Anneke, helaas welkom hier. Ik heb vorig jaar een dochtertje gekregen op 20 september en ik was 28 oktober voor het eerst ongesteld en zit nu op de bank met mijn 9 weken oude zoon. Onze kinderwens was 400000x zo groot na mijn dochtertje als überhaupt daarvoor. Gelukkig hoefde wij niet lang te wachten dus. Nu is een volgende zwangerschap niet echt een roze wolk. Ik vond het lang en zwaar. Veel extra controle gehad. Maar nu geen lege armen meer. Mis Malin elke dag, elke minuut. Maar ik vind het super om praktiserend mama te zijn ipv mama zonder baby.
Dag meiden, Helaas wil ik ook graag mee schrijven Ik ben 5 weken geleden bevallen van ons dochtertje en ik mis haar zo enorm! Net wat iemand eerder schreef; het verdriet om haar, maar ook het verdriet om het niet uitkomen van je grootste droom. Ik ben na 3,5 week ongesteld geworden, maar zonder ei. Nu afwachten hoe het verder gaat. Voordat ik zwanger werd heb ik maar 1 cyclus gehad en die duurde 80 dagen.... wel die ronde zwanger geraakt dus dat is positief, hoop dat dat ook iets zegt over de toekomst. Gisteren nacontrole bij de gyn en die voorspelde een regelmatiger cyclus na deze hormoonboost vd zwangerschap. Ik moet geduld hebben, maar dat heb ik niet. De wens is zooooo enorm veel groter. Ben ook zo bang dat het een obsessie wordt (voor zover dat nog niet zo is). Vandaag dag 14 vd cyclus, dinsdag nog een negatieve ovu test maar vanmiddag maar eens een nieuwe proberen. Vanochtend wel een temp dipje (sinds bevalling niet meer zo laag geweest) dus hopelijk teken van een (naderend) ei.. Zucht...ik word nu al gek van mezelf... hoe houden jullie het vol?
hoi Bee, en alle andere lieve mama´s hier; ik ben zo weinig op het forum geweest want ik ben verhuisd en nog steeds (bijna 2 mnd!! ) geen internet thuis. ben nu op het werk en geen tijd om alles te lezen of te reageren Bee, ik snap je: je wil NU een kindje in je armen, heb dat ook... kan mijn ovu-teste nog steeds niet vinden dus we doen het gewoon superveel haha volgende week (weekend) ergens ongesteld worden (??) geen idee hoe mijn cyclus is dus we doen het maar de hele maand om de dag (man blij ) ik hoop snel weer meer te schrijven!! liefs en knuff
Sorry dames, was even wat minder online. @BKT: wat balen dat je ongi bent geworden... Maar jullie hebben goede moed, en dat is fijn. Wij ook! Hopelijk brengt oktober ons een streep op onze zwangerschapstest. Knap van je dat je je leven weer wat aan het oppakken bent. Het doet je vast goed. Zo dubbel is dat he, je weet dat je door moet, je kindje had niet anders gewild, maar op een bepaalde manier wil je niet dat alles gewoon weer doorgaat. Ik had dat heel sterk. Ben inmiddels sinds 1,5 maand weer aan het werk (ca 6 weken na bevalling weer begonnen met opbouwen) en nu bijna weer fulltime. Heb soms wel slechtere dagen, maar het doet me ook erg goed. Afgelopen week wel tijdens een gesprek met mijn werkgever erg het gevoel gekregen dat hun geduld een beetje op begon te raken (had vorige week even een terugslagje) terwijl ze verder heel begripvol zijn geweest en op zich ook nog wel zijn hoor. Persoonlijk gezien. Het is puur zakelijk, dat ze willen weten waar ze aan toe zijn (ons bedrijf is niet zo groot), en anders 'bepaalde zakelijke beslissingen' moeten nemen. Ik snap het wel, maar zit er ook wel een beetje mee. Ik doe mijn stinkende best om weer op te krabbelen, en denk ik ook best snel. Ik heb er ook steeds meer plezier in. Ik ben trots op mezelf en heb besloten dat ik dat ook blijf en gewoon blijf doen wat ik kan. En als dat niet voldoende is in de ogen van mijn werkgevers, of als ik bij weer een keer een terugslagje daar direct op afgerekend wordt, dan zegt dat meer over het bedrijf dan over mij en heb besloten daar nu maar niet teveel verder over in te zitten . Hoe gaan jullie werkgevers er mee om? @Anneke: welkom hier, jammer genoeg. Goed dat je hier mee komt praten, ook al ben je misschien nog niet helemaal uit wanneer je er weer aan toe bent. De ervaringen hier kunnen je misschien sterken en helpen. En roep alles wat je voelt en wilt delen. @Amber: zo super voor je dat je nu praktiserend mama geweest, al was je dat ook zo graag voor Malin geweest... @sun: sterkte en gecondoleerd met het verlies van jullie dochtertje. Nog maar kort geleden. En zoooo herkenbaar dat je wens nog veel groter is dan voorheen, bij ons ook. Ik hoop voor je dat je cyclus idd regelmatiger zal zijn en je snel je ei vindt. Hoe was je ovu test vandaag? Of moet je hem nog doen? @conejita: goed bezig met klussen! Hopelijk met succes en volgende week een positieve test. Jij bent dus ook alweer aan het werk? Gaat het goed? Ik zit nu op dag 12 van mijn cyclus, verwacht dat mijn ei nog wel even op zich laat wachten (vorige cyclus pas op dag 24), maar ben gister wel begonnen met de ovu testen, voor hetzelfde geld is mijn cyclus opeens weer wat korter. Hoop het zo! Hoop voor ons allemaal dat er snel weer een kleintje in onze buiken mag groeien. Geniet van het zonnetje vandaag, ook als je een verdrietige dag hebt dan kan het zonnetje je misschien wat opvrolijken. Wij zijn vanmorgen vroeg bij het grafje van ons ventje geweest, de zon scheen zo mooi tussen de bomen door. Het was prachtig.
