Hoi meiden, vandaag weer ongesteld geworden. Na alle ‘juiste’ symptomen deze maand dacht ik ‘weer’ dat het raak was. Ik merk dat ik mijzelf helemaal gek maak. zijn er dames die zich hierin herkennen? Mijn 2 beste vriendinnen zijn toevallig allebei zwanger. 1 ongepland en 1 binnen 3 maanden ik ben uiteraard super blij voor beide. Maar merk wel dat mijn eigen verlangen na nog een kindje hierdoor nog sterker wordt. Ik vraag me af of er dames zijn die deze gevoelens herkennen elke maand begin ik al ver voor nod met testen bijna altijd denk ik wat te zien op de test, ik voel altijd van alles maak mezelf letterlijk helemaal gek. heeft iemand tips hoe hier mee om te gaan? We zijn nu bezig voor kindje 3 en ben nog maar in ronde 6, vraag me dus echt af als ik me nu al zo voel hoe ga ik me voelen als we weer het jaar over gaan met proberen. Mijn eerste kindje was raak in ronde 16. We hebben toen ook onderzoeken gehad maar bij beide gewoon alles goed. daarna zijn we 26 rondes bezig geweest voor nummer 2 zonder succes. Toen ben ik vanwege een zware operatie 3 maand weer aan de pil gegaan. En na het stoppen met de pil was het in ronde 1 raak. (Heel veel geluk gehad) nu zit ik dus nog maar in ronde 6 maar ik ben zo bang daalijk weer 26 rondes zonder resultaat en ik wordt ook steeds ouder natuurlijk. Gelukkig heb ik al 2 kindjes en hoopte ook echt dat ik daardoor relaxter voor een 3e kon gaan. Maar ik wil het gewoon net zo graag als bij nummer 1 en 2 raar hè. Zijn er dames die tips hebben met de teleurstelling om te gaan elke maand. Dit is voor manlief ook niet leuk natuurlijk ben al de hele dag down.
Heel cliché en waarschijnlijk niet wat je wilt horen; maar probeer het echt los te laten. Probeer leuke dingen te plannen als afleiding, zodat je altijd wat in het vooruitzicht hebt.. even een paar dagen ertussen uit bijv. (Ik zeg maar wat). De teleurstelling zal er niet mee weg gaan, maar opgeven is ook geen optie. Kregen we maar een indicatie hè, van hoe lang het ongeveer zal duren.. zou heel wat makkelijker zijn, die onzekerheid is zo rot. Ik merkte zelf dat er op een gegegeven moment een keerpunt kwam, ik ging er niet eens meer vanuit dat het gelukt zou zijn. Zeker ff *** als ik dan weer ongesteld werd, maar het was opstaan en weer doorgaan. Kon het dan na 19 rondes ook écht niet geloven dat ik zwanger was.. Heeft echt wel een tijdje geduurd.
Ik heb 3 kindjes met mijn ex de eerste 2 eerste ronde was toen 20 en 21 jaar daarna bijna jaar bezig geweest toen een bbz en na de operatie ervan na 4 maanden zwanger was 27 toen ze geboren werd nu met mijn huidige partner in 2019 na 2 rondes zwanger werd miskraam en nu dus alweer 2 jaar bezig voor ons kindje samen maar wil niet echt lukken mag sws de mallemolen niet in maar merk nu de laatste 3 maanden dat ik er niet eens meer mee bezig ben alleen weet ik mijn vruchtbare dagen dan zorg ik dat er sws word gesext maar we doen het altijd minimaal om de dag dus daar licht het niet aan maar heb al 3 maanden geen test aangeraakt ook niks in huis
Ik ben bezig met een 1e kindje en herken het wel. Ik was echt mega obsessief bezig de eerste 3 maanden; temperaturen, ovulatietesten, supplementen, elk symptoom liet me denken het is raak, vroeg testen, zelfs in me vruchtbare periode geen alcohol/rood vlees…. En alleen maar huilen huilen en huilen, me een mislukkeling voelen. Uiteindelijk (na zwaar onderbuikgevoel) mn vriend zn zaad ingeleverd en niks aangetroffen qua zaad dus mega balen, maar na 3 maanden dacht ik; waar ben ik mee bezig? Werd gewoon depressief van het hele zwanger worden terwijl het juist speciaal moet zijn en uit liefde. Bij mij is toen ineens de knop omgegaan. Ik heb dit forum ook 3 maanden met rust gelaten en me ovulatietesten ook, liet lekker alles zijn gang gaan en dronk wanneer ik wilde. Het enige wat ik deed was met mijn app nog mijn cyclussen bijhouden, en had ook ineens geen symptomen meer.
