Onze pleeggezinnen krijgen van de instelling een kleine €700 per maand per kind. Dat is een hoop geld als je er 2 of 3 in huis hebt. Daarnaast betalen wij de school, de boeken, de laptop, zwemmen, sporten, enz. Ik geloof niet dat ik, alles bij elkaar opgeteld, 1400 euro per kind per maand uitgeef
Oh vind t dan echt heel schrijnend om te lezen hoe er dan alsnog over geld kan worden gesproken in je eerdere bericht. Het klinkt zo materialistisch waarbij ik juist zo’n idealistisch het gevoel heb van pleegzorg. Maar ik romantiseer het vast teveel dan…
Vooral omdat ik nu beide kanten heb gezien (de ‘gewone’ jeugdzorg en de ‘asielzoeker’ jeugdzorg), kan ik vergelijken. Waar Nederlandse pleeggezinnen niet of amper over geld klagen, is dat in mijn huidige werk heel anders. Ik kan daar dus zwaar geïrriteerd over raken. Ik zeg het ook weleens. Je krijgt verdorie ik weet niet hoeveel duizenden euro’s per jaar en dan nog klagen omdat de kaartjes van De Efteling niet vergoed worden Want zo gaat het echt. Al mijn collega’s hebben deze irritatie en als je er goed over nadenkt is het te gek voor woorden. Uiteraard zijn er ook hele tevreden pleeggezinnen bij maar het gros zit altijd te zeiken over geld. En dat stuit mij tegen de borst want ik denk niet dat je zo’n riant ‘inkomen’ had gehad als je nog in Syrië/Ethiopië/Afghanistan of whatever had gewoond. Maar dat is een hele gevaarlijke uitspraak en dat laatste zeg ik uiteraard niet maar ik denk het weleens soms
Wij hebben 4 kinderen en 3 slaapkamers. C heeft een eigen kamer. N & L slapen samen en sowieso wilt N niet alleen slapen. D slaapt nu nog bij ons. Wij hebben in principe ook geen zolder waar we een kamer van kunnen maken (te laag) en het is een huurwoning. De kinderen hebben er totaal geen moeite mee hoor dat ze samen slapen. we hebben dat regelmatig gevraagd maar ze vinden het juist fijn Sidenote: Het is wel de bedoeling om uiteindelijk een koophuis te hebben met genoeg slaapkamers.
ik ken een nl pleeggezin dat 2 jongens in huis heeft genomen vanwege het geld. De man heeft ook gezegd dat zodra ze 18 worden ze het huis uit moeten. Of ze nou een eigen ruimte hebben of niet. De dochter moest ook altijd oppassen toen de jongens nog klein waren en had amper een eigen leven. Echt bi-zar.
Ik vind het heel knap hoe je daar rustig onder kan blijven. Er zijn zo ontzettend veel mensen die 40 uur per week en meer werken en maar net, of net niet, rondkomen. Hoe blijf jij beleefd? Word je daarin getraind?
Ik heb 10 jaar bij Bureau Jeugdzorg gewerkt. Nu werk ik bij Nidos. Dat is Jeugdzorg voor minderjarige asielzoekers. Vandaar de term.
Ja we worden daarin getraind maar dat neemt niet weg dat je je eigen bepaalde normen en waarden heel erg linkt aan hoe ‘zij’ erin staan. Dat is af en toe echt op je tong bijten en niet zeggen wat je denkt maar puur aan waar mensen recht op hebben. Blijven denken aan wat ze meegemaakt hebben, waar ze vandaan komen en je eigen gedachten opzij zetten. En heel veel klagen hierover met collega’s helpt ook ontzettend. Maar boos kan ik wel worden hoor en soms benoem ik het gewoon. Dat ze wel wat meer dankbaar mogen zijn. En soms helpt dat en soms ga je ziedend je auto in.
Ik ben vier keer bevallen. Mijn kraamverzorgster, zeer ervaren, 50+, had voor mij nog geen enkele kraamvrouw gehad met een vierde bevalling. Zegt genoeg denk ik over hoe vaak grote gezinnen in mijn regio voorkomen.
Dat idee heb ik zelf ook maar wordt misschien ook wel een beetje vertroebeld door social media. Het is vooral daar dat het me opvalt niet zozeer in mijn eigen omgeving. Daar ken ik juist alleen maar 1/2 kind gezinnen.
Als ik terugdenk aan mijn jeugd:jaren 80, dan herinner ik mij eigenlijk bijna alleen maar gezinnen met gemiddeld 2 kinderen, soms 1 kind en soms 3 kinderen. Nu sedert de laatste 10 jaar valt mij op dat ik veel meer gezinnen zie/ken met 3 of 4 kinderen. Toch heb ik het idee dat een gezin gemiddeld 2 kinderen heeft in mijn omgeving. Maar het aantal grotere gezinnen is wel toegenomen. Ik zie dan weer weinig 1-kind gezinnen. Ja, 2 inclusief wijzelf, in onze straat.
