Soms wordt het mij weer even teveel. Zonder in al teveel details te treden wil ik toch even mijn hart luchten en tips van jullie. Toen ik zwanger bleek van mijn tweede miskraam (dus niet die van vorige maand), bleek ook een familielid zwanger. We waren op dezelfde dag uitgerekend. Wij zijn nu meer dan drie jaar bezig, we hebben alles goed voor elkaar en het lukt niet of het gaat mis. Zij waren net bij elkaar, hebben een paar maand ervoor een abortus gepleegd en waren meteen weer zwanger omdat ze niet aan de pil was gegaan (ze dacht dat de niet meer zwanger kon worden?) Ze hebben al 3 kinderen, allemaal van andere partners en vaders, hebben nog nooit gewerkt, kopen niks voor de kinderen, want ja, geen geld (dus oma koopt alles) maar kunnen wel uit vaak uit eten. Verder vragen ze ons geregeld om geld en hulp. Nu hebben wij binnenkort een feestje en moet ik hun ook uitnodigen ( tis familie en de kinderen zijn voor mij belangrijk). Alleen hierdoor kijk ik vreselijk op tegen het feestje. Zij heeft nu een dikke buik en eerlijk, ik gun het ze niet. Vind het heel erg maar ben zo jaloers. Ik had er zo moeten bijlopen. Wij hebben alles goed voor elkaar. Wij maken niet steeds ruzie waar de kinderen bij zijn, wij zorgen ervoor dat onze dochter niks te kort komt. Zij doen geen enkele moeite om hun ruzies stil te houden en de kinderen worden geregeld heen en weer gesleept als het weer eens mis gaat. Daarnaast hebben de kinderen niet eens een normale slaapkamer. 1 slaapt zelfs al enige tijd op een matras op de grond (dat breekt mijn moederhart) Ik trek het niet. Blijf huilen. Het is zo oneerlijk. Hoe moet ik hiermee omgaan. De drie huidige kindjes worden al verwaarloosd door deze twee die alleen maar oog voor elkaar hebben en nu komt er nog 1. En nu mag ik dus lekker aanhoren hoe zwaar het wel niet is om zwanger te zijn en haar dikke buik te zien terwijl ik haar niet kan luchten. Ik weet dat het enorm slecht is dat ik dit voel, maar heb het niet in de hand. Heeft iemand voor mij tips om hier mee om te gaan. Ik ga hier aan onderdoor.
Jeetje meid, wat heftig.... daar zou ik het ook moeilijk mee hebben, ook zonder een voorgeschiedenis als die van jullie. Weet ze dat jullie een kinderwens hebben? Ik weet niet of ik mij in zou kunnen houden... als ze gaat zeuren kun je altijd nog iets zeggen als ‘wees blij dat je zwanger kunt worden’ dan kap je het ‘gezeur’ meteen af...
Lief dat je reageert. Ik heb soms niet het idee dat ik meer objectief kan kijken of ik het hier moeilijk mee mag hebben of niet. Ik heb geen idee of ze het weten. Ik ga eigenlijk alleen met de kinderen om wanneer ze bij oma gedumpt worden (bijna ieder weekend). Dan gaan we iets leuks doen om de kinderen even extra aandacht te geven. Merk alleen laatste tijd dat de kinderen zichzelf niet meer zijn. Eentje begint zich wat af te sluiten en de ander wordt wat baldadig. Ik ben heel bang dat ik mijzelf niet kan inhouden maar ik wil het feestje ook niet verpesten.
Oh meis wat erg. Het is absoluut niet slecht van je dat je dit voelt maar gewoon super logisch. Voor de volle 100 procent. Ik zou precies hetzelfde voelen. Het is ook gewoon vreselijk oneerlijk en sommige mensen zijn kinderen gewoon niet waard. Kun je je gevoel kwijt bij je overige familieleden zoals je ouders o.i.d? Of misschien zelfs tegen de persoon in kwestie? Dat je het er momenteel heel erg moeilijk mee hebt? Is ook misschien wel een hele stap hoor dus snap ook dat je dat misschien niet wilt. Andere tips heb ik helaas niet voor je. Wilde je wel laten weten dat het écht niet raar is dat je zo denkt. Jij had gewoon degene moeten zijn met een bolle buik! