@Conejita: misschien moeten we de feestdagen ook gewoon maar over ons heen laten komen he. In ieder geval heel fijn dat je man er dit jaar is, anders was het helemaal naar geweest. Wij gaan maar 1 dag naar familie en de rest lekker samen, dus daar ben ik ook wel blij om. Kijk er vooral tegenop om met de hele familie samen te zijn, waar ons mannetje dan overduidelijk bij ontbreekt. Super dat je aan andere gyn krijgt en gesprek met de doula hebt gehad. Hoe was dat? Het belangrijkste is dat het je een goed gevoel, en misschien wat vertrouwen geeft. Dat hoop ik echt voor je. Wel bijzonder dat die buurman je man feliciteerde! Blijkbaar ziet hij toch iets aan je. Mijn buik ontplofte de afgelopen dagen bijna (voor mijn gevoel dan) en vanmorgen is ie opeens vrijwel verdwenen nadat ik naar de wc ben geweest. Ook een beetje stress meteen, zal dit wel oke zijn? Maar denk gewoon echt dat mijn darmen de grote buik veroorzaakten en dat ie nu weer langzaam kan opbouwen haha. Hopelijk krijg je veel reacties op je topic over de stollingsproblemen. Misschien kun je anders eens contact zoeken met een arts in NL? Is dat misschien een idee, als je straks nog het gevoel hebt dat ze er gewoon niet genoeg over vertellen? @Khloe: wat lastig soms he dat mensen er zo weinig van snappen! Iedereen heeft een mening, die nergens op gebaseerd is. En het is moeilijk om je mannetje daartussen te staan soms. En het is zo moeilijk dat je, ondanks de 'goede' uitslag, nu altijd met waarom-vragen blijft zitten die nooit beantwoord kunnen worden. Kan me voorstellen dat je soms helemaal boos en verdrietig er over bent. Hopelijk worden die momenten op een gegeven moment minder, maar het is nu nog zo kort geleden dat jullie de uitslag hebben gekregen. Dus geef je er ook aan over. Heb je trouwens wel mensen om je heen met wie je er goed over kunt praten? Familie, vrienden of evt een psycholoog of maatsch werker? Superknap dat je al naar trainingen van je werk bent geweest. Maar je werkt nu nog helemaal niet en dan in een keer weer volledig? Als het voor jou goed voelt moet je dat doen, maar persoonlijk vraag ik me af of het verstandig is. Het is heel normaal dat je, met wat je hebt meegemaakt, ook na je verlof nog een tijdje nodig hebt om weer op te bouwen. Het is niet vergelijkbaar met andere moeders die na hun verlof weer direct volledig starten maar wel een kindje thuis/op de creche hebben. Heb je het met je leidinggevende al gehad over rustig aan opbouwen? Uiteindelijk heeft zij er ook niets aan als je bij wijze van spreken na 2 dagen instort. Ik had zelf dat opbouwen echt nodig, ik was nog zo verdrietig en veel met ons mannetje bezig en de afleiding van werk was fijn, maar ik had ook ruimte en tijd nodig om te rouwen, zeg maar. Doe het alleen zo snel als je dat zelf wilt, niet omdat het van je verwacht wordt, alleen als het goed voelt. @Anneke: goed dat de boel wordt uitgezocht, en dat jullie tegelijkertijd groen licht hebben gekregen, ook al waren jullie al druk aan de slag . Toch fijn. Hoe gaat het met vriendlief? En gaan je ovu testen al de goede kant op? Ben blij te lezen dat het zo goed gaat op je werk, dat je een fijn gesprek hebt gehad en ook verder gaat opbouwen. Voel je je prettig bij het opbouwtempo? Goed aan blijven geven wat je wel en niet ziet zitten, al moet je op een gegeven moment het weer opnieuw voor de klas en die drempel wordt natuurlijk hoger. Kun je bv iemand back-up hebben? Dat je een paar uurtjes probeert voor de klas, maar dat als het je toch teveel wordt iemand je direct kan overnemen? Misschien geeft dat een prettig gevoel? Ik heb er volgens mij (weet het niet precies meer) zo'n 6-7 weken over gedaan om op te bouwen naar fulltime. Zeg 2 maanden. @Khloe en Anneke: hopelijk brengen de ovu testen jullie ook wat grip en inzicht! En brengt december jullie weer een lichtpuntje voor het nieuwe jaar! Of anders snel in 2015. Hoop het echt. Volgens mij hadden Conejita en ik trouwens toevallig beide in de maand dat we zwanger werden tarwekiemolie geslikt en granaatappelsap gedronken... Baat het niet dan schaadt het niet @Olive: hoe gaat ie met jou meis? @voorkeur voor geslacht: uiteindelijk maakt het me echt niet