@BEE Knap van je dat je weer zo snel aan het werk bent gegaan. Wat vervelend dat je je werkgever zo ongeduldig is. Dat laat weer zien dat sommige mensen totaal geen besef hebben wat het is om een kindje te verliezen. Je moet maar zo denken het is maar werk. Jij bent vele malen belangrijker dan je werk. Zo denk ik maar weer. Maar probeer wel op je eigen tempo te gaan en niet op het tempo wat andere mensen graag zouden willen. Van mijn werkgever heb ik na de geboorte van ons zoontje een boekje gekregen een vingerafdruk van verdriet heet het. Ik heb het gelezen daar staat in beschreven hoe een mens omgaat met rouw op allemaal verschillende manieren. Ik vond het ontzettend fijn om te lezen (kon het wel zelf geschreven hebben). Ook heb ik het aan andere mensen gegeven om te lezen zij gaven aan dat ze dit fijn vonden om te weten wat er in mij om ging. Het is maar een heel dun boekje. Misschien een een tip voor je werkgever. Ik zelf werk met te vroeg geboren kindjes vanaf 24 weken zwangerschap. Voor mij is werk geen afleiding. Ik vind het ook erg moeilijk om weer aan het werk te gaan. Mijn werkgever heeft veel begrip hiervoor. En geeft me ruim de tijd om de draad weer een beetje op te pakken, daar ben ik wel heel blij mee. Over een paar weekjes ga ik weer rustig aan beginnen met werken, althans proberen. Merk wel dat ik afgelopen weer een stapje terug heb gedaan. Als ik er aan denk dat hij nu misschien wel geboren zou zijn.
Dank je voor de tip van het boekje, ga het zeker even opzoeken. Wat lief dat je dat van je werkgever hebt gekregen zeg. En het is idd maar werkt, dat heb ik ook wel een beetje besloten. Ik heb al genoeg zorgen en wil me niet daar ook nog druk over maken. Dus dat moet ik ook niet doen. Het gevaar is idd dat ik te snel te veel hooi op mijn vork neem, en had dat ook een beetje gedaan voordat ik vorige week even een paar stappen terug moest doen. Maar de dagen daarna voelde ik me wonderbaarlijk genoeg al snel weer beter en ik hoop dat dat voorlopig ff zo blijft. Tot de volgende dip... Die komt vast vanzelf een keer, maar dat is dan zo en dan luister ik zeker naar mijn gevoel. Kan me heel goed voorstellen dat je nog niet aan het werk bent. Enorm confronterend dat je zo'n baan hebt, logisch dat je het nog niet ziet zitten. Hopelijk in de toekomst wel, want het zal vast moeilijk blijven omdat het zo dichtbij komt. En dapper dat je het over een tijdje weer gaat proberen! Sterkte de komende dagen, laatste dagen op papier van je zwangerschap... Gaan jij en je man/vriend op 2 okt samen iets fijns doen?
Het is vooral belangrijk dat je goed naar jezelf luistert, daar ben ik inmiddels ook achter gekomen. Wat betreft het werk ik ga zien hoe het gaat lopen. Ik hoop natuurlijk dat ik over een paar weken/ maanden weer volledig aan het werk ben. Maar als het ten kosten van mezelf gaan zijn er nog genoeg andere werken plekken denk ik maar. Dat zeg ik nu heel makkelijk maar daar heb ik ook naar toe moeten leven. Op het moment hebben we niks gepland 2 okt. Heb al dagen niet zoveel zin om dingen te ondernemen. We hebben wel een paar dagen terug een last minute vakantie geboekt en we vertrekken 6 okt. Ik vind het wel erg moeilijk om weg te gaan. Maar mijn psycholoog adviseerde wel om door te zetten om even in een andere omgeving te zijn. Dus dat we hebben maar gedaan. Wanneer ben jij precies uitgeteld? Als je het niet fijn om alles hier in het openbaar te schrijven mag je me ook een privebericht sturen.
