@Simmy. Ik ben heel gelukkig. En het is nog allemaal zo onwerkelijk. Maar genieten! We mogen vandaag naar huis. Dat zal wel even weer een lastig momentje zijn.
@ Riki: Gefeliciteerd met je dochter! Heerlijk om te weten dat het nu wel allemaal goed is gegaan! Geniet ervan! @ Amber: ik las in jouw verhaal dat je MW je het boek 'Altijd een kind te kort' had aangeraden. Ik heb net op internet zitten kijken en het lijkt een mooi, behulpzaam boek. Heb jij het al aangeschaft? En lijkt iets? Of hebben andere vrouwen dit boek... Denk dat ik het ga aanschaffen omdat we toch heel graag weer zwanger willen worden... Maar ook hier eerst mijn eerste menstruatie nog maar afwachten, hopelijk volgende week!
Hoi Nikkei, Ik heb het boek na de geboorte van mijn dochtertje aangeschaft. Ik kan het je zeker aanraden! Het boek staat vol herkenbare dingen en adviezen waar je echt wat aan hebt. Groetjes Pandaatje
Bedankt! Dan ga ik het vandaag nog bestellen, vind het wel fijn om hier wat meer over te kunnen lezen.
Ha meiden, Ik heb het boek ook in huis, probeer er af en toe in te lezen! Behulpzaam maar heftig... Hier ook weer even een dip, dinsdag 12 nov gaan wij voor de uitslag van de onderzoeken die zijn gedaan naar t ziekenhuis... Zie er nu al tegenop. We weten met 95% zeker de uitslag al, maar ik ben zo ontzettend bang dat ze zeggen: er is toch wel een grote kans dat het de volgende keer weer gebeurd. Heel irrationeel ik weet het, maar het houdt me ontzettend bezig! Mede ook omdat we graag naar positieve uitslagen en de vlg menstruatie weer willen proberen zwanger te worden. Misschien leg ik er teveel druk op voor mijzelf op deze manier, maar ben er erg door van slag! Hebben / hadden jullie dat trouwens ook? Ik zou nu bijna 30 weken moeten zijn, begin er steeds weer meer moeite mee te krijgen ri de uitgerekende datum Nou dank voor t luisterend oor weer!hoop dat het met jullie allemaal wat beter gaat! X Karin
Ik heb ook ontzettend veel moeite met het naderen van de uitgerekende datum. Afgelopen weekend had ik altijd in mijn hoofd zitten dat ik zou gaan bevallen (wat vroeger ivm tweeling), toen heb ik ook heel veel gehuild... (Al huil ik nog iedere dag) Morgen over 3 weken is mijn echt uitgerekende datum, en dan is mijn verlof bijna afgelopen... Ik ben ook wel al bezig met zwanger worden. Wij krijgen aanstaande donderdag nog een controle en als dat allemaal goed is, mogen we ervoor gaan. Nu heb ik ook net mijn menstruatie gehad, dus we kunnen als alles goed is ook echt ervoor gaan. Ik leg hieromtrent ook veel druk op mijzelf. Ik zou het zo mooi vinden om met Sinterklaas een positieve test te hebben en met kerst een eerste echo... Dat vooruitzicht maakt de feestdagen nog een beetje dragelijk. En andere momenten denk ik NEE.... Ik ben mama van twee prachtige jongens, dan lijkt het voor de buitenwereld alsof ik over het verdriet heen ben, maar die ben ik echt niet vergeten met het hebben van deze wens... En ik zal ze ook nooit vergeten. Het is lastig met deze emoties om te gaan. Ook wat dan de uitgerekende datum wordt is heftig... Bij ons is dat met deze ronde rond de geboortedata van onze zonen. We wachten af, ik hoop heel erg dat we donderdag een startsein ontvangen. @Kaatje, succes met de afspraak volgende week dinsdag. @rikigf, gefeliciteerd! Hoe gaat het nu thuis? @Nikkei, ik heb het boek ook besteld. Ik hoop zo dat dit een topic wordt waarin iedereen wanneer ze eraan toe zijn weer snel zwanger raakt en we dan zomaar 37-40 weken halen en met gezonde kindjes naar huis mogen! Ik hoor hier eigenlijk niet helemaal thuis vw de verkeerde weken, maar in de juiste weken is niet echt een soortgelijk topic... Hopelijk is dit geen bezwaar...
