’s zagen en goed uit en de NIPT was goed. Tussen de 25-30 weken merkte ik dat ik eindelijk durfde te gaan geloven dat onze droom zou uitkomen. eindelijk durfde we een kinderwagen te kopen en rond de 32 weken durfden we te kijken voor een kinderkamertje. Eind november, met 37 weken en 5 dagen, tijdens m’n verlof, voelde ik m’n zoontje ineens niet meer bewegen. Maar ondertussen waren er al weeën begonnen. Rond 18:00 braken m’n vliezen en omdat ik nog steeds geen beweging voelde moesten we naar het ziekenhuis. Daar kwam het heftigste nieuws dat ik ooit gehad heb: z’n hartje was gestopt. we kwamen in een nachtmerrie terecht die nog steeds niet over is.. ik beviel de volgende ochtend op natuurlijke wijze van onze prachtige zoon. Zo mooi.. en zo stil.. het was hartverscheurend. Een week later hebben we ons jongetje begraven. We zijn nog volop in de rouw maar de kinderwens is nu nog groter. Gelukkig begrepen zowel de gynaecoloog in het ziekenhuis als dr Cuypers dat heel goed en na twee menstruaties mochten we het weer gaan proberen. De rouwtherapeut raadde ons ook aan om verder te gaan voor onze grootste wens omdat het ons ook weer een doel en een klein beetje hoop geeft. We hebben vorige week de eerste cryo teruggeplaatst gekregen. Dus nu zit ik in de wachtweken.. heel onwerkelijk allemaal.. ik blijf ook maar denken dat dit niet zo had moeten zijn.. ik zou nu een babietje van 3 maanden moeten verzorgen ipv weer angstig moeten uitkijken naar een zwangerschapstest.. maar het is niet anders.. Het is een lang verhaal maar ik wilde het graag een keertje kwijt.. ik vind het namelijk ook heel raar om zomaar ineens weer mee te schrijven in de IVF topics zonder dit uit te leggen. Zijn er hier dames die helaas ook hun eerste kindje zijn verloren na voldragen zwangerschap? En werden jullie makkelijk zwanger daarna? Ik ben zo bang dat we nog meer teleurstellingen te verduren krijgen.. Maar mijn man en ik weten wel heel duidelijk dat de wens om een levend en gezond kindje groter is dan de angst.
Geen ervaring met een voldragen kindje, maar ik wil je heel veel sterkte en succes wensen. Wat een nachtmerrie hebben jullie beleefd en nog steeds natuurlijk. Ik hoop voor jullie dat het snel weer raak is en, hoewel je nooit meer een zorgeloze zwangerschap zal beleven, je een gezond en levend kindje in je armen mag sluiten met jullie jochie altijd in het hart <3
Geen ervaring maar wel een virtuele knuffel! Wat ontzettend heftig! Sterkte en hopelijk mag het snel weer lukken.
Wat een heftig verlies voor jullie. Ik weet niet zo goed wat te zeggen behalve dan dat ik vurig hoop dat jullie snel een gezond en levend tweede kindje in jullie armen mogen sluiten. Wij hebben destijds nog samen geschreven in het ivf 2022 topic, ik schrijf nu weer mee in een mmm 2024 topic. Voel je vrij om daar aan te sluiten als je daar behoefte aan hebt. En succes weer met de wachtweken..
ja je naam komt me bekend voor. Dank je voor je lieve berichtje. Ik zal even kijken met welk topic ik kan schrijven..
dank je.. heb je zelf een niet voldragen kindje verloren? Ik hoop ook echt dat het ons toch een keertje gegund is om een levend kindje te krijgen..
