Weer opvoedtopic, dochter 2,5 jaar.. Met handen in het haar!

Wat ik lees is dat zij gewoon de baas is; als zij X (niet) wil, wordt ze boos en krijgt ze haar zin. Vervolgens wil ze Y en Z ook niet, bij X werkte boos worden en gillen heel goed, dus doet ze het weer. En ja hoor, na even volhouden krijgt ze weer haar zin... Dat is natuurlijk heel makkelijk gezegd, ik herken het bij mijn peuter ook. Als zij niet luistert en driftig wordt, dan krijgt ze simpelweg niet haar zin. En dat snapt ze heel goed hoor! Ze kan dan best op de grond gaan liggen brullen, maar kiest snel eieren voor d'r geld omdat ze wat mij betreft de hele dag kan brullen Ik probeer dit wel voor te zijn door een alternatief te bieden ('Nee, je mag geen koekje, maar wel een paar tomaatjes.' bijvoorbeeld).
Buiten lopen resulteert hier soms in niet luisteren en bv gewoon weglopen. Dan moet ze in de kinderwagen en brult ze wat mij betreft continu (maar dat doet ze nooit, na een paar minuten accepteert ze het gewoon).

Je zegt zelf ook dat ze de hele dag aandacht wil, en vervolgens krijgt ze dat dus ook de hele dag... Tja; je dochter heeft 't mooi voor elkaar dus

 

Jullie zitten in een vicieuze cirkel lijkt mij, lastig. En ja, jullie peutertje is duidelijk de baas. Het enige wat op dit moment zal helpen is die cirkel doorbreken, maar dat betekent dat jullie 100% consequent moeten zijn en dus (voorlopig) echt niet meer aan haar kunnen toegeven want dan begint de ellende weer van voren af aan.

Ik ben gemiddeld genomen niet zo van het 'straffen' maar meer van het belonen van goed gedrag. Probeer dat eerst eens. Jullie dochtertje compleet en consequent negeren als ze slecht of stout gedrag vertoont, geen enkele aandacht geven en ook geen oogcontact maken. Indien nodig ergens anders neerzetten of brengen, maar nogmaals niet praten en geen oogcontact. Op het moment dat ze weer stil of lief is uitbundig belonen met veel positieve aandacht.

Als jullie veel geduld hebben zal op een gegeven moment het kwartje vallen en zal ze inzien dat het voor haar leuker is om lief te zijn dan om stout te zijn. Ik weet natuurlijk niet of er eventueel nog andere problematiek meespeelt dus goed dat jullie ook deskundigen hebben ingeschakeld. Hoop dat het snel beter gaat. Sterkte en succes!

 

mischien bij de bieb een boek lenen van die vrouw van tv?
eerste hulp bij opvoeden?

 

Ik ben ook gezegend met 3 temperamentvolle kinderen

Het enige dat ik je als advies kan geven: wees consequent. Welke strategie je ook kiest, wees consequent. Als je een 'gevecht' met haar aan gaat, zorg ervoor dat je hem wint. Soms zit ik met mijn dochter in een hysterische woedeaanal omdat ze iets niet mocht, en eigenlijk was het niet zo groot en had ze het best gemogen, maar als je 1x nee zwgt: wees consequent. Wees niet bang voor de gevolgen. Als ze niet op wilt staan, laat haar lekker zitten. Ik negeer gedrag als dit. Als ze gillen, schreeuwen of slaan, gaan ze even in een time out op het kantoor tot ze rustig zijn. En met mijn dochter van 5 duurt dat wel eens een half uur. Ik heb stalen zenuwen ontwikkeld

 

Oh, ik ben wel heel duidelijk in uitleggen wat de gevolgen gaan zijn. Dus dan zeg ik: als je daar niet mee op houdt, dan .......(vul zelf je maatregel in). Ze moeten wel de kans krijgen hun gedrag bij te sturen of anders te weten wat ze fout hebben gedaan. Als ik ze uiteindelijk de straf geef die ik aangekondigd had omdat ze hun gedrag niet aanpassen, herhaal ik ook altijd even de reden waarom ze straf hebben, en dat mama niet boos is en veel van ze houdt, maar dit gedrag niet kan accepteren.

 

Ben ik de enige die vind ,dat je misschien andere stappen moet ondernemen?? Ik vind dit namelijk wel meer dan bijzonder gedrag eigenlijk. Ik zou hier toch eens met bijv de huisarts over gaan praten.
Ik lees dat ze het niet alleen bij jullie doet ,maar ook bij andere naaste familieleden.
Ze is duidelijk de baas over julllie. Als dit gedrag niet heel snel veranderd voorzie ik enorme problemen.
Ook zou er dus misschien een onderliggend probleem kunnen zijn en wellicht is een huisarts dus iets?

