Hoi Anneke, heb je verhaal gelezen. Gecondoleerd met jullie kindje.. weten jullie of het een meisje of jongetje was of was het nog te vroeg.? Wat fijn dat je weer wat voor je zoontje kunt zorgen en dat hij een lach op je gezicht geeft. Erg verdrietig dat jullie kindje niet gezond was.. blijkbaar is er toch iets mis geweest.. pfff heel moeilijk hoor. knap dat je weer aan werken denkt. of iig bezig zijn, op wat voor manier dan ook. het hielp mij ook, wij moesten verhuizen, daarna wel beetje rustig aan gedaan, en nu weer werken. Goed dat je weer eet en hopelijk straks ook weer wat slaapt. ook erg belangrijk voor je herstel. Ik slaap altijd wel goed, en als het echt niet lukt, met pilletje. ja, wat goed dat je er wat mee doet, een gesprek aangaat over je ziekteverzuim. wie weet wat er uit komt. dan heb je het iig geprobeerd! wat vervelend, die buikpijn. was het je ovu, denk je? ik voel dat nooit... wij hebben niet gewacht op de uitslagen want alles was gewoon goed met mij en mijn meisje. wij zijn na drie weken gewoon weer begonnen . ik had ook érge behoefte aan intimiteit, ook een soort troots, en het dicht bij elkaar willen zijn. spannend, het gesprek bij de gyn. ook al komt er nog niet veel uit, het kan toch fijn zijn als het een fijn en professioneel persoon is, om te praten over wat er is gebeurd. ook een stukje "verwerking" misschien. ik had gister, nadat ik mijn verhaal had opgeschreven, een hele nare dag en middag. ik werd (inene) boos en verdrietig om wat er allemaal is gebeurd. bij mij hebben ze de laatste (ruim)2 weken me niet meer op controle laten komen.. en toen is ze dus overleden. ik heb een second opinion gehad en die gyn zei dat ze dat wel heel raar vond: ze hebben me de héle zwangerschap zó goed gevold, en dan op het laatst niet meer.. en dat nog wel met een baby die klein was en niet zo goed groeide. het had misschein dus voorkómen kunnen worden.. een vreselijk gevoel op 31 okt heb ik nog een afspr bij de gyn en ga dan nóg een keer al mijn vragen stellen. ik neem ook een vriendin mee (mijn man moet werken), eentje die ook kritisch is (een nederlandse ). natuurlijk zullen ze nooit toegeven dat ze een "fout" hebben gemaakt, maar ik moét dit doen. ik heb ook besloten niet meer naar dit ziekenhuis te gaan bij een volgende zwangerschap. heb daar nu een miskraam en een doodgeboorte meegemaakt. wil een andere omgeving en ik zal ook een paar keer naar de second opinion gyn gaan, gewoon voor extra controle. weet je waarom ik zo boos ben? 1. Ik heb mijn dochtertje dood in mijn armen gehad. Terwijl ze misschein wel had kunnen leven als ze meer hadden gecontroleerd op het laatst. 2. Ik heb nog stééds lege handen, geen kindje om voor te zorgen. Ik ben nu 36 en wil al moeder worden sinds mijn 18e!! 3. Mijn lieve meisje heeft de onzorgvuldigheid vd artsen met haar leven moeten bekopen. Ze heeft nooit een kans gehad om te leven, mijn lieve perfecte meisje. pffff. heb gister maar een fles wijn leeg gedronken (niet heel slim, ik weet het ) maar zo héél af en toe ben ik het even beu om er zo "goed" me om te gaan, zoals iedereen zegt. dan baal ik gewoon en wil ik alleen maar bankhangen. anyway, ik ga vanmiddag maar eens bijslapen, want dit soort baaldagen worden alleen maar erger als ik ook nog moe ben. morgen is hier een herdenkingsdag in Barcelona, voor overleden babietjes. zo fijn dat er iets georganiseerd wordt! ga erheen met mijn man. ps mijn verhaal staat bij vlindertjes vanaf 25 weken. "Ik ben hier nieuw!, mocht je het willen lezen. liefs xxxxxxxxxxxxxx
GEDICHT Mijn hart doet pijn. Mijn hart doet pijn Jouw mooie gezichtje zie ik voor me Je natte haartjes, je lieve blik Maar in mijn buik gestorven Nooit meer zal je bij me zijn Nooit meer jij en ik Mijn hart doet pijn Ik ben je mama wil je kusjes geven mijn armen om je heen weer eventjes bij je zijn mijn hart doet pijn ik wil weer terug naar toen je was bij mij, van mij die tijd weer overdoen mijn hartepijn het is de liefde, omgekeerd ik mis je elk moment verlang naar toen je bij me was je slappe lijfje hield ik vast was waar je nou gebleven? In mij zoveel liefde voor jou Ik zag slechts hoe mooi je was Wil het opnieuw beleven Mijn hart doet pijn Ik heb mijn kind verloren Mijn allergrootste schat Zomaar, veel te stil geboren. Dit is niet hoe het hoort te zijn Je papa en je mama hier We staan met lege handen Wat heb je met ons hart gedaan? We zijn voorgoed veranderd Ons hart doet pijn Je bent een zieltje in de hemel Met vleugeltjes misschien? Wij hopen zó, jou daar Op een moment weer terug te zien Ons hart vol hoop Zul je op ons wachten daar? Ons engeltje van goud Je bent nu waar er vrede is En licht en liefde leven? Ik geloof dat Jezus daar ook is Hij je vreugde zal geven Ik zeg nu dag, dag lieverdje Ons dochtertje van goud Bij de Schepper in zijn armen Speel je daar, je lacht, je zweeft? Je zit voor altijd in mijn hart Weet dat je mama hier Ongeloof´lijk veel om je geeft Mijn hart doet pijn ´K zal proberen door te gaan De tijd, de dagen, gaan zo snel Nemen me bij jou vandaan Mijn hart van jou Dit lege plekje in mijn hart houdt mij met jou verbonden Voor altijd, dochtertje van goud Tot ´k jou weer heb gevonden Je mama
