Weer proberen zwanger te worden, Wie ook?

Discussie in 'Vlinder clubs' gestart door Simmy, 11 okt 2013.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. pandaatje

    pandaatje Lid

    2 jul 2013
    46
    0
    0
    NULL
    NULL
    @Vertrouwen

    Bedankt alvast dat je mijn vragen wilde beantwoorden. Ik zal later even wat uitgebreider reageren, Kan niet zoveel lange verhalen achter elkaar typen :(

    Groetjes Sandra
     
  2. Lenali

    Lenali Actief lid

    6 dec 2011
    107
    1
    18
    NULL
    NULL
    Lieve meiden

    Net tranen met tuiten zitten huilen bij het lezen van jullie verhalen. Mijn verhaal is anders, maar uiteindelijk zit ook ik zonder kindje na een zwangerschap van bijna 24 weken.

    Het is al ruim een half jaar geleden dat wij ons zoontje hebben moeten laten gaan. Bij de 20 weken echo kregen wij slecht nieuws en uit alle volgende onderzoeken kwam nog meer slecht nieuws: ons zoontje zou zeer waarschijnlijk niet levensvatbaar zijn en als hij het al zou redden zou hij nooit een volwaardig leven kunnen leiden vanwege meerdere (veel) lichamelijke afwijkingen, maar waarschijnlijk zouden ook zijn hersenen niet in orde zijn.

    Door het ondergaan van alle onderzoeken en het wachten op resultaten, konden we pas 3 weken na de echo een beslissing nemen en is hij uiteindelijk 4 weken na de echo geboren. In die tussentijd hebben we nog zoveel mogelijk geprobeerd van hem te genieten, we voelden hem allebei goed, maar tegelijk ben je al bezig afscheid te nemen. Zo dubbel. Het meest bizarre was nog wel dat ik met een uitvaartondernemer aan tafel zat terwijl ik hem nog kon voelen in mijn buik...

    Het zelf hebben genomen van de beslissing maakt het verdriet niet minder. Bovendien weten we ook nog niet de oorzaak van de afwijkingen (en gaan we daar waarschijnlijk ook nooit achter komen). We moeten bij een volgende zwangerschap rekening houden met 0-25% kans op herhaling (mogelijk dus 1 op 4). Vreselijk vind ik het om met die gedachte weer zwanger te worden, vooral omdat we weer tot na 16 weken moeten wachten voor er mogelijk iets te zien zal zijn.

    Omdat ik ook endometriose heb, ben ik nu nog aan de pil. Binnenkort ga ik voor onderzoeken op dat vlak weer naar het ziekenhuis, omdat we weer willen stoppen met de pil en kijken of we toch weer zwanger kunnen worden. Zo herkenbaar dat je aan de ene kant direct weer zwanger wilt zijn en je aan de aan de andere kant afvraagt of je het eigenlijk wel echt wilt en aankunt.

    Ook veel herkenning rond uitgerekende datum en daarna. Op de dag zelf hebben we samen een bijzondere dag gehad en daarna vond ik het verdriet soms juist groter. Tot aan de uitgerekende datum zat ik er zo midden in, daarna kon ik juist ook het grotere geheel beter overzien en realiseerde ik me zo goed wat er NIET was. En nog steeds is dat het geval...

    Pff, dit was al een heel verhaal. Ik schrijf graag verder mee. Wens jullie heel veel sterkte, kracht en wijsheid met jullie verdriet en bij het weer zwanger worden. Hopelijk hebben we steun aan elkaar.
     
  3. pandaatje

    pandaatje Lid

    2 jul 2013
    46
    0
    0
    NULL
    NULL
    Goedemiddag allemaal,

    Even van me af schrijven..

    Vandaag een moeilijke dag. De papa van Celina is vandaag jarig. Wat een dubbele dag zeg. Ik zou er zo graag een feestje van maken maar dat lukt me niet.
    Wel heb ik strax een kadootje voor papa gekocht van me kleine meid. Lang over na gedacht of ik hier wel goed aan deed. Manlief is zo nuchter.. Mss kan hij er wel niets mee. Maar ze hoort er toch echt bij en ze is zijn dochter. Daarom heb ik een kaarsje gekocht met een kaartje uit haar naam erbij. Hopelijk kan hij het waarderen. Blijft toch lastig hoe ik haar erbij kan betrekken zonder overdreven te doen.