Herkenbaar hoor. Hier ook lang bezig geweest en een hele tijd heel obsessief. Op een gegeven moment werd ik zo gek van mezelf dat we probeerden het iets los te laten. Geen berg testen meer in huis, alleen bestellen/kopen als je over tijd bent. Niet meer bij elk kwaaltje mezelf overhalen dat het gelukt was (want dat dacht ik zo vaak en dan was er ook niets). Afleiding zoeken in andere dingen. Ik ben weer wat meer gaan sporten en leuke dingen gaan doen. Tuurlijk denk je er vaak aan, maar ik mocht van mezelf er niet teveel naar handelen of blijven hangen in gedachtes. Uiteindelijk is het zwanger worden/blijven er bij ons niet sneller op gegaan maar het maakte de tijd wel dragelijker. Ik ben nu achteraf ook blij dat er ook een periode is geweest dat het lukte om het los te laten en ik niet al die tijd weggegooid heb (zo voelde het voor mij) met piekeren en obsessief bezig zijn. In plaats daarvan ook weer leuke ervaringen op gedaan en nieuwe hobbies ontdekt etc. Die knop om het wat los te laten moet je wel kunnen vinden natuurlijk.. Het is helaas niet zo makkelijk, duurde bij mij ook wel 2 jaar. Misschien helpt de wetenschap dat je weet dat jullie wel zwanger kunnen worden en dat het helaas wat langer duurt. Ik denk niet dat loslaten het sneller zal laten lukken (vind dat altijd zo’n rot uitspraak) maar laat daar je geluk nu niet helemaal vanaf hangen. Af en toe verdriet en frustratie mag zeker. Maar probeer ook te focussen op leuke dingen nu.
Zo herkenbaar meis... Wij zitten 'pas' in ronde 7 en ik maak mezelf elke maand weer gek. Elke nieuwe cyclus zeg ik tegen mezelf 'deze maand ga je geen ovu testen doen en niet testen voor je NOD' en dan op dag 6 ben ik t alweer kwijt. Het lukt gelukkig wel íéts meer om t los te laten maar ik ben er nog steeds teveel mee bezig.. Het advies 'laat het los' hoor ik minimaal 5x per week en is zo'n dooddoener, dat lukt me gewoon niet en t is zo makkelijk gezegd... Hoe harder ik dat probeer hoe meer stress ik ervaar. Ik probeer nu dus maar gewoon ermee bezig te zijn op een 'normale' manier, dus wel mn cyclus bijhouden etc maar alleen niet obsessief testen en naar elk steekje of pijntje te kijken. Heeeeeel moeilijk, zeker als iets je grootste droom en verlangen is... It will happen one day!
@S1991 Ik weet hoe je je voelt. Ik zit inmiddels in ronde 19, we zijn al 2 jaar bezig.. De teleurstelling lijkt iedere keer groter te worden en het is lastig om hoop te blijven houden. Mensen zeggen inderdaad snel dat je het los moet laten en dat het dan vast lukt maar in mijn geval gaat dat niet omdat wij in een traject zitten. Het is heel frustrerend. Ik heb geen echte tips voor je, behalve dat je er over moet blijven praten. Praat met je partner en met vriendinnen, of lucht hier je hart. Het is heel goed om je gedachten niet bij je te houden, dat maakt het toch meer eenzaam. Door er over te praten voelt het meer alsof je het samen doet, met je partner vooral. En soms lijkt het alsof je de enige bent in die situatie maar vaak hoor je van anderen dat zijzelf of mensen die je kent er ook lang over hebben gedaan. Dat helpt mij ook om het te relativeren.. je bent niet alleen. Als je er behoefte aan hebt mag je me ook altijd een PB sturen hoor.