uit, als het kindje maar levend ter wereld komt. Maar stiekem hoop ik soms wel op een jongetje, gewoon omdat ik het zo voor me zag om mama te zijn van een jochie. En om mijn man samen met hem te zien stoeien enzo... Het hele plaatje. Een meisje zal net zo leuk en welkom en gewenst zijn natuurlijk, en lijkt ons ook super! maar moet wel even een knop omzetten denk ik. Wat ook niet erg is, ik vind dat ik dit best mag voelen juist omdat ik bijna een jongetje in mn armen had gehad, dat was het plaatje wat we voor ons zagen en wat nu opeens weg is. Tegelijkertijd denk ik dat het ook wel extra verwarrend is als het een jongen is.. Dat je toch wel vaak zal denken: zou ons mannetje ook zo zijn geweest? Mijn gevoel zegt trouwens dat het een meisje wordt, dus we gaan het afwachten. We hebben ook al een meisjesnaam, die hadden we de vorige keer al. Een jongensnaam wordt supermoeilijk, vinden nooit meer zo'n mooie naam als die van ons mannetje @zw-dagboek: zag ik laatst ook liggen en bedacht me toen dat het misschien helpt bij de beleving van deze zwangerschap, maar nog niet besloten of ik er wel of niet aan ga beginnen. x Bee
hey meiden Anneke, je klinkt opgewekt en het geeft natuurlijk hoop om weer bezig te zijn met de toekomst. wat goed dat je met de ovu testen aan de slag bent. hopelijk knapt je vriend snel op!! spannend dat je gaat uitbreiden op je werk. en voor de groep straks is ook nog spannender. ik heb in de jeugdzorg gewerkt ook met groepen. superleuk maar ook wel pittig. ik ben al jaren gedeelteliijk arbeidsongeschikt dus "hoef" "maar" 20 uur te werken. dat is voor mij precies goed. als ik meer werk trek ik het niet. doe het wel eens, maar moet er dan voor "betalen" zeg maar. ik ben meteen van 0 naar 20 uur gegaan omdat dat zo uitkwam. wij hebbe onze eigen bedrijfjes en ik moest de ochtende gaan werken omdat er niemand in de winkel stond anders. maar het is rustig werk en ik kan het dus wel aan. soms werkt mijn man een ochtend voor me als ik heel moe of gespannen ben. ik ben drie maanden vrij geweest (maar wel verhuisd en mijn man geholpen met de zaak). khloe best pittig meteen 4 hele dagen werken. hoe lan ben je vrij geweest? (verlof) heb je fijne collega´s? prettig dat je voor jezelf hebt besloten dat als het niet gaat dat je dan terug kan naar drie dagen. jij ook aan de ovu-testen! heel goed ja je krijgt toch meer inzicht he. heb je ook nog gedacht om Maca te gaan slikken? Bee, oh haha je darmen ja. nou zeggen dat die ook uitzetten ja. vaak is het begin van een buikje meer opzette darmen dan het babietje zelf. die is nog maar zo klein! maar alles verschuift natuurlijk en je baarmoeder groeit.. oh ik kan me zo goed voorstellen dat je een jongetje wil! omdat je dat plaatje in je hoofd hebt. nou echt hoor, zo voel ik het ook. maar ik denk dat ik een jongen krijg. stiekum noem ik hem zelfs al bij zijn naam (die hadden we al) stollingsproblemen: ik merk dat ik het even los gelaten heb. nou ik vind het wel fijn om er dingen over te horen maar het actieve zoeken(en vooral het druk maken) heb ik even wegggelegd. was kapot joh. ik heb mijn vragen voor mijn gyn (heb een andere!! eentje met ervaring met overleden babietjes en hun moeders) en dn stel ik ze aan hem. 12 dec heb ik een afspraak. mocht eigenlijk de 5e al komen maar dan gaan we een paar dagen naar Engeland! dat hopen we tenminste want mijn hond is niet heel gezond (problemen met plassen) en als hij niet opknapt kunnen we hem niet achterlaten bij de oppas . indat geval wil mijn man dat ik alleen ga. heb een vriendin daar wonen ook. of proberen de tickets te verzetten naar andere datum. gesprek met doula was heel fijn. beetje lang alleen, twee uur! was echt moe. maar zó fijn om met iemand te praten die het ook heeft meegemaakt en al wat verder is. ook vond ik het fijn om te horen dat ze bevestigde dat er is Spanje nog een grote taboe is op het overlijden van babietjes in de buik. dat voelde ik dus erg bij mijn gyn. dat ze eigenlijk nerveus van me werd en vrolijk probeerde te doen. ik voelde me daardoor zó niet gezien. ze had ook het kaartje van Noa weggehaald, omdat ik "nu toch opnieuw zwanger was?". dat deed ze voor mij, dus ze probeerde op