Gisteren ben ik met ontslag gegaan uit het ziekenhuis na 9 weken opname. Negen weken geleden belandde ik in zo'n vicieuze cirkel van depressie, angst en suicidale gedachten dat ik zelf uiteindelijk ook wel inzag dat een opname toch wel nodig was. Jaren terug tijdens mijn studie heb ik een ernstige depressie gehad en ben toen 14 maanden opgenomen geweest. Een grote nachtmerrie. Na die opname ben ik langzamerhand met de juiste medicatie en goede begeleiding weer opgekrabbeld. Maakte mijn studie af, vond werk, een eigen huisje, leerde mijn man kennen en raakte zwanger van mijn oudste dochter! En al die tijd riep ik altijd dat ik echt nooit meer opgenomen wilde worden. Dat was echt het allerergste wat me weer kon overkomen. Ik werd nog jaren zwetend wakker als ik er over droomde. En nu toch weer een opname en wat ben ik blij dat ik het gedaan heb. De medicatie is goed aangeslagen, ik heb alle ruimte gekregen om aan te geven wat ik nodig had en mijn fantastische psychotherapeut heeft me zo goed ondersteund. Ik merk nu dat ik de laatste 6 jaar door 2 moeilijke zwangerschappen, veel pijn en opeens een forse lichamelijke beperking behoorlijk op mijn tandvlees liep. Thuis ben ik nu voorzichtig weer de draad aan het oppakken en krijg nog begeleiding aan huis, ben er nog lang niet maar het gaat goed komen daar ben ik van overtuigd!! Zijn er nog meer moeders met kleine kinderen die een opname hebben meegemaakt? Het was zo moeilijk om de zorg voor de meiden uit handen te geven en al zegt iedereen dat het goed is dat ik zo voor me zelf heb gekozen voel ik me vaak zo ontzettend schuldig naar hen toe. Voel me dan echt een waardeloze moeder. Hoe gaan jullie er mee om en voelen jullie je ook zo onzeker in de opvoeding?
Je bent geen waardeloze moeder, je werkt keihard aan jezelf en daar mag je trots op zijn!!! Sterkte en succes voor nu en voor de toekomst
Hier ook twee keer eerder op genomen geweest eerste keer was na de geboorte van mijn oudste. Bps depressie angsten paniek ect. Daar toen vier maanden gezeten. Van uit daar verder gegaan. Was sterkter geworden. Tot mijn jongste geboren is begon het weer bergafwaarts te gaan! Dit jaar in maart ben ik zes weken op genomen geweest na .... gedachten. Voelde me hopeloos ect vandaar uit weer verder aan het werken en het gaat elke keer een stukje beter. Je vraag over onzekerheid inverband de opvoeding herken ik sterk. En voor sommige die weten dat ik jeugdzorg( jeugdformaat nog drie maanden en gaan ze weer uit deze situatie en word ik gezien god zij dan als een stabiele en een goede moeder waar bij haar kinderen niks te kort komen) in huis heb, De reden dat ik jeugdzorg in huis is, is omdat ik een te klein vangnet heb(sociale contacten directe opvang en steun van uit familie bijvoorbeeld die er niet of nauwelijks is was en niet omdat er iets scheelde aan de opvoeding of dat de kinderen verwaarloost werden. Wilde het even recht zetten.. Knap dat je deze stap genomen hebt en ja ik weet hoe het voelt om je kinderen achter te laten. Dat schuld gevoel zal nooit verdwijnen maar hou me wel elke keer voor als je het niet had gedaan waren jij ik de kinderen een stuk slechter af geweest. Soms is het moeilijker je problemen te blijven te ontekennen dan te erkennen en ze hebben meer aan een moeder die uit eindelijk weer beter in haar vel komt te zitten dan een moeder die op haar gat blijft zitten en niks aan haar situatie doet dus van af hier mijn petje af voor jou. En van hier uit weer verder naar een mooie toekomst. Een dikke knuffel.
Voor jezelf zorgen is 1 van de belangrijkste dingen die een moeder kan doen! Je hebt een moeilijke, maar hele dappere keus gemaakt meid. Wees trots en heb vertrouwen in de toekomst
Wat een goed voorbeeld voor je kinderen geef jij. Moedig en dapper vind ik het. Het zal wel echt moeilijk zijn (geweest) knap hoor! Ik denk dat jouw meisjes later net zo voor zichzelf, en daarmee ook voor een ander, knokken. Een waardevolle eigenschap.
Het lastige is dat ik vooral in het begin van de opname helemaal in paniek was als ik even thuis was en ze op schoot had. Was weer opgelucht als ik naar het ziekenhuis ging. Het gaat gelukkig alweer een stuk beter in dat opzicht maar ervaar het moeder zijn nog steeds als een enorme belasting. Kom er nu eigenlijk pas achter hoe onzeker ik me voelde met de kinderen. Altijd het gevoel het niet goed te doen terwijl dat aan de buitenkant helemaal niet zo overkwam. gelukkig komt er door therapie wel steeds meer duidelijkheid over hoe dit komt.
Welkom thuis! En wat knap dat je voor jezelf hebt gekozen! Ik hoop dat je je snel weer op je gemak voelt. En een waardeloze moeder ben je niet!
Respect voor jou! Je hebt voor jezelf gekozen en daarmee automatisch ook voor je kinderen. Je hebt ze niet in de steek gelaten, nee je werkt aan jezelf zodat je ze de mamma kan geven die ze verdienen. Knap hoor!
welkom thuis! En hier ook iemand die ontzettend veel respect voor je heeft!!!!!!!!! Je bent zo te lezen een hele dappere vrouw! Ik wens jullie verder alle geluk toe en vooral jou ook alle rust in je hoofd toe... zodat je dit nooit weer mee hoeft te maken! wees maar flink trots op jezelf!!!
