Tja, ik zou mijn zoontje niet de dupe van jouw gevoel laten worden. je voelt het als splitsen, in theorie is het ook je mans kind, en die mag je gewoon niet weigeren het kind mee te nemen vind ik persoonlijk. Kereltje kan der ook niets aan doen, en die moet je er buiten laten. tja ik ben daar erg stellig in, en wil je waarschijnlijk niet horen. Ik begrijp je echt heel goed, maar soms is het beter om de strijd te laten varen ipv in de nare sfeer te blijven hangen, soms is een keer toegeven niet zo erg, en kan dat veel postivitijd terug brengen, En dat is bij ons dus ook gebeurd, en geloof me ik heb net zo als jij geworsteld, maar voor mij was de liefde voor mijn man groter als mijn koppigheid, en voor hem puur voor hem heb ik me er over heen gezet. soms is dat gewoon beter, zeker gezien je S vader die dus nu wel zijn best doet, ik zou dat als toenadering zien, en dat ze niet spontaan zijn, is hun tekortkoming, zodra je dat acccepteerd heb je er ook minder last van. Het zou goed zijn om hier eens met een proffesional over te praten, je gevoelens en hoe er mee om te gaan. De boel relativeren en op een rij zetten.
Jwel hoor, dat mag je best zeggen, ALLE meningen zijn welkom. Tja, ik denk dat een psycholoog bijv je alleen kan laten zien dat jij je gevoel over de situatie kan laten inzien en laat proberen jou anders over de situatie te laten denken. Want de situatie veranderen kan hij niet. Ik blijf t heel moeilijk vinden om mijn zoontje mee te geven. Mijn zoontje is ook 'onderdeel' van mij en ik heb het gevoel dat als zij daar 'gezellig' gaan zitten en niemand vraagt meer hoe en wat, dat mijn gevoel er niet meer toe doet, dat ik/we nooit erkend zullen worden in ons gevoel. Zo van, dan blijf jij toch lekker zitten, gaan wij verder met ons leven. Ben ik de zure pruim. Ik verwoord het niet helemaal goed, maar hopelijk begrijp je wat ik bedoel.
Ik begrijp volkomen dat je je zo voelt, dat zou voor mij dan ook de reden zijn om alsnog mee te gaan, voor je man en kind. wat je zegt bij een psycholoog (loop er zelf nu ook bij) die kan inderdaad de boel niet veranderen, maar wel jouw denkpatroon, je hoeft er niet persee wat aan te hebben maar soms is het ook wel eens goed. want ik heb het idee dat je er wel mee in de knoop zit. Ook kan hij je leren asertiever te zijn, dat zou in deze situatie voor de toekomst wel eens handig kunen zijn. zodat zo iets als dit niet weer gebeurd, maar dat je gelijk aangeeft hoe of wat.
Dat is inderdaad wel iets wat een psycholoog doet, om je meer inzicht te geven in je gevoel over iets en je te laten proberen anders over de situatie te laten denken, maar ik weet niet of ik dat wil. Ik voel dit echt oprecht zo en het idee dat ik dan maar over in mee zou gaan, zou mijn gevoel niet veranderen, maar zou mijn gevoelens bagatelliseren.
hmm tja ben ik het niet mee eens, Als je echt niet wil, dan wil je niet. zeg dat dan tegen je man, van sorry ik wil gewoon geen contact meer met je ouders, ik verlogen mijn gevoelens. wat jij doet moet jij weten. Ik blijf van mening dat je je kind hier niet de dupe van mag laten worden, Ik zie hier een koppig iemand die absoluut gekwetst is, maar waarschijnlijk door alles die mensen ook gekwetst heb (woorden Szus) dat ervaar jij anders, hun wellicht ook. Soms kan je het gewoon niet eens worden over bepaalde punten, en dat is prima respecteer elkaars mening en ga verder of juist niet. Ik zou dan overngens ook stoppen met de zogenaamd verplichte dingen, want dat vind ik persoonlijk dan weer hypocriet, tis of je wil het goed krijgen en wil daar zelf ook aan mee werken, of je stopt het contact en laat je man met kind vrij in hun keus, en je trekt je niets aan van wat die mensen over je denken. Elke keus heeft een consequentie, accepteer de consequentie die bij je keus komt. En een psycholoog kan je daar absoluut bij helpen, maar tis duidelijk dat je dat absoluut niet wil, en dat is prima.