haar manier mee te leven maar ze snapt er echt geen bal van! ik zei "hang dat kaartje maar weer terug!" en dat deed ze ook. maar zo onwennig voelde ze zich. ik word daar juist nerveus van. wil iemand die het "begrijpt" of iig niet zenuwachtig wordt van het onderwerp. goede beslissing dus om te wisselen. de maatsch werkter vh ziekenhuis zei dat deze nieuwe gyn me zeker gaat bevallen (ik had gezegd dat ik een rustig iemand wil die me vertrouwen kan geven). ik voel me nu wt beter. nog wel angsten maar ik probeer het te accepteren en zeg tegen mzelf dat het erbij hoort en dat helpt wel. ik heb woe aaf in mijn dagboekje van Noa geschreven dat ik haar los laat, of ze dat goed vond, en of ze wel bij me wilde blijven als een vlindertje dat om me heen blijft vladderen. sindsdien voel ik me veel meer ontspannen en voel ook meer ruimte voor haar brusje. ik voel haar nog steeds dichtbij maar ik ben niet meer zo gestressed. herkennen jullie dit? meiden ik duim en bid voor jullie!! ook voor jou, Olive! hoop alles goed met je liefs
Heey meide Ja moet voorledig aan de slag, als niet gaat moet k het aangeven. Bedoeling wordt halve dag kantoor halve dag in winkel. Zal lastig worden de 1e week want dan is het mega druk in winkel. Dat zal denk moeilijk worden en zal met kerst wel gesloopt zijn. Heb totaal 16 weken verlof gehad. Een collega m kwam van de week, en die zei ook tegen me dat k echt moet zegge als niet lukt of als m'n andere 2collegas (die zijn net zwanger) hele tijd over zwanger/kindere hebben dat k daar wat van moet zegge als me te veel word en anders gaat zij het zeggen. K denk en hoop dat ze het wel begrijpen, tot nu toe ieder geval wel. Ik slik nu wel al foliumzuur en tarwekiemolie. En ga met ovulatie testen aan de gang. Ben benieuwd.( soms wat ongeduldig hihi) Gelukkig kan ik heel goed met m'n beste vriendin b praten, ze steunt me heel erg, en zorgt voor dat k me goed voel. Ondanks dat ze zelf kindje heeft van 1 maakt ze veel tijd voor me vrij dat is fijn. 8december heb k afspraak bij verloskunde/gynocoloog in amc, gesprek wat k kan verwachte, hoe en wat, mischien hulp ? En controle aangezien die k niet heb gehad. Best zenuwachtig voor. Bee.. Moeilijk weer nieuwe naam zoeken, maar k snap je voorkeur stiekem wel hoor. Dat is toch het plaatje wat je in gedachte hadt, en vooruit keek in toekomst. Belangrijk is dat indd gezond en wel mee na huis mag daar gaan we voor. Als k m'n voorkeur mag zegge zou ik een meid willen maar zou ook blij zijn met een jongen. Als het maar lang blijft zitten en gezond en wel thuis komt. Conjita, ik zou ook de angst hebben, dat benauwd me nu al als k er aan denk, Zal dank baar zijn maar de angst houde omdat k verhoogd risico heb op vroeggeboorte. Noa waakt nu over haar broertje of zusje, Lieve meiden, Het zal met ups en downs zijn, Maar uit eindelijk het waard zijn. Als we ons wonder in ons handen houden. Over een jaar laten we alemaal met trost ons wondertjes zien. Onze kindjes willen ons gelukkig zien. Dikke knuffel voor iedereen. Xxx
Het meid, Das wel fijn halve dag winkel halve dag kantoor lijkt me. Maar feestdagen zullen wrsch wel druk worden ja. Wel lief dat je collega al naar je toe kwam om te zeggen dat je het echt aan mocht geven als je het niet meer trekt. Oeh best moeilijk ook twee zwangere collega's.. Zijn zij ook wel invoelend? Ik zag vanmorgen twee mama's in de trein met schatjes van babies. Één was een meisje. Dan denk ik, was mijn meisje nog maar in leven.. Ook als ik lees in mijn zwangerschapsboek wat er nu gebeurt in week 8, of, op mijn zwangerschapsplannen heb je hele mooie filmpjes, dan zie je hoe wondermooi zo'n kindje gemaakt wordt. Fantastisch, maar denk dan ook aan Noa, zij was ook fantastisch mooi en helemaal af.. Ik besefte me dat ik bij alles wat nog komen gaat aan haar zal denken. En hoe triest het is dat zo'n mooi mensje het nét niet heeft gered. Meis, goed dat je al aan de vitamines bent en wat heerlijk dat je een goede vriendin heeft die tijd maakt. Zij is vast goud waard! 8 dec dus. Wel fijn, ook spannend. Hopen dat je nu wel goed begeleid wordt in alles en je ook snel een brusje voor Elise in je armen mang houden, levend en wel. Knuffels !