Wat een mooi gedicht, heb je dit zelf geschreven? Ik hoop dat je je vandaag weer wat beter voelt als je bij die herdenking bent geweest. Hoop dat het je wat rust zal geven, hoewel het vast ook een hoop herinneringen op zal leveren. Goed dat je toch naar die afspraak met je gynaecoloog gaat. Kun jij inderdaad nog een keer je vragen stellen en je verhaal doen en fijn dat er iemand mee gaat, dan voel je je toch wat sterker staan. Een ander ziekenhuis lijkt me ook een goed idee, in dit ziekenhuis heb je teveel ellende meegemaakt, zou niemand goed doen. In het ziekenhuis waar ik 3 weken geleden bevallen ben is 2,5 jaar geleden ook mijn andere zoontje geboren, dus ik durf het een volgende keer nog wel een keer aan. Bovendien heb ik de begeleiding als erg prettig en goed ervaren. Hoop dat de nazorg straks ook zo is, maar daar ga ik wel vanuit. De buikpijn is nog niet over, ik kan daar een week last van hebben en met vlagen is het heel heftig. ik heb hier in februari ook een onderzoek voor gehad omdat ik mij daar zorgen over maakte(mijn moeder is namelijk overleden aan eierstokkanker, dus wilde ook geen risico lopen dat dit iets ernstigers zou kunnen zijn), gelukkig bleek daaruit dat mijn baarmoeder en eierstokken er heel gezond uitzagen en dat ik pech heb met die buikpijn. Daar zouden ze wel pijnstillers voor kunnen geven, maar die gaan niet goed samen met een kinderwens. aan de pil was ook een optie, maar ja, dat gaat ook niet samen met een kinderwens . snel zwanger worden was dan dus het advies en dat was daarna op zich best snel gelukt (juni positieve test). van de ene kant fijn dat ik zo ongeveer weet wanneer mijn eisprong is, van de andere kant is de pijn soms zo erg dat heel mijn zin om te 'klussen' over is... Ach, toch eerst maar even afwachten of ik nu inderdaad mijn eisprong heb(gehad) dan weet ik iig zeker dat mijn cyclus weer op gang is. en ik vind het toch ook wel fijn als we van de gynaecoloog groen licht krijgen, hopelijk horen we maandag dus meer! Zo nog maar even genieten van het mooie weer. Ben zo blij dat het nu al zo'n tijd mooi weer is, met regen denk ik toch dat ik me anders gevoeld zou hebben. nu kunnen we gelukkig lekker naar buiten en er even op uit. Daarnaast is het gewoon genieten om mijn zoontje buiten lekker bezig te zien. ben me er erg van bewust dat we heel blij mogen zijn dat we hem in ieder geval hebben, want Door hier veel te lezen besef je maar weer eens extra dat het totaal niet vanzelfsprekend is...
Hoi lieve mama's, Sorry dat ik nu pas weer reageer, veel om bij te lezen en op te reageren. @Sun: hopelijk zijn de baaldagen weer een beetje voorbij, maar idd, je moet er doorheen en het is ook goed om er doorheen te gaan. Hoe naar het ook voelt en hoeveel pijn het soms doet. Zeker nu je de druk voelt om weer volledig aan de slag te gaan, lukt het hopelijk om wel goed voor jezelf te zorgen en genoeg tijd voor jezelf te nemen. Is heel belangrijk, merk ik. Ik had de afgelopen weken hele goede weken, maar toch sinds eind afgelopen week opeens weer een dip, denk gewoon omdat ik het niet genoeg heb toegelaten die weken ervoor. Komt alles er weer even uit. Wel super dat juliie de sleutel van jullie nieuwe huis hebben. Nu druk aan het klussen? hele fijne therapie en afleiding is dat. Maar ook heel dubbel idd. Hopelijk gaat het een beetje. En hopelijk komt je cyclus ook snel weer goed op gang, daar kun je je dan echt zorgen over maken he. Hoe was de lotgenotendag in het ziekenhuis? @Anneke83: Sorry ik had ook nog helemaal niet op jou gereageerd en dat afgelopen week de crematie van je dochtertje was. Moet een heftige dag zijn geweest. Dikke knuffel! Wat mooi dat jullie een bedeltje gaan kopen voor aan je armband. Dan draag je altijd iets zichtbaars bij je. Heel bijzonder. Wat goed dat je weer beter eet en voor jezelf zorgt. Is idd enorm belangrijk! Maar daar ben je de eerste weken totaal niet mee bezig, het doet er niet toe. Maar die 'blik vooruit' is wel wat er voor zorgt dat je doorgaat en weer beter voor jezelf gaat zorgen. En dat je stappen zet om weer aan de slag te gaan: veel succes komende week bij de arbo. Wanneer heb je precies je afspraak? En morgen bij de gynaecoloog natuurlijk, spannend. Laat je weten hoe het ging? En slaap je inmiddels weer wat beter? Ik sliep de eerste weken als een blok, zo uitgeput was ik na iedere dag, maar slaap de laatste weken juist weer slechter. Veel aan het verwerken s nachts denk ik. @Conejita: ja het was idd heel vervelend afgelopen maand, maar hebben ons er vrij snel bij neergelegd en nu vol goede moed weer door en inmiddels ook weer op het wachtbankje. Ben jij inmiddels ongi geworden, of... beter nieuws? Hoop het zo voor je! En wat onwijs stoer dat je een blog gaat beginnen, om op die manier voor andere vrouwen iets te kunnen betekenen. Zo knap dat je dat nu al doet, zo kort na het verlies van je dochtertje. Maar ik kan me voorstellen dat het een goed gevoel geeft. En fijn dat je gaat mountainbiken. Lekker er op uit. Heel mooi dat je zegt je zo sterk te voelen. Op sommige momenten voel ik me ook boos en verdrietig om alles, maar ik verbaas me er soms ook over welke kracht er in ons allemaal schuil gaat. Dat we zo iets heftigs meemaken en toch de kracht vinden om weer door te gaan. Vind het wel echt heel erg om te lezen dat je het gevoel hebt dat het voorkomen had kunnen worden