@ Dubbelgeluk, tuurlijk is dat geen bezwaar!! Ik herken precies wat je zegt. Hoe dichterbij de uitgerekende datum 2-12-13 komt hoe slechter t met me gaat. Het doet zoveel pijn dat hij er niet is en niet komt! Opnieuw ben ik weer zo ontzettend verdrietig! En de feestdagen zie ik ook zo tegen op. pas heb ik de babykamer opgeruimd. Het was nog een zooi, net verhuisd en ik zou t mooi maken in m'n verlof.... Alles ligt nu mooi in kastjes, hopelijk voor een broertje of zusje voor Rafael. Vandaag heb ik een gesprek op werk. Ik ga vragen of ik na de feestdagen mag beginnen. Trek t anders echt niet. De afgelopen ronde was ik niet zwanger. Toch een grote teleurstelling na een cyclus van 7 weken. Maar ja, deze keer opnieuw proberen, hopelijk in een korte cyclus. Ik vind t toch moeilijk om hoop te houden dat alles toch nog goed komt... Ik ben echt hard onderuit gehaald door dit alles en m'n levensgelukt is echt tot onder nul gedaald. Hoe doen jullie het? Ook van die ups en downs waarin t soms allemaal zo zinloos lijkt of ben ik de enige? Soms denk ik, kom op, raap jezelf bij elkaar en probeer er bovenop te komen! Maar het gaat moeilijk. voor deze ronde probeer ik toch goede hoop te hebben want ik wil t niet mentaal tegen werken. Dus nieuwe ovulatietests besteld en met nieuwe energie er voor gaan!! Ik hoop zo dat we allemaal over niet te lang terug kunnen kijken en kunnen denken, dit was t verschrikkelijkste wat je kan meemaken maar het is toch goedgekomen met uiteindelijk een goede zwangerschap en een fantastisch kindje!! Kan niet wachten tot t zover is! @Riki, jij bent nu t grote voorbeeld voor mij van dapperheid en doorzettings vermogen. En nu een kindje! Je hebt t zo verdiend. Eindeloos genieten!
Dat zoeken naar levensgeluk is heel erg herkenbaar. Mijn man en ik waren allebei altijd aan het genieten van de kleine dingetjes. Wij voelden ons ook zo bevoorrecht zwanger te zijn en al helemaal van een tweeling. Uiteraard voelen wij ons nu bevoorrecht papa en mama te zijn van onze twee zoontjes, maar we hadden ze zo graag thuis willen hebben, veel langer voor ze willen zorgen, ze willen zien opgroeien. Nu kost alles energie en niets lijkt meer leuk. Naar de film gaan... Nee, meestal een happy end. Uit eten... Hou ik mij toch al aan de zwangerschapsregeltjes, want wat als... Dan wil ik het weer allemaal net zo goed doen. Vakantie... Leuk tussen de feestgangers lopen als je zelf zo'n groot verlies hebt meegemaakt... Het leven wordt nooit meer zoals het was... Ik kijk ook met tranen in mijn ogen naar de foto's en de film van onze trouwdag... Of fotoalbums van onze mooie reizen... Toen waren we onbezorgd gelukkig. Ik heb de kastjes in hun kamertje ook ingeruimd. Precies zoals ik het met een tweeling had willen doen. Allebei eigen lades, met allebei eigen setjes die net een andere print/ kleur hebben. De Tweelingwagen staat ook te pronken... Hij kan omgezet worden als eenlingwagen, dus die hebben we maar gehouden. Ik heb ook een fotoalbum gemaakt van het begin van de zwangerschap (test en echo's) t/m de condoleance en foto's van hun kamertje en alles wat in tussentijd is gebeurt. 80 pagina's... Het koste mij heel veel tranen. Ook een exemplaar voor de opa's en oma's, zodat ze altijd even toch ook de mooie herinneringen kunnen ophalen. Wij moeten ons koppie hoog houden en aan onze kinderen laten zien dat we net als hun doorzetters zijn, hoe moeilijk het ook is. Ik ga zo weer even hardlopen en probeer iedere dag een klusje in huis te doen. Om toch een beetje regelmaat in mijn leven te krijgen.