    Ik had me deze dag heel anders voorgesteld, papa wakker maken met me kleine meisje en dan een cadeautje geven.. Ze zou nu een paar weekjes oud moeten zijn. Nu is papa bijna uitgeslapen (nachtdienst) en moet ik straks alleen naar boven.. Ooh wat een pijnlijke confrontatie weer..
    Hoop dat ik me er doorheen kan slaan vandaag!

    Liefs pandaatje
     
  4. Verox

    Verox Niet meer actief

    Hey lief pandaatje, een beetje laat maar ik las dat je gisteren een zware dag had en ik hoop dat je je er een beetje doorheen hebt weten te slaan. Wat zijn sommige feestdagen nu ineens confronterend.
    Lief dat je voor je partner iets gekocht hebt om samen de geboorte en het overlijden van jullie kindje te gedenken op deze bijzondere dag. Al lijkt het misschien alsof hij er niets mee kan, hij waardeert het vast enorm! Een dikke knuffel en heel veel sterkte.
     
  5. pandaatje

    pandaatje Lid

    2 jul 2013
    46
    0
    0
    NULL
    NULL
    Hoi Verox,

    Bedankt voor je berichtje!
    Heb me er inderdaad aardig doorheen geslagen.. Toch nog wel wat visite gehad en was een vermoeiende dag. Moet er echt even van bijkomen.. Vond het echt een flink gemis op zo'n dag. Volgende week ben ik zelf jarig, zie ik ook weer tegenop.. Vooral de felicitaties.. zit ik helemaal niet op te wachten. Dus ff moeilijk weekje nu.
    cadeautje is geloof ik ook wel in goede aarde gevallen. Hij zei er weinig over maar vond het wel leuk.

    Ik zag dat je zelf ook in een spannende tijd zit. 37 weken zwanger.. wil je even heel erg veel sterkte en succes wensen ook voor tijdens en na de bevalling. Hopelijk heb je snel een mooie gezonde meid op je armen!

    Liefs Pandaatje
     
  6. Simmy

    Simmy Fanatiek lid

    2 mrt 2013
    1.067
    312
    83
    Lief Pandaatje. Ik ben je niet vergeten hoor! Het is nogal een hectische moeilijke tijd. Later vertel ik er meer over. Een langer berichtje.aar weet dat ik aan je denk tijdens alles wat je nu doormaakt!
    kus
     
  7. pandaatje

    pandaatje Lid

    2 jul 2013
    46
    0
    0
    NULL
    NULL
    Hoi Simmy,

    Neem rustig je tijd hoor! Het is allemaal al moeilijk zat. Als je je verhaal kwijt wil dan zie ik het vanzelf wel komen.

    Heel veel sterkte met alles!

    knuf Pandaatje
     
  8. Inge83

    Inge83 Lid

    12 jun 2012
    60
    0
    0
    Hoi allemaal,

    Ik heb net alle verhalen gelezen en ik schoot weer helemaal vol van alle emotionele verhalen. Zoveel herkenning in alle verhalen. Er is zoveel wat ik zou willen zeggen, ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen.