Ja klopt idd, van trimester 1 naar 2 hebben wij een zwangerschapsafbreking gehad vanwege een afwijking die waarschijnlijk is ontstaan door een medische fout. We kregen destijds de keuze afbreken óf voldragen gevolgd door het overlijden een paar uur na de bevalling. We hebben voor het eerste ‘gekozen’. Een veel kleiner kindje dan wanneer ik tot 40 weken zou wachten of dan jouw kindje natuurlijk, maar met een groot verdriet en rouwproces dat ik niet had verwacht. Ze had nu mama gezegd en hier in huis rondgelopen. Dit soort gedachten zou je wel herkennen. Wat als…? 3 maanden later opnieuw zwanger en nu een zoontje. Heel bijzonder om te merken dat verdriet, rouw, liefde en geluk zo naast elkaar kunnen bestaan en wat mensen allemaal mentaal kunnen dragen. Hopelijk mag jij dat ook snel ervaren!
Jemig wat verdrietig ook.. en wat een onmenselijke keuze moet je dan maken. Ik denk wel dat het verdriet vergelijkbaar is.. het is niet alleen de rouw om het verlies van je kindje zelf maar ook om het verlies van de toekomst die je dacht eindelijk te hebben.. en zeker na zo’n fertiliteitstraject voelt het allemaal zo oneerlijk.. iedereen lijkt maar babies op de wereld te zetten zonder moeite en wij krijgen dan met zoveel pijn en moeite er eindelijk eentje en zelf die wordt je dan weer afgenomen.. maar jij bent dus wel snel weer zwanger geworden daarna.. hoe is dat gegaan? Heb je bij je tweede zwangerschap meer medische begeleiding gekregen? Was er kans op herhaling? Ik mag trouwens vrijdag testen.. maar ik voel echt nog heel weinig..
Klopt hoor daar zit het verdriet natuurlijk ook in. Ook vond ik het vreselijk weer die drempel over te moeten bij de kliniek, weer diezelfde artsen hoe aardig ze ook zijn. Zo onwerkelijk allemaal, omdat je dacht daar (voorlopig) niet meer te komen. Het is enorm oneerlijk idd. Ik heb mijn 13 en 20 weken echo in het ziekenhuis gedaan. Alle controles mochten daar ook, maar dat wilde ik niet en ben ‘gewoon’ naar de verloskundige gegaan. Er was idd een verhoogde kans op herhaling, maar met 10x zoveel foliumzuur werd die kans weer teruggebracht naar de normale kans die iedereen heeft. Daarnaast is de kans best groot dat de afwijking is ontstaan door een medische fout. Verder had ze ook niets en was gezond. Daardoor wist ik eigenlijk wel dat we geen verhoogde kans zouden hebben bij een volgende zwangerschap dus hoe gek het ook klinkt… ik had er vertrouwen in dat onze zoon niet dezelfde of aanverwante afwijking zou hebben. De zwangerschap was dubbel, de ene dag verdriet om hoe het had kunnen zijn en de volgende dag blijdschap omdat dit kindje het zo goed doet. In deze zwangerschap heb ik emdr gedaan. Dat was pittig, maar wilde het niet na de bevalling doen. Ik wilde zoveel mogelijk kunnen genieten van zijn komst en dat is gelukt. Krijg jij ook iets van emdr of soortgelijks? Weten jullie waardoor jullie zoontje is overleden? En hebben de artsen iets gezegd over kans op herhaling? Ik was idd snel weer zwanger. Bij de eerste zwangerschap had ik heel snel buikpijn en rugpijn na de tp. Bij mijn 1e cryo tp na de afbreking ook, maar toen geen plakker. In februari 2023 mijn laatste cryo tp en had 0 klachten, tot het moment dat ik de avond voor de test moest niezen hahaha. Ineens een bandenpijn die ik herkende van m’n zwangerschap. En idd… weer zwanger. Verder dus nergens last van. Kort gezegd: niet de hoop verliezen hoor. Het zegt echt niets. Vrijdag is al bijna! Spannend! Ik stuur je wat babydust.