Hier een tijdje gehad dat ik steeds meer 3 kindjes zag, maar 4 zoals wij is een uitzondering. 1 kind zie ik ook niet heel veel. Ken dan wel weer meer mensen zonder kinderen, die daar ook bewust voor kiezen
Dat is een mooie oplossing toch. 2 op 1 kamer zou moeten kunnen maar waneer ze ouder worden willen ze vast wel een eigen stekkie, en Jullie visie is groter te gaan zoeken. Maar hier gebeurt het veel dat er in een kamer 4 bedden zijn. En geloof mij het is niet groot en dan ouders in de woonkamer met een matras op de grond. De woning die geschikt zijn voor zulke grote gezinnen is hier heel schaars. Dus die verblijven in flatjes en daar hebben wij fgeoeg van. Maar zoals @Iertje81 zegt krijgen ze best veel voor elkaar. En dan met zoveel kinderen en net uit de oorlog vind ik het wel heel erg. Ouders hebben vaak niet eens tijd om te verwerken en dan al zoveel kinderen. Maar denk dat het ook een stukje van ons is wij bedenken goed wat wij willen en hoe. En denken vooral al aan hun toekomst en leven niet in het nu. Met ons inkomen zou ik ook niet nog een kindje er bij willen 1 is mooi 2 was fantastisch (even handschrift kijken benee) maar die wens zou nooit uit komen. En als ik nu zie hoeveel c telt dan is het wel mooi zo.
Ik lees altijd veel commentaar over ruimte etc. maar in principe word je er niet minder van ofzo hoor als je altijd delen moet… En ja als puber zijnde heb je graag privacy… maar ook als dat er niet , isis dat niet per definitie slecht lijkt me….. Ook die worden gezond groot
Ja, ik denk dat er een wezenlijk verschil in zit, hoe men dat bekijkt, per land/cultuur. Mijn schoonmoeder (ook andere cultuur) vindt een gezin stichten los staan van de middelen of de mogelijkheden. Zij hebben zoiets van, groot worden ze wel en wat is er mooier dan een grote, hechte familie. Bij mijn schoonzus sliepen 6 kinderen op 2 stapelbeden, de kleinsten aan het voeteneinde van een grote broer/zus. Mijn andere schoonzus zat in asielzoekerscentra toen haar 4e, 5e en 6e geboren werden. Het is tijd om een gezin te stichten, dan gaan ze niet wachten tot dit, dit en dit geregeld is. Ze zien het wel hoe het komt en zolang de monden gevoed zijn, zijn ze tevreden en verder zien ze het wel. Kinderen worden daar niet als last gezien. Mijn schoonmoeder zegt ook altijd, al heb je een piepklein huis, je kunt er wel 10 kinderen in grootbrengen. Als je wil, is veel mogelijk. Groot worden ze wel en wat is er mooier dan een nieuw leven. Wat dat betreft zie ik daar echt verschillen in, hoe men daar opkijkt tegen gezinsstichting t.o.v. hier. Maar zelf zou ik het niet kunnen, om steeds van anderen afhankelijk te zijn om mijn gezin te kunnen onderhouden. Zoals @roever al zegt, slechter worden ze er ook niet van, per definitie. De kinderen van mijn schoonzussen zijn super sociaal en denken niet zo indivualistisch van "dit is van mij", maar ik zie juist vaak dat ze gewend zijn te delen enzo. Dat is ook zo als onze kinderen daar zijn. Ze zijn veel meer op de mensen gericht i.p.v. de materiële dingen en niks is te gek. Onze kinderen worden ook nog altijd uitgenodigd om te komen spelen terwijl ze zelf al met zovelen zijn, maar dat is nooit een punt. Ze maken wel ruimte en mee- eten kan altijd. Je merkt gewoon dat familie gewoon boven alles gaat.
Ruimte in de zin een eigen plekje. Ik vind dat heel belangrijk. En dat mag toch ik zelf kom uit een gezin met ik en broertje. Ik moest vaak met hem op pat wat dus goed mis is gegaan. Dus daar komt mijn beeld vandaan kinderen die kinderen moeten groot brengen en overal mee moet nemen. Omdat pa en ma tijd voor hun zelf wilde. Dat is mijn opvoeding geweest en heel eerlijk ik gun dat anderen niet wat ik mee heb gemaakt en ja er zijn zat ouders die dat gelukkig niet doen en iedereen gelijk trekt en ook daadwerkelijk alles doen voor de kinderen maar wat ik zie en mee gemaakt heb deden en doen dat niet. Maar wat ik zeg en blijf zeggen dat is mijn. En als je groot word gebracht met veel zusjes en boertje zal je beeld heel anders zijn.
@beebje082011 helaas werkt dat niet altijd alleen maar positief uit. En een groot gezin in een te klein huis zonder middelen heeft wel degelijk nadelen. Alleen wil en kan men dat niet altijd zien. Want zoveel kinderen passen niet in huis dus die gaan buiten rondhangen. Ik heb ooit in een buurt gewoond waar veel grote buitenlandse gezinnen waren. Daar was veel sprake van overlast. Want ouders hebben gewoon geen zicht op al die kinderen. Hadden er ook geen tijd voor. Ze waren elkaar soms aan het opvoeden. Gaan veel te laat naar bed zodat ze moe op school komen. Of te laat bijvoorbeeld. En een voorbeeld uit de klas van mijn kind is dat er zoveel kinderen zijn dat ouders gewoon te weinig tijd hebben voor individuele aandacht (terwijl dat kind dat wel nodig heeft). Ik help soms op school mee. Maar ondanks meerdere verzoeken zien we deze ouders helaas niet. Zelfs op ouderavonden zijn ze er vaak niet. Je ziet aan die kinderen dat ze dat echt niet leuk vinden. Zit ook deels in de beleving dat kinderen buitenshuis worden opgevoed door "anderen" en dat ze daar niet mee bemoeien. En dat "ze" niet materialistisch zijn klopt echt niet. In die buurt waar ik woonde was een enorme focus op merkspullen en dure of hippe kleding bijvoorbeeld. Dat zie ik ook bij dat klasgenootje. Echt afgunst naar kinderen die wel op dure gympen lopen bijvoorbeeld. Kinderen willen er nu eenmaal bijhoren.