als de artsen beter en eerder hadden gehandeld... Dat knaagt en zal ook altijd blijven knagen, al is de tijd niet terug te draaien. Ben je van plan om de onderste steen boven te halen en te weten of er idd fouten zijn gemaakt? Logisch dat je het in ieder geval probeert, maar ook heel lastig natuurlijk. Ze zullen vast niet snel toegeven dat er iets fout is gegaan. Zo naar dat jullie dochtertje er anders gewoon nog had kunnen zijn... En dat je uiting geeft aan je boosheid is zo logisch, en die fles wijn kan vast geen kwaad. Ik tik as we speak ook een glas wijn naar binnen, want moeilijke dagen gehad en ook even in een boze, verdrietige modus. Hoe gaat het nu met je, een paar dagen verder? Hoe was de herdenkingsavond? Lijkt me heel bijzonder. En tot slot: wat een prachtig gedicht! Huilend gelezen. @allemaal: hebben jullie allemaal een beetje genoten van het mooie weer? Het is gewoon oktober en zo lekker weer was het gister. Een paar weken terug deed het me niets, maar kan er nu toch wel weer wat van genieten gelukkig. Van de mooie dingen die er wel zijn. @hier: na de goede flow de afgelopen dagen weer wat mindere dagen. Maar het is niet erg. Liever dat, dan dat het me opeens weer overspoelt, zoals een paar weken terug. Ik voelde me toen zo ellendig dat ik echt niet wist wat ik moest... Nu voel ik me ook niet al te happy, maar het is beter te doen. Voel me de hele dag alsof ik elk moment in huilen uit kan barsten (maar dat gebeurt dan net niet) en met een drukkende pijn bij mijn hart (echt pijn in mn hart dus). Vast herkenbaar voor jullie. Wat ik doe om mezelf door deze tijd heen te lozen is vooral veel wandelen en gedichtjes lezen, en mooie quotes op Pinterest als ik graag even wil huilen en met ons mannetje bezig wil zijn. En ik ben sinds een paar weken met yoga begonnen, heel erg fijn. En heb een muurtje geschilderd in huis en koop graag mooie bloemen, die ik door het hele huis heen zet en dan ook 1 bij z'n grafje. Daarnaast ben ik graag alleen, merk ik. Of met mijn man. Met andere mensen zijn is soms heel leuk, maar kost me ook veel energie. Had afgelopen weekend voor het eerst weer een feestje, en was daar alleen zonder mijn man. Ik vond het zo moeilijk! Ik voelde de blikken en niemand die wat zei/durfde te zeggen... Voelde me heel erg eenzaam. Gelukkig nog wel met een vriendin kunnen praten (over van alles) maar het was heel lastig. Hebben jullie ook al weer dat soort dingen gehad? Verder zit ik weer op het wachtbankje... heb het gevoel dat het niet raak is. Maar misschien betekent het juist wel goed nieuws, aangezien ik vorige maand juist het gevoel had dat het raak was haha. Nou ja, we zien het wel. Wil het heeeeeel graag, maar sta er gelukkig wel weer iets nuchterder in dan vorige ronde. Zo heel verhaal, sorry. Veel leeswerk. Zal wat vaker reageren zodat de reacties wat korter kunnen haha. x Bee
@Bee Ik herken het, dat dan weer goed voelen, dan diep ellendig of wat minder. Ik heb dat dus vooral s ochtends... En ook ik vind het fijn om gewoon alleen te zijn met mijn gezinnetje, bezoek kost inderdaad energie. Van de andere kant zorgt het ook voor afleiding. Op bezoek gaan heb ik nog niet zo'n behoefte aan, voel me thuis het prettigst, al zal ik daar natuurlijk ook niet lang meer onderuit kunnen. Inderdaad die vragende gezichten, maar niets zeggen. Knap daarom dat je toch alleen gegaan bent! Ik zie op tegen die eerste keren... woensdag misschien weer naar zwemles met mijn zoontje, maar zie er tegenop om daar aan andere moeders uit te leggen waarom ik 3 weken niet geweest ben... weer een keer koffie drinken op mijn werk, zie er tegenop om steeds weer mijn verhaal te 'moeten' doen. Zondag voor het eerst weer een verjaardag.... maar ook dat zal steeds wat beter gaan, toch?? En wachten duurt altijd lang! Hopelijk werkt jouw voorgevoel zo dat je het gewoon fout hebt . Duim voor je mee! Vandaag afspraak gehad in het ziekenhuis. Eerst met de maarschappelijk werkster, die vertelde dat ik in een rouwproces zit, vond dat raar om te horen, maar besef wel dat het gewoon zo is. Ze zei gelukkig ook dat ik op de goede weg ben. Dat gat waar ik vorig jaar ineens inviel, ga ik niet weer invallen, dat vertrouwen heeft zij ook. Als ik het nog nodig vindt, kan ik haar altijd benaderen, maar zij gaat er vanuit dat we het samen wel redden en dat doe ik eerlijk gezegd ook! Het wordt een ander verhaal als ik eenmaal weer zwanger zou zijn, dat wil ze dan weer mee begeleiden, omdat die nooit meer zo onbezorgd zal zijn. Weer iets waar ik tegenop zie, maar wel ontzettend graag wil... Daarna naar de gyn. Uitslagen van het chromosomenonderzoek waren nog niet binnen, er was hem verzekerd dat die vandaag nog zouden komen, dus daar belt hij me nog voor. De andere uitslagen waren goed, niets gevonden (kweekje en placenta), bloedonderzoek was al goed. Vervolgens nog een echo gemaakt van de baarmoeder en die zit weer bijna op zijn plek. Dat ik weer die buikpijn heb, zou er inderdaad op kunne wijzen dat de boel weer op gang komt en er een eisprong aan zit te komen. Toch raadt hij aan om een maand of 2,3 te wachten met een volgende zwangerschap, vooral vanwege emotioneel herstel. Nou wilde ik sowieso de eerste menstruatie (tadaa, weer iets waar ik tegenop zie...) afwachten en meer uitslagen