Ja verschrikkelijk om weer in die kliniek te zijn.. en weer nu in spanning te moeten zitten en misschien straks weer die teleurstelling.. zo oneerlijk.. wat was er bij jullie eerste kindje aan de hand dan? Wel ergens fijn dat het foliumzuur bij je tweede kindje heeft geholpen. Was je niet heel bang telkens? bij ons waren dus alle echo’s telkens goed, hij was zelfs 3350gr en 53 cm bij z’n geboorte met 38 weken, dus niets te klein ofzo. Het enige wat ze gevonden hebben is een bloeding bij de placenta die zou kunnen wijzen op een gedeeltelijke placentaloslating. De herhaling daarop is minder dan 1%, maar helaas nooit nul (bij niemand niet trouwens). Bij een volgende zwangerschap moet ik ascal en calcium slikken om de doorbloeding zo goed mogelijk te houden en ik zou extra controles mogen krijgen. Ik denk niet dat ik weer gewoon naar de verloskundige durf.. Ik heb nu rouwtherapie samen met m’n man en dat helpt wel. Maar zij kan ook emdr doen.. ik denk dat ik dat wel nodig heb omdat ik nog veel last heb van wat er gebeurt is, met name de echo toen geconstateerd werd dat hij niet meer leefde en ook wel het bevallen van m’n dode zoontje.. heeft het bij jou geholpen, de emdr? dank je voor het meeduimen!
Niet na een traject maar ons zoontje is ook einde van de zwanger overleden. Met zijn geboorte groeide het verlangen voor een kindje enorm. Hier had ik 6 maanden erna weer een positieve test, eerste ronde dat we ervoor gingen. We moesten lang op alle uitslagen wachten(corona was toen net uitgebroken) Was een enorm spannende zwangerschap maar met veel controle’s hebben we nu inmiddels een eigenwijze peuter!
wat fijn om te lezen dat je toch nog twee levende kindjes hebt mogen krijgen. En wat een verdriet om jullie eerste kindje.. Was er bij jullie een oorzaak gevonden? En werd er bij de tweede zwangerschap iets anders gedaan dan bij de eerste?
Ja, een fout in de aanleg van de placenta. Waardoor kindjes plotseling overlijden rond uitgerekende datum. Met een herhalingskans maar kunnen niet zeggen hoe groot die was. Andere zwangerschappen slikte ik ascal en groeiecho’s en flowmeeting om te kijken of placenta nog goed werkt, suikertest ook nog. En met 37 weken ingeleid worden.
Ow das wellicht wel vergelijkbaar met mij.. ging ook fout bij de placenta. Hoe was het om ingeleid te worden bij 37 weken? Was dat voor jou eerder of later dan bij de stilgeboorte? En had je toen een natuurlijke bevalling of een keizersnede? bij mij zeiden ze ook dat ze zullen inleiden bij 37 weken bij een volgende zwangerschap. Ik zou het liefst nog veel eerder ingeleid worden voor de zekerheid.. maar ja dat vinden ze denk ik niet zo’n goed idee..
Terminale villus deficiëntie heet het, met 39,5 week overleden. Ochtend goeie controle en middag overleden. Keizersnede wat lag in stuit, ik vond enorm fijn om een einddatum te hebben. Was ook letterlijk aan het aftellen..37 weken viel met H dan in weekend vond ik enorm moeilijk. Daarom in weekend nog een keer aan ctg voor me gemoedsrust.
die ochtend nog een goede controle? Jemig.. wat heftig.. maar dan weet je wel zeker dat je er ook niks aan had kunnen doen… wel fijn dat ze met je daarop volgende zwangerschap zo met je mee hebben gedacht. Die einddatum lijkt me idd ook heel fijn. dank je voor het delen van je verhaal.
Wij hebben ook ons eerste kindje, een zoontje verloren na 37+3 in mei 2023. Alle echo’s waren altijd helemaal goed, zelf 2 dagen voor zijn overlijden. er is nooit een oorzaak gevonden.. Het is zo moeilijk en rouwen is zo lastig. Helaas nog niet opnieuw zwanger