Pff heb echt een 'ik trek het niet meer' momentje. Na 19 maanden eindelijk zwanger, wat waren we blij. Helaas een miskraam bij 6,5 week. Daarna direct weer zwanger, helaas bleek het niet goed en kreeg ik een mk bij 10 weken (gestopt met groeien bij 6 weken) Na een week een echo, helaas niet leeg. Alsnog een curretage. Nu voor de tweede keer menstruatie na curretage, maar man wat is het slopend. Helemaal nu de maand oktober bijna aanbreekt, in die maand zijn we twee jaar bezig. Het doet me veel meer als daf ik dacht.. Ik liep gelijk met twee collega's een gaat bijna met verlof de ander is al op de helft. Ik probeer positief te blijven maar de moed zakt me in mn schoenen.. Voel me eigenlijk gewoon intens verdrietig en merk dat het na de miskramen erger is geworden. Ik heb het wel een plekje gegeven, maar nu mn menstruatie gister weer doorbrak.. Was ik echt zwaar terleurgesteld.. De wens wordt met de maand steeds groter en groter, maar de angst dat het niet zal lukken ook.. Hoe gaan jullie hier mee om? Zijn er dames die het herkennen?
Hey Sterre, Wat een heftig verhaal! Maar ik snap je helemaal! Niet over een miskraam want ik ben helaas nog nooit zwanger geweest. Maar wat ik wel goed kan begrijpen is je angst van dat je twee jaar bezig bent. Wij zijn ook in oktober twee jaar bezig en zoals je in m'n handtekening kan lezen is het allemaal heftig. We zitten nog niet lang in de MMM omdat ik dat eerst wilde uitstellen, ik wilde het lang genoeg zelf hebben geprobeerd voordat de artsen naar ons gingen kijken. Tsja hoe ga ik ermee om? De ene dag huil ik en de andere dag lach ik en genieten we van alle leuke dingen om ons heen. Wat me helpt, is de site van freya en dan vooral de gratis folder: Waarom hebben jullie geen kinderen? Door deze folder voelde ik me meer begrepen. Ook hebben we sinds een paar dagen een lijstje gemaakt met dingen die we kunnen doen waarbij we weinig kinderen verwachten. Ik zal ons lijstje met je delen, misschien kun je daar ook iets van doen en daarvan genieten? - bioscoopavondje - avond casino - sauna - high tea - musical Veel succes met alles! En lucht af en toe je hart, dat helpt!
Aaaah wat rot allemaal en vooral die miskramen zij dan echt moeilijk te verwerken lijkt me zo....die blijdschap en planningen die je in je hoofd maakt zijn dan ineens weg, heel moeilijk! Wij zijn nu 1 jaar bezig voor nr 2 en ik herken het verdriet wel. Ook de jaloezie naar anderen, er zijn maar liefst alweer 8 mensen in mijn nabije omgeving zwanger geworden sinds wij het zijn gaan proberen....wat me wel help is de gedachte dat zodra de zwangerschap dadelijk een feit is, het lange wachten direct vergeten is....maar al met al super klote voor je meis....
Wat vreslijk voor jullie! Heel veel sterkte en succes! Bedenk hoe sterk jullie relatie en liefde is, dat jullie dit allemaal doorstaan en doorgaan. Dat is zo mooi! Ik wens jullie alle goeds toe.
Wat verdrietig Sterre. Ik snap goed dat je de moed naar de schoenen zakt. Al eens bij de huisarts geweest?
Bedankt voor jullie berichtjes, die doen me wel goed. Steun die ik af en toe toch wel nodig heb om het vol te houden. Het wordt lastiger omdat er zoveel zwanger zijn om ons heen. We gaan weer een nieuwe maand tegemoet lukt het de komende maanden niet zelf mogen we terug naar de gyn. Dan gaan we een vervolg traject in. Blijft spannend!!
ik snap hoe je je voelt.. Ik had vrijdag 20 weken moeten zijn maar we hebben de zwangerschap moeten afbreken omdat er geen overlevingskans was... Ik ben zondag ongesteld geworden en dat hakte er echt in.. voor het eerst sinds de bevalling.. ik had gehoopt om gelijk weer zwanger te zijn.. Vandaag heb ik ook echt een kut dag en soms gaat het allemaal wel.. wat voor mij helpt is veel schrijven en praten.. ik heb een maatje hier gevonden op het forum en ik heb een hele goeie vriendin en daar praat ik echt heel veel mee. Ik heb ook een lijstje gemaakt toen de tijd maar alles hebben we nu wel gedaan.. we willen misschien nog verhuizen want we wonen nu 4 hoog zonder lift maar we zijn ook het kamertje aan het opknappen.. alles om maar bezig te blijven. Heel veel sterkte en weet dat je niet alleen ben liefs hannah
Ik begrijp ook hoe je je voelt, mijn man en ik zijn nu iets meer dan 3 jaar bezig. Ik kreeg vorige maand een miskraam. Sinds die tijd heb ik er, net als jij, meer moeite mee, ik denk omdat je eerst zo happy bent dat het dan toch nog gelukt is en dan de domper dat het mis gaat. Wij gaan ons waarschijnlijk aanmelden voor IUI, we staan al op de drempel maar eerst moest man nog naar de uroloog. Hij heeft verminderde zaadkwaliteit en zit nu aan de vitaminen.