@bee: knap hoor dat je zo naar je gevoel durft te luisteren. Dat valt sowieso al niet mee (althans als ik voor mezelf spreek..) en als je werkgever dan wat ongeduldig wordt is het helemaal moeilijk. @ BKT: ik snap dat jij ook nog niet aan t werk kan, jemig wat een confronterend werk zeg...pffff.... Sterkte ook op 2 oktober..ik kan me er geen voorstelling van maken hoe naar dit moet zijn.. Het is denk ik zeker zou dat mensen geen idee hebben...maar je realiseert je des te meer dat het inderdaad maar gewoon werk is en dat er veel en veel belangrijker dingen zijn in t leven. Ik had van mijn leidinggevende ook meer begrip verwacht, zeker omdat ze zelf moeder is en psycholoog. Helaas, ik snap haar bijnaam ijskonijn erg goed... Het eerste dat ze zei toen ik mijn verhaal vertelde was 'of wat fijn, je kunt zwanger worden'. Nu heeft ze daar wel gelijk in, maar moet dat nu echt t eerste zijn dat je zegt?? En dan beginnen te lachen 'nou das niet meer genieten v je zwangerschap he?' Ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen! Ik hoop zo dat ik weer zwanger ben voor de oorspronkelijk uitgerekende datum, hopelijk verzacht dat het verdriet dan wat. Nu duurt dit nog wel even, aangezien ik nog niet zo ver zwanger was als jullie, maar ik krijg kippenvel als ik jullie verhaal lees en me dan probeer voor te stellen hoe die dag zal zijn. Een vriendin v mij is even ver zwanger als ik geweest zou zijn, dus die kraamvisite zal tzt ook nog wel pittig worden.. Maar nog niet te ver vooruit kijken... Eerst vanmiddag nog maar eens een ovu-test, vandaag dag 16. Die v vrijdag leek negatief, maar ik dacht ergens een zweem ve naderend streepje te zien. Maar dat kan ook omdat ik er zo lang naar keek Arrgghhh geduld!!
@sun123 Wat een vreselijke reactie van je leidinggevende. Moet zeggen dat ik die ook al vaker heb gehoord. Ik heb inderdaad ook een vriendin die gelijk met mij zwanger is/was. Ik ben zo bang dat zij misschien wel op 2 okt gaat bevallen dat zou echt heel raar zijn. Laatste heb haar nog een gezien dat was heel raar want zag haar dikke buik en dan denk ja zo had ik er ook bij moeten lopen.Ik gun het haar met heel mijn hart, Maar me zelf ook zo. Ik hoop zo dat we snel weer een wondertje mogen verwelkomen. Te bedenken dat ik er bijna zou zijn of dat hij er misschien al zou zijn geweest. Onze kinderwens is enorm en misschien nog wel meer dan van te voren.
Och, ik kan het niet alen om hier mee te lezen en schrijven en zo met jullie allemaal mee te leven. Voelt wel een beetje cru ergens, ik heb inmiddels die lege box niet meer. Ik herken de gevoelens van NU weer zwanger willen zijn ZO erg en ik heb ook de hele tijd het gevoel gehad dat ik 20 weken achterliep. Die tijd krijg je helaas ook nooit meer terug. Ik hoop voor jullie dat jullie snel zwanger zijn en weer een beetje kunnen geloven in de droom. Het blijft bizar om dit mee te moeten maken. Mensen zeggen ook dingen van wil je ooit misschien nog een 2de? En dan denk ik...een 3de bedoel je? Maar ja, ik snap ook wel weer dat ze bedoelen een 2de om voor te zorgen. Blijf het eng vinden hoor, idee dat als ik ooit weer zwanger wordt je nooit meer helemaal vertrouwen heb dat het goed gaat. Ik had het ook echt zwaar bij de zwangerschap van Niel, ik hoop jullie hier ook in de kunnen helpen met de onzekerheden mochten jullie dit pad weer bewandelen. Ik ben echt vaaaaaaak voor extra controle geweest omdat ik ZO bang was dat hij dood ging. En nog hoor! Hij sloeg gisteren voor het eerst zijn late avondfles over, bijna geen oog dicht gedaan vannacht en steeds kijken of hij nog wel ademde... Ik heb ook ovulatietesten gebruikt na Malin, had het gevoel dat ik tenminste wat "controle" had op deze manier. Zelf heb ik ook veel gehad aan het boek: Altijd een kind te kort. Strekte dames!!!!