Precies. Ooit was alles leuk en gelukkig en onbezorgd. Nu is dat allemaal anders. De glans is er af en ik vind t ook moielijk om nog van dingen te genieten...Eigenlijk lukt dat niet. stom he dat ik denk dat alleen weer zwanger zijn het ietsjes beter kan maken. Maar ik denk t echt. Tot die tijd blijft t pijnlijk zonder uitzicht op iets goeds. Een fotoboek maken is me nogniet gelukt. Te pijnlijk. Maar goed dat je t gedaan hebt. Kleine dingetjes om kleine stapjes verder te komen. ik verveel me ook. Want er is niks waarvan ik denk jaaaa dat ga ik doen! Leuk! Maar ook ik geef niet op.
Ik herken alles volledig in je bovenstaande stukje... Ook ik denk dat zwanger zijn, ondanks de enorme angst die het met zich mee gaat brengen, de enige mogelijkheid is tot een beetje geluk in de toekomst... Ik ga nu echt hardlopen... (Is het enige waar ik mijn ei een beetje in kwijt kan en helpt mijn zwangerschapskilo's te verminderen)
Lieve Allemaal, Wat verdrietig om te lezen wat jullie allemaal meegemaakt hebben. Allemaal weer een ander verhaal, en ieder zijn eigen verdriet. Ik heb al weer diverse traantjes gelaten hoor. Ook fijn om te lezen dat er ondertussen ook weer gezonde kindjes geboren worden! Gefeliciteerd!! Mijn verhaal is weer anders. Ons kindje had down, en we hebben de moeilijke beslissing genomen om de zwangerschap te beeindigen. De bevalling werd opgewekt in het ziekenhuis, maar behalve weeen gebeurde er niet veel. Al die tijd lag ik op de verloskamers. Ik had vanaf het begin een ruggenprik, na twee dagen braken de vliezen en elke dag werd een echo gemaakt om te kijken of t kindje nog wel in de baarmoeder zat (ik had hiervoor een sectio gehad en ze waren bang voor het scheuren v d baarmoeder (litteken)). en elke dag was ze nog in leven.... Ik heb niet meer gekeken, dat kon ik echt niet meer aan. Na een week werd ze, eigenlijk nog onverwachts, geboren. Het was zo'n bizarre week. Was ook nog hartstikke ziek, had een baarmoeder infectie. Die spanning rondom de geboorte. Een week platliggen met ruggenprik. Om dan van de geboorte en het afscheid nog maar te zwijgen. Ondanks dat het nog maar 3 maanden geleden is, voel ik mij best wel ok. Natuurlijk nog regelmatig de waterlanders. En heb ik ook op aanraden van de gyn een gesprek met een psycholoog gehad in het ziekenhuis. Maar merkte dat ik daar niet zo'n behoefte aan heb. Ik accepteer dat ik in een rouwproces zit. Wij hoeften ook niet een termijn te wachten tot ik weer zwanger zou kunnen worden. Maar ik was er ook niet direct mee bezig. Ik dacht, het komt zoals het komt en als mijn lichaam er weer tegen kan, dan komt het. En het kwam! Gister positief getest. En ik hoef jullie natuurlijk niet uit te leggen wat voor gevoelens dit losmaakt. Blijdschap en angst, weer die eerste echo's, de prenatale screening en het afwachten. Maar ik ben positief gestemd. Zonder tegenbericht geniet ik er van dat het goed gaat! Hopelijk heel snel nog veel meer zwangere vlinder moeders! lfs Anne
Heel herkenbaar allemaal weer... Het echt onbezorgde is eraf, vraag me ook af hoe dit gaat zijn als ik weer zwanger ben en het wel goed gaat... Hoe onbezorgd (ook richting mijn kind) kan ik dan zijn? Misschien dan maar wie dan leeft, wie dan zorgt. Ik ga ook een boek maken, moet mijzelf er alleen nog toe zette om de foto's op te halen... Meiden met dit groepje denk ik dat we ontzettend veel steun aan elkaar hebben!!! En @dubbelgeluk echt geen bezwaar hoor! Doe niet zo gek... Hihi Hopelijk gaan we allemaal snel een nieuwe banner plaatsen!