bekend hebben, maar of ik 3 maanden ga wachten weet ik nog niet. Hangt er natuurlijk ook vanaf hoe ik me voel en of we ons er klaar voor voelen. de gyn heeft nog gebeld. Uit net snelonderzoek is ook niets gekomen, nu dus uitgebreider onderzoek. Weer afwachten en ergens ook wat meer spanning... Gaan ze nu iets vinden wat consequenties kan hebben voor een volgende zwangerschap??? Natuurlijk is er ook nog een kans dat ook dit onderzoek op niets zal uitlopen. Is er bij jullie wel een oorzaak bekend geworden?? Over 3 weken weer een afspraak, hopelijk is de uitslag er dan, want dan kunnen we dat stukje toch afsluiten. Tot die tijd gaan we gewoon proberen vooruit te denken en van het positieve uit te gaan! Wil nog wel even zeggen dat ik het super fijn vind dat je bij dit topic alles kwijt kunt wat je wilt zonder dat er geoordeeld wordt. We zitten (helaas) echt in hetzelfde schuitje, maar daardoor vind je wel veel (h)erkenning. Bedankt hiervoor!
Hoi meiden, bedankt, ja heb het gedicht zelf geschreven. en ja, de herdenking was heel mooi maar ook emotioneel. we gingen balonnen loslaten. heel heftig want je laat wéér los . zo voel ik het ook, elke keer wil ik weer naar haar terug, en elke keer besef ik dat het niet kan en besef ik dat ik weer afscheid moet nemen. dit proces is steeds over en en overnieuw. herkennen jullie dit? Ik herken wat je zegt Bee, echt de pijn letterlijk in je hartstreek. Ook het willen huilen, ertegen aan hikken maar niet kunnen. Goed dat je er nu meer aandacht aan besteed, aan je gevoel, zodat je het straks niet zo overspoelt. Ik probeer dat ook te doen. wandelen is fijn he. schrijven ook vind ik. ook ben ik een groep begonnen op fb: Zwanger na verlies. binnen twee dagen hebben we al 59 leden! dus druk mee haha wel fijn hoor jullie zijn ook welkom hoor! het is ook voor zwanger wórden. Bee, dat van dat feestje herken ik ook. Ik ben heel snel weer normale en "gezellige" dingen. we hadden vrienden op bezoek uit Engeland, al tijd niet gezien. ze logeerden niet in ons huis hoor, maar ze kwamen eten. als ik er nog aan denk, word ik boos, vreselijk was het! ik stond gewoon in de keuken alsof er niets was gebeurd het was nog geen twéé weken daarna! ik kon het zelf niet goed aanvoelen nog en liet me meeslepen, o wat rot voelde ik mij en eigenlijk ook boos op mijn vriendin dat ze gewoon gezellig zat te doen! we praatten er wel over maar heel feitelijk en echt ik wilde helemaal niet! laatst stuurde deze vriendin whats app met mijn verjaardag dat ze hoopte dat ik de hele dag een smile op mijn gezicht zou hebben en blij zou zijn. pffff en toen zei ik nou het is ook moeilijk. toen zei ze, "ja ik weet het, geloof me ik weet hoe je je voelt" (zelf geen kids, geen mk, niks gehad) maar je moet dankbaar zijn voor wat je hebt etc etc nouja!! ik heb gezegd, alsjblieft geef me geen adviezen, iedereen weet "het antwoord" op wat ik moet doen, hoe ik me moet voelen enz enz maar alsjeblieft zeg gewoon er zijn geen woorden voor je verdriet. toen zei ze wees alsjeblieft niet "upset" met mij en anderen want we bedoelen het goed. wéér moest ík me inleven!! :x grrr nou ben er effe klaar mee hoor. ook een andere vriendin was vier weken later (na Noa*) jarig en we hebben 3(!!) uur zitten kletsen. Mijn man en ik waren de enigen, nou ik trok het écht niet. ik dacht, ik ga even een uurtje langs, er is vast een groepje, maar zat daar drie uur en met geen woord over Noa*. ik ben nog nooit zo ongelukkig geweest en als ik er nu aan denk, denk ik, ik moet echt beter voor mezelf gaan zorgen. vaak spreek ik toch af met die laatste vriendin maar voel me soms zó moe, ze praat heel veel en maakt veel grapjes maar ik voel me daar niet goed bij. ze vraagt wel naar Noa* hoor, probeert echt te steunen maar het gaat gewoon niet zo natuurlijk allemaal. ze is één van de vriendinnen die ik het langste ken hier in Barcelona, mijn allerbeste vriendinnen wonen hier niet. eentje woont in Amsterdam, dan heb je mijn zus (ook in Nederland), en eentje woont in Hong Kong. ook geemigreerd. dus ik moet het soms doen met de mensen hier maar vind het zo moeilijk.... ze voelen me toch niet aan zoals mijn beste vriendinnen maar ik heb hier ook vriendinnen nodig.. oh, ik besef echt nu dat ik wrsch weer veel te veel inlever en mijn best doe. om de relatie met deze meiden goed te houden. die laatste vriendin, K, is wel heel lief hoor en als ik zeg ik wil niet praten of afspreken begrijpt ze dat ook. maar niets gaat vanzelf zeg maar... misschien toch maar een beetje afstand nemen... sorry ben nu uit mijn concentratie om op jullie verhalen te reageren, maar lees en leef mee hoor. liefs C ps: ongesteld geworden op dag 30. vond het wel fijn want mooie cyclus en vond het nog wel even goed om niet zwanger te zijn, ben nog zó met Noa bezig. maar volgende week wel beginnen met ovu-testen hoor
Conejita voel je je al wat beter? Goed op jezelf Letten en voor jezelf zorgen, hoor! Ik merk dat er nu nog veel begrip is voor mijn situatie, maar weet ook niet hoe lang dat gaat duren. Op een gegeven moment verwachten mensen gewoon van je dat je weer bent en doet zoals je was, maar dat gaat gewoon niet altijd, hoezeer je daar ook je best voor doet. Hoop dat je even tijd hebt genomen om een stapje terug te zetten. Sterkte!