Zoveel herkenning lees ik hier. De angst, de twijfels, het vertrouwen dat het allemaal goed komt, dan weer onzekerheid... pfff.. wat kan er een hoop door een mens heen gaan. een aantal van jullie zijn alweer aan het werk, somigen (heel begrijpelijk) nog niet. Wel een beetje jammer dat niet iedere werkgever hier even begripvol mee omgaat. Ik moet er op dit moment nog niet aan denken om weer te gaan beginnen. Het is ook nog maar e weken geleden en door allerlei complicaties tijdens de bevalling zou ik hetlichamelijk nog helemaal niet aankunnen, laat staan emotioneel. Maar ik zit wel met een probleem... Vanwege een opeenstapeling van allerlei problemen heb ik vorig jaar een tijdje niet kunnen werken (had totaal niet verwacht dat mij zoiets zou overkomen). Vanaf januari ben ik lamgzaamaan op gaan bouwen en werkte nu weer volledig, maar nog wel voor 15% zwangerschapsgerelateerd ziek gemeld, voornamelijk vanwege vermoeidheid. Het plan was om me snel volledig hersteld te melden. Dit alles is in november begonnen, maar vanwege een ziekmelding (griep) 5,5week eerder, telt mijn ziekmelding vamaf ergens in oktober. Dit houdt in dat ik nu bijna een jaar 'ziek' ben en ik gekort ga worden op mijn salaris. Nog een tegenvaller dus. Ik heb hier totaal geen invloed op gehad en kan ook niet op korte termijn aan het werk, dus kan hier helemaal niets tegen doen. Ik baal er goed van, mijn vriend zegt dat ik dat niet moet doen omdat het totaal geen zi heeft(waar hij gelijk in heeft) maar toch is het weer een zorg erbij die ik toch echt niet kan gebruiken. In het ziekenhuis zeiden ze al dat dit geen reden mag zijn om de boel te gaan forceren, want dan komt de klap later dubbel zo hard terug. Ik hoop dat ik het een beetje los kan gaan laten. Wil me toch echt wel gaan richten op mijn herstel. Mijn werkgever is trouwens heel begripvol, ze vindt het heel erg vervelend, maar kan hier verder ook niets aan doen... Sorry, maar moest dit toch ook even kwijt...
Tot aan de 20weken was ik echt in denial... Ow ja zwanger? T zal wel... Toen de 20wkn echo helemaal goed bleek te zijn kon ik langzaamaan meer gaan genieten. Elke controle werd een btje minder eng en spannend... Ik had dus va week 20 pas zoiets van: ow ja ik ben zwanger! Terwijl t aan de andere kant een olifantendracht voelde... Alsof ik de zwangerschap van emma ook nog even moest voltooien... Ri t eind ging t opeens heel snel! En toen kwam ze ook nog eens 4 weken te vroeg... Gek genoeg was ik toen helemaal niet bang, alleen maar heel blij: ik ging mijn meisje ontmoeten!!! Wat betreft die dubbele gevoelens ken ik t wel. Verdriet om je kindje en verdriet om de wens die niet in vervulling ging... Maar wat er bij mij ook bij kwam waren de ontzettend sterke oer moedergevoelens waar ik niks mee kon! Lees veel over nod's en ongesteldheid... Aan de ene kant balen vd menstruatie ad andere kant fijn dat t allemaal weer werkt! Hier bewust gewacht tot na de uitslagen vd onderzoeken van Emma... En daarna was t vrij snel weer raak!
Dikke knuffel meiden! Het valt niet mee. Fijn dat jullie steun bij elkaar kunnen vinden, al betekend het natuurlijk dat iedereen veel verdriet met zich meedraagt. Hier waren we vrij snel weer zwanger en had ik al oudere kinderen. Daardoor meer afleiding denk ik. Helaas ook het verdriet van mijn dochter van toen 6 erbij..... Maar vrij snel weer zwanger geworden en nu 38 weken onderweg. Ik hoop dat er voor jullie ook snel een zwangerschap in het verschiet ligt. Het geeft zoveel vreugde...... Liefs lea
@BKT: goed dat je naar je eigen gevoel luistert en hopelijk lukt het straks goed je grenzen te bewaken als je weer probeert te werken. Knap hoor. En logisch dat je deze dagen in een roes beleeft... Denk dat het straks best fijn is dat jullie er samen even tussenuit gaan. Het zal je vast goed doen, hoe graag je het ook met jullie kleintje mee had willen maken... Wij zijn de dag na de begrafenis van ons ventje een weekendje weggeweest. Was heel raar, en was heel moeilijk even toen we daar aan kwamen, maar het was goed om even ergens anders te zijn (moet erbij vertellen dat hij pas 5 weken na zijn geboorte is begraven door omstandigheden). Ik ben/was 22 november uitgerekend. Kijk er als een berg tegenop. Hopelijk bevalt je vriendin idd niet op 2 okt, dat zou vreselijk moeilijk zijn. Hoe is het contact met je vriendin op dit moment? Hoe erg je het haar ook gunt, je gunt het jezelf nog meer en de confrontatie nu lijkt me zwaar. @sun: wat een hork is jouw leidinggevende zeg! Dat kan echt niet wat ze zegt. Dat je zwanger kunt worden is idd mooi meegenomen, maar heb je op dit moment even helemaal niets aan. Hoop ook voor je dat je snel weer zwanger bent, net zoals ik het voor iedereen hier hoop. Hoe is je ovu nu? @Amber: lief dat je nog steeds meeschrijft ook al is je box inmiddels gevuld, maar ik en de andere dames kunnen veel moed halen uit je ervaringen dus het is erg fijn dat je je verhaal vertelt. Volgende zwangerschap lijkt me superzwaar ondanks dat ik er enorm naar