    Na twee miskramen bij 7 weken en bij 10 weken, waren we weer zwanger. Dolgelukkig, maar ook erg bang dat het weer niet goed zou gaan. De eerste echomet zeven weken, het hartje klopte maar het was wat aan de kleine kant en ze zagen geen vruchtzakje. We moesten een week afwachten, een helse week was dat. Tweede echo en alles was goed. We waren dol gelukkig. Op naar de twaalf weken echo. Het hartje klopte nog steeds en we kregen ons vertrouwen terug. We waren nu al verder als de vorige twee keren. Bij 14 weken bloedverlies. Helemaal in paniek, want ik dacht daar gaan we weer. Echo gehad en alles bleek goed te zijn. Het bloedverlies verdween, maar helaas voor korte duur. Anderhalve week later begon het weer. Mijn placenta bleek laag te zitten en dat zou de oorzaak wel eens kunnen zijn. Zo bleef ik aan modderen met het bloedverlies maar de kleine kreeg er niks van mee zeiden ze. Tot ik 20 weken zwanger was en ik 's nachts ontzettende buikpijn kreeg. Verloskundige gebeld en meteen naar het ziekenhuis gegaan. Er was niks te zien op de echo, zou blaasontsteking kunnen zijn. Tests gedaan, maar alles bleek goed en ik mocht naar huis. Moest me niet druk maken, met de kleine was alles goed. De volgende ochtend, ik vertrouwde het niet. Ik belde weer naar het ziekenhuis en ik mocht weer langs komen. Er werd een echo gemaakt en ik kon ons meisje niet meer goed zien. De buikpijn bleken weeen te zijn. Ik moest plat liggen en hopen dat het beter zou gaan. Op het moment dat de gyneacoloog me het verhaal verteld hoe en nu verder, braken mijn vliezen. Ze konden niks meer doen. Ik moest mijn vriend bellen om te komen. Ze zou niet levensvatbaar zijn en we zouden afscheid moeten nemen. De grond zakte onder mij vandaan. Hoe kon dit nou? Hadden ze dit niet de nacht ervoor kunnen zien? Na een heftige bevalling werd ze anderhalf uur later geboren. Zoveel kwam er op ons af, alles leek wel een film. Mijn placenta wilde niet loslaten, dus ik moest ook nog geopereerd worden. Ik hoopte wakker te worden en dat alles een grote boze droom was. Zoë bleek trisomie 13 te hebben. Ze had toch geen overlevingskansen gehad, maar dat maakt het verdriet niet minder erg.

    We zijn nu een aantal maanden verder en proberen weer zwanger te worden. Wat hier ook al gezegd wordt, je zit met moedergevoelens die je niet kwijt kunt. Nu hebben wij een zoontje van 7 die ons toch wel door de moeilijke tijden sleept, maar het verlangen blijft. Iedere maand dat blijkt dat het niet gelukt is om zwanger te worden is zo'n teleurstelling. Soms denk ik dat ik het maar op geef. Ik heb tenslotte een gezond kind. Maar aan de andere kant, wat heb ik te verliezen. Ik wil niet op 50 jarige leeftijd zeggen, wat als ik het niet had opgegeven. Het zijn op het moment erg dubbele gevoelens.

    In de omgeving krijg je inderdaad opmerkingen waar je eigenlijk helemaal niks mee kunt. Ach je bent nog jong... of het leven gaat door, je bent niet de enige op de wereld die dit mee maakt. Dat zijn dan echt van die dooddoeners zeg maar. Ik denk dat wij allemaal die dingen heus wel realiseren, maar dat neemt het inmense verdriet niet weg. Nu we een paar maanden verder zijn, krijgen we steeds meer de vraag of we al zwanger zijn, dat er zo toch wel erg veel leeftijdsverschil komt met onze zoon. Dit doet me ergens wel pijn. Wij hadden het ook graag anders gezien en helaas is er geen pilletje wat je kunt nemen en dat je dan ineens zwanger bent.

    En dan heb ik het nog niet gehad over de angst, wat als ik zwanger ben. Het worden dan voor mijn idee een lange 40 weken. Zoals ik al zei zoveel dingen die er door je hoofd gaan. Ik leef erg met jullie mee allemaal en ik wens jullie heel veel sterkte met de moeilijke dagen die we waarschijnlijk ons hele leven lang bij zullen blijven houden.

    Liefs Inge
     
  9. Kaatje1603

    Kaatje1603 Fanatiek lid

    21 jan 2013
    1.291
    192
    63
    Vrouw
    Mamma!
    omgeving Rotterdam
    Hè dames,

    Ik lees nog steeds mee hoor! Hier veel ups en downs, ik wil dolgraag weer zwanger worden maar de gyn heeft geadviseerd om (lichamelijk gezien) drie maanden te wachten... Dit om de baarmoeder en baarmoedermond weer in goede vorm en sterkte te laten worden. Maar zo moeilijk! Ik heb rond deze dagen mijn eisprong en vind het ergens gewoon zo zonde om dit eitje zomaar weg te laten gaan bij een volgende menstruatie :(
    Maar eigenlijk willen we ergens ook nog eerst de uitslagen van de onderzoeken afwachten, die krijgen we half november...

    Toen kwam er gisteren een onverwachte klap, een goede vriendin van mij vertelde dat ze zwanger was! Heel bijvoorbeeld haar natuurlijk... Maar ikzelf werd er weer volop aan herinnert dat ik niet zwanger ben momenteel :( terwijl ik dat eigenlijk wel zou moeten zijn! Ze vond het ook erg moeilijk om te vertellen... Hebben er samen goed over kunnen praten, maar het zet mij wel weer even in een dip :(

    Hoe gaat het met jullie verder? Wel al aan het proberen?