@ dubbelgeluk: Ik ben het helemaal eens met de rest, tuurlijk geen bezwaar, alleen maar fijn dat je hier mee wilt praat! Bij ons is het allemaal nog redelijk vers maar toch heb ik het idee dat ik het Allemaal al redelijk een plekje heb gegeven. Onze dochter is 10 oktober geboren, we kijken er op een goede manier op terug en zijn erg blij dat een fotograaf van stichting Early Birds foto's heeft genomen. Dit zorgt er bij ons voor dat de verwerking wel goed gaat. Vorige week ben ik weer gaan werken (Halve dagen) en deze week weer een paar uurtjes meer. Ik ben van mezelf redelijk nuchter waardoor ik goed over de hele situatie kan praten wat het ook makkelijker maakt voor andere. Verder hou ik ervan om weer grip op mijn leven te hebben waardoor ik ook weer begonnen ben met werke en school. Ik ben bezig met de opleiging tot GZ-psycholoog en merk ook dat ik mijn eigen therapeut aan het spelen ben , waar ik gelukkig wel veel aan heb. Maar als mensen aan me vragen 'hoe gaat het met je' durf ik bijna niet te zeggen dat het eigenlijk wel goed gaat. Er gaat dan vanalles door mijn hoofd, kan het nu wel alweer zo goed met me gaan? Gaat de grote klap nog komen? Ben ik het aan het verdringen? Laat ik mijn emoties wel toe?.... Tja dat bedoel ik dus... Ik ben mijn eigen therapeut wat soms ook wel vermoeiend is... Het is natuurlijk allemaal erg moeilijk waar we allemaal door heen gaan en moeten.... Maar wij zien de toekomst positief in en het liefste wat ik wil is weer zwanger worden. Op 26 februari heb ik mijn diploma uitreiking en ik zou het dan zo leuk vinden om te kunnen melden dat ik weer zwanger ben.... Daar gaan we voor, alhoewel ik ook moet beseffen dat het ook wel langer kan duren om mezelf teveel teleurstelling te besparen. Echter dat is verstandelijk, vanuit gevoel gezien wil ik zo snel mogelijk weer zwanger worden net als jullie! Ik proost op een goede toekomst!