uitkijk. Kan me voorstellen dat het schrikken was dat Niel z'n avondfles opeens oversloeg! Spannende nacht gehad dus, hopelijk kun je vannacht beter slapen. Op zich best fijn natuurlijk dat ie begint met doorslapen . Al zou ik op dit moment natuurlijk een moord doen voor gebroken nachten door ons kleine mannetje @Anneke: wat een nare situatie zit je in zeg! Je moet idd eerst lichamelijk herstellen en ook mentaal voordat je weer kunt werken, maar zulke berichten helpen dan niet mee. En het laatste wat je moet doen is forceren idd. Maar financieel is het wel erg vervelend dat je eigenlijk door een combinatie van factoren, waar je allemaal niets aan kan doen, nu met de gebakken peren zit... Hopelijk lucht het op om het even gezegd te hebben, daar is het forum voor. Is je werkgever ook niet bereid om, gezien wat je is overkomen, de de ziektewet uitkering/salaris aan te vullen? Regels zijn regels natuurlijk, maar soms hoop dat je dat er uitzonderingen op regels gemaakt kunnen worden. Sterkte met dit extra gedoe! @Kaatje: wat fijn dat je vanaf 20 weken toch steeds meer van je zwangerschap kon genieten! En die oer moedergevoelens herken ik ook echt heel erg. Als ik bij het grafje van m'n mannetje zit doet m'n hart soms zoveel pijn, vol met liefde en het enige wat ik kan doen is z'n grafje verzorgen. Ik wil zo veel meer, ik wil m'n kindje in m'n armen, in m'n huis.. En als het plantje op z'n grafje dan ook nog verwelkt (ik kan niet met planten en bloemen omgaan) .. Je kon me echt bij elkaar vegen. Dat zelfs dat niet lukt. Ga maar neppplantjes kopen voor de winter denk ik haha . En het klopt wat je zegt: dat we NOD's kunnen noemen betekent dat de boel weer werkt en dat is een fijne gedachte. @lea: dank je! En jij succes met de laatste, spannende, lootjes. Wat super dat je al 38 weken bent en bijna je kleintje in je armen mag nemen. Eindelijk! @hier: gelukkig nog steeds in een goede vibe, maar heb wat teveel extra activiteiten gepland die me even enorm aanvliegen. Is wat teveel tegelijk. Fulltime werken en daarbuiten om nog veel... Dus ga wat schrappen in mijn agenda. Voelt niet goed. Ik heb echt nog wel tijd nodig om af en toe gewoon echt even alleen met m'n gedachten te zijn, over mijn mannetje, om naar z'n foto's te kijken en te denken aan hoe het was. Dat doet dan veel pijn, maar die wil ik soms ook graag voelen, zeker nu ik alweer zo meega in de waan van de dag. Wat wel goed voelt: ik had einde middag opeens out of the blue een knalpositieve ovulatietest . En zit nog maar op cyclusdag 15, vorige maand pas op dag 25 mijn eisprong, dus ik ben heel blij dat m'n cyclus wat korter is nu. Fijn en spannend, hopelijk hebben we deze maand het geluk aan onze kant.
Dag lieve meiden, Hoewel ik het voor iedereen vreselijk naar vindt wat jullie moeten doormaken, is de herkenning wel troostend. En hoopgevend dat er gelukkig ook gezonde kindjes zijn geboren! @Anneke: ik snap wel dat het flink balen is dat het financieel nu gekort gaat worden terwijl je er niks aan kon doen. Weer een zorg die erbij komt. Aan de andere kant: er zijn veel belangrijkere dingen waar je je op moet richten, nl je herstel. En dat heeft helaas tijd nodig. HOpelijk geeft het salaris niet de druk om weer aan de bak te gaan terwijl je dat nog niet aankunt.. @BKT: ohh das zo moeilijk, een zwangere vriendin. Ik heb ook een vriendin die even ver is als ik geweest zou zijn. Ze doet heel erg haar best om lief te zijn, maar ik trek het niet om haar te zien. Net of ik voortdurend in de verkeerde spiegel kijk... IK hoop voor je dat ze niet op 2 oktober gaat bevallen, het is al lastig zat.. Hier heb ik een paar flinke baaldagen. Ben er klaar mee om me zo rot en leeg te voelen en dat alles zo zinloos voelt, maar ja dat kun je natuurlijk ook niet weg toveren, dus ik moet er maar doorheen.. Ik voel op mijn werk wel de druk om weer volledig aan de slag te gaan, het is bij mijn leidinggevende zo als ze eenmaal een slecht beeld over je hebben komt dat nooit meer goed, en dat wil ik voorkomen. Maar ja, ik werk als psycholoog dus ook niet echt werk waar je je kunt verloorloven er met je concentratie niet bij te zijn.. Verder krijgen we morgen de sleutel van ons huis, dat we gekocht hadden voor het kindje. Erg blij mee, maar toch ook wel moeilijk. Zeker als we het kamertje dat we gereserveerd hadden (en nog steeds hebben) voor het kindje moeten gaan schilderen. Bah! Ik ben zo moe (sinds jan geen vankantie meer gehad) dat ik alleen maar de beren zie, wat er nog moet gebeuren in de beide huizen etc. en niet echt kan genieten. En dan ook nog op dag 16 v mn cyclus een super negatieve ovu-test. Ben zo bang dat de boel niet op gang komt en dat ik alsnog een traject in moet (we zouden in sept starten met OI maar toen bleek dat ik bij de 2e cyclus v 80 dgn zwanger was). Bah, bah bah! Wil t liefst dagje verdwijnen onder de dekens. Morgen voel ik me vast beter, maar moest t even kwijt Donderdag start een lotgenoten groep in het ziekenhuis, hoop dat dat wat verlichting gaat brengen..
