@June: hoe is het nu? Idd ongesteld geworden of toch...? @de rest van de meiden: hoe gaat het? Met de kindjes? Zwangere buikjes? Het zwanger worden? @hier: momenteel even weer een dipje. Ik wil zooooo graag weer zwanger zijn. Ben er echt zo enorm aan toe, kan bijna aan niks anders denken nu. Misschien komt het omdat het einde van het jaar nadert Als ik leuke spulletjes zie wil ik het ook zo graag kopen. Dus ik ben dr klaar mee, die bubbie moet gewoon komen! Afgelopen vrijdag heb ik bloed laten prikken, dus vanaf nu mogen we gewoon weer klussen. Ik ben afgelopen zaterdag ongesteld geworden, dus helaas nog even geduld. 8 mei belt de gyn me met de uitslagen van de bloedafname, ben benieuwd of er nog iets uit gaat komen. Liefs!
He Dais, wat fijn dat je nu iig weer mag gaan starten. Zo stilstaan, dat is echt helemaal niks. Duimen kunnen weer op volle toeren draaien dat de bubbie er snel komt. Hoe is het met de rest? Kijk nog regelmatig, maar voel me een beetje te goed bedeeld om nog veel mee te schrijven. Hier gaat het goed. Baby doet het heel goed. Had het idee dat de stress er na de bevalling wel uit was. Tot er een vriendin kwam waarbij ik dacht een koorstlipblaas te zien toen ze weg ging. Gelijk zijn gezicht helemaal opgepoetst, maar bleek gelukkig geen koortslip te zijn. Maar de stress zit er dus nog steeds wel een beetje verstopt. Maar het gelukgevoel overheerst en de andere kinderen genieten ook heel erg. Succes allemaal, hoop dat jullie ook snel aan de beurt zijn, liefs
Ik heb zojuist een stuk of twintig pagina's uit dit onderwerp terug gelezen. Begonnen in 2013 en nu nog loopt het door. Verhaal na verhaal is verdrietig en soms ook mooi en hoopvol. Maar bovenal voel ik zoveel herkenning als ik jullie verhalen lees. Hier vind ik de herkenning en erkenning die ik niet in mijn omgeving of bij een psycholoog vind. Wat is dit waardevol! En wat zijn jullie allemaal sterke vrouwen en moeders om zo vrij alles te kunnen delen en elkaar te helpen! Zes weken geleden is het nog maar dat ik mijn dochtertje heb ontmoet en heb verloren, dus een nieuwe poging zit voorlopig niet in mijn verlangens. Maar ik zal hier zeker blijven mee lezen
Welkom Evia, wat enorm verdrietig van je dochtertje. Wat is er gebeurd, als je het wil delen hoor. June, dat bezig zijn met zwanger worden is zwaar he pfffff. Echt een Roller coaster vond ik dat. Dais, meis, jij ook al zo'n lange weg. Wel fijn dat je nu weer mag beginnen. Krijg je ook bloedverdunners nu? Hoe is het met de bloedstolling afgelopen? wendy die stress heb ik nu al over koortslippen fijn dat hij het goed doet. De angst gaat niet zomaar weg he. Hier gaat alles goed, zit al in het laatste trimester. Ik merk dat ik emotioneler ben nu het dichterbij komt. Elke x als ik naar het ziekenhuis ga ben ik v slag. Denk erg veel aan Noa en mis haar enorm. Ons ventje maakt me wel blij en trots, hij beweegt best veel en ik groei goed (en hij ook). Als alles zo doorgaat word ik in de week van 16-23 januari ingeleid. We zijn bezig met het kamertje en mijn ouders komen nog over twee weken en dan met de bevalling weer. Erg fijn! Ik slaap veel maar komt door de onderhuidse spanning. Hoe is het met iedereen? liefs C
Hoi Dames, Allereerst welkom Evia, we herkennen het gevoel hier allemaal. Vanochtend weer een echo gehad en alles gaat goed met de kleine ben nu 23 weken en 5 dagen, maar ze is al 670 gram en loopt in de groei een week voor. het is nu het moment dat ik bij de tweeling werd doorgestuurd naar leiden LUMC en een week later ben ik ingeleid en zijn de meisjes stil geboren. Net ook nog urine getest en toch weer een plusje bij het eiwitgehalte. Zo begon het vorige keer ook. Moet nu 12 uur urine opsparen en dan gaan ze de exacte waarde van eiwit bekijken. Alles komt nu weer boven. Het is op dit moment ondragelijk en ben zo bang dat het misschien weer mis is. Mijn bloeddruk is wel prachtig 110/65, maar dat neemt de angst niet weg. Ik begon me net wat minder zorgen te maken en kon steeds meer genieten. Dat wordt nu weer in een keer anders. Misschien is er wel niks aan de hand, maar de zorgen blijven. xxx
Dankjulliewel. Jullie herkenning is fijn en verdrietig te gelijk. En wat spannend voor degenen die zwanger zijn, ik wens jullie alle rust, gezondheid en geduld toe! Mijn verhaal staat hier uitgebreid beschreven. En even een korte versie: Met 22.6 weken kreeg ik krampen, wat ik aan zag voor darm krampen. Met 23 weken (17 okt), onderweg naar een weekendje weg, ontdekte ik het bloedverlies. Bij het dichtstbijzijnde ZH ben ik opgevangen en daar bleek het hartje van ons meisje erg gezond en sterk. Na even hoop gehad te hebben, bleek na een echo dat ik 2 cm ontsluiting had. De krampen die ik al twee dagen had, waren weeën. Door de weeën was er geen hechting of cerclage meer mogelijk en vanwege de leeftijdsgrens is er vrijwel niets