    Groetjes
    Karin
     
  10. Dubbelgeluk

    Dubbelgeluk VIP lid

    18 mei 2013
    11.511
    10.344
    113
    Mijn gyn heeft ook geadviseerd om 3 maanden te wachten en ik krijg eerst nog een echo om (hopelijk) uit te sluiten dat er niets met mijn baarmoeder is. Deze echo is drie maanden na de eerste bevalling, over 2 weken, als dat goed is, heb ik ook al 4 weken foliumzuur achter de rug en kunnen we er weer voor gaan...
    Zo moeilijk... Enerzijds hebben wij 3 en 20 dagen voor onze zonen gezorgd en hebben zij ons papa en mama gemaakt en anderzijds zijn ze nooit thuis geweest en ziet ons leven er van buitenaf uit alsof het nooit anders is geweest... Maar van binnen... Ik huil nog elke dag om het gemis van onze twee schitterende knappe kanjers.
    Wij zeggen al, als ze ooit een zusje krijgen (of een tweeling) heeft ze twee grote broer engeltjes die haar/ hun overal zullen beschermen. En bij een broertje (of tweeling) kunnen wij toch een beetje zien hoe zij groot zouden zijn geworden en gaan ze in ons hart mee met alles wat hij gaat of zij gaan doen.

    Ik herken het moeilijke gevoel van andere zwangerschappen en kleine baby's. Je gunt het iedereen, maar jezelf ook... Ik zal niet ontkennen dat ik heel erg jaloers ben... Maar dan bedenk ik altijd maar, het zijn niet mijn knappe stoere zonen.
     
  11. pandaatje

    pandaatje Lid

    2 jul 2013
    46
    0
    0
    NULL
    NULL
    @inge
    Wat heftig om na 2 miskramen weer afscheid te moeten nemen van je dochter Zoe. Wanneer is ze geboren?

    @kaartje
    3 maanden wachten is best een poos.. Vooral als je graag weer zwanger wilt worden.. Hopelijk zijn de uitslagen van de onderzoeken goed en mag je snel weer beginnen.
    Ik heb zelf niet het advies gekregen om te wachten maar was inmiddels ook 5 maanden verder voor we het weer gingen proberen, omdat ik het nog niet aankon om er weer voor te gaan.

    @Allemaal
    Lees veel herkenbaars,ben zelf net door de eerste ronde heen.. helaas niet gelukt. Maar vraag me ook steeds af, stel dat het wel lukt, wat dan? kan ik het wel aan een nieuwe zwangerschap. Komt die stress nog bovenop de het verdriet om mijn dochtertje? Ben zo bang dat het weer niet goed zal gaan..
    Ik wilde niet meteen weer zwanger worden.. had me portie wel even gehad.. Wilde natuurlijk wel heel graag een kindje.. Behoorlijk wat moeder gevoelens had ik gekregen waar ik nu niets mee kan. Maar was wel even af geschrokken van het zwanger zijn. En ik moest vooral nog niet aan een nieuwe bevalling denken.. Nu nog steeds niet.. Maarja dat zal er ook bij horen.
    Uiteindelijk hebben we eerst de uitgerekende datum afgewacht en zijn we het weer aan het proberen.
     
  12. Nikkei

    Nikkei Lid

    3 okt 2013
    58
    0
    0
    Noord-Brabant
    Ha Meiden,

    Ik heb net alle verhalen gelezen en wat komen die toch binnen! Wow, heftig wat jullie allemaal hebben meegemaakt!

    Maar helaas ben ik niet voor niks hier beland.... en zou ik graag met jullie mee willen lezen en schrijven, hopelijk dat we steun aan elkaar hebben.