 

Nee hoor, ik ben het helemaal met je eens! Ts, ik denk dat je deze cirkel zelf nog kan doorbreken. Volgens mij heb je alle 'gewone' dingen (consequent zijn, positief gedrag belonen ed) al geprobeerd. Ik zou een derde inschakelen en ik denk dat de huisarts je daarbij wel kan helpen.

 

Ik zou contact zoeken met integrale vroeghulp, bij hen kun je terecht zonder doorverwijzing en wij waren er enorm mee geholpen. het is een organisatie die naar jullie en je kind kijken zonder oordeel, maar wel mee zoeken naar een oplossing!

 

Ik denk dat het inderdaad heel fijn zal zijn als er iemand even meekijkt 'van buiten af' en tips kan geven om de cirkel te doorbreken. Want nu lijkt het alsof jullie heel erg in een spiraal van negatieve aandacht zitten; je dochter wil aandacht, krijgt die als ze iets doet dat niet mag, ook al is dat geen leuke aandacht (op het stoeltje gezet worden etc), maar door al die strijd is er eigenlijk te weinig plek voor positieve aandacht, zodat zij ook niet ontdekt dat ze juist fíjne aandacht krijgt als ze bv naar mama luistert.

 

Mmmmwm lastig hoor!

Ik lees dat je meerdere opties geeft en dat kan ze denk ik niet aan op haar leeftijd. Hier mag ze kiezen uit twee dingen en als ze niet kiest, kies ik iets voor haar. Meerdere opties zijn onoverzichtelijk. Als ik die opties geef, hou ik me dus ook bij die opties, dat veranderd niet...
In de winkel mag je bij mij blijven en nergens aankomen of je gaat in de wagen... Als ze dan ergens aankomt noem ik dat nog eens en als ze dan nog ergens aankomt dan zeg ik; je luistert niet naar mamma, dus je moet nu in de kar. Zonder pardon gaat ze dan in de kar en als ze zich eruit wurmt, dan moet ze vast. Als ze het helemaal op een gillen zet dan, zet ik haar even apart, want dat vind ik onacceptabel... Zo zit ze dus wel eens buiten de winkel, terwijl ik binnen ben, of in de bieb achter een grote pilaar. Nadat ik haar dus weer uit het apart zitten heb gehaald, praten we dit altijd door met een sorry en kus en knuffel tot besluit.
Gillen, schreeuwen, jammeren, drammen etc (Zij kent inmiddels het hele rijtje uit haar hoofd ) tolereren we niet binnen. Buiten of op de gang mag dat wel, daar gaat ze nu ook uit zichzelf even lekker staan gillen .
Ik vind het ook wel belangrijk dat ze zich ook moet kunnen uitten... Maar dan wel als het ons ook uitkomt.
Ook werkt het benoemen van haar gevoelens goed. Daarmee erken je ook dat wat ze voelt en dat maakt dat ze zich veilig voelt.
Het lijkt misschien wel dat ze zich niet veilig voelt door letterlijk en figuurlijk zo aan je te hangen...
Als ik zie dat ze boos is, dan zeg ik dat op een neutrale toon; ik zie dat je boos bent, komt dat door.... ? Ja hoor lieverd, daar mag je best even boos over zijn/ ik kan me voorstellen dat je je daar even boos van voelt. Als het dan weer over is, dan benoem ik dat ook; volgens mij is je boze bui nu weer weg? Dan voel je je nu niet meer boos?
Kun je al een dergelijk gesprek met haar voeren?
Wel goed dat je het CB mee laat kijken of zij iets kunnen betekenen. Ik hoop dat je daar iets mee zou kunnen. Ik vind het gedrag van je dochter ook best extreem dus ik snap ook dat je met je handen in je haar zit!
Goed dat je er iets aan wilt doen!
Misschien is het boek " how to talk to kids" iets voor je?!

Succes, en het wordt beter ( ooit! )

 

Pfoe lastig hoor.
Ik heb zelf een behoorlijk temperamentvolle peuter. Ik merk heel sterk dat wanneer ik de teugels iets laat vieren hij de volgende keer mijn hele hand wil.

Hier liep het laatst ook behoorlijk uit de hand en had hij veel overeenkomsten met wat jij beschreef. Vooral veel drama en aandacht zoeken. Wij hadden het zelf ook wel een beetje te ver laten gaan.
We spraken hem wel aan maar waren niet duidelijk genoeg richting hem.
Op een gegeven moment draaide alles om hem de hele dag door.