dankje meis ja het gaat al wat beter. ik ga wat meer aan mezelf denken inderdaad. voel me al wat beter. heb besloten wat afstand te nemen van de vriendin in Engeland en bij K gewoon te zeggen dat het me te veel is, de hele tijd kletsen of "gewoon" doen... toevallig belde er een andere vriendin van hier, ik was haar eigenlijk vergeten omdat ze wat verder van mij woont (erg he). maar zij is wel zoooo begripvol, heerlijk. echt superlief. ik was tegelijk met haar uitgerekend, kun je nagaan. eerste kon ik haar niet zien maar ze bleef zó trouw en begripvol en nu voel ik me eigenlijk heel prettig bij haar mooi he. ik besefte me eigenlijk niet dat zij er altijd voor me is en altijd vraagt hoe het gaat etc. dus nu ga ik wat vaker met haar bellen en afspreken en ik hoef van mezelf verder even niks meer. ik mag me terugtrekken wanneer ik wil. voel me een stuk beter. Ja Anneke, jij ook goed opletten wanneer de omgeving er wat minder oog voor heeft. wij moeten voor onszelf zorgen, het is niet niks wat we hebben meegemaakt. dikke knuffs vanuit een zonning BCN
Hi dames, Ben ik weer eens. @Conejita: ik herken het zeker, dat je steeds weer opnieuw het gevoel hebt afscheid te nemen.. Wij hebben bv net een mooi kistje gekocht voor in de woonkamer waar we alle dingetjes van ons mannetje in willen doen, en ook alle kaartjes enzo die we hebben gekregen. Die staan nu nog in onze vensterbank, maar vind het zo'n stap om ze op te ruimen. Weer iets wat we 'afsluiten' terwijl ik het eigenlijk niet wil afsluiten. Maar weet dat het gezond is. Verwarrend soms. Heel goed dat je besloten hebt wat beter voor jezelf te zorgen en te doen wat goed voelt voor jou. En jij hebt het dus ook heel erg met bepaalde vrienden... Moeilijk hoor, maar wel heel goed dat je hebt besloten van sommige wat afstand te nemen en dat je juist met een andere vriendin opeens fijner contact hebt is heel erg goed. Ik merk dat dat gebeurt. Ben in 1 vriendin heel erg teleurgesteld.. Sinds de begrafenis van ons ventje hebben zij en haar vriend niet 1x gevraagd hoe het met ons gaat, hoe we er op terug kijken, hoe het nu is.. Niets. Alleen koetjes en kalfjes. Hebben wat minder intensief contact nu, maar heb het niet benoemd. Vind het erg lastig omdat ik haar niet wil kwetsen. Maar misschien moet ik het toch een keer doen... Was afgelopen weekend weer even zo verdrietig er over. Gelukkig heb ik andere vriendinnen waar ik wel bij terecht kan en sinds kort contact via whatsapp met een collega van mijn man, en vrijdag spreken we in real life af . Dat contact is heel fijn. En hele fijne familie gelukkig. Maar wat kun je je ongelukkig voelen idd bij mensen die net lijken te doen alsof je kindje niet heeft bestaan. Het is idd ons goed recht, wij zijn degene die het hebben mee gemaakt. Ik verwacht ook niet van mensen dat ze het begrijpen maar wel dat ze begrip hebben voor de manier hoe wij er mee om gaan en waar we behoefte aan hebben. En het dat gevoel niet bij sommige vrienden. Heb soms zo het gevoel als ik iets over ons kereltje probeer te vertellen dat er wordt gedacht 'heb je haar weer, ga eens door met je leven' en dat voelt zo klote. Ik ga ook door met mijn leven en ben heel trots hoe ver we al zijn gekomen en waar we nu staan! Maar ons zoontje blijft altijd deel uitmaken van ons leven of je nu wil of niet! Zo . @Anneke: er komt idd een moment dat het voor sommige mensen lijkt alsof je er misschien overheen bent, dat je weer verder bent gegaan en ook dat sommige mensen dat van je verwachten. Ik ben van plan om af en toe gewoon over ons zoontje te blijven beginnen, of af en toe mooie tekstjes die ik tegenkom op FB te delen, zodat de mensen weten dat het nog steeds een grote rol in ons leven speelt, ook al gaat het weer beter met ons. En we benoemen het ook aan veel mensen. Misschien helpt dat wat in het begrip... we gaan het meemaken. @Conejita: wat heerlijk trouwens dat je gewoon in Barcelona woont! Jaloers! Hoe warm is het nu daar?