    Hieronder kort mijn verhaal:
    Het is allemaal nog heel recent... Op 1 oktober hebben wij onze 20-weken echo gehad en toen kregen we het slechte nieuws te horen dat onze dochter een ernstige hartafwijking heeft, namelijk het hypoplastisch rechter hart syndroom. We zijn voor de keuze komen te staan of doorgaan met de zwangerschap of de zwangerschap beeindigen. We hebben, uit liefde voor onze dochter, er voor gekozen om de zwangerschap bij 22 weken te beëindigen om haar alle ellende, pijn, leed en onzekerheid te besparen.
    Op 10 oktober is onze oh zo mooie, maar veel te kleine dochter Fay geboren. Ze heeft nog 1.5 uur geleefd en heeft deze tijd bij mij gelegen. Even mocht ik mezelf moeder voelen door er voor haar te kunnen zijn... Tja en daarna... je bent moeder geworden maar je hebt niks om voor te moederen, erg zwaar en confronterend! Inderdaad ook al heb je zelf de keuze genomen dat maakt het er niet makkelijker op (had gelezen dat 1 van de andere meiden dat ook zo had meegemaakt). Gelukkig kijken we op een goede manier terug op de bevalling die goed ging, zonder complicaties en hebben we de avond van de bevalling ook als goed ervaren. We hebben nog beschuit met muisjes gegeven met de opa's en oma erbij, hebben haar allemaal bewonderd. Ook was er een fotograaf bij van de Stichting Early Birds die prachtige foto's heeft gemaakt!!

    Ik kan er zelf goed over praten met anderen en ik voel me lichamelijk ook goed. Soms word ik nog overvallen door mijn emoties maar opzich gaat dat wel goed, misschien wordt het nog heftiger maar dat zullen we zien...

    Wat ik merk is dat ik heel veel nadenk over weer zwanger willen worden. Ik wil zo graag weer zwanger worden, de kinderwens is zo groot dat ik het liefst zo snel mogelijk weer aan de slag ga. Vraag me dan soms ook af of ik dit wil om de leegte op te vullen en zo dit te willen vergeten.... Maar vergeten zal ik dit toch nooit en Fay zal altijd een speciaal plekje in ons hart hebben, ze is en blijft onze eerste dochter, zij heeft ons papa en mama gemaakt!

    Ik zou dan ook heel graag na mijn eerste menstruatie, heb deze nog niet gehad, weer willen proberen om zwanger te raken. Lees dat verschillende gynaecologen hebben geadviseerd om 3 maanden te wachten, maar dat duurt in mijn ogen zoooooo lang. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan? Zal dat kwaad kunnen om toch al eerder te beginnen??? Ben erg benieuwd!

    Hopelijk hebben we steun aan elkaar...

    Liefs
     
  13. pandaatje

    pandaatje Lid

    2 jul 2013
    46
    0
    0
    NULL
    NULL
    Hoi Nikkei,

    welkom in dit topic.

    Gefeliciteerd met jullie dochtertje Fay en wat verschrikkelijk dat jullie haar hebben moeten laten gaan.

    Wat mooi dat ze nog even geleefd heeft en dat je er die tijd voor haar kon zijn. Dit heb ik zelf niet mee mogen maken. Mijn dochtertje is levenloos geboren en is meteen meegenomen voor reanimatie/beademing maar dat mocht helaas niet baten.

    Ik denk dat de kinderwens alleen nog maar groter wordt als je een kindje bent verloren.. Je hebt moedergevoelens en daar kun je niets mee. dat frustreert mij nog elke dag. Je meisje zul je nooit vergeten alleen blijf je wel verlangen naar een kindje waar je wel voor kunt zorgen.

    Bij mij zijn er geen afspraken gemaakt wat betreft wachttijd. Heb je al wel een afspraak gehad in het ziekenhuis? Ik heb 2 en 6 weken erna nog een gesprek gehad en dit besproken. Weet ook niet of je nog onderzoeken naar de afwijking van je dochtertje hebt laten doen?

    Voor mij is het nu 5 maanden geleden dat ons dochtertje geboren is en we zijn nu net bezig om weer zwanger te raken. We wilde eerst voorbij de uitgerekende datum zijn. Vraag me nog regelmatig af of ik er nu al wel aan toe ben om weer zwanger te raken en of ik de angst om het kindje weer te verliezen aankan.
    Dus ik ben nu eigenlijk met knikkende knieen aan het proberen zwanger te raken. Ben er ook elke dag mee bezig.. elke keer de vraag van Als ik nu zwanger ben zou het dan goed komen? Ben nog volop met de verwerking van de bevalling en het overlijden van ons dochtertje bezig. En ook alweer aan het stressen over een eventuele nieuwe zwangerschap. Dus bij elkaar wel veel.

