Lieve Ava, wat vreselijk om te lezen dat het bij jullie ook is misgegaan. We hebben samen geschreven op het IUI forum. Ik begrijp je als geen ander. In Mrt 2022 ging het bij ons mis. Ons zoontje werd niet stil geboren maar is na 3 uur overleden aan een klaplongetje. Net als bij jullie was alles steeds goed en plotseling ging ik bevallen. Waarschijnlijk een placenta loslating maar dat is nog steeds niet 100% zeker. Heb in Maastricht onderzoeken gehad om de kans op herhaling te berekenen maar die is minimaal. De kans om twee keer de staatsloterij te winnen is groter zeggen ze. Hier houden we ons maar aan vast. De volgende IUI was ik gelijk weer zwanger maar toen ging het mis met 10 wk. En afgelopen jaar in juli werd ik spontaan zwanger maar dat werd een biochemische zwangerschap. Inmiddels ook overgestapt naar Cuypers en alle onderzoeken gehad. Gelukkig niets uitgekomen en over twee weken starten we. Ben wel blij om te lezen dat je bij Cuypers in een keer zwanger werd en dat je daar nu ook weer in goede handen bent. Wat je schrijft dat de wens naar een kindje alleen maar groter is geworden dat herken ik heel erg. Wij hadden dat ook meteen. Jullie zoontje heeft jullie ouders gemaakt en dat gevoel is er dan ook meteen. Hier is bijna twee jaar geleden en dat gevoel wordt alleen maar meer en meer. Bij jullie is het allemaal nog heel vers. Je blijft je maar afvragen waarom is ons dit gebeurd. En waarom heeft mijn lijf dit laten gebeuren. Ik voelde me zo vreselijk toen. Gelukkig kan ik nu zeggen dat we het een plekje hebben gegeven. Ik mis hem nog heel erg maar het verdriet wordt wel steeds een beetje minder. Het traject blijft shit. Denk nu heel vaak als het gewoon goed was gegaan dan was hij nu twee jaar geworden en dan hadden we deze ellende niet meer hoeven meemaken. Ik hoop dat je vlug weer zwanger mag raken. Maar een onbezorgde zwangerschap zal het niet meer worden. Heel veel sterkte en kracht de komende tijd.
Wat fijn om iets van je te horen. Ik herinner me je verhaal nog heel goed en heb toen ook met tranen in m’n ogen met je meegeleefd. Ik begrijp echt nog steeds niet dat deze wereld zo oneerlijk kan zijn.. dat mensen zoals wij die al zo veel moeite doen voor een kindje dan alsnog een kindje verliezen.. ze waren zo welkom en in zo’n warm gezin terecht gekomen.. terwijl er aan de andere kant zoveel kinderen ongewenst ter wereld komen.. Wat een weg heb je weer moeten doorstaan zeg na het verlies van je eerste kindje.. wat knap van jullie dat jullie doorzetten ook al weet ik als geen ander dat je eigenlijk geen keuze hebt.. opgeven zou alleen maar nog meer pijn doen.. wat goed dat je ook naar Cuypers gaat. Hebben ze iets gevonden mbt de miskramen? ik heb morgen de tweede cryo tp. Het blijft zo spannend allemaal..
Cuypers heeft bij mij niets gevonden. Zelfs AMH waarde nog prima voor mijn leeftijd. In Maastricht is IVF niet gelukt door nul bevruchtingen. Riepen meteen het zal wel aan de eitjes liggen. Cuypers heeft nu extra zaad test gedaan en nu blijkt dat er veel DNA fragmentatie was. Dus dat zal eerder de reden van geen bevruchting geweest zijn. Eerder lukte de IUI twee keer bij poging een dus zou wel heel gek zijn als het dan ineens aan de eitjes lag. Tuurlijk worden die minder maar dat gaat geleidelijk aan. Vriend slikt nu 3 mnd supplementen en hier zou het mee moeten verbeteren. We starten volgende week. Spannend voor jou morgen weer een TP. Het is sowieso al spannend maar door wat jullie en wij hebben meegemaakt allemaal nog meer beladen. Ik duim heel hard voor je. Die oneerlijkheid daar denk ik ook vaak aan. Er zijn mensen die hoeven maar met hun ogen te knipperen en zijn weer zwanger. En vaak ook nog gevallen die slecht voor hun kinderen zorgen en er veel te veel hebben. We hopen maar dat ons ook een levend kindje gegund is.
ja ergens denk ik ook dat we vooral de moed niet op moeten geven, zeker omdat we al eens zo dichtbij waren geweest. Als m’n zoontje 3 dagen eerder gehaald was had hij nog geleefd.. Dus ik wil voorlopig blijven proberen en hoop echt zo dat het ons gegund is.. De terugplaatsing ging gelukkig goed, nog 1 embryo over. Maar ik hoop natuurlijk dat deze blijft zitten!