Hoi meiden, graag wil ik me voor het eerst melden bij dit forum. Ook ik ben moeder geworden eind september 2014 van een vlinderkindje. Ik ben met 21 weken bevallen van onze zeer gewenste prachtige zoon. Alles ging prima, totdat op de 20-weken echo bleek dat hij een ernstige skeletafwijking had. Ik besefte meteen dat het écht ernstig was. De beslissing (wat haat ik het als mensen het over een "keuze" hebben) genomen om hem eerder te laten komen. Dit heeft heel veel pijn gedaan en nog steeds, ondanks we nu zeker weten dat zijn aandoening hem hoe dan ook niet levensvatbaar had gemaakt... Ik zou nu ook weer heel graag zwanger worden, maar ben ook bang. Ik pijnig mezelf met gedachten of ik niet te "makkelijk" besloten heb dat ons zoontje eerder geboren zou worden. Hoewel ik ergens weet dat we die beslissing genomen hebben ook op de medische gegevens van wel 4 dokters bij elkaar tijdens het specialistishe echo onderzoek na de 20-weken echo, trek ik mezelf in twijfel, of ik er niet te snel mee was. Herkent iemand dit? Dit maakt ook dat ik soms denk dat ik het vast nooit zal "verdienen" om ooit nog een gezond kindje te mogen krijgen. Pff ik vind het zwaar allemaal....
Heey kikker Heel veel sterkte met dit hele erge gemis van jullie zoon. Gevoel ken k wel beetje. Mijn verhaal is wel iets anders. Maar heb vaak schuld bij mij gelecht.. wat als k eerder wist dat baarmoedermond verkort was dan hadt k cerlage gehad.. wie weet was ze er dan nog. Helaas bereik ik er niks mee. Heb mn dochter Gelukkig nog 4dagen mogen leren kennen. Die momente koesteren ik. Mijn vriendin zei dit: Ze is hier niet meer maar wel vooraltijd bij je en in je hart. Broertje of zusje zal overgoten worden met nog meer liefde. Als k daar aan denk hou ik hoop dat ooit wij ook een wonder krijgen En dat hoop k voor iedereen hier. Het zal met ups en downs gaan.. eene dag voel je je goed en ander dag val je weer naar beneden. Helaas hoort dat er bij. Het is niet niks wat wij allemaal mee maken. Met de tijd zal de scherpe randjes er af gaan maar vergeten doen we niet. Hopelijk kan je hier lekker mee kletse en steun vinden. Je mag me altijd pb sturen. Conjita bedankt voor je lieve woorden. Xxx
Welkom kikker, Wat enorm verdrietig van je zoontje. Mijn dochtertje is met 38.5 "zomaar" overleden in mijn buik. Maar ook ik heb heel vaak gedacht had ik haar niet moeten redden, waarom was ik zo goed van vertrouwen, waarom zijn de artsen niet kritischer geweest.. Dus dat herken ik wel dat je jezelf pijnigt met die gedachten. Als ik er weer te veel over na ga denken komt het weer terug, en ik ben nu net weer zwanger dus ik wil ook wat rust creëeren voor mezelf. Ook als ik niet zwanger zou zijn trouwens.. Mijn hoofd liep vorige week helemaal over van het gepieker, de verwijten en de spanning. Want Noa* was te klein voor het aantal weken en nu blijkt dat ik bloedstollingsproblemen heb. dus dan denk ik, had het niet voorkómen kunnen worden..? Ik heb ook geen controles gehad de laatste 2,5 weken. Schijnt normaal te zijn hier. Maar ja, mijn kindje was te klein en misschien is ze wel door een bloedprop overleden denk ik nu. Maar we zullen het nooit weten. Ik deed wat ik kon, wist ik veel, het was mijn eerste zs en ik vertrouwde de arsten. Meid, jij hebt gedaan wat je kon, als je je zoontje had kunnen redden en een mooi gezond leven kunnen geven had je het natuurlijk gedaan!! Zeg dat tegen jezelf. Luister niet naar dat nare stemmetje die zegt dat je te "makkelijk" erover hebt gedacht. Dat is toch niet zo? Ik weet honderd procent zeker dat je superveel van je ventje houd en jij een wijze beslissing hebt gemaakt, een dappere! Uit liefde... Het is je hart dat helaas gebroken is en ik heb gelezen dat bij een rouwproces ook dit soort (schuld)gedachtes horen helaas. Het is dus je gebroken hart die spreekt. Maar jij bent niet schuldig!! Misschien moet je het hardop tegen jezelf zeggen meis. Ik vind het zo naar om te horen Ik had het vorige week toen heeft mijn pastor me aangesproken en ingepeperd dat het niet mijn schuld is. Ik liep er ook meer rond.. Praat je ook met iemand? Liefs en knuff