    Als je geen adviezen heb gekregen over wachttijd zal het geen kwaad kunnen om weer te beginnen met zwanger worden. Ik vond de eerste maanden nu nog steeds wel, echt een emotionele achtbaan. Nieuwe zwangerschapshormonen zou ik er echt bij gehad kunnen hebben. Maar misschien is dat voor jou anders. En tuurlijk is het altijd beter om je lichaam eerst even tot rust te laten komen, maar ik snap ook heel erg goed je verlangen naar een kindje in je armen.

    Ik zou zelf even overleggen met de gyneacoloog als die je nog geen advies daarover heeft gegeven. En als die geen bezwaren heeft, zou ik zelf aanvoelen of je weer toe bent aan een nieuwe zwangerschap.

    Ik vind het trouwens erg knap dat je hier nu al zo goed over kunt praten!

    Heel veel sterkte voor de moeilijke momenten..

    Liefs Pandaatje
     
  14. Rikigf

    Rikigf Actief lid

    18 jan 2013
    171
    0
    0
    NULL
    NULL
    Vorig jaar eind november hebben wij een meisje verloren met een ernstige chromosoomafwijking, waarbij er veel aan de hand was met haar hart. Wij hebben besloten om ons meisje pijn en lijden te besparen en ze is met 23 weken dood geboren.
    Wij hebben zelf besloten om na een positieve uitslag van het erfelijkheidsonderzoek er weer voor te gaan. Inmiddels had ik één menstruatie gehad. En na twee maanden was ik al zwanger.
    Ik denk dat je vooral moet doen wat je gevoel is. Waar jullie je fijn bij voelen NIKKEI.

    In het begin van de zwangerschap was ik nog wat terughoudend, maar beetje bij beetje begon ik eraan te wennen. Elke echo vond/vind ik lastig, bang dat het niet goed zal zijn. Nadat de 23 weken waren geweest kon ik er steeds meer van genieten. Natuurlijk anders dan de keren ervoor, maar dat is logisch. Verdriet blijft, maar doordat er iets in me groeit kan ik ook positiever naar de toekomst kijken. Lune blijft voor altijd in mijn hart en blijf ik missen, dat verandert niet.
    Komende week worden we weer papa en mama en ik kijk er erg naar uit. Ook wel wat angstig. Bang dat er iets toch niet goed is. Als ik mijn derde meisje in mijn armen heb dan pas zal ik gerustgesteld zijn.

    Iedereen hier, sterkte en blijf praten of schrijven, dat heeft mij erg goed gedaan.
     
  15. Dubbelgeluk

    Dubbelgeluk VIP lid

    18 mei 2013
    11.511
    10.344
    113
    Ik had gisteren een heel verhaal getypt, maar helaas op het moment van posten verdween mijn bericht... Dus een nieuwe poging...

    Ik denk dat het ook afhankelijk is hoe je lichamelijk eraan toe was na de bevalling. Ik had een flinke knip en vw mijn tweelingzwangerschap al een behoorlijke buik. Mijn banden doen nu weer pijn vw herstel. Ook heb ik ruim vier weken gekolft voor de jongens, dan schijnen er ook weer andere hormonen vrij te komen wat weer invloed heeft op het opgang komen van de cyclus.

    Ik zou gewoon even aan de gyn vragen wat het advies is, dan weet je gelijk waar je aan toe bent. En begin alvast aan foliumzuur (of misschien slik je dat nog), want als je daar eerst nog aan moet beginnen ben je weer 4 weken verder.

    Ik heb over anderhalve week een echo van mijn baarmoeder, hopelijk ziet alles er goed uit en kunnen we daarna beginnen. Ik vind het doodeng, maar het is onze droom om na een zwangerschap van minimaal 37 weken een (of twee) gezond(e) kind(eren) in onze armen te sluiten en mee naar huis te nemen... (In gedachte meegenomen dat het weer een tweeling kan worden) Overigens is mijn cyclus ook nog niet zoals hij was, terwijl hij voor de zwangerschap heel erg regelmatig was.

    De uitgerekende datum nadert voor mij nu ook... Ik merk dat ik dat heel erg moeilijk vind. Als ze nu waren geboren... Hadden ze alle kansen gehad om te overleven... Het gemis is en blijft enorm...
     