Ik begrijp ook hoe je je voelt. Zodra ik Facebook open zie ik de ene baby na de andere en wij staan nog steeds met lege handen na 2,5 jaar proberen. Ik heb ooit een miskraam gehad toen ik 16 was en hoe jong je ook bent dat hakt er wel in. Ik lees zelf veel mee op t forum en heb wel een paar mensen met wie ik goed kan praten waaronder een vriendin die 6 jaar bezig was voor haar eerste kindje. Zij is een van de weinigen die het snapt... Hoop dat je je snel beter voelt en dat je binnenkort een mooie positieve test hebt met een goede zwangerschap
Meid, wat een heftig verhaal... Ik wil je veel sterkte wensen. Ik kan helaas geen tips geven omdat ik ''nog maar'' 9 maanden bezig ben met proberen en nog nooit zwanger ben geweest. Toch herken ik je angst wel; dat je bang bent dat het nooit meer lukt. Maar meid, geef niet op. Jouw tijd komt echt nog wel!! Dan kijk je terug op deze tijd en kun je het vast allemaal een goed plekje geven. Ik wens je toe dat je snel weer zwanger bent en een gezond kindje mag ontvangen.
Ik snap het helaas ook maar al te goed. Ik ben zelf precies 5 weken geleden met 14 weken bevallen van ons kindje, dat helaas niet levensvatbaar was. Na meer dan een jaar proberen, wachten en diverse onderzoeken in het ziekenhuis eindelijk blij! Ik ben ook zo bang dat het nooit zal gaan lukken, ik voel de klok tikken (ben 35 jaar) en het liefst bespring ik mijn vriend nu 10x per dag uit angst een eisprong te missen en een kans verloren te laten gaan ..haha.. Om me heen alleen maar zwangeren en wij zijn weer terug bij af, met lege handen. Mogen ervaren hoe het is om zwanger te zijn, maar dit maakt de wens alleen maar sterker. Niet opgeven hoor, ondanks de nare dagen dat je het niet meer ziet zitten! En blijven praten! Ik ervaar het als troostend te weten dat er mensen zijn die zich voelen zoals jij (ook al gun je niemand deze narigheid). Hou je taai!
Wat een narigheid, ik begrijp heel goed dat je je rot voelt. Een miskraam is altijd vervelend, maar na zolang wachten moet het er extra inhakken. Is er een oorzaak gevonden voor de miskramen? Op zich is het anders wel een goed teken dat je zwanger kan raken. Ik begrijp dat dat niet zo voelt. (zie onderschrift) Maar even een hart onder de riem: Bij ons duurde het voor de eerste zwangerschap ook bijna twee jaar, zwanger worden van de tweede was daarna geen enkel probleem. Ik hoop van harte dat het bij jullie ook binnenkort jullie wens vervuld wordt.
Jeetje meiden, wat een heftige verhalen er tussen! Ik begrijp jullie ook, het is zo naar als vrouw zijnde je moedergevoel zo sterk is. & de wens zo groot, maar zwanger worden moeilijk gaat Ik ben op mn 20ste bevallen van een zoontje, hij is inmiddels 6. Daarna 1,5 jaar niks. Daarna 2x zwanger maar beide fout met mk en bij de laatste een curretage. Oorzaak voor de mk'en zijn er nog niet gevonden, daar hebben ze niet naar gekeken. Ze hebben wel het achtergebleven weefsel opgestuurd, dat bleek restweefsel van de mk te zijn. (Wat al gedacht werd). De gyn heeft ons nu huiswerk gegeven, oftewel zelf proberen nog een paar maanden, lukt het niet moeten we weer terug voor een vervolg traject. Mn partner heeft goede zaadkwaliteit en bij mij bleek ook alles in orde. Het blijft bij ons de vraag waardoor het komt? Ze weten het niet. De vraag die later bij me opkwam was, beginnen we nog wel aan nog een kindje om de oudste inmiddels nu al 6,5 is. Leeftijd verschil wordt steeds groter. Maar ondanks dat zouden we graag een ukje verwelkomen in ons gezin. Ik vind/vond het een lastige overweging.. De perioden dat mn menstruatie gaat doorbreken vind ik vreselijk ben dan een blok tranen. Daarna gaat het meestal wel weer en gaan we er weer tegen aan. Maar merk aan mij zelf dat ik het moeilijker vind worden. Inderdaad facebook openen en er staat weer een 'we zijn zwanger' of geboren berichtjes. Het maakt me heel erg verdrietig, maar probeer positief te blijven. Vandaag is het op zn top, gelukkig morgen weer een nieuwe dag.. Aankomende maand weer nieuwe kansen..