Ja ik ook, we hebben dan ook echt bijna het zelfde verhaal Ik krijg nu ook hulp thuis en kan weer voor me 2 kindjes zorgen met behulp van een gezinscoach Ik heb geleerd prioriteiten te stellen en nu moet ik nog gaan aanzien of het wel verstandig is dat ik 2 dagen straks weer ga werken en dat ik dan niet weer op mijn tenen loop. we hebben 2 ivf kindjes en 2 zware zwangerschappen gehad toen ik 24 was ben ik een poos opgenomen geweest. eerst schaamde ik me maar nu nee ik denk nu Ik werk er aan. en vecht voor me gezin lieve meid van mijn kant ook diep respect. knuffels serena
Ik vind het heel dapper dat je deze stap gezet hebt. Ik weet uit het perspectief van het kind dat opgroeit met een ernstig depressieve, angstige en paniekerige moeder: zorgen dat je zelf weer boven jan komt is echt het allerbeste wat je voor je kinderen kunt doen! Dus petje af. Sterkte met het verdere traject, hang in there!
Hier ook een ervaringsdeskundige, Na de geboorte van de oudste 9 weken opgenomen geweest ivm postnatale depressie. Daarna een week op de moeder-kind-unit gezeten. Dan verder gekwakkeld met psychotherapie. Nu na de geboorte van de jongste ook opgenomen geweest op de gesloten afdeling en momenteel krijg ik 1x week psychotherapie, 14daags psychiaterbezoek en medicatie en 2x week komt de ambulante psychiatrische verpleegster langs. Ivm het schuldgevoel, dit is idd vreselijk, heb het gehad bij de eerste en nu ook bij de derde. Terwijl mijn man en familie wel voor de kinderen zorgt, dus dat is geen probleem. Maar het gevoel dat je faalt als moeder heb iik nog steeds. Veel sterkte in ieder geval het wordt een hele klus.
Ik heb nog geen kindjes maar ben wel al 3 keer opgenomen voor depressie. Ik weet wat het is. De eerste keer 8 maand, tweede keer 3 maand (en tegen advies weggegaan). Vorig jaar ben ik opnieuw opgenomen, mijn eigen keuze omdat ik voelde dat ik weggleed. Ik wil je enkel zeggen dat ik veel respect heb voor mensen die ook zie stap (durven) zetten om zelf voor een opname te kiezen! En al zeker als ze kindjes hebben!
fijn om te lezen over meer moeders met opname-ervaring . ( terwijl het natuurlijk beter zou zijn dat die ervaring er niet was) Naast de open afdeling waar ik zat was ook een moeder-baby-unit en soms voelde ik me meer verwant met hen dan de anderen van de afdeling. Of ze waren alleenstaand of hadden al volwassen kinderen. Momenteel brengen mijn man en ik de kinderen om en om naar bed. Vandaag was de jongste harstikke ziek en vorige week de oudste al en dan gaat het opeens weer anders dan je gepland heb en dan loopt de spanning wel weer op. Ik ben wel blij dat de rustgevende medicatie er weer af is en ik voldoende aan de AD ( wellbutrin) heb en voor de nacht nog wel een goede mix om te kunnen slapen. Wat me nu ook gespannen maakt is dat ik woensdag eindelijk krijg te horen of ik ivm een grote reorganisatie binnen onze stichting waar ik als planner werk boventallig wordt. Zal blij zijn als het woensdag half twee is. Dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben. Mijn werk leeft trouwens wel erg mee. Kreeg een prachtige bos bloemen met welkom thuis.
@crystel73, ik krijg ook welbutrin, maar lijkt niet aan te slaan denk ik. Verder was en is het bij mij juist omgekeerd. Ik lag liever op de depressie afdeling dan op de moeder-kind unit. Ik vind het retemoeilijk om voor mijn baby te zorgen. Vooral de nachten zijn gruwelijk. Ik begin al rond 17u te stressen en helemaal te dissocieren (soort van uit mijzelf treden, mijn persoonlijkheid splitsen zeg maar) en dan huilen ed. Maar moet toch s nachts op voor de baby. Maar ja, zal wel weer uitzieken zijn (voor de zoveelste keer alweer, wordt het soms echt moe). In ieder geval veel succes op het werk.
het blijft altijd zoeken naar de juiste AD. Ik doe het niet goed op de SSRI-remmers zoals fluvoxamine e.d. Tryptizol werkt wel maar van Wellbutrin heb ik veel minder bijwerkingen en is na ophoging snel aangeslagen. Enigste lastige bijwerking is dat ik geen trek in eten heb terwijl ik door de depressie veel was afgevallen. Met drinkvoeding naast de maaltijden en tussendoortjes komen de kilo's er langzamerhand weer een beetje bij.
Ik weet niet goed wat er bij mij past, efexor heeft een tijdje geholpen toen ik een tiener/twintiger was. Maar bij de pnd deed zelf de max dosis niks meer (buiten dat ik mijnslaapkleed 5 keer per nacht kon vervangen). Nu dus die welbutrin maar voel geen verschil met voor de depressie. Krijg ook trazolan om te slapen en dit helpt wel. En verder zal ik jou wat kilootjes sturen, ik begin juist junkfood te vreten. hoe slechter mijn gemoed, hoe vettiger mijn eten. Gek dat het zo kan verschillen. Ik voel mij ook s avonds het slechts, terwijl je als depresieveling juist s ochtends je hoort slecht te voelen. LOL, ik ben dus in alles tegendraads (ook kan ik dagen aan een stuk slapen, terwijl je juist slapeloos hoort te zijn).