  16. Simmy

    Simmy Fanatiek lid

    2 mrt 2013
    1.067
    312
    83
    Hallo Meiden.
    Zo, de afgelopen tijd was nogal heftig. Nadat mijn cyclus gauw na de bevalling weer op gang is gekomen wilden we het na mijn eerste menstruatie weer proberen...Ik had er weer zin in maar mijn lichaam blijkbaar minder. Bij Rafael ben ik met de pil gestopt na 14 jaar en ik ben niet meer ongesteld geworden, ik was meteen zwanger. Daardoor heb ik ook geen idee hoe mijn cyclus is dus het was een verrassing.
    Ik heb getempt en ovulatietestjes gebruikt en ik kwam er achter dat ik pas een eisprong had op dag 30!! We hebben goed ons best gedaan, ookal vond ik dat toch ook nog moeilijk op de een of andere manier. Daarna begon het hopen op een nieuwe zwangerschap maar ik had eigenljik geen symptomen dus ik vreesde al het ergste ookal had ik de eerste weken bij mijn vorige zwangerschap ook nergens last van. De positieve test toen kwam ook als een verrassing.
    Nou ja na 11 dagen toch maar een test gedaan van kruidvat en na 2 minuten stond er een streepje. Mn hart sloeg over maar het streepje was licht en iets in mij zei dat ik niet zwanger ben.
    En idd, de volgende dag is mijn menstruatie gekomen. Het was een hele teleurstelling en ik ben ook een beetje bang.
    Ik had gehoopt dat ik weeer zwanger zou zijn bij de uitgerekende datum zodat ik die verschrikkelijke dag niet "alleen"hoef te door staan maar met het uitzicht op een nieuw kindje. Ik vrees dat ik dat wel kan vergeten...En ik hoop zo dat deze cyclus niet weer meer dan 6 weken gaat duren.
    Op naar ronde 2 :(

    Hoe is dat bij jullie? Meteen weer regelmatig na de bevalling? En wat kan ik verwachten? Blijft dit zo of zal mn cyclus nog beter worden? Of moet ik naar de gyn gaan?

    Bij mij heeft de gyn niet gezegd dat ik een aantal maanden moet wachten, Ik mocht meteen weer beginnen. Bij een volgende zwangerschap zal ik een cerclage krijgen en progesteroninjecties.

    De afgelopen tijd ging het iets beter maar nu heb ik toch weer een dipje. ik heb nergens zin meer in en ik heb een soort angst gevoel. Ik weet niet hoe ik t uit moet leggen maar het besef dat mn kindje er bijna had moeten zijn maar er niet is en niet komt...Was het maar een paar weken later gebeurd dan had hij het gehaald. Ik vind het ook zo pijnlijk voor iedereen hier. Kindjes waar zo naar uit gekeken werd die allemaal niet gekomen zijn. De pijn is haast ondragelijk...

    Gelukkig zijn we hier niet alleen en kunnen we elkaar steunen want dit zal ook niet makkelijk worden.

    XX Shanna
     
  17. Amber2007

    Amber2007 Actief lid

    14 okt 2013
    252
    0
    0
    NULL
    NULL
    Knuffel voor Shana! We zijn idd niet alleen!!
    Maar daardoor doet her niet minde zeer in ons hart...

    Ik ben vandaag voor het eerst ongesteld geworden na de bevalling. En ik had zo gehoopt dat ik meteen weer zwanger zou zijn.
    Terwijl ik wist dat dit praktisch niet kon, maar die hoop kon ik niet uitschakelen.

    Nu is het zo "echt". Ik zal mijn meisje, nooooooit vergeten en er zal altijd een stukje van mijn hart missen.
    Maar ik wil ZO graag een baby die wel mee naar huis mag...
    En waarbij elke controle "leuk" is! En dat we na 20 weken her kamerje kunnen gaan schilderen.

    Maar goed, de toekomst is weer "onzeker" en ik was na 2maanden zwanger van Malin. En ik ben gewoon bang voor de toekomst nu.
    Hoe erg ik probeer om de zwangerschap van mijn zus los te zien, vraag ik me toch af waarom mijn meisje niet op de wereld mocht komen. Mijn beste vriendin is ook zwanger, en ik ben zo bang als het bij mij nu heel lang gaat duren dat ik hun ook ga verliezen omdat het zo'n pijn blijft doen.