Er staat nu sinds een drie weken een stoel op de gang en huilen om niks = in de gang. Er zijn nu een paar regels in huis waarbij ik geen waarschuwing meer geef en dat is 1. Gemeen zijn tegen nichtje. 2. Gooien met spullen. 3. Huilen/gillen/schreeuwen om niks.
Als hij een van deze regels overtreed gaat hij direct op de stoel in de gang.
Vooral dat huilen maakte mij af en toe horendol! Ik durfde gewoon bijna niet meer de deur uit omdat meneer overal liep te janken.
Nu zeg ik duidelijk wat ik van hem verwacht en als hij gaat huilen (zonder dat hij pijn heeft) dat ik meteen naar huis ga.
Dat heb ik dus 1 keer gedaan tijdens de peutergym. Heb hem na tig keer waarschuwen aan zijn arm mee genomen zo naar de kleedkamer en vervolgens de auto in. Nou dat maakte wel indruk, sinds die tijd zegt hij het al zelf 'Mika niet huilen meer hè?' Dan zeg ik altijd 'alleen als je pijn hebt'.

Het is ook gewoon zo lastig het consequent zijn en volhouden maar ook vooral het positief blijven!
Soms zie je het niet meer zitten en dan is er weinig voor nodig om te flippen. Maar werk stap voor stap. Wat wil je echt veranderen? Bij mij was dat het huilen om niks. En dat gaat nu echt goed, hij snapt wat ik verwacht en natuurlijk is het nog niet over en moet ik hem daarop corrigeren maar het is wel ontzettend verminderd. De eerste keren ging hij compleet uit zijn dak in de gang en moest ik hem 100x terug op zijn stoel zetten maar zolang hij bleef gillen/schreeuwen en janken mag hij niet terugkomen.

Verder heb ik als tips meegekregen dat je goed gedrag heel goed moet belonen en ook dat werkt! Ik zeg nu veel vaker dat hij zo lief aan het spelen is en dan ga ik vaak even bij hem zitten. Veel afwisseling helpt ook en dingen vermijden. Even niet meenemen naar een feestje als hij mopperig wakker word.


Ik wens je veel succes, gelukkig krijg je hulp.

 

Dus je gaat op het moment dat je ze straf geeft ook vertellen dat je niet boos bent en van ze houdt? Lijkt mij een beetje verwarrend eerlijk gezegd. Zeg het dan na de time out.

Ts: succes donderdag! Hopelijk kunnen ze iets voor je betekenen.
Hier ook een temperamentvolle kleuter die op het moment weer in een piek zit. Bij hem hielp het heel goed ( en nog steeds trouwens ) om zijn gevoel/emotie onder woorden te brengen. Toen hij zo oud was als jouw dochter kon hij soms zijn "dingen" niet goed uiten c.q. verwoorden, wat dus ontzettend frustreerde. Heel de dag zeuren, huilen en hangen...
Dat was trouwens als baby zijnde al. Hij was een huilbaby en toen kreeg ik van iemand de tip om tegen hem te gaan praten. Al was het maar dat ik even naar de wc ging en zo weer terug kwam. Het gaf hem duidelijkheid, hij wist waar hij aan toe was.
Nu zit hij dus weer in zo'n fase en word ik er zelf ook weer aan herinnert van; oja, praten praten praten tegen hem.

 

Goed dat je hulp inschakelt, want dit klinkt vrij extreem. Als de mevrouw van het cb geen (nieuwe) tips kan geven, ga dan inderdaad verder. Bijvoorbeeld huisarts of integrale vroeghulp.
Wat jullie nu doen werkt blijkbaar niet, dus je zult sowieso iets moeten veranderen. 'Verzin een list.' En vervolgens houd je dat vol. En de enige manier om dit gedrag te veranderen is om samen 100% consequent te zijn en de aanpak die jullie afspreken ook echt enkele weken vol te houden. Dit gedrag is niet in drie dagen ontstaan en is dus ook niet in drie dagen over. Denk dus ook niet te snel dat het niet werkt om vervolgens weer wat anders te proberen. Daarmee maak je het voor je dochter erg onduidelijk en dus ook onveilig. En het klinkt alsof je dochter juist veel duidelijkheid en structuur nodig heeft!

Ik vind het belangrijk dat jullie een manier kiezen die bij jullie past, want alleen dan kun je het volhouden. Ook als je het na een paar dagen even heel moeilijk krijgt omdat het (nog) niet lijkt te werken. Maar om een idee te geven, hieronder een lijstje van dingen die ik doe bij onze best wel temperamentvolle peuter: (Ook zo eentje trouwens die bij anderen vaak heel rustig en beleefd is en dan thuis echt enorm uit zijn dak kan gaan.)

