Hoi allemaal, Ik heb een zoon van bijna 2 waar ik heel erg van geniet. Daarnaast heb ik ook een superleuke baan. Voordat de kleine er was reisde ik regelmatig voor t werk en was meestal een week van huis Heerlijk geen was of plas en elke avond een opgemaakt bed.De eerste 16 maanden na zijn geboorte niet meer weggeweest en het zelfs zo mooi voor elkaar dat ik niet meer naar kantoor hoef om te werken maar dit thuis kan doen zodat ik hem altijd zelf naar t kdv kan brengen en vroeg weer ophalen. Juni vorig jaar voor het eerst 3 nachten weggeweest doodspannend maar een ontzettend bijzonder land. De terugreis ben ik ong 30h wakker geweest om zsm thuis te komen en in t vliegtuig niet meer geslapen. Zoon was blij om mij weer te zien helaas konden we niet skypen want na mij gezien te even hebben was hij een hele dag van slag. Daarna nog hier en daar 1 of 2nachtjes weggeweest die hadden weinig impact en ook redelijk dichtbij. Nu moet ik volg. Week op maandagochtend tm vrijdagmiddag weer weg. Dit wist ik al even dus kon ik laten bezinken maar vandaag bleek dat ik op 26 Jan voor een hele week ZO tot ZA naar Amerika moet en in maart net na zijn verjaardag weer voor een week. t is werktechnisch een superleuk project maar vind het zo moeilijk naar mijn zoon toe. T is al zo'n papamannetje en ben bang dat het alleen maar erger word.. wie heeft er ervaring of mss met je man en hoe reageert jou kind op jou of je man als je weer terugkomt na zo een tijd? Bedankt voor het lezen alvast.
Mijn man reist ook erg veel en is nog langer van huis. De kinderen zijn het helemaal gewend en als papa thuis komt is het juist helemaal alleen papa die de klok slaat. Dus hier geen problemen. Ik vind dat ze meer naar papa trekken. Hij reist zoveel vanaf dat de oudste 3 was en de jongste 6 maanden.
Ik ben ook wel eens een week van mijn zoon gescheiden, hij blijft dan bij familie (ik heb geen partner) Eerlijk gezegd gaat dit perfect. Ik vind zelf wel een week max, hij is een keer langer weggeweest en dat was voor zowel hem als mij te lang. Mijn zoontje is ook 2
Ow ben superblij met jullie positieve reacties bedankt! Mss is het ook wel het idee dat er zoveel kilometers tussen zitten. Het moederschap heeft mij een een grote seut gemaakt
Ik kan me je gevoel voorstellen. Geen ervaring of tips, maar lekker extra knuffelen voor en na die tijd...
Als je man ermee akkoord is dat hij alles die weken regelt, lekker doodknuffelen bij vertrek en doodknuffelen bij aankomst ... En foto's meenemen om te bekijken op eenzame momenten. (En eventueel toch nog es proberen te skypen? Desnoods maar 1 keer en met je man erbij, maar dat je hem toch 1 keer gezien hebt die week.)
Meis maak je er niet zo druk over! Je kindje groeit er mee op en weet niet beter. Ik ben er van overtuigd dat dit geen kwaad kan en je kind niks te kort doet. Vind je het leuk om te doen dan gewoon blijven doen. Wij gaan ook op vakantie zonder kind. Ik merk niks aan hem dat hij het vervelend vind.
Hier is vriend ook vaak weg, al vanaf dat zoontje 3 maanden is. Langste was 9 weken, maar ook vaak de midweek zegmaar, dat hij het werkend thuis is... Het gaat goed. In het begin had hij het niet zo door. Nu hij alweer ruim twee is wek, en is het ook moeilijker. Papa was er veel, en ineens midweken weer niet. Hij werd er een beetje bangig van, bang dat ik ook weg zou gaan. Hij hangt dan ook erg aan mij. De eerste twee weken was het erg, ook met dromen en snachts roepen 'papa,neee', heel zielig vond ik dat. Maar hij wende er aan. Heel veel uitleggen, iedere dag vertellen hoeveel keer hij nog ' naar bed moest'. Skypen vind hij erg leuk, maar dan wel aangekondigd. Als ik het onverwachts doe is hij in de war. Als ik zeg na het eten gaan we papa bellen met de iPad, dan is hij helemaal happy. Ik denk dus dat vooral voorbereiding erg belangrijk is. Oja en doe wat je afspreekt, een X was vriend onverwacht een dag eerder terug, of kon hij niet Skypen terwijl we het hadden afgesproken, en dat snapt zoontje dan ( terecht) niet. . Succes, en ik hoop dat je er evengoed van genieten kan!