    Probeer per dag te leven, maar dat is lastig. De toekomst is onzeker en donker en babyloos...
    Dagje om in een veilig hoekje van de bank te blijven.

    Mijn maatschappelijk werkster raadde mij een boek aan: altijd een kind te kort. Dat gaat ook over een nieuwe zwangerschap na verlies.
    Ga het maar aanschaffen want ik wil graag alle informatie die er is.

    Knuffel voor alle mama's met lege armen en een gebroken hart!
     
  18. Verox

    Verox Niet meer actief

    Lieve Shanna,
    Heel herkenbaar die angst, twijfel, maar ook het verlangen naar een nieuwe zwangerschap.

    Wat spijtig dat deze zwangerschapstest je valse hoop heeft gegeven. Maar neem alsjeblieft de tijd om alle emoties te boven te komen.
    Het is allemaal nog zo kort geleden, en je verwachtingen zijn zo hoog! Probeer je erbij neer te leggen dat een volgende zwangerschap meer tijd in beslag neemt, want anders zul je nog een hoop teleurstellingen te verduren krijgen...

    Ook ik was na jarenlang pilgebruik redelijk snel zwanger, daardoor had ik geen idee hoe mijn cyclus was.
    Na het verlies van ons dochtertje bij een zwangerschap van 23 weken werd ik na exact 30 dagen weer ongesteld. De maanden daarop waren we heel erg gefocust op die menstruatie. Maar die leek onregelmatig.

    Ik had me er op ingesteld dat een nieuwe zwangerschap niet zo gemakkelijk zou gaan.
    Medisch gezien is het ‘normaal’ als je binnen twee jaar zwanger bent. Wanneer je echter na een jaar nog niet zwanger bent, kom je in aanmerking voor extra onderzoek. Ik hoopte dus binnen een jaar opnieuw zwanger te geraken. Dat klinkt heel nuchter, maar natuurlijk is iedere menstruatie confronterend.

    De eerste positieve test had ik binnen een half jaar in handen. Ik kon het niet geloven, ik was erg sceptisch en voorzichtig. Ik ben wekenlang om de dag blijven testen om mezelf gerust te stellen.

    Met 12 weken kreeg ik het advies om een cerclage te plaatsen. Dat vond ik erg heftig, maar het is allemaal goed gegaan.
    Daarnaast kreeg ik wekelijkse Proluton-injecties.
    De twee-wekelijkse controles bij de gynaecoloog waren zenuwslopend, maar de tijd ging snel en achteraf kan ik zeggen dat ik een heel erg voorspoedige zwangerschap heb gehad.
    Inmiddels ben ik bijna 39 weken zwanger!
    De uitgetelde datum van dit kindje ligt vlakbij de geboortedatum van ons eerste kindje. In het begin vond ik dit erg naar, maar inmiddels sta ik er nog nauwelijks bij stil. Die datum zal moeilijk blijven, maar als ons kindje op die datum geboren word dan heeft dat een reden en is het eigenlijk ook heel mooi...
    Ik had nooit durven denken of dromen dat ik zo ver zou komen, dus houd moed!

    Heel veel sterkte richting de uitgetelde datum en heel veel liefs!
     
  19. Rikigf

    Rikigf Actief lid

    18 jan 2013
    171
    0
    0
    NULL
    NULL
    Bij mij duurde ongesteld worden na de bevalling ook 30 dagen. Daarna weer de regelmatigheid die ik had. Het gevoel om snel weer zwanger te worden had ik ook. Bij ons heeft het niet zo lang geduurd, maar hoe een lichaam het oppakt weet je niet. Houdt moed en probeer je ook te focussen op andere dingen.

    @ hier: Inmiddels ben ik gisteren bevallen van een meisje ❤️ Juul. Het gaat goed met ons. Ze lijkt op haar twee zussen. Ik kan genieten en was blij dat ik haar zag, hoorde huilen en in mijn armen kon houden. Nu weet ik dat het goed is.

    @verox: succes. Bijna voor de tweede keer mama. Het gaat echt gebeuren! Ook genieten hè!
     
  20. Kaatje1603

    Kaatje1603 Fanatiek lid

    21 jan 2013
    1.291
    192
    63
    Vrouw
    Mamma!
    omgeving Rotterdam
    @Riki GEFELICITEEEEEERD!!!
     

Deel Deze Pagina