Het is zeker mogelijk dat zij zich gekwetst voelen omdat ze toen L. baby was, nauwelijks contact hadden met hen omdat we niet meer bij elkaar over de vloer kwamen. Maar wij hebben nooit zulke uitspraken in brieven en knutsels gedaan als dat zij hebben gedaan, op geen enkele manier. En daar zit voor mij de hele grote crux: ze hebben er alles maar uitgegooid wat ze wilden en dat waren hele lelijke dingen. En om er dan maar 'zomaar' anders over te gaan denken, alsof je dat nog wel erg vindt, maar ja, laat ik er toch maar overheen stappen, als dat uiteindelijk niet rijmt met je binnenste, in je hart, dan zal zo'n verstandelijke manier van reageren denk ik uiteindelijk niet werken. Denk ik.
Goede inbreng heeft Dobbel. Zij denkt en doet een beetje zoals ik ook in onze situatie sta en jij, Jatobe, komt meer over als mijn man. Hij kan het verleden heel moeilijk loslaten en blijft boos. Daar heeft hij zelf het allermeeste last van en dat vind ik zo erg voor hem. Dat datgene wat mijn ouders een tijd geleden gezegd hebben, hem NU nog zo pijn doet, terwijl zij het grotendeels vergeten zijn en er graag een streep onder willen zetten. Dat kan hij niet. Ik kan en wil hem daartoe ook niet dwingen. Het is echt een karakterverschil. Zeker kan hij daarmee anders leren omgaan en dat is ook wel gebeurt in de loop van de tijd en door gesprekken met een psycholoog en andere lieve mensen om ons heen. Maar toch steekt het regelmatig weer de kop op.... Hij heeft wel heel duidelijk besloten dat onze dochter (en de nieuwe baby) niet de dupe mogen worden van de problemen. Hij gaat dus gewoon mee naar verjaardagen en ontvangt hen ook wel bij ons als wij iets te vieren hebben. Maar hij houdt ze op afstand, uit boosheid en ook angst om weer gekwetst te worden. Hierdoor geeft hij ze ook geen nieuwe kans en dat is voor alle partijen echt jammer. Ik ben heel trots op hem dat hij al zover is en al zo ver over zijn eigen gekwetste gevoelens is heengestapt voor mij en zijn dochter. Ik heb de hoop dat de tijd ook langzaam de wonden zal helen en dat mijn ouders de kans zullen krijgen om weer hun leuke kanten aan hem te laten zien. Ik ben heel blij dat hij ze in ieder geval af en toe ziet, vaak gaat je gevoel namelijk ook veranderen als je ander gedrag laat zien of jezelf de kans geeft een andere kant te zien bij degene die je iets kwalijk neemt. Thuis mokkend op de bank gebeurt er niks... Het zal voor jouw man ontzettend veel betekenen als jij een stapje in die richting zult kunnen maken, Jatobe. Ik hoop dat hij het ook begrijpt als jij dit nu (nog) niet kunt. Een goede relatie betekent voor mij dat je er altijd voor elkaar bent, ook als de ander (nog) niet zover is als je graag zou willen. Oh, en nog iets over die psycholoog: als jij anders over zaken gaat denken dat gaat je gevoel langzaam mee veranderen. In een therapie leer je echt niet om zomaar even over je (terechte!) gevoelens heen te stappen, maar juist om die een goede plek te geven en verder te kunnen gaan in plaats van in het verleden te blijven hangen.
