Ik zit momenteel al anderhalf jaar thuis ongeveer, ik werd zo'n beetje weg getreiterd bij mijn vorige werkgever en heb vervolgens vanaf 2/3 maanden voor mijn bevallingsverlof ziek thuis gezeten met harde buiken. Na de bevalling wou ik parttime ouderschapsverlof opnemen maar het was of fulltime komen werken of alles opnemen in 1x, dus heb ik toen besloten alles op te nemen, waarop ik tijdens mijn ouderschapsverlof werd ontslagen als klap op de vuurpijl Ik merk dat naarmate ik langer thuis ben ik het moeilijker vind de stap te zetten om aan het werk te gaan, ik solliciteer op parttime functies maar voor 2 dagen vind je niet zoveel werk, en 3 dagen vind ik weer net wat teveel nu in dit stadium dat ik gewend ben 7 dagen per week met mijn zoontje te zijn. Nu zag ik een functie die erg aansloot op mijn ervaring voor 3 dagen en dacht ik nou laten we het eens proberen, en ik ontving meteen vandaag een uitnodiging! Nu kom ik er maar niet uit, ik vind het zo moeilijk die stap te zetten en gewoon op gesprek te gaan, zelfs op gesprek gaan al...zo stom, misschien omdat ik bang ben dat het me bevalt en ik een verkeerde keuze zal maken of zo.. Het is dus financieel gezien niet echt nodig, niet dat we in het geld zwemmen maar we komen rond met het salaris van mijn man en ik heb nog wat spaargeld achter de hand. Daarbij komt ook nog eens dat we in mei voor een tweede willen gaan, dus als ik daar in april zou beginnen bv dan moet ik misschien (als het vlotjes gaat) in juli vertellen dat ik zwanger ben...als het vlot gaat. Aan de andere kant voel ik me ook schuldig, omdat ik dus gewoon erg verlang naar even iets anders doen, maar ik wil ook mijn kleine ventje weer niet te lang missen, en 3 dagen is dus wel erg veel voor mij na een jaar 7 dagen per week met hem thuis te zijn. Herkent iemand zich hierin? Ik snap dat niemand mij kan vertellen welke keuze ik moe tmaken maar ben wel benieuwd of meerdere vrouwen met dit schuldgevoel kampen om alleen al zo'n stap t maken van op gesprek gaan. Toen mijn ventje 3 maanden was stond ik echt te popelen om te werken, en had ik het zo gedaan voor 3 dagen, maar nu hebben we samen helemaal onze routine's en soms als er zware dagen tussen zitten verlang ik ernaar iets anders te doen, maar op andere momenten geniet ik er weer heel erg van samen te ontbijten, samen te lunchen, spelen en knuffelen en ga zo maar door...
Ik denk dat je goed moet afwegen OF je wilt gaan werken of niet. Zo te horen heb je er eigenlijk geen zin en is er ook geen financiele noodzaak. Dus waarom zou je al die moeite doen. Bovendien is het ook heel lastig om je te motiveren voor een sollicitatie als je eigenlijk niet wilt. Mocht je tot de conclusie komen dat je wel wilt gaan werken dan zou ik een job van 3 dagen niet afslaan. Hoe meer uren je werkt hoe interessanter het werk vaak wordt. Realiseer je dat je eerste sollicitatiegesprek de moeilijkste is (na al die tijd). De kans is daarom groot dat je de baan niet krijgt. Maar dat neemt niet weg dat je niet op gesprek moet gaan. Je moet weer een soort sollicitatieroutine krijgen en dat kost even wat tijd. Wat je ook kan doen is vragen of de baan in 2,5 dag kan ipv 3 dagen. Dat is al weer meer in jouw richting... WErken is ook gewoon leuk en alleen al daarom is het de moeite waard om op gesprek te gaan! Veel plezier en succes...
Hi Birgitte, dank voor je reactie. Ik heb nog eens goed met manlief gepraat en eigenlijk wil ik gewoon thuis bij mijn ventje blijven, ik weet niet waarom ik heb gesolliciteerd, soms mis ik het werken erg, maar toch is het verlangen om bij mijn ventje te zijn sterker.
geniet met je kindje! ze worden al zo snel groot, deze tijd krijg je niet meer terug! als het financieel haalbaar is zou ik lekker thuis blijven en straks weer heerlijk door de babywinkels struinen.... als ze straks naar school gaan kan je weer rond kijken toch?