Goeiemorgen allen. Ik merk dat ik heel erg behoefte heb om hierover te praten en wat steun te krijgen, omdat ik heel erg bang ben de foute keus te maken. Ik en mijn vriend zijn nu een week "uitelkaar". Er was al een tijd onwijs veel spanning in onze relatie en vorige week is er bij mij de knop opgegaan dat wij even tijdelijk niet bij elkaar kunnen zijn ook ivm de kinderen. Ik zit met heel veel dingen wat heel erg knaagt, al een langere tijd. Vanaf het begin van onze relatie is er eigenlijk heel veel gebeurd. Ik werd jong zwanger en moest me hele leven omgooien om het beste ervan te maken, het is niet niets uiteraard. Ik kreeg de keus of met hem mee eigen woning of thuis blijven bij mijn ouders, maar dan zou hij er niet voor mij zijn want dat kon hij niet aan. Ik ben met hem gaan samenwonen en vanaf die tijd heeft hij me helemaal laten staan. Hij gaf me geen aandacht, geen steun waar ik het nodig had. Dit gaf eigenlijk bij mij al een breuk omdat ik het ook spannend vond wat er met mij gebeurde. In onze relatie heeft hij vaak gelogen (nooit bedrogen) en vaak valse beloftes gegeven. We hebben geregeld echt fijne gesprekken gehad wat me echt weer goede hoop gaf, enkel zag je dat het een paar weekjes soepel ging en daarna weer mis ging. Nu is het zover gegaan dat hij ze ex heeft gesproken, en helaas dus ook seksueel aangesproken. Hier ben ik achter gekomen en dit vind ik uiteraard niet kunnen, hijzelf trouwens ook niet. Hij geeft meerdere andwoorden op de vraag waarom, het was een geintje. Het was niet de bedoeling, zei ging erop in dus ging ik kijken hoever ze ging en ze gaf aandacht wat hij fijn vond. Dit heeft mij zo grote klap gegeven dat het daarna niet meer leuk is geweest. Nu is het zelfs zo dat ik liever alleen verder ga dan dat ik weer een klap in me gezicht krijg als hij doorgaat hoe hij al jaren doet. We zijn al eens eerder een week uit elkaar gegaan en hier had hij ook de grootste spijt van en hij zou het nooit meer doen, echt waar.... Tot nu toe is het nooit gebeurd dat hij stopt met liegen of valse beloftes geven. ik vind zelfs dat toen al de knop om had moeten gaan en weten dat liegen geen optie is in een gezonde relatie. Nu heb ik hem ook over de situatie gesproken, maar hij geeft niet toe. Hij dwingt me bijna dat ik hem nog een kans moet geven want hij gaat nu alles op alles zetten om het nooit meer zover te laten komen. Mijn gedachtes vinden dat als hij pas na 4.5 jaar erachter komt dat dit nooit heb kunnen gebeuren, niet goed is. Ik geloof er ook echt niet meer in dat het goed gaat komen. Er is zoveel gebeurd, dat ik twijfel of ik dit een nieuwe start kan geven. Ik weet wel dat als ik nu in een korte tijd de kans geef, dit geheid mis gaat omdat ik niet alles zomaar kan blokkeren wat er gebeurd is. Daarbij zijn wij meer ongelukkig dan gelukkig in de relatie wat ik dus vind, niet goed is voor de kinderen. Ik wil niet meer in een relatie zitten dat ik geregeld op me hoeden moet zijn wat gaat er nu komen, waarneer begint er weer een leugen, ik wil niet in een relatie zitten waar je wantrouwen heb. ik kreeg trouwens ook van zijn moeder te horen dat ik zijn zoon ongelukkig maakte, en dit doet zeer... is niet leuk. Ik ben ook bang dat als we het een nieuwe start geven, het nooit meer zou kunnen worden zoals het was (waarneer het goed ging) Hij wilt absoluut niet dat ik vertrek, maar mijn gevoel lijkt zich meer toe te geven aan alleen verder. Zowel voor mij voor hem en de kinderen. Ik weet gewoon niet meer waar ik aan toe ben. Overigens doet het mij ook veel verdriet, ik had toch altijd gehoopt dat wij een goed voorbeeld gezin konden zijn als jong ouders. Helaas pakt dit tot nu toe niet zo goed uit helaas. Heeft iemand nog wat tips? Sorry voor het lang verhaal, het is al ingekort.
Wat vervelend dat je nu in zo'n situatie zit met 2 kleintjes. Maar je zegt het zelf al een paar keer in je verhaal: - mijn gevoel neigt meer naar alleen verder - daarbij zijn wij meer ongelukkig dan gelukkig - ik wil niet meer in een relatie zitten, waarbij ik op mijn hoede moet zijn. Dit komt slecht uit 1 geschreven alinea van jou Ik zou als ik jou was (heb ik precies hetzelfde schuitje gezeten jaren geleden), even helemaal nul komma nul contact met je ex hebben. Op die manier kan hij je ook niet 'beinvloeden' en kan je echt helemaal zelf je eigen beslissing maken. Desnoods praat je hierover met je ouders of een goede vriendin? Even je hart luchten? Hoe het ook is, veel sterkte de komende tijd en denk goed aan en om jezelf en je kindjes.