hahaha dat zegt iedereen het is nu tussen de 16 (´s nachts) en 24 graden idd heel fijn!! mar veel mensen denken dat het hier altijd tropisch is maar de winters zijn hier ook fris hoor. en vooral zijn de huizen slecht geisloleerd en stoken is heel duur dus ik heb het vaaaaak koud gehad! gelukkig nu in een nieuw, goed geisoleerd huis mét centrale verwarming dus laat maar komen die Winter . Ik herken het van je spulletjes niet willen opruimen. Maar het hoeft niet weg toch? het kan ook een andere vorm krijgen. wij hebben een foto van Noa met knuffeltje en bloemen. en aan de muur beschilderde houten plankjes met haar naam en haar voetafdrukjes en een vers uit de bijbel (dat ze altijd bij God is). ze is dus echt "aanwezig" in huis. ja, omgaan met mensen... lastig hoor. ik moedig je aan om het toch voorzichtig te zeggen, vaak weten mensen het ook niet, en sommige worden echt "geholpen" als jij ze uitlegt wat je fijn vindt (dus wél vragen hoe het gaat en over je kindje praten!). mijn schoonmoeder zei de eerste maand ook niks, vreselijk vond ik dat. toen ze na een maand naar me vroeg heb ik haar bedankt daarvoor en gezegd dat ik liever wél dan niet dingen benoem, ook al is het moeilijk. soms moeten we mensen een beetje op weg helpen... (wel zwaar hoor, ook dát nog) als je de herinnering aan je babietje levend wil houden, kun je ook een webpagina beginnen, of zoals ik dat heb gedaan, een pagina (besloten groep "remebering Noa Hanna). dan beslis je zelf wie je uitnodigt en wie je ook weer verwijdert haha dan kun jij plaatjes of gedichtjes neerzetten en anderen ook. ik vind het een fijne manier, dan weten mensen dat ik open ben en er mee bezig ben. mar het moet bij je passen. hoe gaan jullie cyclussen, meiden? ik gister begonnen met ovu-testen maar was negattief. geeft niks, we hebben het toch gedaan, gewoon, omdat het kon ik slik ook tarwekiemolie (schijnt goed te zijn voor innesteling, Onagra en Maca, allemaal vitamientjes die helpen bij de vruchtbaarheid, gewoon een extra zetje ) hoop snel mijn ovu en dan afwachten... hoorde ook dat granaatappelsap goed is om te drinken in de wachtweken (dus vanaf ovu). ach, missch helpt het allemaal niet mar het voelt goed om er zo mee bezig te zijn voor mij. doen jullie dit soort dingen ook? veel liefs, C
Hi Conejita, toevallig dat je begint over tarwekiemolie en granaatappelsap... Ik heb afgelopen ronde voor het eerste tarwekiemolie geslikt vanaf de eisprong en iedere dag een glaasje granaatappelsap. En je ziet het waarschijnlijk al in mijn banner, en durf het bijna niet te vertellen hier omdat ik weet hoe graag iedereen het hier wil.... Maar ik ben weer zwanger!! Ons mooie mannetje krijgt een broertje of zusje. Het is nog erg onwerkelijk en zijn eigenlijk verbaasd dat het zo snel gelukt is. Dat wilden we natuurlijk ook graag, maar we hadden het niet durven hopen, na 2 rondes al. We zijn zo opgelucht. Maar het is ook heel dubbel, we hebben veel tranen gelaten afgelopen week (we weten het sinds vorig weekend). Want het allerliefst was ik nu 35 weken zwanger geweest van ons ventje ipv 4,5 week, en dan voel ik me schuldig tegenover dit nieuwe wondertje terwijl hij of zij zoooo welkom is. En als ik dan even een momentje geniet van het weer opnieuw zwanger mogen zijn, voel ik me schuldig tegenover ons mannetje. Verwarrend. Heb vandaag een afspraak gemaakt voor de eerste echo, op 7 nov. Heel spannend, en als ik verder vooruit kijk dan dat en hoe lang het allemaal gaat duren raak ik bijna in paniek. Dus we kijken maar niet te ver vooruit. Op dit moment zijn we vrij rustig eronder, en leven we toe naar de 1e echo en dan kijken we daarna weer stap voor stap verder. Probeer nu vooral te genieten van het leven dat weer in mij mag groeien. BKT, Anneke83, Sun123, Conejita: Hoe gaat het met jullie allemaal? Hoop zo dat jullie ook snel weer een positieve test vast mogen houden... Gun het jullie allemaal zo. En BKT heb je inmiddels uitslag van het chromosomenonderzoek gekregen? En was het idd je eisprong? Nu op het wachtbankje?
Bee, gefeliciteerd!! Wat ontzettend fijn voor jullie! Snap je dubbele gevoelens heel goed, maar ook goed dat jullie ervan kunnen genieten. Van moment naar moment leven, dat zal het voorlopig wel zijn,ja. Zijn en blijven jullie nu ook onder controle in het ziekenhuis? Spannend hoor! Ik hoop ergens ook snel zwanger te zijn, iig voor de uitgerekende datum, maar probeer er maar niet al te veel mee bezig te zijn (makkelijker gezegd dan gedaan...) omdat het natuurlijk ook averechts kan werken en de teleurstelling als het niet lukt steeds groter wordt. Ik ben hier in afwachting van mijn eerste menstruatie, verwacht die een dezer dagen. Van de ene kant zie ik daar tegenop, van de andere kant weet ik dan wel dat de boel op gang is en dat is dan wel weer een prettig idee. Geniet ervan bee!!! En hopelijk ga je ons hier nog niet verlaten...