Lieve kikker, Welkom hier, wat verdrietig dat je ook een kindje hebt verloren en je daardoor hier ook kan melden helaas. Goed van je dat je mee komt praten en hopelijk kan het je helpen om je hart te luchten en ervaringen uit te wisselen, ik vind het heel fijn iig om hier de herkenning te vinden die ik in mijn omgeving niet altijd kan vinden. Hopelijk lukt het uiteindelijk om je niet meer schuldig te voelen, jullie hebben de beste 'keuze' gemaakt (idd, kan me voorstellen dat dat naar klinkt) voor jullie zoontje, uit liefde voor hem, zeker als 4 artsen dezelfde conclusies hebben getrokken. Hoop dat het je lukt om daar aan vast te houden, hoe moeilijk dat soms ook is. Dat jullie echt niet voor het makkelijkste zijn gegaan. Het 'wat als...' is zo herkenbaar, net als het schuldig voelen. Af en toe komt bij mij ook nog in m'n hoofd voorbij: wat als ik eerder naar het ziekenhuis was gegaan, was m'n mannetje dan nog te redden geweest? Ik ben te laat heengegaan, het is mijn schuld, ik heb gefaald. Dus ik snap het goed. Maar ik weet dat ik niet schuldig ben: ik heb 20 weken lang goed voor mijn mannetje gezorgd, ik kon niet weten dat hij opeens geboren zou worden (zwakke baarmoedermond is bij mij de oorzaak gebleken, zijn afgelopen juli ons zoontje verloren) en als ik eerder heen was gegaan hadden ze me misschien weer weggestuurd bv. Ik zal het nooit weten, maar ik heb besloten me niet meer schuldig te voelen. Hopelijk lukt dat jou, uiteindelijk en misschien met hulp van anderen, ook. Hoe heb je de bevalling van jullie mooie zoon beleefd? Ondanks het verdriet hopelijk ook mooie herinneringen, want trots ben je als ouders toch. En hebben jullie op een mooie manier afscheid van hem kunnen nemen? Is het jullie eerste kindje? Het moeder zijn zonder kindje om voor te zorgen vind ik erg zwaar, en ook bij ons was direct de wens er weer om zwanger te worden. Want je bent wel papa en mama, maar kan niet voor een kindje zorgen. Gelukkig was ik na 2 maanden weer zwanger, een wonder, we zijn er erg dankbaar voor zo snel, want elke maand is er 1 teveel. Hopelijk is dat jou ook gegund. Ben je de vorige keer snel zwanger geworden? Het maakt het verdriet om jullie zoontje niet minder, maar zorgt wel weer voor een lichtpuntje. @Conejita en Khloe: fijn dat jullie het begrijpen van de lichte voorkeur voor een jongen . Hebben zelfs een leuke naam in gedachten al. Ik denk juist een dochter te krijgen nu. We gaan het over een tijdje zien! @Conejita, gaan jullie ook een pretecho doen? Wij hebben besloten dat te doen om het ook iets leuks te maken, de rest is al zo medisch. Denk dat wij het bij 16 weken gaan doen. Goed dat je een beetje rust in je hoofd hebt vwb het medische, sstollingsproblemen etc. Wat super dat je een gyn hebt met ervaring met verlies. Lijkt me een enorm fijne gedachte. Nu krijg je iemand die je begrijpt, ipv je huidige gyn. En kan me voorstellen dat het gesprek met de doula vermoeiend was, maar fijn om je verhaal kwijt te kunnen. Klinkt heel goed allemaal meid, en ook dat je daardoor wat positiever en met meer rust alles kunt beleven op dit moment. Heb je de 12e ook je eerstvolgende echo? Confronterend is het als je andere kleine kindjes ziet hè... Je meisje had nu gewoon