De kogel is eindelijk door de kerk... Ik red het op dit moment niet zonder hulp en kirjg opvoedondersteuning. Als ik er aan denk barst ik al in tranen uit, want ik faal als moeder. Zelf hebben we voor 5 kindjes gekozen en nu kan ik het niet alleen op dit moment. Vanaf het moment dat onze 4de een jaar is trek ik het echt niet meer. Ze is geboren met craniosynostose en haar eerste jaar is een jaar van emoties en vechten geweest voor ons meisje. Ze bleek van alles te mankeren wat achteraf weer niet zo was en heeft de eerste 9 maanden heel veel gehuild, na de operatie veranderde ze in een zonnestraaltje Dat vechten hebben we tot een week terug nog moeten doen en nu eindelijk zijn we zover dat er stappen ondernomen zijn en we verder kunnen met haar. Ze heeft al vanaf dat ze een jaar is moeilijk en druk gedrag en laat zich niet sturen. Ze zag toen geen gevaar en ik kon haar echt geen tel uit het oog verliezen, daarbij liet ze zich ook niet coorigeren en nog moeilijk. Ze is geopereerd dat ze 9 maanden en was en dit heb ik nog ssteeds geen plekje kunnen geven, mede ook omdat ik door de pil heen zwanger bleek te zijn van onze jongste toen zij 10 maanden oud was Dit gaf ook heel veel emoties met zich mee omdat we niet bezig waren met nog een kindje, maar probeerde de afgelopen periode een plaatsje te geven en zaten in de herstel periode van onze dochter en we moesten wachten op de uitslagen of ze een sundroom had en zo ja of wij drager waren van dit gen of dat het gen bij haar verkeerd gemuteerd is. Gelukkig bleken wij geen drager te zijn, maar ondertussen was er wel weer een heerlijk ventje op komst wat ook de nodige zorg met zich mee bracht want zou hij wel gezond zijn en kunnen wij het aan nog een kindje. Dat onze dochter 19 maanden oud was is ons 5de kindje geboren een prachtige zoon, maar weer een pittige baby met reflux, exczeem en oorproblemen die heel veel huilde en slecht sliep. Ondertussen is hij 21 maanden en ook een heel actief bewerkelijk ventje die ook moeilijk corrigeerbaar is. Ze gaan met z'n tweeen als wervelwinden door mijn huis en halen alle energie uit je. In die tussentijd zijn we ook nog bezig met het zindelijk worden van onze derde van 5 jaar oud, want niet wil lukken en die vermoedelijk autisme heeft. En nu ben ik op en red ik het niet meer alleen, ik kan mijn kids niet geven wat ze nodig hebben op dit moment al doe ik echt mijn best en knuffel ze en doe, maar mijn lontje is ook heel kort waardoor ik zo maar gigantisch uit mijn slof kan schieten. Ik ben moe van het vechten van de afgelopen 3 jaar, moe van alle zorgen om ons meisje, moe van allle dokters en ziekenhuizen. Moe van iedereen die aan me trekt. Moe van het feit dat ik faal, want dat doe ik, ik ben geen moeder voor mijn kinderen die ik wezen wil, ik ben gewoon een bitch naar ze toe en toch ik hou zoveel van ze. Alleen al de gedachte dat er met 1 van hun wat gebeuren kan maakt me gek. Als ze er niet zijn mis ik ze gigantisch en heb ik het rijk even alleen zo als nu is het te stil om me heen. Ik wil het beste voor ze, ik wil dat ze later terugkijken op een fijne jeugd en niet een jeugd zoals ik met een chronisch overspannen vader. Wat ook de nodige spanning en problemen met zich mee nam. Zo spelen er nog meer dingen prive waar ik niet over uitwijdden wil. Hulp heb ik al meerdere keren gezocht voor mezelf en dan ben ik weer even en gaat het echt wel goed met me, maar dan zak ik weer in en nu helemaal nu het winter is, want dat is de meest beroerde periode voor mij. Sorry voor mijn geklaag
Als eerste een dikke knuffel voor jou. Jeetje wat heb jij veel op je bord liggen. Niet gek dat het je te veel wordt nu. En echt geen schande en niks om je voor te schamen. Je bent juist een goede moeder door wat je allemaal doet voor je kinderen en dat je hulp inschakeld!!!!! En niks geen sorry voor het klagen. Ten eerste is het geen klagen, maar een terecht verhaal met zorgen, moeheid en pijn. En ten tweede hoef je nooit je excuus aan te bieden voor je eigen gevoel.
Schaam je vooral totaal niet! Je loopt al sinds 2012 op je tenen, ik vind t bijna knap dat je t zo lang vol heb gehouden! Ik hoop dat je snel hulp krijgt en het wat makkelijker word. Is er geen mogelijkheid dat je eventjes alleen een week op vakantie gaat? Echt eventjes helemaal niks en daarna hulp kan krijgen.