Poeh... bijna 5 weken geleden (morgen) werd ons zoontje geboren en vandaag weer voor het eerst ongesteld... van de ene kant erg raar en beetje emotioneel, maar van de andere kant ook wel fijn om te weten dat de boel weer op gang is gekomen en dat die buikpijnen 2 weken geleden dus toch weer met de eisprong te maken hebben gehad. Volgende week maandag krijgen we hopelijk uitslag van het uitgebreide onderzoek. Spannend toch wel en hopen dat de kans op herhaling beperkt blijft zodat we weer een poging kunnen gaan wagen... Verder gaat het nog erg op en af. Lichamelijk voel ik me wel wat beter, maar ben nog wel geregeld duizelig en wankel op mijn benen. Even in de gaten houden dus en desnoods nog een keer bloed laten prikken. Emotioneel gaat het de ene keer redelijk, de andere keer voel ik me erg naar, maar dat lees ik hier veel terug bij anderen. Heb voor mezelf besloten hier echt de tijd voor te nemen, ook op mijn werk, ondanks dat ik dan tijdelijk salaris in zal moeten leveren. Wil niet het risico lopen dat ik over een half jaar alsnog een klap krijg. Wil er zijn voor mijn gezin en zo goed mogelijk een eventueel volgende zwangerschap ingaan. Dan dus liever nu even de tijd pakken! Heb echt het gevoel dat wanneer ik nu de juiste stappen zet, straks weer sneller in mijn normale ritme zal zitten. Hoe gaat het verder met jullie???
aaarghhh een hele tekst getypt en nu is ie weg!!:x laptop doet raar met virussen en zo anyway, effe snel dan mar: Bee! wat fantastisch gefeliciteerd!! Anneke: knap dat je de tijd gaat nemen meis. hier zaterdag posi ovulatietest gehad en mijn NOD is op 1 nov
Dank je voor je felicitatie! Confronterend die eerste keer weer ongesteld... Maar het is idd wel heel fijn dat de boel weer op gang is gekomen, is een goede basis. Hoop echt dat de uitslagen as maandag gunstig zijn met lage of geen herhalingskans. Logisch dat jullie daar op wachten voordat jullie er weer voor durven te gaan. Hebben wij ook gedaan, we hadden 6 weken na de bevalling gesprek met de gyn en toen groen licht gekregen. Hou je gezondheid goed in de gaten, en anders idd even bloed laten prikken. Heb je al wel meer eetlust enzo? Heel goed van je dat je even voor jezelf kiest zonder je druk te maken om de financiële gevolgen. Ook dat is belangrijk maar lang niet zo belangrijk als jij en jullie gezin. Dat ik nu weer zwanger ben zorgt er wel voor dat we beide weer wat happier zijn, ookal ging het de afgelopen weken ook al best goed, redelijk stabiel. Gelukkig geen terugval meer gehad, wel zijn we juist nu weer extra veel bezig met ons mannetje, want ook hij had nog in mijn buik moeten zitten... Nu 35,5 week, morgen over een maand was mijn uitgerekende datum. Zie ik erg tegenop en aan de andere kant kijk ik er ook naar uit, soort afsluiting van een periode waarin ik nog zwanger had moeten zijn van mijn mannetje, en dat ik me daarna hopelijk beter kan richten op het kindje in m'n buik. Waar ik nog steeds superblij mee ben natuurlijk, maar nog moeilijk van kan genieten soms. Alvast veel succes voor maandag! Laat je weten hoe het gegaan is?
Aah wat irritant meid! Heb ik ook soms, veel getypt en dan is het weg, zo frustrerend. Maar tnx voor je felicitatie!! Wat goed dat je een positieve ovu hebt gehad. Goed benut ? Nu aftellen tot 1 nov... Spannend, zou zo super zijn. Hopelijk helpen de tarwekiemolie en granaatappelsap bij jou ook (als het geholpen heeft haha, baat het niet dan schaadt het niet). Ik gun het jullie allemaal ook gewoon zo enorm... Voel me zo bevoorrecht dat het bij mij al raak is maar zou het zo fijn vinden als het ook voor jullie snel zo mag zijn. Sterkte op het wachtbankje en praat het hier lekker van je af om de tijd door te komen
ik ga nog een poging wagen... hou het wel kort ja... goed benut hoor, de ovu! mijn man wil wel iedere dag dus dat komt wel goed vorige keren was ik ook na 4 mnd zwanger ennu is het ook vier mnd dus dan denk je.... mar zo werkt het natuurlijk niet helaas. ik ben er erg mee bezig merk ik, wat ik eigenlijk wel vervelend vind want dan is de teleurstelling zo groot straks als het niet zo is.. Anneke, uiteraard hoop ik ook op een goede uitslag en groen licht voor jou. en je ongesteldheid wel "fijn" mar ook wee confronterend he. ik had de laatste dagen zoveel pijnin mijn lijf, en heb gistermiddag mijn dingen afgezegd en tijd gemaakt voor mijn gevoel: zooo erg gehuild, echt schreeuwen in mijn kussen mar het moést eruit.. ik heb het nodig merk ik, wil echt wat minder vol gaan plannen. Bee, 7 nov, spannend! ik duim voor jou! fijn dat je je best ok voelt. lees jij ook het boek Een kind tekort? liefs C