Ik lees geen enkele reden om hem nog een kans te geven eigenlijk.. Denk dat je alleen maar het signaal afgeeft 'oh ze neemt me toch wel terug' en hij op vrolijke voet verder gaat. Maar ik denk wellicht te negatief hoor.
Vervelend. Aan jezelf en aan je kindjes denken. Hij denkt ook aan zich zelf... waarschijnlijk ben je straks alleen met de kindjes veel gelukkiger.
Ik denk dat je voor jezelf al de keuze hebt gemaakt en dat je bevestiging zoekt dat het de juiste keuze is. Volg je gevoel! Het is niet niks dat iemand liegt en je bedriegt. Kan je hem ooit nog vertrouwen? Trek je niet altijd in twijfel of hij wel de waarheid spreekt? Jullie zijn nu even uit elkaar. Als het je bevalt dan weet je dat je de juiste keuze hebt gemaakt.
Zoals ik jouw verhaal lees, is het geven van jouw kant en nemen van de zijne....Maar dit is uiteraard alleen jouw kant van het verhaal, dus kan niet zeggen of dit ook echt zo is natuurlijk. Ik zou denk ik even geen contact meer met hem nemen, op geen enkele manier dus en kijken hoe je je daarbij voelt. Mis je hem? of voel je je juist ontspannen en blijer zonder hem? Ik hoop dat je er voor jezelf uit komt.
Ik heb met hem contact door de kinderen, ik wil hem ook tijd met de kinderen gunnen, hij is tenslotte de papa. Hij heeft ze nu woensdag op donderdag en nu zaterdag op zondag. Maar hij blijft me appen over hoe rot hij dit gedaan heeft en spijt heeft dat hij dit allenmaal gedaan heeft. Het probleem erbij is dat ik me ook onwijs schuldig voel als ik hem verlaat omdat ik ook wel een beetje zie dat hij er echt spijt van heeft, maar of het gaat veranderen? Daar ben ik niet zeker van. ik kan verschikkelijk slecht tegen veranderingen en dit is wel een hele grote, ik slik al een tijd rust pillen omdat ik zo gespannen ben dat ik het benauwd heb. En heel eerlijk ik vind het best lekker om alleen te zijn, de spanning dat ik zijn troep elke keer moest opruimen heb ik niet en voel me daardoor al fijner omdat ik heel erg chaotisch ben. De gedachten dat straks alles gaat veranderen maken mij best bang omdat het al niet goed gaat met mij.
Ohja, ik zelf ben ook echt geen makkelijke! Dit durf ik zeker toe te geven, maar ben altijd heel eerlijk omdat ik dat heel belangrijk vind in een relatie. Ik heb sins kort weer contact met een oude vriend van vroeger waar ik het altijd wel goed mee kon vinden, hij zag dat en was meteen bang dat ik hetzelfde zou doen wat hij had gedaan, maar dit is absoluut niet zo. Maar hij trok wel meteen ze twijfels en uite deze meteen naar mij toe
Ik denk dat je het antwoord zelf al geeft in je bericht. Je hebt geen vertrouwen in de toekomst en gaat ervan uit dat hij toch weer in zijn oude gedrag vervalt. En als ik het zo lees heb je er alle reden toe om daarvan uit te gaan. Als je de draad weer met hem oppakt denk ik dat je constant gaat zitten wachten op het moment dat het weer mis gaat. Dat zuigt energie en maakt je heel erg onzeker. Ik zou de knoop definitief doorhakken. Zo'n man voegt niks toe aan je leven. Geef jezelf weer de kans om gelukkig te worden. Dat is ook een veel gezondere basis voor je kinderen.
Je geeft zelf al aan dat je er niet meer in gelooft. Op basis van jouw verhaal zou ik er ook niet meer in geloven. Als je dan vervolgens ook nog zegt dat je het eigenlijk best prettig vind alleen dan zou ik daaruit mijn conclusies trekken. Bang zijn voor veranderingen is niet zo gek maar als die veranderingen rust en regelmaat in je leven zullen brengen dan denk ik dat je er voor moet gaan.
En je gelooft ook echt dat hij spijt heeft? Die spijt heeft hij al eerder gehad en de belofte gedaan dat het nooit meer zal gebeuren en toch valt ie in herhaling. Je zegt zelf al dat je de rust fijn vind. Maak de keuze die het beste is voor jou en de kinderen en niet de keuze die hem het beste past. En ik zou ook echt aangeven dat je liever geen appcontact hebt. Je hebt tijd nodig en het helpt niet dat hij je continu appt. Neem de rust om het een plekje te geven en om je keuze te maken. Edit: dat jij je schuldig voelt is al helemaal niet op z'n plaats.