Zo denk ik ook. Het is eerder gelukt en we waren zo dichtbij. Dus het moet gewoon weer mogelijk zijn. Als ik hier op tijd een echo had gehad en longrijping spuit dan was het waarschijnlijk ook goed afgelopen. Hij was kerngezond alleen de longetjes niet rijp. Had 5 weken geen echo gehad. Zo zie je hoe belangrijk dat is. Fijn dat de TP goed ging. Ga heel hard duimen. Hier als het goed is over 6/8 dagen starten.
Allereerst wil ik je ontzettend veel sterkte wensen. Wat een ontzettend groot en vreselijk oneerlijk verlies. Wat ik heb meegemaakt is anders, maar misschien kan het je een beetje helpen. Met 23 weken zwangerschap is mijn kindje stilgeboren na een iui traject. Tegen alle verwachtingen in was ik van onze allerlaatste hele slechte poging zwanger. Ik herken wat je beschrijft om de wens om weer zwanger te worden snel op te pakken. Door in een vruchtbaarheidstraject te moeten zitten was dit gevoel nog sterker, want het gevoel dat de tijd door blijft tikken is sterker en de angst dat het nog jaren kan duren of zelfs niet gebeurt is groot. Mijn arts stelde mij wel gerust door te zeggen dat de grootste voorspeller voor een zwangerschap een zwangerschap was. Dat gaf mij veel hoop. Het was een keer gelukt… Doordat onze iui pogingen zo slecht waren moesten we verder met icsi. 4 maanden na de bevalling hebben we dit traject weer opgepakt. Het traject vond ik een stuk zwaarder dan voor ons verlies(icsi vond ik ook zwaarder dan iui mentaal en fysiek). Het gevoel van oneerlijkheid was enorm groot en de angst dat we veel slecht nieuws zouden krijgen ook. Tegen alle verwachting in ben ik meteen van de allereerste terugplaatsing zwanger geworden en daar ben ik inmiddels al weer bijna 20 weken zwanger van. het boek: ‘het rouwt in jou” heeft mij enorm geholpen en het boek ‘een regenboog in jou’ toen ik weer zwanger was. Want om weer zwanger te zijn na dit verlies, terwijl ik ook nog midden in mijn rouw zit is heel pittig. Ik weet niet of je deze boeken al kent, maar het zijn echt enorme aanraders! Ik hoop ontzettend dat je snel zwanger mag zijn en ik wens je heel veel geluk!
Wij hebben in een zelfde groepje meegeschreven vorig jaar. Ik lees net je verhaal. Wat een afschuwelijke nachtmerrie. Vreselijk wat jullie is overkomen! Ik kan me voorstellen dat de wens nu nog groter is. Ik hoop ontzettend dat het jullie snel gegund is. Virtuele knuffel!!
dank je voor het delen van je verhaal. Wat ontzettend verdrietig dat je ook een stilgeboren kindje hebt.. het doet zoveel pijn hè? En zeker als je in een traject zit.. dat herken ik heel erg.. dat maakt het gevoel van machteloosheid en wanhoop zo veel groter.. is er bij jullie iets naar voren gekomen waarom jullie kindje (jongetje/meisje?) stilgeboren is? En hoe groot de kans op herhaling is? en waarom zaten jullie in een traject? Bij ons leek het door de verhoogde NK cellen te komen dat ik miskramen en biochemische zwangerschappen kreeg en daarom kreeg ik IVF. Ik heb ondertussen vaker gelezen dat vrouwen na een stilgeboorte snel weer zwanger werden. Zelfs ook in een IVF traject. Wij hebben nu twee terugplaatsingen gehad maar die zijn helaas allebei mislukt. We hebben nu nog één cryo over uit de punctie van m’n zoontje. Ik hoop zo met heel m’n hart dat driemaal scheepsrecht is want de negatieve testen doen nu nog veel meer pijn dan voor de stilgeboorte van m’n zoontje. Ik ben ergens bang dat de stress rondom de rouw een zwangerschap tegenhoudt. Hoe was dat bij jou? Want je bent toch zwanger geraakt?