geprobeerd om de bevalling tegen te houden of om ons meisje te redden. Artsen en verpleging gaven aan dat de bevalling niet lang hoefde te duren en dat ze even zou leven. Maar helaas: door de harde klap bij het breken van de vliezen kwam ons meisje in stuitligging te liggen, waardoor de bevalling nog langer duurde en ze de weg naar buiten niet heeft overleefd. Twaalf uur na aankomst in het ZH ben ik bevallen van een prachtige dochter, 31 cm en 550 gram. Zo mooi, perfect en compleet. In de buik had ze zo'n sterke wil om te leven, zoveel schopjes, maar buiten de buik mocht het niet zo zijn. Het verdriet is groot en langzaam aan leer ik mezelf kennen als moeder met lege armen. Zonder depressief te zijn, ben ik toch van positieve kijk op het leven, overgestapt naar negatieve kijk. Het leven is donker en rot. De wereld is hard. En onze omgeving bedoelt het allemaal goed, maar zeggen zo veel pijnlijk verkeerde dingen, dat ik liever iedereen uit de weg ga. Wat ik in mijn omgeving niet vind, vind ik achter mijn pc op deze site gelukkig wel: steun en soortgelijke verhalen. Wat is het goed dat er op zs hier plek voor is en dat we zo onze verhalen kunnen delen met elkaar. Paar weken geleden legde ik mezelf nog de druk op dat ik zsm dingen weer op wilde pakken en situaties in wilde duiken. Afgelopen dagen leer ik dat ik situaties uit de weg mag gaan zolang ik dat nodig heb. Waarom zou ik van mezelf dingen eisen? Als ik zo min mogelijk naar feestjes en verjaardagen wil, dan mag dat. Ik hoef niet op korte termijn te leven zoals ik voor 17 oktober leefde. Dat leven van toen komt nooit meer terug en het leven van nu pak ik op zoals ik zelf nu wil. En dat is zo veilig mogelijk, dus veel thuis samen met mijn man. Werk bouw ik ook langzaam op, vanmiddag mijn eerste uurtjes gewerkt. Alles op langzaam tempo en wanneer ik daar zelf klaar voor ben. Mooie les
Neem de tijd Evia. Iedereen doet het op zijn eigen manier in zijn eigen tempo. Kies lekker voor jezelf. Ik had ook bij vrienden en familie aangegeven dat ik pas beslis op de dag zelf. De ene dag denk je dat je het aankunt en dan de volgende dag weer niet. Verwerking is het belangrijkste nu. Dan krijg je vanzelf de positieve kijk op het leven weer terug. Hier heb ik de uitslag gekregen van het urine en bloedonderzoek en het zag er mooi uit. Onze kleine meid doet het super daarbinnen. Ik ben de termijn van de tweeling bijna voorbij en er is geen sprake van bezorgdheid bij de artsen. Ik ben weer gelukkig. Kus aan allemaal
Evia.. neem je tijd meid.. Ik ben wel 3 maand zwaar overstuur en niet aanspreekbaar geweest na de missed abortion van onze zoon (kwamen met bijna 14 weken achter dat t hartje gestopt was). Er staat gewoon geen termijn voor. En ook.. heel veel mensen begrijpen de inpact niet. Ik voelde dat eerst heel erg als lompheid.. desinteresse en het wegwuifen van mijn verdriet.. Maar echt.. ze begrijpen het NIET. Wie het niet heeft meegemaakt kan zich de heftigheid gewoon niet voorstellen. Ik heb 'ze' dan ook maar gelaten voor wat 'ze' zijn. Ik wens jullie snel weer een mooie zwangerschap toe.. zodra je daar zelf ook weer aan toe bent.
Helaas gaat t hier wat minder. Lig met kleine man in het zkh. Rs. Hij was gister zo slap als n vaatdoek. Wat een angst. Heb mijn kleinste meisje maar even gevraagd of ze hem wil helpen. Alles kwam weer terug. Vanmorgen heeft de vpk ons kleine meisje ook nog als onderdeel van t gezin benoemd. Zo fijn om af en toe haar naam nog te horen. Nu snel t zkh hoop ik. Liefs
Wat rot voor je Wendy. Hoe gaat het nu met jullie? Is de kleine alweer thuis? Ik zal voor jullie duimen en aan jullie denken. Xx
Hoe is het met jullie dames? Daisy, heb je de uitslag al? Wij zijn gelukkig weer thuis. Je ziet wel hoe fragiel zon kleintje is. Maar ons gevoel was goed. Dus gelukkig op tijd in het zhuis en hij knapt nu aardig op. Liefs
Goed om te horen! Weer lekker thuis en mooi da hij opknapt. Ik heb idd de uitslag; niks afwijkends gevonden. Op zich goed nieuws, want als er wel een afwijking was gevonden had ik dat toch wel heel erg eng gevonden voor een volgende zwangerschap. Maar tegelijkertijd is het niet echt bevredigend. Maargoed, bij een nieuwe zw krijg ik wel alsnog de Ascal dus wie weet helpt dat samen met een portie geluk dat het dan wel goed mag gaan. Ik zit vandaag trouwens alweer op 7dpo, dus nog een paar dagen in spanning en dan hopelijk weer goed nieuws (en anders is het een dag brullen en daarna weer vol goede moed verder).
Heey meiden. Wendy dat moet schrikke zijn geweest maar gelukkig was je optijd bij en nu lekker thuis. Hoe is het met iedereen? Hier gaat het goed. Ben weer aan het werk. Met joey gaat ook erg goed. Groeit als kool. Gaat zo snel. Xxx
Dais, dat zijn inderdaad weer hele spannende dagen. Afwachten... bah. En duimen draaien natuurlijk. Khloe, goed om te horen dat het lekker loopt!