Toen ik jouw verhaal las moest ik aan een citaat denken: 'people don't cry because they are weak, they have been strong for too long'. Je hebt het lang genoeg geprobeerd, al die ballen in de lucht houden, al die stress, al die zorgen. De hulp die je krijgt is er voor situaties als die van jou, voor als het niet meer lukt. Iedereen kan wel eens hulp gebruiken, het aannemen van deze hulp bewijst dat je een goede moeder bent.
ik vind juist dat het de sterke mensen zijn die om hulp durven vragen. en dat je pas zou falen als moeder als je in ziet dat je hulp nodig hebt en er niet om vraagt. ik denk dat 5 kinderen voor veel moeders al een hele opgave is laat staan als er ook nog enkele zijn die extra zorg nodig hebben. het is goed van je dat je hulp hebt gevraagd! en even echt tijd voor jezelf zou je denk ik ook wel goed doen. klagen vind ik het pas als je je probleem ziet maar er niks mee doet. ik hoop dat je de hulp krijgt die je nodig bent en je je straks weer een betere moeder voelt!
Wat goed dat jij (en jullie) hulp hebben gevraagd en nu accepteren! Daar zouden veel mensen iets van kunnen leren.. Heel goed! Hopelijk kun je zo langzaamaan voor jezelf meer rust creëren en weer groeien tot een sterke, energieke en evenwichtige mama. Knuf!
Och meid toch...! Ik kan me voorstellen dat je je knap :x voelt, maar ben het wel eens met de andere dames... Je bent al zo lang alles uit jezelf aan het halen, voor je kinderen, op een gegeven moment kan je gewoon niet meer verder. Dat is geen falen, maar het is gewoon nu op. Je krijgt opvoedondersteuning, maar wellicht is dit; https://www.home-start.nl/pages/Home-start/Home ook iets voor jullie?! Heb je verder steun/ kun je steun vragen aan andere moeders, je familie of vriendinnen om je (tijdelijk) te ondersteunen? Sterkte! En probeer ook eens om je een jaar verder te verplaatsen, hoe wil je dan dat het eruit ziet voor jou? Soms helpt het om dat soort doelen te visualiseren, zodat je je weer op de toekomst kunt focussen.
Lieve dames.... Bedankt voor jullie opbeurende reacties en tips. Wat betreft Hulp is er niet heel veel achterban. Mijn vader zie ik niet op de kleintjes passen, mijn moeder doet al heel veel als ik oppas nodig heb voor ziekenguisbezoekjes en dergelijke in nood kan ik haar altijd bellen, maar dat gebruik ik zi regelmatig dat ik haar niet surfen kan vragen om eens 2 dagen de jongste te hebben. Mijn schoonouders zijn 78 en 84 en trekken dat niet om de kleintjes een dagdeel te hebben. Mijn zusje roept ook heel lief breng ze maat, maar ook zij heeft 4 kids en een drukke agenda en mijn broer heeft zelf 2 kleintjes van 1 en 2 jaar oud. Degene die echt in springt is dus myn moeder maar die gebruik ik dus voor de nodige dingen. Maar we komen er wel. He t wordt allemaal makkelijker als ze grote t worden.
En buiten je familie? Ouders van school, ouders van de sportclubs, speelafspraken, buren, vriendinnen? Het gaat zeker makkelijker worden als ze ouder worden. Hopelijk wordt het ook steeds duidelijker wat je dochtertje heeft en wat je daarmee kunt... Onzekerheid, het niet weten waar je aan toe bent is wat dat betreft ook slopend... Digi knuf!
Je mag je absoluut niet schamen hoor! Je bent gewoon even op. En dat mag. Ik heb maar 2 kindjes, en heb ook hulp moeten zoeken omdat er te veel gebeurde in hun leventje en in die van mij. Ik was ook niet de mama die ik wilde zijn, maar ook niet de vrouw die ik zelf graag wil zijn. De hulpverlening is er niet voor niets, en later kun je vast ongelofelijk trots zijn op jezelf!
Herkenbaar helaas en dan heb ik er nog maar 2 wel beide met ASS en de oudste heeft ernstige gezondheidsproblemen gehad, die ik ook maar moeilijk kan verwerken om van ons eerste kindje maar te zwijgen, want met die verwerking kom ik ook amper verder. Soms voelt het als moeder van kinderen die speciale zorg nodig hebben alsof je door een striperige massa probeert te waden, maar je zit gewoon vast. En dan kun je nog zo hard je best doen, zo lang proberen sterk te blijven, zo lang dat masker opzetten, op een gegeven moment knapt dat gewoon. Voor de oudste had ik al begeleiding, hoe om te gaan met zijn stoornis, nu voor de jongste komt het ook, want hij is net even anders. En met picto's, een flink portie geduld (die wel op is nu) en liefde, kom ik er niet meer. Je staat in elk geval niet alleen en no way dat je faalt!! Het feit dat je om hulp durft te vragen, is een stap die veel mensen helaas niet nemen. Good for you dus!
Pff wat heftig....! Ik voel met je mee..... Maar wat ontzettend sterk en verstandig dat jullie hulp hebben gezocht! Ik weet hoe zwaar het kan zijn (maar dan met twee kids vrij dicht op elkaar en de tweede die heel erg moeilijk is). Ergens vind ik het dus wel fijn te lezen dat wel meer mensen soms uit hun slof schieten in die zware tijden. Dat meer mensen het niet vanzelfsprekend vinden en zelfs zwaar vinden. Dikke knuffel en sterkte...! Acceptatie van deze situatie (hulp in huis) is echt een sleutelwoord denk ik. En een faalmoeder? Ik zou alleen maar willen roepen: neeeeee! Juist niet...!
Dit! Voor mij zegt juist het feit dat je hulp inroept dat je een topmoeder bent en geen faalmoeder. Sterkte en let op jezelf.