@BKT Ook ik heb zwangeren in mijn omgeving(op deze leeftijd ook niet zo gek natuurlijk). Een vriendin van mij is bijna uitgerekend. Ze vroeg me vandaag of ze me mocht appen als de kleine geboren is of dat dat te confronterend is. Lief dat ze zo aan me denkt. Ergens is het natuurlijk ook confronterend, ik had het liefst nog met een zwangere buik rond gelopen, maar ik ben ook erg blij voor haar. En ook mijn schoonzus is zwanger. Vorige keer waren we ook samen zwanger, alleen liep ik toen een paar maanden voor. Ik heb nu erg veel contact met haar, heel fijn, want ik kan mijn verhaal ook bij haar kwijt. Het meest confronterend vind ik misschien nog wel die buik... weet niet hoe het gevoel zal zijn als hun kindje straks geboren is, natuurlijk heel blij voor hen, maar zal mijn eigen verdriet ook vast voelen. Van de andere kant heb ik er het volste vertrouwen in dat onze babykamer ook wel weer gebruikt kan gaan worden! Gelukkig zijn zij een stuk eerder uitgerekend dan ik zou zijn geweest. Hoop voor je dat 2 oktober je even bespaard blijft. Hopelijk lukt het je ook om samen op een of andere manier te genieten van je vakantie al zal dat ook wel heel dubbel zijn... @sun123 Dat lege gevoel herken ik ook sterk, bij mij gaat het nog met vlagen de hele dag. Het ene moment voel ik me heel naar en verdrietig (vooral als ik s ochtends wakker word) en het andere moment het gevoel alsof ik de hele wereld weer aan kan. Waarom zou je niet gewoon even toegeven aan dat gevoel en even de boel lekker de boel laten? Weet totaal niet of je normaal gesproken zo bent, maar wie weet helpt het. Ik ga ook zeker eerst goed aan mijn herstel werken en laat mijn inkomen zeker niet bepalend zijn. Ik he hulp via het ziekenhuis die me gaat begeleiden de goede stappen te zetten. @bee Fijn dat je in zo'n goede flow zit. Ga voor je mee duimen dat het een goede maand wordt! Morgen (vandaag inmiddels) is de crematie van ons kindje. We hebben besloten hem samen met andere vroeggeboren kindjes te laten cremeren. Vind het fijn dat de crematie zo snel is aangezien dit maar 1 keer per kwartaal is, maar vind het ook een raar idee. Zal er best nog een traan om gaan laten. Bij de crematie kunnen we niet aanwezig zijn, wel is er een samenkomst voor de ouders. Ik heb besloten hier niet bij aanwezig te zijn omdat ik niet weet of ik het verdriet van anderen al aan kan. Bovendien denk ik dat het voor mij niet veel meerwaarde zal hebben, voor mijn gevoel is het afscheid in het ziekenhuis geweest. Wel gaan we een bedel halen voor aan mijn armband die ik heb gekregen bij de geboorte van mijn eerste zoontje. Op deze manier hoop ik het 'af te kunnen sluiten'. Het zal waarschijnlijk nog wel langer duren voor het echt een plekje krijgt.
Ooo Anneke heel veel sterkte vandaag... Wij wisten niet precies wanneer de crematie plaats zou vinden. Achteraf vond ik dat erg jammer... Maar tis nou eenmaal zo! Ze was niet alleen "gelukkig" maar met haar lotgenootjes. Dat was voor ons ook een reden om t zo te doen... Ze heeft nooit vriendjes en vriendinnetjes kunnen maken en zo is ze niet alleen 😢
Sterkte vandaag Anneke! Blijft toch weer lastig, weer een moment verder in t proces. Wij hebben t kindje ook in het zh gelaten en ze zouden inderdaad pas cremeren als er meerdere kindjes waren. Gelukkig was dit al een week later, vond ik toch wel fijn wb verwerking. Eerst vond ik t een naar idee, zo met veel andere kindjes tegelijk, maar later vond ik t juist wel een prettig idee. Dan is ze niet alleen... En ze konden wel zeggen dat ze uitgestrooid werd onder de eikenbomen, zo mooi... Hier vandaag iets betere dag, we hebben de sleutel v ons nieuwe huis dus dat is wel positief. En vandaag, cyclusdag 20, een lichte zweem van een ovu-streepje. Maar ja, t is ook weer niet zo duidelijk dat ik durf te hopen dat er morgen een dikke knoeperd van een lijn te zien is..