Gemengde gevoelens allemaal door elkaar he.... Vanavond komt mijn zus (18 weken zwanger) de foto's bekijken van Earlybirds. Lekker ironisch kan het leven zijn. Zij heeft diabetes dus onze kindjes zouden maximaal 4 weken schelen. En nu krijgt zij wel een kind en ik mag er naar kijken met lege armen... Ik snap ook wel dat het leven gewoon door gaat maar het is ZO hard. Vriendinnetje van mij is ook weer zwanger. En ik voelde mij begin sit jaar nog schuldig naar hun toe omdat ik zo snel zwanger was... Domme ik... Ik werd echt niet of ik al die geboortes aan kan als ik tegen die tijd zelf nog niet zwanger ben. Ik ben 29 dus heb nog genoeg jaren om meerdere gezonde kindjes te krijgen. Maar als na 1 februari vind ik eigenlijk al "te" laat. En ik weet dat Malin nooit vervangen kan worden en ben onwijs trots op haar. Maar ik was gisteren met mijn man fantaseren hoe leuk een bevalling moet zijn als je daarna je kind MEE mag nemen en kan knuffelen wanneer je maar wilt. Doet zo'n zeer dat het ons afgenomen is. Ik ben gisteren weer begonnen met sporten, vroeg mij af hoe dat bij jullie is. Ik ben een "normale" Nederlandse vrouw die van chocolade houd hahaha maar had zeg maar maat 40. En ik ben 10 jaar geleden heel veel afgevallen (25 kilo) dus had best moeite met aankomen. Niet tijdens de zwangerschap, maar nu: geen baby en ik pas na 6 weken in 2 oude broeken en lijk dan wel een opgestopte worst... Hebben jullie allemaal je figuur al terug? Ik wil ook niks nieuws kopen want ik hoop zsm weer in mijn zwangerschapskleding rond te hupsen! Ga ik lekker meteen weer aan doen haha. Ook heb ik geprobeerd aan het boek: altijd een kind te kort te komen maar overal uitverkocht.... Waar hebben jullie het vandaan? Succes vlindermama's en zwangere vlindermama's: probeer elke dag even een momentje voor je baby en jou te hebben. En niemand anders. Ondanks dat we onze kindjes nooit zullen vergeten, dan heeft de "nieuwe" beeb, elke dag een onbezorgd momentje met zijn of haar mama. Ik heb geen idee of ik dat zou kunnen, maar ik hoop het zo. Even genieten. Er is ons al zo veel ontnomen, en het kan alleen maar positief zijn voor de nieuwe beeb.
@Amber, ik had een heel verhaal geschreven en opeens was t weg... Ik probeer t straks nog een keer. X
@Amber Heel herkenbaar al deze gevoelens! Vriendin van mij is in verwachting, ze zou ren paar weken op mij achter lopen... Kwam haar vorige week onverwacht tegen en dat deed pijn. Niet dat ik niet blij ben voor haar, maar kwam hard aan. Ik had ook zo'n buik moeten hebben, dat realiseer ik me de laatste tijd steeds meer. Ik zie ook enorm op tegen de feestdagen en januari... Nog geen idee hoe ik dat door kan komen... Hoop ook dat ik snel weer mijn zwangerschapskleding aan mag... Daarom vind ik nu ook niks leuks in de winkels! Ik had het boek trouwens van bol.com... X
Ik wil jullie even heel veel succes wensen met het opnieuw zwanger worden na het verlies van jullie allermooiste engeltjes. Weet wat jullie nu doormaken en dat de wens nu zo groot is, misschien nog wel groter als voor de vorige zwangerschap. Probeer de nieuwe zwangerschap in stapjes te nemen is mijn advies. @ Wachten na bevalling, bij ons werd er gezegd dat ik ook direct na de eerste menstruatie weer mocht beginnen. Werd 37 dagen na mijn bevalling ongesteld dus dat was netjes. Binnen 6 weken na de bevalling is normaal. Soms vraag ik me wel af hoor of het niet te snel was om weer zwanger te raken, omdat ik mezelf eigenlijk amper een herstelperiode heb gegund. Een zwangerschap en bevalling is echt een aanslag op je lichaam. Bij deze zwangerschap heb ik namelijk vanaf 31 weken ontzettend veel harde buiken en sommige zijn ook pijnlijk, wordt nu steeds een beetje erger maar voor nu nog geen ontsluiting gelukkig. Volgens de VK kon dat dus wel een oorzaak door een snel opvolgende zwangerschap en mijn baarmoeder dan gewoon sneller geprikkeld is. @ Boek, ik ben nog steeds zo blij dat ik het gemaakt heb. Kijk er soms nog steeds in... de laatste tijd weer wat meer want ik begin nu de tijd te naderen wanneer de ellende begon. Wij kregen vorig jaar op 12 december een slechte 20 weken echo en vanaf dat moment ging de achtbaan rijden. Ik heb trouwens het boek via AH gemaakt digitaal en toen het klaar was af laten drukken. Witte pagina's open gelaten voor afdruk hand en voetje en op het einde voor wat kaartjes enzo, geboortekaartje etc. was wel super handig.