Conejita, lukt het al om wat minder vol te plannen? Lastig hoor, van de ene kant wil je heel graag weer door, van de andere kant merk je vaak nog dat het gewoon nog niet lukt. Hopelijk lukt het je om er toch aan toe te geven. Ben inmiddels flink voot je aan het duimen, ik hoop voor je dat je op 1 november leuk nieuws te melden hebt Logisch dat je er veel mee bezig bent, hoor, je wilt dit gewoon heel graag en dan is het bijna onmogelijk om er niet mee bezig te zijn, lijkt mij! Bee, wat spannend dat wachten. Wel fijn dat jullie je zo goed voelen. Ben benieuwd naar 7 november! hier had ik gehoopt de uitslag van het onderzoek te hebben gehad. Dacht vandaag een afspraak te hebben, maar bleek donderdag te zijn... oeps! Gelukkig belden ze zelf al om de afspraak te verzetten omdat de uitslag nog niet binnen was. Vandaag telefonisch contact gehad omdat die dan misschien wel binnen zou zijn, maar het laat allemaal behoorlijk op zich wachten. De uitslag wordt eind volgende week pas verwacht, dus nu een afspraak voor maandag 10 november. Baal er best van dat het allemaal zo lang duurt, al snap ik natuurlijk wel dat het ziekenhuis hier niets aan kan doen. Wil dit stukje gewoon heel graag afsluiten en dat lukt nu nog niet. Bovendien verwacht ik komend weekend mijn eisprong en weet nu niet zo goed wat ik daar mee moet... moeten we er weer voor gaan, een risico nemen, of moeten we de uitslag afwachten??? Vind het lastig! Morgen weer een afspraak op mijn werk. Wil van de ene kant wel weer wat gaan doen,maar zie er nog steeds tegenop om mijn collega's weer te zien (hoewel ze erg lief zijn en ik er inmiddels al veel gezien en gesproken heb) Thuis geniet ik enorm van mijn zoontje, doet me zo goed, maar weet dat ik straks toch weer een keer moet beginnen. En dat is ook goed! We zullen wel weer zien!
Hoi Anneke, wat balen dat het nog langer duurt voordat je de uitslag krijgt.. wat wil je zelf? risico al nemen om er nu al voor te gaan? ik ben zelf altijd van het snel snel maardat is niet altijd goed.. vooral met dit soort dingen is tijd ook een "healer".. Bee, hoe voel jij je en hoe gaat het mt je kleine wurmpje? phoe ja ik hoop oo op goed nieuws. het is nog heel heftig hier kwa emo´s, het is echt een soort trauma merkik. steeds zie ik weer voor me dat ik op de eerste hulp ben en het nieuws hoor.. en de angst voel ik zó in me lijf! au! ben wel veel rust aan hel nemen, neem dan ´s middags een warm bad, bed, ademhalingsoefeningen en bid dan of vraag aan God om steun. ik krijg dan echt "antwoorden" en ben dan rustiger daarna. zo fijn! moet wel rustig aan blijven doen merk ik. nu hebben we weer slecht nieuws gehoord: mijn schoonzusje had kanker in haar darmen, ze was geopereerd en had een stoma. dit was sinds november vorig jaar, sinds mijn zs van Noa* ongeveer. de kanker was weg en haar stoma werd ook weggehaald, haar lichaam zou het zelf weer gaan doen. dit ging eerst wel goed, maar toen niet meer en zondag met spoed geopereerd. Tijdens operatie kreeg ze een hartstilstand, ze moest 15 min gereanimeerd ! gister is ze uit de slaap gehaald maar het ziet er niet goed uit. de artsen willen geen valse hoop geven zeggen ze! ze is pas 25! en zijn net vorig jaar getrouwd.. oh echt erg ik voel de angst in mijn lijf. dit kan toch niet waar zijn. ik ga denk ik het weekend naar Nederland en dan hoop ik positief te testen en missch kan ik het in haar oor fluisteren dat ik zwanger ben!! zij leefde enorm mee met mijn zwangerschap en Noa* was haar lichtpuntje dit afgelopen jaar. toen zij overleed was mijn schoonzusje ernorm van slag net als wij allemaal, maar de komst van Noa* wa echt iets waar zij zich aan vast hield. Toen overleed Noa in mijn buik en nu dit... dus nu wil ik extra graag zwanger zijn, onze familie heeft hoop nodig! ik heb dan in mijn hoofd dat als zij hoort dat ik weer zwanger is, ze uit haar "coma" komt (want ze is wel bij, maar ook weer niet echt) en weer hoop heeft en weer kan vechten! knuffs en liefs
Wat vervelend dat de uitslagen er nog niet waren! En dat je uitgerekend komen weekend je eisprong verwacht en dan is het zo lastig wat je moet doen. Ik kan me voorstellen dat als je volgende week uitslagen krijgt die aanleiding geven om nog niet zwanger te worden (ivm meer onderzoeken oid) dat het dan wel heel spannend is als je toch zwanger raakt. Maar als de uitslagen goed zijn ben je natuurlijk blij dat je deze kans hebt benut. Lastig! Kan je geen advies geven hierover, misschien overleggen met je gynaecoloog? Al zal die vast zeggen dat het verstandig is om te wachten, maar gevoel en verstand zijn 2 dingen... Hoe is de afspraak op je werk gegaan? Viel het mee of tegen? Met mij gaat het goed, loer wat minder vaak in mn broek (deed ik de afgelopen weken zo vaak, steeds bang dat het toch misgaat), krijg steeds meer vertrouwen. Kijk wel heel erg uit naar de echo en vind het heel spannend om het op mijn werk te gaan vertellen. Ze zullen absoluut blij zijn voor mij, maar het brengt ook weer gedoe met zich mee voor hen, dus dat vind ik wel spannend... Maar goed, dat is niet het belangrijkste, dat zijn wij zelf en het kleintje in mijn buik.