Heel veel sterkte Nena2015, het is verschrikkelijk. Volgens mij kun je geen groter verdriet voelen dan dit. En wat doet het zeer. Als ik niet weet wat ik met mezelf aan moet ga ik ergens zitten waar ik alleen ben en van me af schrijven. Daar ben ik mee begonnen sinds ik mijn meisje verloren ben en daar hoop ik nog lang mee door te gaan, het helpt me om aan haar te schrijven, maar ook om mijn eigen woorden terug te lezen. Ben ik zo overladen van pijn en tranen dan ga ik (misschien heel cliche) muziek luisteren die me helpt om alle tranen te laten stromen, tot ik niet meer kan. Fijn dat je hier je lotgenoten vindt! Ik hoop dat je er veel steun uit mag halen en schrijf/vraag hier maar lekker van je af zoveel je wilt. Er is hier altijd wel iemand die je aan hoort en je (deels) begrijpt. Sterkte!
Dankjewel Evia! Schrijven doe ik ook. Dat heb ik vanaf begin van zwangerschap gedaan en blijf dit ook doen want ik merk dat het helpt. Ook om af en toe terug te lezen en te merken dat sommige dingen toch weer wat beter gaan dan een maand geleden. Muziek vind ik soms te confronterend. Maar zet het soms ook bewust op om alle emoties lekker te laten gaan.. Heb jouw verhaal ook gelezen. Vreselijk! Wens jou ook veel sterkte en hopelijk kunnen we elkaar allemaal een beetje steunen. Hebben jullie ook professionele hulp?
schrijven kan idd goed helpen. Ik heb ook een blog aangemaakt voor mn meisje waar ik af en toe naar dr schrijf. Ook heb ik een aantal dingen gemaakt/gekocht voor dr om toch wat herinneringen te hebben. En muziek heeft mij ook geholpen, soms is alles eruit gooien zo fijn....als je voelt dat je helemaal op slot zit kan even flink huilen soms zo opluchten. Maar de pijn blijft gewoon. Hier is het na een jaar wel een beetje minder aan de oppervlakte gaan zitten, maar het blijft moeilijk. Haar foto hangt in de huiskamer en telkens als ik haar zie mis ik dr. De kennis dat ze gewoon gezond was en allang geboren had kunnen worden. En een nieuwe zwangerschap maakt het ook heel dubbel.
Ja het doet ontzettend veel pijn, je kijkt er zo naar uit en je hebt zoveel liefde, maar dan zijn je armen leeg en is er alleen nog gemis. Ik ervaar van de omgeving de eertste weken veel steun maar al heel snel is het net of iedereen vindt dat je maar weer door moet gaan terwijl ons leven nog zo stil staat. Bij mij lag het ook aan de placenta, die was op sommige plekken te rijp en dan geeft het niet meer de juiste zuurstof aan de baby en ook had ik 2 adres in de navelstreng ipv 3. Dit is 'normaal' niet erg maar bij ons dubbel op. Gewoon dikke pech dus. Ook is er bij ons geen verhoogde kans op herhaling dus kunnen we gewoon weer zwanger worden. Ik ben bevallen met een keizersnede en jij?
@daisykesie: ik heb ook inderdaad wat dingetjes gekocht en opgehangen. Dan ben je weer even 5 minuten soort van "blij" omdat je iets doet wat met haar te maken heeft. @gemmadesley:ik ben gewoon bevallen. Vind jij het ook zo moeilijk die wetenschap dat je kindje gewoon gezond was en evt met een keizersnede met 38 weken wel had kunnen leven? Ik weet dat er geen garanties zijn dat het dan goed was gegaan maar voor mijn gevoel was dat wel zo geweest omdat toen alles nog goed ging.. Dat maakt me soms zo verdrietig. Gelukkig hebben de meeste mensen in mijn omgeving nog steeds veel begrip, al merk je wel dat er minder naar wordt gevraagd.. Lijkt me moeilijk dat dat op een gegeven moment helemaal weg is.. Ben je alweer aan het werk?
Hoi meiden, Nieuwe meiden, welkom. Jajo, ik hoop dat het een spontane mutatie was. Je mag ondertussen wel gewoon proberen? Hier ook ons eerste kindje (meisje) verloren na voldragen zwangerschap. Heb een gewonen bevalling gehad. Ons meisje was ook gezond, alleen dysmatuur, maar dat hadden ze niet gezien . Als ze eerder gehaald was, had ze het wrsch gewoon gered. Mijn placenta was klein, maar wel in orde. Na 3 mnd was ik zwanger, dat werd een ma. Toen een verplichte pauze vanwege onderzoeken die we zelf wilden laten doen. Daarna na 3 mnd weer zwanger en mijn zoontje is vandaag precies een maand oud. De opluchting die ik nu voel is enorm. Uiteindelijk heeft het drie jaar geduurd voordat ik een levend kindje in mijn armen had (vóór Noa*) ook een ma gehad. Pfff wat een zware weg. Maar inderdaad, wat Khloe zegt; houd vol meiden! En houd hoop.