Als je alles zo zelf op een rijtje zet en opschrijft... dan weet je denk ik al genoeg. Volgens mij zitten je hart en je hoofd al helemaal op één lijn. Zou het kunnen dat je twijfel er vooral komt door een stukje 'angst voor het onbekende'? Je weet wat je hebt... en da's niet gezellig maar in ieder geval bekend. Zonder je vriend verder gaan is een heel grote sprong. Hoe moet dat financieel? Waar gaan jullie wonen? En het belangrijkste: hoe wordt de zorg voor de kinderen verdeeld? Praat met anderen die deze stap al hebben gezet om daarover meer duidelijkheid te krijgen. Dan blijft het alsnog eng! Maar hopelijk geeft het je wel iets meer rust.
Mijn moeder vond het ook dat ik de keuze al gemaakt had, en moet daar ben ik bang ook al aan toegeven. Ik ben idd bang voor alles wat er gaat gebeuren, en het doet me ook heel veel pijn om de knoop door te hakken. Ondanks de slechte dingen zijn er ook veel fijne dingen gebeurd. Er zal een hoop veranderen, hij is nu bij ze ouders en ik zit in ons huis. Het huis moet ik opzeggen want de huur is al bijna mijn loon, en hij kan het ook niet betalen. Verhuizen kost een hoop geld.. En dat geld heb ik niet. Ik kan wel tijdelijk bij mijn ouders maar daar worden ze ben ik bang ook niet vrolijk van. ik wil graag normaal uit elkaar, voor de kids vind ik dat heel belangrijk en vind ook dat hij ze vaak mag zien
Overleg eens met je ouders wat zij kunnen betekenen voor jou. Ik denk dat ze je best zullen steunen en helpen waar dat kan. Ze willen je vast niet ongelukkig zien! Het is een flinke stap om uit elkaar te gaan en ik snap je zorgen en angst. Maar als je er uiteindelijk gelukkig van wordt dan is het de stap wel waard. Neem geen overhaaste beslissing maar kom voor jezelf op. Als je niet alleen met hem durft te praten spreek dan iets af bij je ouders thuis.
Ik denk dat het te vroeg is voor een definitief besluit. Je zit nog met te veel vragen. Kom de komende periode meer tot rust en werk rustig tot een definitief besluit. Laat je vriend dit ook weten, dat je behoefte hebt aan rust om goed na te denken. En dat hij de tijd ook dient te gebruiken om er achter te komen of er nog wel toekomst is voor jullie als stel. Sterkte en succes!
Ahh wat vervelend . Ik heb het idee dat je even door de zure appel heen moet bijten en dat je daarna veel gelukkiger kan zijn..
Je geeft aan dat je zelf ook niet de makkelijkste bent. Heb je er wel eens iver gedacht om samen hulp in te schakelen? Als ik jouw verhaal lees bestaat het probleem al heel lang. Jullie jongste kindje is nog geen jaar. Een jaar en 9 maanden terug was alles nog goed genoeg om samen een kindje te krijgen, wat maakt dat het nu zo slecht is dat vechten geen optie meer is? Twee kleine kinderen is zwaar en kan een flinke invloed hebben op je relatie, bedenk dat ook goed voor je een definitieve beslissing maakt. Aan de andere kant snap ik je ook heel goed. Jullie hebben niet echt voor elkaar gekozen en echt vrijwillig samen gaan wonen is ook niet aan de orde. Als je zo jong bent heb je nog een flinke weg te groeien en als je niet oppast groei je uit elkaar. Probeer hulp en mocht dat niet helpen kies dan voor jezelf.
Ik denk dat je zelf het antwoord wel al weet. Ik zat/zit in hetzelfde schuitje, anderhalf jaar terug ook al uit elkaar geweest en hij heeft daarna een hoop beloftes gedaan maar anderhalf jaar later zaten we op een nog dieper punt bij wijze van spreken.. we zijn nu dus definitief uit elkaar sinds begin januari en ik kan echt zeggen dat ik mij beter voel dan ooit haast. Oke dat is onzin maar ik voel mij echt goed en veel beter dan de afgelopen 2 jaar zeg maar, ook al zitten wij nog midden in al het geregel en de verkoop van een woning. Ik ben echt tot rust gekomen, ik was mijzelf echt kwijtgeraakt maar ben nu weer mijzelf, hoop nieuwe 'zorgen' er bij maar die zullen boor het grootste gedeelte verdwijnen als alles achter de rug is. Ik ben vooral van een hele hoop gedoe af, er is rust nu. Als je er voor kiest om dit door te zetten dan heb je waarschijnlijk wel recht op toeslagen. Dit komt misschien over als een ga weg praatje, zo is het zeker niet bedoelt maar misschien is t fijn om iets te horen van iemand die ook in zo'n situatie zit. Ik ben absoluut voor samen knokken maar wat niet gaat gaat niet.. in ons geval gaat hij niet veranderen en ik wil niet meer mezelf continue hoeven aanpassen aan iemand anders. Wij gaan gelukkig wel heel goed samen door 1 deur en daar ben ik heel dankbaar voor, er is geen ruzie of gezeur tussen ons. Ik wil je veel wijsheid wensen, wat je ook besluit