Sinds een week ben ik weer vrijgezel. Ik had een korte relatie van 2 maanden met een gescheiden man met 2 dochters van 3 en 6 jaar. Ik ben zelf een alleenstaande moeder van een dochtertje van bijna 2. De verwekker wilde niks met haar te maken hebben en vanaf het begin van de zwangerschap heb ik nooit meer iets van hem gehoord. Dat heb ik achter me gelaten en ben voor mijn meisje gegaan. Tijdens de relatie met die gescheiden man merkte ik toch iets van jaloezie en verdriet. Als ik zag hoe hij met zijn meiden omging en later dus ook met mijn dochter dan kreeg ik de tranen in de ogen. Mijn meisje heeft dat nooit gehad, een vader die zo met haar omging. Het deed me zo goed om te zien hoe hij met mijn dochter omging. Toch is de relatie overgegaan. Ik vond het toch heel moeilijk om te zien hoe hij met zijn meisjes omging, die waren natuurlijk alles voor hem. Het deed mij pijn bij de gedachten dat ik dat nooit meegemaakt hebt, samen zwanger zijn, samen met je partner de bevalling meemaken, baby verzorgen/opvoeden. Hij had ook co-ouderschap waardoor zijn kinderen er de halve week waren, ook elk weekend. Ik moest ook elk weekend daarheen omdat ik een te klein huis heb. Dus elke week weer die tassen inpakken en heen en weer rijden. Maar goed dat nam ik dan maar voor lief. Door zijn kinderen en de co-ouderschap had hij heel veel contact met zijn ex. Soms te veel naar mijn idee. Elke dag onderhand. Ik vond dat vervelend. Dit maakte mij ook erg onzeker, en ik ben al een onzekere type. Ik heb er wel eens wat van gezegd, dat ik het niet zo leuk vond. Hij zou er rekening mee houden. Achteraf zei hij dat hij dat ik ziekelijk jaloers was . Door dit alles en alle irritaties is het stuk gegaan. Het is nu een week geleden en ik mis hem erg. Maar hij volgens mij niet. Ik heb ook een relatie gehad met een man zonder kinderen, maar die weten weer niet wat het inhoud om een kind te hebben, geen verantwoordelijkheid, willen graag nog veel doen terwijl dat niet altijd kan ivm de kleine. Maar waar ik nou mee zit is waarom kan ik een man niet mee toelaten tot mijn hart? Door alle nare ervaringen met mannen (mooie woorden, maar geen daden) is de muur om mijn hart hoog geworden. Geen een man kan deze muur breken. Het maakt niet uit of ze wel of geen kinderen hebben. Hebben meerdere van jullie dit ook of gehad? Ik moet eerst zien dat ik die muur weg haal voordat ik met een nieuwe relatie begin, want die loopt dan toch weer stuk. Hebben jullie tips voor mij of ervaringen? Groetjes
Ik heb nog geen nieuwe relatie gehad maar wel heel erg bang voor wat jij noemt. Hele dikke knuffel iig helemaal niet leuk .
Je houd natuurlijk altijd het gedoe met exen e.d. (Mits het contact er is) als je kindjes hebt, wel is het belangrijk je grenzen aan te geven iets wat jij in dit geval ook gedaan hebt. Wel ben ik met je eens dat dagelijks contact erg overdreven is. Wel is het natuurlijk moeilijker als je een man vind die zelf ook kindjes heeft. Wel zijn er genoeg mannen die geen kindjes hebben maar wel een kinderwens en daarom wel erg openstaan voor jou kleintje. Laat het lekker over je heen komen, als het gebeurt gebeurt het; het moet jou tegenkomen dan is het altijd het beste.. Geef je grenzen aan en ben open en eerlijk geef aan dat je het moeilijk vind maar geef een man die bijvoorbeeld geen kindjes heeft ook de kans om je het tegendeel te laten bewijzen, laat ze knokken die mannen, maar bovenal zoek het niet op: laat de liefde jou opzoeken, dat gebeurt vanzelf als de tijd daar rijp voor is Succes!
Ga niet zoeken, bouw je leven op met je meisje en probeer stukje bij beetje het vertrouwen in mensen terug te krijgen. Je merkt vanzelf als je diegene tegen komt die dwars door jou muurtje heen kijkt! En geloof me, er zijn ook mannen zonder kinderen die voor een alleen staande mama willen gaan en nog een verdomd leuke vader zijn ook! (spreek uit ervaring) rustig aan meid, soms duurt het even maar die ware is er ook voor jou! Sterkte en een knuffel!