Welkom Nena. Wat een intens verdriet. We zijn onze tweede dochter na 40 weken en 3 dagen verloren, in juni 2015. Ik kan soms nog door de bizarheid ervan overvallen worden. Het ongrijpbare en het ongeloof. Ik wens je heel veel sterkte. Ontzettend fijn dat je zoveel steun ervaart uit je omgeving. Het niet weten wat je met jezelf aanmoet herken ik ook heel erg, toen het net gebeurd was. Door de heftigheid loop je zo met je ziel onder de arm. Zo gewenst, en dan met lege armen staan. Mijn man en ik doen therapie met een vrouw die gespecialiseerd is in rouwbegeleiding na verlies van een kind. Ik wens je veel sterkte en kracht toe.
Conejita, hoe doet jullie ventje het? Komen jullie al een beetje in een 'flow'? Een maand al, het gaat snel! Gemmadesley ook veel sterkte!
Jajo, hoe is het met jou? Wat naar, zo'n kil gesprek en dan die poeha. Lastig ook, dat je nog 6 weken moet wachten. Of valt dat mee voor je?
@nena, ik heb geen professionele hulp, tot nu toe niet nodig, maar je weet nooit hoe het verder gaat. Voor mij helpt schrijven ook, maar het is voor jullie heel anders na een voldragen zwangerschap. Ik was pas 17 weken zwanger, ik denk dat het veel heftiger is bij een voldragen baby @conjita en chayenne in de tussentijd proberen we gewoon, mocht het raak zijn en ze weten nog niet of het een spontane mutatie was dan krijg ik een vlokkentest. Nu ik zelf wat onderzoek heb gedaan en blijkt dat de kans klein is dat het van mij of m'n vriend komt, vind ik het niet erg om te wachten op de uitslagen. Ik heb liever dat ze alles weten voor we een afspraak hebben, dan dat ze Hove informatie geven en ik nog met "lege handen" naar huis ga.
Jeetje, wat erg voor jullie. Maar wat fijn dat jullie nu een klein wondertje in handen hebben. Kan me voorstellen dat je dan opgelucht bent...
@Chayenne35: inderdaad het ongeloof is nog steeds zo enorm groot. We hadden ons leven zo anders ingericht. We waren er aan toe om met z'n drieën te zijn, een gezinnetje. Nu alleen nog maar leegte. Ik loop wel bij een psych. Denk dat dat me wel gaat helpen.
@Nena2015 Er aan te denken dat je het wel was goed gegaan met 38 weken keizersnede valt inderdaad enorm zwaar. Ik ben nog niet weer aan het werk, zou dit ook nog niet kunnen, ik heb soms van die paniekaanvallen, dan wordt ik duizelig en intens verdrietig. Ik werk ik de zorg en dit gaat nu echt nog niet. Jij al wel weet aan het werk?
@gemmadesley: wat naar dat je paniekaanvallen hebt. Krijg je wel hulp? Je kan dan inderdaad beter niet gaan werken. Ik herken het wel een beetje. Had dit vooral de eerste weken 's nachts.. Echt niet fijn!! Ik ben al wel weer een beetje aan het werk. Heel rustig aan opbouwen. Wel vreselijk moeilijk... Alles lijkt zo onbelangrijk nu!
@Nena2015 wat enorm knap van je dat je alweer iets aan het werk bent! Maar snap ook dat die dingem inderdaad onbelangrijk zijn. Bij mij zijn de eerste weken wat in een roes gegaan en het werkelijke besef kwam iets later. Soms denk ik even dat het allemaal niet waar is ,en dan komt de pijn, gemis weer.
@gemmadesley: oh dat herken ik zo dan ben je er even niet mee bezig en dan opeens vliegt het je weer aan. Heb soms echt even de afleiding van bijvoorbeeld werk nodig, anders heb ik het idee dat ik gek word. Denk ook vaak terug aan de momenten dat ik nog zwanger was en dan word ik zo verdrietig... Nooit aan gedacht dat dit zou kunnen gebeuren. En nu moet je gewoon elke dag zien te overleven...
Hee meiden, Het is even geleden dat ik hier geweest ben. Welkom nieuwe meiden, al had ik jullie hier liever niet gezien, heftig om jullie verhalen te lezen Inmiddels ben ik zelf weer zwanger, ben nu 13 weken en 2 dagen. het is super spannend maar gelukkig sta ik onder zeer strenge controle