Dank je voor je lieve berichtje. Ik herken je naam inderdaad. Ik hoop dat het met jou wat beter gaat. Liefs!
Het is een onvoorstelbaar verlies wat inderdaad enorm veel pijn doet. De tijd heeft er bij mij wel voor gezorgd dat de scherpste randjes eraf zijn (en het opnieuw zwanger zijn ook denk ik, al is dat juist ook op veel momenten confronterend), maar het verdriet en gemis blijft enorm en de wat als alles goed gegaan was ook. Het idee dat hier nu een babytje van bijna een jaar oud had kunnen zijn… Ons kindje bleek een ernstige afwijking te hebben en is daaraan overleden. Dit bleek gelukkig niet genetisch te zijn, maar een duidelijke oorzaak konden ze niet geven. Pure pech werd er gezegd. De kans op herhaling is gelukkig extreem klein, maar elke echo blijft spannend. Bij ons bleek de spermakwaliteit van mijn partner erg slecht te zijn. Te slecht voor iui, waardoor icsi ons de beste kansen gaf. Bij mij is in principe niks gevonden, maar er is ook heel weinig onderzoek bij mij gedaan vind ik. Jij zit bij Cuypers en Cuypers toch? Daar heb ik enorm veel positieve verhalen over gelezen. Ik hoop dat zij jullie goed kunnen helpen!! Het lijkt me in ieder geval beter dan de Nederlandse ziekenhuizen met hun enorm basale standaard zorg. Hoe ervaar jij hun zorg? Heb je het idee dat zij meer voor jullie kunnen betekenen? Het gevoel dat de stress en de rouw een zwangerschap tegenhoudt herken ik enorm. Ook omdat je toch te vaak dingen hoort als: “toen ik er helemaal niet mee bezig was werd ik zwanger” of mensen die zeggen dat stress zo slecht voor een zwangerschap is. Daardoor was ik ook bang dat we misschien te snel zouden gaan en dat de stress een zwangerschap tegen zou houden en dat dat zonde van onze poging zou zijn. In het ziekenhuis vertelde de arts mij in ieder geval dat dit echt niet zoveel invloed heeft en mensen worden in de meest stressvolle situaties wel zwanger (letterlijk vrouwen in oorlogsgebieden worden zelfs zwanger…) en wat jij zegt er zijn genoeg mensen die na een stilgeboorte snel weer zwanger worden. Daarnaast had ik ook het idee dat de stress alleen maar meer werd van niks doen en dat het voor mijn rouw juist hielp om hoop te hebben op een nieuwe zwangerschap. Ik was zeker gestrest tijdens het traject en heb me veel zorgen gemaakt of het wel goed zou komen en heel veel verdriet van ons verlies gehad en dat heeft mijn zwangerschap niet tegengehouden. Dus ik denk dat dat echt geen reden hoeft te zijn om een zwangerschap tegen te houden. Wat ik wel gedaan heb tijdens het traject is een stapje terug doen met werken. Ik ben tijdelijk wat minder gaan werken en dat heeft me wel enorm geholpen om wat meer rust te krijgen. Het hielp mij in die periode ook om dat boek: “het rouwt in jou” te lezen. Daar staat ook in dat heel veel mensen die hun kindje zijn verloren snel weer proberen om zwanger te worden. Met dit forum had ik echt een haat-liefde verhouding haha. Soms gaf het me heel veel hoop en was het fijn om ervaringen van anderen te lezen en soms stemde het me ontzettend somber van wat er allemaal mis kan gaan en hoeveel er tegen kan zitten. Ik duim enorm voor jullie dat drie keer scheepsrecht is!!
Zelf niet meegemaakt maar mijn nicht wel. Ze beviel ook rond de 36/37 weken. Het kindje zijn hartje was ook gestopt. Zij is dit jaar bevallen van een gezond kindje. Mss heb je daar niet veel aan maar t kan dus ook gewoon goed verlopen na een stilgeboorte. Heel veel liefs en sterkte en ik hoop dat jullie heel gauw een gezond kindje in de armen mogen sluiten!