bij je moeten zijn. Net als mijn mannetje bij ons. Bij alles wat je beleeft in deze zwangerschap zal er toch de vergelijking zijn met Noa, hoe het met haar allemaal ging. Heb je ook dat je denkt: was Noa maar hier dan hoefde ik deze zwangerschap niet door te ploeteren? Ik heb dat wel, en denk dat het een logische gedachte is maar voel me dan ook wel weer schuldig naar het kleintje in mijn buik. Maar hij of zij begrijpt het vast . @khloe: gelukkig hebben ze gezegd dat je het moet aangeven als het volledig werken je te zwaar valt. Dat is een heel prettige gedachte! Heel goed, en knap van je dat je het weer oppakt. Ben heel benieuwd. Hopelijk vind je snel je draai weer, ook al zal het ook wel lastig zijn, en valt het een beetje mee met de drukte. Goed te lezen dat je bij je vriendin goed terecht kan! Spannend van de 8e, maar wel fijn om weer even alles te kunnen bespreken. Mooi gezegd Khloe, idd het zal met ups en downs zijn, maar we gaan ervoor om volgend jaar een kindje in onze armen te hebben. Vind het superknap hoe je met alles omgaat en zo positief vooruitkijkt, dat had je een paar weken geleden denk ik nog niet gekund. Dat vertrouwen in de toekomst is goed. @Khloe en Anneke: hoe gaat het met de ovu-testen? En trekken jullie het wat, al het lange wachten... khloe, hoop ook echt dat je cyclus eindelijk op gang mag komen of dat je daar 8 dec meer over hoort/ze het kunnen bekijken. @hier: waar ik 2 weken geleden nog zoveel vertrouwen had na het gesprek met de gyn ben ik vooral afgelopen week opeens zo gestresst en angstig geweest, twijfel enorm en durf het allemaal niet aan om maar af te wachten en te hopen dat het goedgaat. Ook veel verhalen van andere dames opgezocht en ook vaak gelezen dat iemand bij een tweede zwangerschap metingen had en het opeens toch misging van de ene op de andere dag en daardoor 2 kindjes hebben moeten verliezen... Verhalen van vrouwen die door hebben gezet en een cerclage hebben gekregen bij wie achteraf werd erkend dat ze die ook echt nodig had gehad.. We hebben er dus veel over gelezen, gepraat en nagedacht en samen besloten dat we het risico van een cerclage niet op vinden wegen tegen het risico van afwachten, en liever een onnodige operatie dan achteraf denken: had ik maar doorgezet, dat vergeef ik mezelf nooit. Dus we gaan komende week een afspraak aanvragen bij de gyn op korte termijn, en hoop dat ze zoals ze heeft gezegd dan akkoord gaat. Voelt heel goed nu we ons besluit hebben genomen, we gaan ervoor!! Sorry dat ik soms een paar dagen niet reageer, en dan weer met een enorm bericht kom, maar soms lastig om tijd te vinden, X Bee
Ik meld me ook alvast in dit topic. Wij zijn ons kindje pas 3 weken geleden verloren, dus het is nog wat te vroeg, maar we hopen toch snel weer een wondertje te mogen verwachten. Ik besef heel goed dat we ons meisje nooit terugkrijgen en dat ze nooit vervangen kan worden, maar de babywens is zo enorm groot en ik gun onze andere dochter zo enorm een broertje of zusje die mag blijven. Ik vind het al vreselijk dat het leeftijdsverschil nu alweer een stuk groter zal zijn
Lieve Daisykesie, ook welkom hier, helaas... Wat vreselijk wat jullie 3 weken geleden hebben meegemaakt, dat het op het laatst zo mis kan gaan is je grootste nachtmerrie. Dat jullie babywens er nog steeds is is zo begrijpelijk, dat geldt voor ons allemaal hier. Het zal het verdriet om jullie meisje nooit goedmaken, maar wel de scherpe kantjes er af halen. Ik hoop dat je snel weer zwanger bent van een brusje voor je dochter maar ook dat het lukt om samen met familie, vrienden - en wie weet onze steun een beetje - door deze zwarte, zware tijd heen te komen. Knuffel!