Zweden, helemaal to the point. Ik voel me inderdaad zoals jouw man en ik weet ook wel zeker dat het allemaal ook deels te maken heeft met verschil in karakter tussen mensen. Maar wacht: bij jullie komt er dus ook spontaniteit van de kant van jouw ouders. Mijn s.ouders doen geen moeite, behalve op de vaststaande afspraken. Maar buiten deze verjaardagen en feestdagen, waar wij ook heen gaan en waar ik ook met ze praat, doen mijn s.ouders uit zichzelf tot op heden ook geen enkele moeite. Dat durf ik wel zo te stellen. Geen spontane acties, geen telefoontje, geen smsje zelfs. Niets. En daar zit voor mij een verschil in met jullie situatie. Tenminste, ik krijg het idee dat jouw ouders wel initiatief tonen?
Hmmm, nou het klopt wel dat mijn ouders af en toe iets doen, zoals een kleertje (zelfgebreid of genaaid jurkje voor DL, heel schattig) sturen met een kaartje. Of een kaartje voor feestdagen enzo. Maar bellen enzo doen ze niet of nauwelijks. Maar dat valt meer ons te verwijten omdat wij een tijdlang het contact totaal afgehouden hebben. Ik denk dat ze het nu niet zo goed durven. Mijn man heeft goed laten merken dat hij niks van ze wil. Dus door deze situatie krijgen ze nu ook weinig kans. Ik moet wel toegeven dat ze altijd al vrij weinig initiatieven namen. En ook toen het in de relatie tussen ons en hen zo fout ging. Zij wilden bijvoorbeeld wel praten, maar altijd bij hen thuis, wij werden een soort van "ontboden". Zij deden weinig pogingen om het goed te maken of om ons te bereiken, een stapje naar ons toe te doen. Gaven het teleurstellend snel op. Dat heeft mij veel pijn gedaan. Je begrijpt dat mijn eigen relatie met mijn ouders bijna onherstelbare schade heeft opgelopen. Maar ik ben blij met het contact wat er nu is. Ook voor mijn broers en zussen is dit veel beter. De situatie deed hen ook veel verdriet. Het kleurde elk familiefeestje, want ons gezinnetje werd gemist... Dus ik begrijp jouw s.zus ook heel goed. Zij heeft, net als jouw man, leren omgaan met haar ouders en kan hun acties beter begrijpen. Jij komt uit een andere gezinscultuur en daardoor is dat logischerwijs veel lastiger. Gun jezelf de tijd, maar probeer je niet helemaal af te sluiten. Als je het niet voor je s.ouders kunt doen, doe het dan voor je gezin.
Ik wil het ook zeker proberen, maar op dit moment kan ik mijzelf niet over de streep trekken om degene te zijn die het initiatief toont. Hoe het misschien ook op anderen overkomt, voor MIJN gevoel hebben zij ons veel meer gekwetst met hun actieve aanval op ons (door s.moeder, we kregen allebei apart een brief) en op mij (door s.vader). Ik KAN daarom in mijn hart niet als eerste hierin een spontaan initiatief nemen, ook niet voor mijn gezin. Want ik ben dan mezelf niet meer trouw. En het is ook geen eerlijke actie, want ik sta er dan niet achter, staat me zelfs tegen. Leg ik het een beetje goed uit? Mijn schoonouders kwamen hier altijd spontaan op bezoek en telefoontjes werden ook heen en weer gepleegd. Naast de vaststaande feestdagen heeft ons zoontje nooit meer iets van hen gekregen. Nu, omdat mijn s.zus een zoontje heeft van een jaar, werd er dus plotseling sinterklaas gevierd bijvoorbeeld. Apart trouwens. Wij werden dus ook ontboden bij hen thuis. We zijn netjes geweest en L. was blij