- Ik zorg dat hij weet wat we gaan doen, wanmeer we dat gaan doen en eventueel waarom. Het 'wanneer' is natuurlijk niet op tijd, maar meer de volgorde van dingen: we gaan eerst ontbijten, dan even spelen en vervolgens tandenpoetsen en naar de winkel. Beetje Dora-stijl zeg maar. Soms doe ik het zelfs met dat irritante liedje erbij
Dit stukje wordt vaak "zeg wat je doet" genoemd.

- daarna volgt; "doe wat je zegt". Dus als ik zeg ontbijten - spelen - tandenpoetsen - boodschappen, dan gebeurt het ook zo. (Voor mij als adhd-er best lastig. Ik verzin altijd nog 100 andere dingen die ik tussendoor wil doen.) Ook met strafmaatregelen geldt: zeg wat je doet en doe wat je zegt. Dus als zoonlief niet mee wil werken en ik uiteindelijk zeg: En nu trek je je jas aan, anders moet je bij de strafmuur - dan gaat hij ook. Ook als ik me later realiseer dat ik daar alleen mezelf mee heb, omdat ik eigenlijk weg wilde. Ook als hij de hele boel bij elkaar krijst. En ook als ik bedenk dat het eigenlijk niet zo belangrijk was. Net als Juul al zegt. Het gaat dan niet zozeer meer om datgene wat moest / niet mocht. Het gaat om het principe dat mama heeft gesproken en er dus geluisterd dient te worden. Heel ouderwetsch.

Dat wil trouwens niet zeggen dat ik met ijzeren hand regeer hoor. Onze zoon krijgt vaak inspraak of keuze. Hij kan het nu aan om uit meerdere dingen te kiezen, maar in het begin zou ik het echt beperken tot twee. Soms geef ik hem een paar keuzemogelijkheden en komt hij nog weer met wat anders. Als dat dan kan, vind ik dat ook prima. Ik houd wel van eigen initiatief. Maar: zodra moeders gesproken heeft, treedt onherroepelijk "mama's wil is wet" in werking. (Geldt ook voor papa. Soms heb ik pech en spreekt hij eerst. Dan doen we het op zijn manier. Mocht ik het er niet mee eens zijn, bespreken we dat later. En omgekeerd natuurlijk.)

Nu moet ik zeggen dat mijn man en ik allebei echt verschrikkelijk consequent zijn. Dat houdt bij ons niet in dat we altijd in elke situatie exact dezelfde regel hanteren. Het kan best zijn dat onze zoon de ene keer in de stad wel in zo'n wiebelautogeval mag en de andere keer niet. Dat soort regels hoeft niet altijd hetzelfde te zijn. Soms komt het gewoon wel uit en soms niet.
Maar: [zeg wat je doet en doe wat je zegt] is hier echt heilig. Als ik heb gezegd dat zoon in zo'n wiebelautogevalding mag, dan houdt alleen een zware aardbeving me tegen. Ik zorg dat het dan gebeurt, ook als dat bijv. zou betekenen dat ik bij moet betalen met parkeren of die laatste boodschap niet meer kan halen. Beloofd is beloofd: dat verwacht ik straks ook van onze kinderen dus daar houd ik me zelf ook aan. Als blijkt dat het toch niet uitkomt is het mijn probleem, had ik het maar niet moeten zeggen.
Andersom geldt het ook: als ik heb gezegd dat het niet mag, kan hij krijsen tot hij zijn stem kwijt is en met zijn hoofd op de vloer bonken tot hij eruit ziet als Jay Leno: dan gebeurt het niet. Ook niet als we alle tijd van de wereld hebben. Principe kwestie: je gaat niet je zin krijgen omdat je je als een draak gedraagt. Dan doe je dat namelijk volgende keer weer. Ik word alleen al om die reden alleen maar meer standvastig van drammende kinderen. Die zijn bij mij echt aan het verkeerde adres.

Ik heb iets te vaak het resultaat gezien van ouders die toch maar akkoord gaan zodra kind huilt / krijst / gilt / stampt en op de grond valt van ellende. Voor een peuter is dat op zich geen raar gedrag namelijk. En als ze merken het werkt, doen ze het als ze 8 zijn nog. En dan is het ineens wel abnormaal en onaangepast gedrag. Zorg dus echt dat een kind als peuter al leert dat dit niet werkt.