Al jullie verhalen zijn erg om te lezen. Maar ergens stelt het mij gerust dat ik ook lees dat dames weer zwanger zijn na een stilgeboren kindje. En vooral dat je niet de enige bent die zoiets heftigs heeft meegemaakt. Voor ons is het morgen 2 jaar geleden dat ons zoontje na de geboorte overleden is. Blijft altijd een moeilijke dag. Maar vrijdag het ik mijn eerste folikkel meting bij C&C dus hoop dat dit een hele mooie dag met goed nieuws gaat worden. Verdriet, angst, hoop en geluk alles zit dichtbij elkaar.
ja ik hoop het ook zo..ik merk ook dat de hoop op toch nog een levend kindje ons nu op de been houd..en we houden elkaar op de been..zonder mn vriend had ik dit nooit gekund volgens mij. Maar het helpt me wel om van jou te lezen dat het meer stress zou geven om niet weer proberen zwanger te worden. dat gevoel hebben wij namelijk ook wel heel erg. een lotgenootje van ons zei tegen me: 'we gaan dwars door de angst en het verdriet heen'. en dat allemaal om onze grootste wens uit te laten komen, die voor zoveel mensen zo vanzelfsprekend is. hoe ver ben je nou in je zwangerschap? die echo's lijken me een hel iedere keer weer..dat had ik eigenlijk al voor de stilgeboorte door de miskramen die ik heb gehad..maar kan me voorstellen dat die voor een volgende zwangerschap echt heel moeilijk worden.. ik heb overigens na de bevalling eerst nog mn vzwangerschapsverlof gehad en ben pas net weer begonnen met werken. ik heb een hele fijne werkgever en die heeft me eigenlijk meteen op dag 1 van het einde van mn verlof ziek gemeld en gezorgd dat ik heel rustig kan opbouwen. ik zit nu op 6 uur per week (en moet uiteindelijk naar 32 uur). maar daar mag ik helemaal op mn eigen tempo heen, dus ik kan gelukkig de terugplaatsingen in alle rust doen. (op werkgebied dan..) Hoe ver ben je nu in je z
ah lieve @Kletskous82 heel veel sterkte...twee jaar geleden alweer. Hebben jullie nog iets speciaals voor je zoontje gedaan? Of wou je juist even helemaal niets? Ik denk aan je.. Hoe zijn jullie de afgelopen 2 jaar doorgekomen? Ik vind het nu namelijk echt nog alsof ik in een nachtmerrie zit. Ik merk wel dat ik me minder vaak in paniek voel, of minder vaak huil. Maar de pijn is er ieder moment, en vooral de leegte... ik ben zo bang dat het alleen weg gaat als er een tweede levend kindje komt..maar wat nou als dat niet lukt? Ik ben al 39..ik was juist zoo ontzettend blij dat ons zoontje nog voor mn 40e geboren zou worden... Succes vandaag met de echo! Wie heb je als arts? Ga je daarvoor iedere keer helemaal naar Duitsland of woon je daar dichtbij? Ik laat de echo's bij ons in het ziekenhuis in de buurt doen, is anders 2 uur heen rijden iedere keer..
Dank je voor je berichtje. Het zijn wel hoopvolle berichten voor ons..omdat we allemaal niks liever willen dan alsnog een kindje om voor te zorgen. Al is natuurlijk iedere situatie anders en weet ik niet of het ons allemaal weer gaat lukken nog een kindje te krijgen. maar dat het toch vaak wel gebeurt geeft mij wel hoop.
Ik moet zeggen dat het donderdag een mooie dag is geweest. We hebben hem herdacht en weer de foto's bekeken. Dat vind ik nog steeds lastig. Zodra ik de foto's bekijk dan krijg ik meteen een heel naar gevoel. Dan voel ik me precies weer zoals toen. Wat jij schrijft herken ik heel erg. Jij noemt het een nachtmerrie en ik zei altijd het lijkt wel of ik in een hele slechte film zit. Een film die ik honderden keren heb herhaald in mijn hoofd. Ik sliep er toen ook heel slecht van. Heb weken gehuild en kon en bijna niet over praten. Maar nu twee jaar verder is dat toch heel anders. We praten nog regelmatig over hem. En vragen ons dan af waarom ons dit overkomen is. Maar ik kan er met anderen nu heel normaal over praten. Het verdriet is ook al veel minder. Ik dacht ook dat het pas weg ging als er een tweede kindje zou komen maar wij hebben het samen nu ook weer heel fijn. Het wordt gelukkig echt minder. Wij wonen heel dichtbij dus gaan steeds naar Heinsberg. De echo was een tegenvaller. Weinig folikkels deze cyclus. Maar twee terwijl het er normaal meestal 6-10 zijn. Maar het positieve was dat ze beide wel al groot waren. Mevrouw Cuypers stelde voor dinsdag een IUI te doen. Daar zijn we immers twee keer zwanger mee geraakt. IVF is nog niet succesvol geweest. Normaal heb ik pas op dag 18 de punctie maar nu is het pas dag 8. Waarschijnlijk door de medicatie in combi met maar twee folikkels zo vlug gegaan. Dus wordt nu spannend dinsdag.