Heel erg bedankt voor jullie reacties. Het is toch helpend om het van jullie te horen. En inderdaad, als ik er ook maar iets aan had kunnen doen om hem een gezond en gelukkig leven te geven had ik het gedaan. Ik ga proberen dat vast te houden. Ik praat niet met een professional. We hadden beiden niet zo een goed gevoel bij de "verliesdeskundige", en het voelt ergens ook gewoon zinloos, ons mannetje krijgen we er toch niet mee terug en het wordt toch niet mooier dan het is. Of misschien vind ik het ergens wel een soort laf van mezelf om met iemand anders te praten te hopen minder naar of schuldgevoel te hebben. Ik vind dat ik volle verantwoordelijkheid moet nemen voor alles wat wij meegemaakt en besloten hebben en de pijn die daarbij hoort me niet achter de goedkeuring of geruststelling van anderen moet verschuilen. Is dit een beetje te volgen? Maar jullie reacties doen me wel goed merk ik. @ Conjenita, kun jij er echt zo tegenaan kijken ondanks je gelovig bent (las het van de pastor)? Ik ben katholiek opgevoed, maar sinds mijn puberteit heb ik meer een soort eigen geloof met stukken uit katholicisme, maat ook vooral boedhisme en spirituele geloof. Kwesties als de zin van het leven en wanneer een bestaan "menswaardig" is hebben me altijd wel bezig gehouden. En als je dan opeens de zwaarste ethische beslissing ooit moet maken, over leven en dood en dat over je eigen kind nog wel, is opeens alles anders... Ons zoontje is inderdaad ons eerste kindje. En wat was ik altijd bang voor bevallen... Nou van die angst ben ik in ieder geval af. Ik heb nu wel beseft dat je alles voor je kind wil doen. Na se bevalling dacht ik nog (wellicht wat overmoedig door de adrenaline) dat ik zo nog 20 bevallingen er achter aan kon doen voor je kind. En zeker als je bedenkt dat je er (als alles goed gaat en gegund is) een levend kindje voor krijgt, dan zal het mij nu echt een worst wezen of ik uitscheur, 4 of 40 uur moet bevallen. Ik vond de bevalling ook een mooie ervaring. het duurde wel 14 uur voordat de wee opwekkers hun werk deden, maar daarna ging het ook goed en snel. Helaas veel bloed verloren in ok omdat placenta verwijderd moet worden. Daar hebben overigens 2 mensen in het ziekenhuis de verspreking gemaakt dat ze mijn baarmoeder gingen verwijderen ipv placenta :-S. Na de bevalling zijn mijn ouders en broer en oma en zijn petetante nog op "kraambezoek" gekomen om naar M* te kijken, dat was wel heel mooi. De dag erna zijn we met zn drietjes naar huis gegaan. Daar zijn we drie dagen geweest en ik vond het heel fijn dat hij toch echt een paar dagen echt thuis is geweest. Toen zijn ook mijn beste vriendinnen en vriend van mijn man hem nog komen bewonderen. Vier dagen na de bevalling hebben we een besloten afscheid met onze gezinnen gehouden en hem in onze tuin begraven. Dat mag als je kindje tot 24 weken zwangerschap oud is. Mijn vader en broer hadden zelf een kistje gemaakt, dat mijn man en ik later in de kleuren van zij kamertje hebben geschilderd. M* hebben we in zijn mandje in het kistje gelegd, samen met alle tekeningen, steentjes en knuffels die we voor hem hadden gekregen van vrienden en bekenden. Tijdens de begraving hebben we muziek gedraaid en hebben we stukjes voorgedragen. Het was, hoe vreselijk dan ook, zeker ook heel mooi en we kijken er met een goed gevoel op terug. Wow, sorry meiden het is opeens een heel lang verhaal aan het worden, maar zodra ik begon zat ik er ook zo vol van. Het is zo een andere werkelijkheid waar je in terecht komt. als ik jullie verhalen lees over de bloedstolling of zwakke baarmoedermond of plotselinge overlijdens, dan vind ik het ook zo erg voor jullie. En als je weet wat er allemaal mis kan gaan (daar helpt dit forum dan weer niet zo goed mee), is het toch bizar dat er zoveel baby's wel gezond geboren worden! @Bee: Ik vind het wel heel fijn te lezen dat jullie zo snel zwanger zijn geraakt. Het heeft bij M* niet lang geduurd, maar 2 maanden echt op gerichte dag. Jouw mannetje was ook rond de 20 weken, heb jij nu dan niet het gevoel dat je huidige kindje op zijn "plaats" zit in je buik? Lastig uitleggen, maar ik vraag me af hoe dat zou voelen, stel ik zou weer snel zwanger mogen raken. Hoe lang heeft het bij de rest geduurd om weer zwanger te raken? Of hoe lang zijn jullie er nu weer mee bezig? Wij hebben de eerste menstruatie afgewacht, die 6 weken na bevalling kwam. Nu deze maand voor het eerst weer een kans maken. Fijn dat ik mee mag praten.