met zijn cadeautjes. Maar ik had werkelijk het gevoel dat dit vooral werd gedaan, zodat s.zus niet verbijsterd achterbleef, dat als het neefje er niet was geweest er voor het derde jaar op rij niets voor L. was geweest. Ik geloof echt dat dat de situatie is. Ze doen de verplichte dingen, maar ze willen PERSE dat het initiatief voor spontane acties vanuit ons komen. Een kinderlijke strijd, waarvan dus ook L. de dupe is wat mij betreft, want die ziet zijn opa en oma dus alleen op de verjaardagen en feestdagen en dan zijn ze wel gekwetst/gepikeerd dat ons zoontje met zijn andere opa en oma een veel hechtere band heeft. Maar die kinderlijke strijd wil ik niet aan. Zoals de situatie heeft plaatsgevonden, zal ik nooit de eerste spontane actie ondernemen, ik kan dat niet. ECHT niet. En daarom geef ik wel mijn man de ruimte om dat te doen (zoals bijv. gaan met nieuwjaarsdag), omdat ik me haast verscheurd voel om het voor mijn man te doen. Maar daarmee voel ik dat het mis zal gaan: ik verloochen mezelf en mijn gevoel. Zolang ik dat zo voel, kan het niet. Maar vanuit mijn s.ouders was er vroeger dus zeker een paar keer per week contact en nu is er totaal geen initiatief, zoals bij jullie dan (weinig, maar toch iets) wel het geval is. i
Daarom maakt het mij ook een beetje boos toen mijn s.zus prompverloren tegen mij zei: als je een keer oppas nodig hebt, kun je pa en ma ook vragen. Denk je daaraan, want dat zouden ze wel willen hoor. Ja, dat denk ik ook. Maar ze kennen onze zoon helemaal niet! (sorry, de boosheid borrelt gewoon op). Ze hebben hem hooguit tien keer gezien in ruim drie jaar tijd. Ze willen wel oppassen ja, bij hen thuis, maar ze kennen hem nauwelijks, L. kent hen nauwelijks en behalve dat: oppassen wel, maar de eerste stap zetten naar ons toe is er dan niet bij. Geen initiatief. WIJ moeten vragen, zij verlenen de gunst en wij moeten naar HEN toe.....:x DAAR is toch helemaal de relatie niet naar, mijn man snapt dit trouwens ook niet goed. Maar ook het feit dat s.zus reageert, daar had ik nu eigenlijk mijn mond over open willen trekken, dat de relatie daar helemaal niet naar is. Dat ze dan eens langs moeten komen, om L. te leren kennen. Maar ik heb mijn mond gehouden. Vind het wel typisch trouwens, dat ze dit soort dingen wel tegen mij zegt, maar niet tegen mijn man. Ik kan het echt niet. Wat betreft de verjaardagen: iedereen wil nu bij elkaar ook expliciet uitgenodigd worden, want anders komt men niet. Van beide kanten niet. Ik zeg niet dat het niet kinderachtig is hoor, maar dit is een feit. In mei is pas mijn s.moeder weer jarig en ik heb voor mijn gevoel echt zoiets van: als er voor die tijd geen spontane actie/bezoekje van hun kant is geweest, hoeft het voor mij ook niet meer. Dit wordt het vierde jaar op deze manier. Willen zij hun kleinzoon niet leren kennen dan? Alleen omdat ze dan EERST hier moeten komen, op spontaan bezoek? Blijkbaar is dat belangrijker dat ze dat niet hoeven te doen, dan dat ze L. kunnen zien. Zo voelt het echt, voor ons allebei. Mijn ouders hebben trouwens ook al eens een opmerking in die richting gemaakt. Zij zijn dus ook koppig, want anders waren ze denk ik hier al wel geweest. Ik schrijf dit nu even vanuit mijn hart: het is niet misschien het meest elegant verwoord.