Zo, ik ga effe de tijd nemem om alles te lezen en te reageren. Ben op mijn werk, maar eigen baas . Nou eigenlijk zijn mijn man en ik dat samen maar ik vind dat ik dit best even mag doen tijdens werktijd! (nog steeds geen internet nieuwe huis nl.:x) Bee, wat naar: eerst een licht posi streepje en dan nog ongi worden.. pff soms is wachten beter ja (als het lukt). Goed ook dat je even wat activiteiten schrapt. Dat herken ik wel, dan ga ik weer te snel. Ik denk dat het idd belangrijk is om die momenten te nemen (soms zelfs te plannen!?) om aan je mannetje te denken, foto´s te kijken en de e.v. tranen de vrije loop te laten. Ik zit zelf op fb op de Vlindersite. Echt een fijne site ook. Kan ik ook wel aanraden (als het je ding is uiteraard). BKT, vandaag is de dag he. veel sterkte en dikke knuff. xxxxxxx Het lijkt me inderdaad moeilijk om weer aan het werk te gaan als je met babietjes werkt... ik werkte vroeger ook met kinderen maar kon dat niet meer omdat ik zelf zo´n sterke kinderwens had.. Nu werk ik in een snoepwinkel. heerlijk simpel en rustig. Ik heb hiervoor ook al burn-out en zo gehad, dus ik zit al op een lager pitje en dat bevalt me prima. zo houd ik het tenminste vol. neem je tijd, ik kan me voorstellen dat je (nu) niet terug wil en kan. kun je niet op een andere afdeling, of tijdelijk iets anders doen? of wil je dat niet.. Sun en Anneke, welkom hier, al ben ik zelf er ook nog maar net. wat zullen jullie ook je kindjes missen en graag een brusjes in jullie armen houden, net als wij allemaal hier! Sun, idd een ijskonijn!! wat een B..tch zeg grrr ik zou echt in janken uitbarsten Heb je verder wel lieve collega´s? Werken als psych lijkt me inderdaad ook niet niks als je net zoiets heftigs hebt meegemaakt.. Pfff ook nog verhuizen, en het kamertje voor je beebje.. Ik herken het, hier precies hetzelfde verhaal. Hier heet het nog steeds Noa*s kamertje hoewel we het nooit voor haar in hebben mogen richten.. Bedenk wel dat verhuizen (ook) één van de meest stressvolste gebeurtenissen is in een mensenleven! en dan ook nog je kindje verloren. vind je het gek dat je het even niet meer zag zitten. schrijf maar van je af inderdaad! hopelijk ga je je straks wel fijner voelen in je nieuwe huis. Bij mij is dat gelukkig wel gekomen en heb verschillende hoekjes voor onze Noa*. Anneke, wat balen dat je nu ook gekort gaat worden op je salaris ((. heel frustrerend. Maak je je zorgen om de financiële situatie? neem inderdaad de tijd voor je herstel. Ik zit al jaren gedeeltelijk in de WIA en dat was ook moeilijk te accepteren maar je gezondheid is toch echt het belangrijkste.. sterkte hiermee, en fijn dat je werkgever wel begripvol is. trouwens, staat jullie verhaal hier ook ergens? Ik zit nu op dag 29 maar was na de bevalling pas na 12 weken ongesteld (wel voldragen zwangerschap), dus geen idee hoe mijn cyclus is. Ik ga niet testen tot dag 36 of zo.. Ik ga wel effe mijn ovu-testen écht zoeken straks, om toch gerichter "aan de slag te kunnen" als het deze ronde niet raak is. Ik probeer erg er niet op te rekenen en zeg tegen mezelf "geef jezelf de tijd". Dat helpt wel om niet mezelf gek te maken. Bij mij helpt afleiding ook, ik ga een blog beginnen, in het Spaans (!!) jaja , dat wordt wat haha. Ik wil dat graag doen omdat hier in Spanje nog veel te ontwikkelen valt over de verwerking van het verlies van kindjes. Bijvoorbeeld is hier geen stichting zoals Make a Memory (hebben jullie trouwens foto´s van deze stichting aangeboden gekregen?). Vaak krijg je informatie die niet klopt. Bijv dat je niet bij de begravenis van je kindje mag zijn, als je het uitbesteed aan het ziekenhuis. Maar dat mag wel! Je moet er alleen voor strijden, óveral je voet tussen de deur zetten. Ik wil op mijn blog info zetten hierover, steun bieden, en ook zelf foto´s gaan maken eventueel. Ik heb al contact met verschillende mensen, maatschappelijk werkster van het ziekenhuis waar Noa* geboren is, en met twee vrouwen van de begravenisonderneming die voor mij voetafdrukjes verzorgd hebben van Noa* omdat ze het in het ziekenhuis "vergeten" waren . Ik ga ook een cursus fotoshop doen om foto´s van babietjes te kunnen bewerken. Ik heb zóveel steun en hulp gehad, dat