@ conjita, ik ga duimen dat niks is. Heb je pb gestuurd. Dikke knuffel K heb zelf osok 2keer gehad in vorigezwangerschap maar was niks ernstig. Laat je het ons weten dat alles goed is gegaan? K blijf duimen @bee Ben vanaf zaterdag begonnen met ovulatie testen zaterdag dag was licht streepje beetje Tuur.. Gistere werd al donkerder, k ben benieuw hoe het vandaag wordt. Ben al blij dat k eindelijk na 12weken ongesteld ben geworden. K ben nu ook voor eerst temperatuur aan bij houden. Jullie gaan voor zekerheid voor de cerclage? Zou ik ook doen al is het uit voorzorg, en geeft toch beetje veilig gevoel vind ik. K ga het ook vragen hoor als het niet wordt gezecht. Maja laten we eerst zwanger worden @kiker, Mijn menstruatie duurde lang voor terug kwam pas na 12weken. Denk ook mede door stress weg bleef. Heb nu eindelijk beetje rust gevonden, maar leefde in een roes wat nu uit werkt. Voor mij is nu de 1e echte ronde begonnen, en ben met ovulatie tests bezig, temperatuur bij houde en slik foliumzuur en tarwekiemolie (kan het proberen of het invloed heeft ) Mag op 1e kerst dag test doen of ongesteld zijn Geef niks voor je lange verhaal, doen we allemaal wel is. Het is fijn dat je het hiero kwijt kan, gevoel delen, en begrepen te worden. Omdat we elkaar begrijpen. Je kan beter alles er uit gooie dan dat je het opkropt. Tot gauw dames xx
Neeeee! Veel? Bruin/rood? Goed dat je direct heengaat, hoop zo dat alles goed is met jullie beebje... Ik had bij de zwangerschap van mijn mannetje tussen 6 en 8 weken vrij veel bruin bloedverlies en dat was gelukkig ook goed, kan nog van innesteling komen. Ik denk aan je meid en ben enorm hard voor je aan het duimen. Dikke x
@Bee1986: dankjewel Oh wat schrikken, hopelijk niks ergs! Ik had bij Delilah* ook wat bloedverlies, maar dit bleek inderdaad van het innestelen zijn. Rond 16 weken nog een keer bloedverlies, ook toen iets onschuldigs (bloedvaatje geknapt door het groeien van de baarmoeder).
@kikker: snap heel goed dat je direct naar een professional wilt, en dat hoeft ook niet. Is misschien ook vervelend als mensen meteen zeggen 'praat je ook met iemand?' alsof dat alles oplost. Bij mij gebeurde dat ook na een week ofzo al, alsof ik niet verdrietig mag zijn, en boos. Net of ze dachten dat er wat mis met me was. Ik heb ook pas na een tijdje de behoefte gekregen om met iemand te praten. Vooral vanwege mijn angsten voor hoe een volgende zwangerschap zou verlopen en dat het toch een vrij traumatische ervaring was (ben in het buitenland op vakantie bevallen). Doe het alleen als je er behoefte heeft, en als jullie er samen heel goed uitkomen is dat alleen maar fijn maar laf is het niet hoor, al herken ik dat het zo voelt nu. Wat mooi dat je met zo'n goed gevoel terugkijkt op je bevalling ondanks het heftige deel op de OK. En op de waardevolle tijd daarna. Heel belangrijk! Dat samen met foto's (hebben jullie vast ook veel gehad?) is het enige wat je hebt. En hij is dus heel dichtbij, in jullie tuin. Wat bijzonder. Geeft het een prettig gevoel? En lange verhalen typen we hier allemaal haha. Fijn om je hart te luchten zo. Het is wel heel verwarrend geweest toen ik net weer zwanger was. Had toen 34 weken moeten zijn ipv 4, zo voelde het ook echt. En zo bleef ik tellen de weken erna. Inmiddels ben ik mijn uitgerekende datum voorbij en is dat deel makkelijker, de zwangerschap van mijn mannetje* ligt nu pas achter me, zo voelt het. Wel lukte het gelukkig vanaf het begin om ook blij te zijn met het nieuwe wondertje. Het ene moment ben ik superverdrietig om mijn mannetje* en het volgende moment kan ik weer warm worden van de gedachte aan z'n broertje en zusje. Het zijn nu al 2 verschillende persoontjes, daar ben ik heel blij om. Zo beleven we het echt . Denk/hoop dat dat ook bij jullie zeker lukt als je weer zwanger bent. Komt vanzelf goed. Maar je blijft heen en weer geslingerd worden van het een naar het ander. Hopelijk brengt deze maand jou meteen weer geluk!
Heb een miskraam. . woensdag biopsie en ik ga afwachten tot het komt. Heb volgende week do een terugkom afspraak. Pfff ben het zo zat. ik ga even niet op het forum hoor. Sorry xxx
Ah nee meid, wat vreselijk . Zit met tranen in mijn ogen... Vind het zo erg dat dit jou gebeurt, na alle ellende die je al hebt doorgemaakt. Heel veel sterkte en snap goed dat je even afstand neemt. Denk aan je!