Tja, ik ben dan misschien heel anders, maar ik zou er wél overheen stappen, denk ik. Ik heb ook echt beroerde dingen meegemaakt met mijn schoonouders, maar omwille van mijn man en kinderen ben ik daar toch boven gaan staan en is de situatie uiteindelijk ook wel verbeterd. Ik wil je verhaal zeker niet in twijfel trekken, maar er zitten altijd twee kanten aan een verhaal, dus ook van jullie kant zullen er best vervelende dingen gedaan/ gezegd zijn. Ik heb destijds je topic ook gelezen en ik vind zeker dat je sv met die spiegel te ver is gegaan. Wat ik alleen altijd slecht begrijp, waarom iedereen altijd vindt dat de andere partij eerst maar over de brug moet komen?! Zo blijft een situatie misschien jaren bestaan. Wat is er erg aan om toenadering te zoeken? Daarmee capituleer je toch niet? Je laat zien dat je juist heel sterk in je schoenen staat en dat je boven de situatie staat! Of je je kindje "meegeeft" of niet aan je man, vind ik echt raar. Waarom zou jij daar over moeten/ mogen beslissen en niet je man? Het is toch ook zíjn zoon? Als je man wél contact wil en jij niet, vind ik dat hij zelf kan/ mag beslissen of hij jullie zoon meeneemt of niet (behalve als je zoon daarmee in een levensbedreigende situatie zou komen dan) Ik ben bang dat ik een hele berg kritiek over me heen ga krijgen, maar so be it, dit is hoe ik er over denk.
Ik denk niet dat je een hoop kritiek krijgt, ik denk ik eerder omdat ik open een eerlijk hier mijn ziel blootleg ongeveer. Mijn man is geen puppet van mij hoor, die mag L. meenemen als hij perse zou willen, ondanks dat ik er moeite mee heb. Maar hij wil het niet perse. Hij weet niet eens zeker of hij zelf wil gaan. Hij twijfelt enorm. En dat is eigenlijk niet veranderd de afgelopen twee jaar. de situatie zoals hij nu is, bestaat al drie jaar inmiddels, dus tja, het is al wel in jaren overgegaan. Ik weet niet waarom iedereen altijd wil dat de ander het initiatief neemt, het zal wel iets in (vele) mensen zijn. Maar L. is hun kleinkind: blijkbaar is het niet willen maken van die eerste spontane stap ook iets voor hen dat zij verkiezen boven contact met hun kleinzoon, zo zien mijn man en ik het allebei wel eigenlijk. En dat vind ik ook behoorlijk ver gaan, vind je niet dan? En natuurlijk heeft een verhaal altijd twee kanten en blijkbaar hebben wij ook een boel 'fout' gedaan in hun ogen, alleen hebben ze van de meeste dingen nooit verteld wat die dan zijn. Ik zit me nu te bedenken dat ik misschien best de eerste stap zou willen nemen, maar dat het gevoel binnenin mij dit echt tegenhoudt. Dus verstandelijk zou ik er geen bezwaar tegen hebben denk ik, maar gevoelsmatig zou ik dan tegen mijn eigen gevoel ingaan. Dan komt het toch ook niet oprecht over denk ik en blijf je merken in mijn houding naar hen toe, dat ik wel vriendelijk ben, maar tegelijkertijd ook wel afstandelijk blijf.
Ik begrijp jouw kant van het verhaal ook echt wel hoor. Ze hebben je heel wat narigheid bezorgd, dus logisch dat je dat heel hoog zit en dat het lastig is om "gewoon" verder te gaan. Aan de andere kant kan ik me ook voorstellen dat het voor je so heel lastig is om zomaar spontaan langs te komen (generatie? zich teveel voelen? ze komen daarmee op jullie privéterrein en denken misschien dat jij dat niet prettig vindt?). Als ieder koppig bij zijn/ haar standpunt blijft, zal de situatie niet veranderen. Eerder verslechteren, omdat je zoon zo geen relatie krijgt met so. Dan kun je zeggen dat dat hun eigen schuld is, maar zoals ik hierboven al schrijf, kan ik me hun drempel ook wel voorstellen. Mijn schoonvader heeft mij weleens bijna een klap verkocht en ik heb ook allerlei verwijten naar mijn hoofd geslingerd gekregen, maar uiteindelijk ben ik er boven gaan staan en is hij mij toch steeds meer gaan waarderen.
