Niet serieus genomen door werkgever

Beste allemaal,

Op 10 maart 2016 is ons prachtige dochtertje geboren. Echt een heerlijk kind!! Alleen merk ik dat het toch behoorlijk wat meer impact op me heeft dan ik vooraf had voorzien.

Mijn zwangerschap en bevalling zijn puur fysiek gezien echt perfect verlopen. Mentaal heb ik wel wat klappen opgelopen (partner die baan verloor, oma terminaal ziek etc). Vier dagen na de geboorte van onze dochter, viel mijn contractverlenging op de mat. Super! Had ik niet verwacht en dan ook nog een contract voor onbepaalde tijd! Tot ik het contract ging lezen... M'n baas had besloten, zonder telefonische kennisgeving of wat dan ook, dat ik in plaats van 24 uur per week best wel met minder toe kon. Namelijk 9 uur per week, verdeeld over 5 dagen (ik werk in de schoonmaak, vandaar). Een behoorlijke paniek maakte zich van mij meester, dat is niet een bericht waarop je zit te wachten zo snel na je bevalling. Daarnaast valt het moeder zijn me ook zwaarder dan verwacht en zit ik ook gewoon echt niet lekker in m'n vel. Bij het minste of geringste sta ik ofwel te huilen ofwel word ik vreselijk boos. Onzeker zijn, paniek aanvallen en ga zo maar door. Ik heb inmiddels dan ook een afspraak bij de huisarts gemaakt om een plan van aanpak op te stellen want zo kan het echt niet langer. Bovendien heb ik het gevoel dat ik m'n kindje zo veel te kort doe en dat is het laatste wat ik wil.

Aangezien vandaag mijn eerste werkdag had moeten zijn maar ik het als zo'n druk ervoer om weer aan de slag te "moeten", heb ik vorige week al contact gehad met mijn leidinggevende om dit aan te kaarten. Even kort door de bocht, waar het op neer kwam, ik moest me maar niet aanstellen. Ik werk maar een aantal uren per dag dus kan ik me de rest van de dag lekker thuis klote gaan zitten voelen. Ziekmelden had wat hem betreft geen zin, geen arbo arts die daar in zou trappen... Vervolgens word ik gebeld door de bedrijfspsycholoog en de eerste vraag was: ben je in staat om je kind wat aan te doen? Euhm... Wát?! Nee natuurlijk niet!! Nou dan zou het wel meevallen met m'n "depressie" en huphup aan de slag.

Ik heb me dus het hele weekend zwaar klote gevoeld. Stond te huilen als een klein kind toen een simpel koffie kopje kapot viel! Na overleg met mijn partner toch besloten om mezelf ziek te melden. Wetende dat ik vanochtend dus 2 lastige gesprekken moest voeren, heb ik me het hele weekend op zitten fokken. Tot hyperventilatie en (bijzonder pijnlijke) maagkrampen aan toe. Vanochtend toch maar gebeld, eerst naar het hoofdkantoor. Daar gelukkig alle begrip. Vervolgens mijn leidinggevende, ineens toch ook wel wat begrip. Nog geen uur later word ik gebeld door de verzuimcoordinator/psycholoog. Die wilde toch weleens even met me babbelen. Dus moet ik vrijdag op kantoor verschijnen. Maar de arbo dienst (waar ik nadrukkelijk om gevraagd heb) daar word niet meer over gesproken. Heb echt het gevoel dat ze buiten de arbo om willen gaan en me vrijdag gewoon onder druk willen gaan zetten om zsm weer aan de slag te gaan. Zelfs mijn leidinggevende zal bij dat gesprek aanschuiven terwijl ik duidelijk heb aangegeven dat ik dit niet met hem wil bespreken!!

Wat is nu jullie visie op dit verhaal? Mag dit nou allemaal zo maar? En vele malen belangrijker nog, hebben jullie misschien tips waarmee ik er voor kan zorgen dat het gewoon beter met me gaat? Ben het zo zat om niet mijn oude ik te zijn!!

Sorry voor het ontzettend lange verhaal, maar ik moest het gewoon even van me af schrijven. Alvast bedankt voor jullie hulp!!

Groetjes,
Lin

 

Ik heb me idd ziekgemeld gisteren. Diezelfde dag zou er contact met me opgenomen door de arbo. Tot op heden heb ik daar nog niks van gehoord. Heb gisteren ook maar even het verhaal voorgelegd aan iemand die op de afdeling PZ van een ander bedrijf werkt... Of ik van die info nou vrolijker moet worden is nog maar de vraag.