wil ik ook een klein beetje doorgeven als dat zou kunnen. Dan is Noa* ook niet voor niets gestorven... Anyway, zo kan ik dus mijn energie/ moedergevoelens kwijt. Ook ga ik een éindelijk een eigen fiets kopen, een mountainbike, zodat ik lekker met mijn hubby er op uit kan. Ik wandel ook langs het strand en praat dan tegen God en tegen Noa*... vaak komen dan ook de tranen maar het wandelen maakt me ook weer rustig daarna. en het kijken naar de golven... Gek he, ben al best door diepe dalen geweest maar na de dood van Noa* voelde ik ook een oersterke kracht in mij, dat ik nu moeder ben denk ik, en ik ben nog nooit zo "sterk" geweest. Komt allemaal door mijn fantastische meisje <3 ! Wat doen jullie om jezelf hierdoorheen te loodsen? Die boeken "Altijd een kind te kort" en "Vingerafdruk van verdriet" vind ik ook écht aanraders. Ik heb ook nog "Mijn kind is bij God" maar die heb ik nog niet gelezen. Amber, ik kan me voorstellen dat je steeds bang bent geweest tijdens je zwangerschap. Ik ben éérst nog bang voor een miskraam... en dán voor dat het later alsnog misgaat... pfff en toch wil ik graag zwanger worden want ik bén immers al mama en mijn man papa!! Lea, wat spannend, aftellen... ik hoop dat alles goed gaat en laat het ons weten oeps.. lang verhaal maar dat krijg je als je op alles wil reageren en ik heb wrsch vast wat overgeslagen. anyway ik ga maar eens aan het werk chao! xxxx
@Conejita Mijn verhaal staat bij vlindertjes van 17 weken en dan 'niet verwacht na 18 weken'. Het is allemaal nog maar erg kort geleden. Vandaag precies 3 weken geleden kregen we te horen dat het kindje niet meer leefde. Gelukkig heb ik het idee dat ik in die 3 weken weer wat stappen vooruit heb kunnen zetten. Ik heb bijna 2 weken nauwelijks gegeten, tot vorige week de knop omging; als ik weer verder wil kijken naar de toekomst en weer wil gaan voor een zwangerschap, dan zal ik er eerst voor moeten zorgen dat ik lichamelijk herstel! Eten dus... gaat nog niet altijd van harte, maar toch. Ook ben ik begonnen om alles op te schrijven, heel uitgebreid, maar ik merk dat het me helpt om alles op een rijtje te krijgen en ik word er een stuk rustiger van. Lichamelijk kan ik ook steeds weer wat meer. Zo kan ik het weer aan om zelf voor mijn zoontje te zorgen, zo fijn, want dan heb ik even geen tijd om veel na te denken! Daarnaast ben ik toch ook weer aan het nadenken over mijn werk. Ga het niet te snel doen, maar merk heel erg dat ik toch wat afleiding nodig heb. Volgende week heb ik een afspraak met de arbo-arts en dan zullen we vast een plan maken om langzaam aan weer wat te gaan doen. Ik sta voor de klas in het speciaal onderwijs in een schoolverlatersgroep. Maar zie mezelf nog niet meteen weer voor de groep, kan lichamelijk ook nog niet. Ik ga met hem ook wel bespreken of er niet iets te bedenken is op die korting op mijn salaris aangezien dit een heel ander ziektebeeld is dan waar ik een jaar geleden mee begon. Ik weet wel, regels zijn regels en die zijn er niet voor niets, maar niet geschoten is altijd mis. Volgende week maandag ook een afspraak bij de gynaecoloog (gelukkig bij hem zelf en niet bij een of andere assistent, want we voelden ons allebei bij hem meteen erg prettig). Van de ene kant ben ik benieuwd wat hij allemaal te vertellen heeft. Van de andere kant heeft de maatschappelijk werkster ook al gezegd dat er waarschijnlijk nog niet veel uitslagen bekend zullen zijn. Onderzoek heeft schijnbaar meer tijd nodig. Heb sinds vanavond ook weer wat last van buikpijn. Dit zou kunnen betekenen dat mijn eisprong eraan zit te komen. Voor ik zwanger was had ik namelijk ontzettend veel last van ovulatiepijn, een paar dagen tot een week toe! Hier ook onderzoeken naar gehad, maar blijkbaar ben ik 1 van de weinige vrouwen die daar zo'n last van heeft. We zullen afwachten, het zou vrij snel zijn, misschien is het ook nog wel buikpijn n.a.v. de bevalling. Lijkt me sowieso verstandig om eerst de uitslagen van de onderzoeken af te wachten... hebben jullie dat ook gedaan? Nou, het is weer laat genoeg. Hopelijk slaap ik vannacht weer eens wat beter. Slaap eigenlijk al 3 weken slecht, ondanks slaappillen... maar ook dat zullen jullie wel herkennen. Trusten!