Lies, dat vind ik echt, welgemeend, heel knap van je! En ook heel fijn dat de omgang nu beter is. Ik denk in ons geval, tja, het zal best ook met een generatieverschil te maken hebben. Hoe dan ook, ik ben wel bang, als er nu niet binnenkort iets verandert, dan L. moeilijker een hechte band met ze kan krijgen, hij is al bijna 3.5 jaar. Op de geplande afspraken die we nu hebben gehad, doet mijn s.vader nog wel initiatief uit naar L., maar mijn s.moeder zegt eigenlijk weinig tegen hem, weet ook geen houding te geven hebben wij het idee en tut dan maar wat met het zoontje van mijn zus.
Ik vind niet dat je het recht hebt om je man te weigeren jullie zoon mee te nemen. Ten eerste omdat het impliceert dat jij meer zeggenschap heb over jullie zoon dan hij en ten tweede omdat je dan willens en wetens de relatie tussen jullie zoon en zijn grootouders in de weg staat. En tenzij ze hem naar behandelen, is dit vanuit jouw belang gedacht en niet vanuit het belang van jullie zoon. Ik heb zelf een zeer moeizame relatie met mijn moeder. Er zijn dingen gebeurt die maken dat ik haar niet vertrouw. Nee ik laat haar nooit alleen met mijn kinderen maar ik doe oprecht mijn best om de relatie tussen haar en mijn kinderen normaal te laten zijn. En nee ik vind niet dat ik dan mijn gevoel niet serieus neem. Ik vind hierin het belang van mijn kinderen zwaarder wegen.
Krissie, bedankt voor je reactie. Ik denk wel dat je nu wel erg kort door de bocht bent. Ten eerste gaat het bij jou om een probleem van heel andere aard, dus dat is niet te vergelijken. ten tweede heb ik aangegeven dat ik liever niet heb dat mijn zoontje meegaat nee, ook omdat er dan veel gedoe komt dat ik dus niet mee ben. Het heeft er niets mee te maken dat ik mijn zoontje weg wil houden bij ze, dat is een interpretatie. Daarnaast heb ik volgens mij wel duidelijk gemaakt, maar is het voor mij heen natuurlijk, dat mijn man en ik beiden evenveel 'zeggenschap' hebben over mijn zoontje. Als mijn man dus perse of heel graag hem mee zou willen nemen, dan praten wij daarover. Er zijn geen zaken, waar een van ons beiden min of meer over te zeggen heeft. Maar nogmaals, ik denk dat jouw situatie echt enorm verschilt van de onze, vooral vanwege de oorzaak ervan.
Ik denk echt te weten in welk dilemma je nu zit Jatobe en dat je je trots hebt en dat je gevoel schreeuwt dat je dit niet wilt enz, enz... Het zijn allemaal heel goede redenen om niet die eerste stap te zetten. Als het alleen aan ons had gelegen hadden wij ook nog geen contact gehad met mijn ouders. Maar we hebben onze eigen trots en gekwetste gevoel wat aan de kant gezet omdat het belang van onze dochter en daarnaast ook van de verdere familie voor ons zwaarder woog. Maar het blijft pijnlijk, vooral voor mijn man. Ik kan natuurlijk niet voor jou beslissen of jij dat ook zou kunnen. En ik ben geen beter mens ofzo omdat ik deze keuze heb gemaakt. Daarbij is leven zonder (schoon)ouders ook gewoon mogelijk, ik zie genoeg voorbeelden om mij heen. Voor mijzelf en mijn man lijkt onze huidige manier van doen toch de betere keuze, hoe lastig het ook blijft. En wat ik ook gemerkt heb is dat tijd wel iets goeds kan doen, maar dat het ook steeds moeilijker kan worden om weer toenadering te zoeken. Bij ons waren er ook jaren overheen gegaan. En die eerste ontmoeting was zooooo vreselijk ongemakkelijk!! Brrr... Ik was blij dat er verder veel familie en vrienden waren zodat we niet al te veel met elkaar "hoefden". Wat wij wel hebben gedaan van te voren was een duidelijke brief schrijven over hoe wij weer het contact wilden oppakken. Zodat voor hen ook duidelijk was waar ze aan toe waren. Zo neutraal mogelijk gezegd dat we (voor onze dochter) weer naar familiebijeenkomsten zouden gaan en dat ze ook weer welkom waren bij ons. Daar waren ze toen blij mee. Jullie situatie is natuurlijk wel een beetje anders, dat begrijp ik ook. Maar misschien heb je wat aan mijn verhaal. Uiteindelijk moeten jullie samen een keuze maken.