heel fijn om te horen dat het verdriet minder wordt.. het voelt nu allemaal zo zinloos namelijk.. mijn schoonzusje is net bevallen van een jongetje en ik ben zo ontzettend jaloers op haar.. dat zij nu meemaakt wat wij hadden moeten meemaken.. in plaats van het moeten bevallen van een dood jongetje, het regelen van een obductie, een begrafenis en het tegengaan van melkproductie in m’n borsten.. die eerste weken waren zo onmenselijk.. ik heb daar nog veel last van.. ik krijg binnenkort EMDR om hopelijk de scherpe randjes wat te verminderen.. maar de jaloezie doet ook pijn.. Had jij (of heb jij) daar ook last van? Ik denk dat het bij mij ook komt doordat ik al jaren in een fertiliteitstraject zit (wat jij ook hebt).. dat voelt ook anders denk ik dan wanneer je makkelijk zwanger wordt en nog jong bent.. dan heb je misschien nog wat meer hoop en wat minder jaloezie erbij.. maar goed.. dat vul ik ook maar in.. spannend dinsdag! Wel bijzonder dat IUI bij jullie dan succesvoller is dan IVF, meestal is het toch andersom. Maar waarom zou je dan überhaupt IVF doen? Dat is veel belastender.. ik duim voor je dat het mag lukken met IUI! Fijn dat je ook mevrouw Cuypers hebt, ik vind haar zo lief. Al heb ik ook al een aantal keer Dr. Biazar gehad, zij is ook vriendelijk maar veel korter door de bocht dan Mvr Cuypers.
Het liefst had ik alleen maar IUI gedaan maar ik werd afgelopen jaar 41 en dan moet je aangemeld zijn voor IVF. Toen we eenmaal gestart waren konden we niet terug naar IUI. Gelukkig denkt mevrouw Cuypers er anders over. Ze zegt ik heb hier genoeg dames gezien waarbij IUI beter werkte dan IVF. Vind ze trouwens allemaal fijn daar en heel kundig. In Nederland vond ik dat helemaal niet. Die jaloezie heb ik gelukkig geen last van. Maar ik denk ook omdat de meeste in mijn omgeving al oudere kinderen hebben. Mijn zusje van 4 jaar jonger heeft al twee dochters van 18 en 14. Dus wordt bijna nooit met baby's geconfronteerd. En vrienden ook veel kids van 5-10 jaar. En ik denk ook het heeft geen zin om naar andere te kijken wat zij wel hebben. Wij hebben weer andere dingen heel fijn wat die mensen niet hebben. Jaloezie, angst, spanning en stress kost alleen maar energie. Beter proberen te ontspannen en positief te blijven. En in je hoofd blijven houden. We zijn zwanger geweest dus het kan gewoon weer. Als het tzt lukt is het misschien fijn om met dames te praten die dit ook hebben meegemaakt. Het zullen dan 9 lange, angstige maanden gaan worden.
Helaas net weer een negatieve test.. dat was ons derde en laatste cryo uit dezelfde punctie als ons zoontje. ik voel me zo leeg nu.. het voelt zo oneerlijk dat we hier weer doorheen moeten gaan en ook zo zinloos.. Nu moeten we weer voor een punctie gaan.. al die extra spuiten en hormonen.. mijn amh was na de bevalling veel lager geworden dan het jaar daarvoor.. dus ik ben zo bang dat het allemaal veel moeizamer gaat dan bij de eerste punctie.. heeft iemand nog een hoopvol verhaal voor mij? Ik zit er zo doorheen.. ik lees wel vaak dat vrouwen na een stilgeboorte weer zwanger raken maar dan gaat het juist vaak veel sneller dan de eerste keer.. ik word nu na drie mislukte pogingen zo bang dat het ons helemaal niet gegund is..