Technisch gezien mogen ze dit niet doen. Tenzij 1 van beiden de officiële titel "bedrijfsarts" draagt, en dat is voor zover ik weet niet het geval. Ze mogen zelfs niet eens vragen wat ik mankeer, al wat ik daarover zeg is vrijwillig en zij mogen met die kennis niks doen. Simpelweg omdat ze geen arts zijn en dus geen waarde oordeel kunnen vellen. Ik ben dan ook niet verplicht om aan dit gesprek deel te nemen. Alleen, wanneer ik wél ga toon ik een stukje goodwill.

Degene van wie ik deze info heb, probeert vrij te krijgen op haar werk zodat ze met me mee kan. Ik hoop echt dat dat lukt want het hebben van deze kennis is 1 ding, er op de juiste manier gebruik van maken is iets heel anders.

Verder, bij de afspraak bij mijn huisarts zal idd ook een praktijkondersteuner van de ggz aanwezig zijn. Daarom duurde het ook wat langer voordat de afspraak ingepland kon worden aangezien deze niet altijd in huis is, naar wat ik begrepen heb. Zodra ik die afspraak heb gehad, ga ik ook zelf contact opnemen met de arbo arts.

Zo vervelend dat het allemaal op deze manier moet! Maar ja, roeien met de riemen die je hebt zeggen ze toch?

 

Tsja wat moet ik zeggen over het gesprek... Toen ik daar de deur uitliep, was ik redelijk positief gestemd. Er werd me een traject aangeboden bij Psion. Zij zouden me verder kunnen helpen met de moeilijkheden waar ik tegenaan liep. Ik heb ook aangegeven dat er al een afspraak stond bij de huisarts en dat 2 therapieën tegelijk volgen mijns inziens niet zou gaan werken. Dat was geen probleem, het zou op elkaar afgestemd worden. Nou, mooi!!

Gisteren gesprek gehad met de praktijkondersteuner van het ggz, zij heeft eea in gang gezet en belt me komende week met een plan van aanpak. Ze gaat wel breed inzetten met oa het consultatiebureau zodat alles grondig aangepakt word. Mijn eigen problematiek maar zeker ook het verbeteren en versterken van de band met mijn dochter. Het was een zwaar gesprek maar voelde me ontzettend opgelucht na afloop.

Ondertussen was ik gebeld door Psion, dus meteen terug gebeld toen ik in de auto zat. Uitgelegd waarom ik eerder niet opnam... De boodschap was dat ik volgende week vrijdag bij hun psycholoog MOEST verschijnen. Verteld dat er ook een aantal dingen in gang zijn gezet door de huisarts, dat was niet interessant, ik kreeg niet eens de kans om het goed uit te leggen. Het was zaak dat ik zsm weer aan de slag ging en deze psycholoog ging daar wel even voor zorgen. Euhm... Nou ja oké, dat zal dan wel. Deze kwestie toch maar even opgenomen met de praktijkondersteuner, welke mij heeft afgeraden om 2 dingen tegelijk te gaan doen. Temeer ook omdat Psion betaald word door mijn werkgever. Zij zullen er idd alles aan doen om mij weer aan de slag te krijgen, de vraag is alleen waarop zij gaan inzetten. Dat moet ik nu dus even gaan uitvissen.

Vervolgens ben ik naar mijn collega's gegaan om even "op de koffie" te gaan. Dit was een afspraak die ik met de verzuimcoordinator had gemaakt in het eerste gesprek. Na wat geklets over koetjes en kalfjes, wist 1 van mijn collega's te vertellen dat mijn leidinggevende haar had gebeld om te zeggen dat ik wel 1 dag in de week zou komen werken zodat ik het contact met de werkvloer niet zou verliezen. Ze wilde graag weten wanneer ik dan kwam. En toen viel m'n mond open van verbazing... Zo'n afspraak heb ik helemaal niet gemaakt. Sterker nog, na het gesprek met mijn leidinggevende vorige week vrijdag, heb ik helemaal niks van hem vernomen!! Dus ik vraag me af wanneer hij nou van plan was om mij hiervan op de hoogte te brengen?!

Al met al ben ik er behoorlijk verbolgen over. Ik ben feitelijk nog geen stap verder als de dag dat ik me ziek heb gemeld. Logisch, je hebt met instanties te maken en dat vergt tijd. Hoe hij het dus in zijn botte hoofd haalt om, zonder dat ik gezien ben door een arbo arts, zulke dingen te roepen... En dat dan ook nog eens éérst met mijn collega's te bespreken... Het is me werkelijk een raadsel. Maar het helpt me in elk geval niet de goeie kant op, dat weet ik dan weer wel. Dus dan maandag zelf maar in de telefoon klimmen en kijken wat ik links en rechts kan bereiken. Misschien is het handig om de rechtsbijstand erbij te halen, just in case. Weet even niet zo goed wat wijsheid is nu