Ik zet ook vaak mijn gevoel aan de kant voor het belang van mijn bijna geboren kind. Zodat hij beide oma's en opa's heeft. Maar ik kan je zeggen dat het heel moeilijk is en ik liever mijn schoonouders zie gaan dan komen. Ik sta soms op mijn strepen omdat dat wel moet. Mijn schoonvader mag niet autorijden doordat hij ernstig ziek is en veel medicijnen slikt en toch rijd hij auto, Onze auto was met nieuwjaar kapot en ze wilde wel dat we langskwamen om even gelukkig nieuwjaar wensen. Stond mijn schoonvader voor de deur. Ik heb gezegd sorry ik ga niet mee. Hij mag niet autorijden en ik wil niet in puin liggen doordat hij zich niet goed voelt. Dan maar ruzie in de tent Hij gaat compleet tegen de dokters in. Ik heb ook gezegd ik stap niet in de auto. Totaal onverantwoordelijk. Ze kunnen hun kleinkind zien maar wel onder mijn voorwaarden. Soms moet je wel zeggen waar het op staat, ik ben diegene die voor mijn kind moet zorgen
Bedankt meiden. We (mijn man en ik) moeten er eens goed over na gaan denken. Heb gisteren nog gevraagd aan mijn man of hij nog wilde gaan voor de nieuwjaarswensen, maar hij gaf aan dat hij 'er niet zo'n zin in heeft'. Op mijn doorvragen geeft hij aan dat het er enorm tegenop ziet vanwege de ongemakkelijkheid. Ik kan me dat wel voorstellen. De vorige keer (lees 2 jaar geleden ongeveer), toen hij voor zijn vaders verjaardag toch even langs kon komen (heeft eigen winkel, moest lange dagen maken en koopavonden), kwam hij dus in zijn winkeloverhemd en achteraf hoorden wij van s.zus dat ze alleen maar commentaar hadden gehad: hij was niet geschoren, had zijn werkkleding nog aan en niets bijzonders bij zich gehad. Toen ben ik inwendig wel even boos geweest: die goedzak (positief bedoeld!) van een zoon van jullie ja, die komt wel even na een 50 urige werkweek bij jullie langs, helemaal alleen en ook met die ongemakkelijkheid. (zijn werk zit er 20 meter vandaan ongeveer). Ik vond het heel stoer dat hij was gegaan. Hij zat er met trillende handen zo ongeveer en toch heeft hij doorgezet. En dan zo'n commentaar, dan denk ik echt van: je weet ook echt niet waar het om gaat....... Maar goed ik wijd uit. Ik denk dat deze eerdere gebeurtenis hem wel parten speelt op dit moment. Binnenkort moeten we er maar eens goed voor gaan zitten om te bedenken of we iets en zo ja, wat we willen doen. En ook of iets niet willen doen. Het blijft heel, heel moeilijk. Zweden, bedankt voor begrip. ik heb echt oprechte bewondering voor je, vind het heel knap! Jullie beslissing komt nu wel overeen met jullie gevoel over de situatie denk ik he? Ondanks dat het moeilijk blijft.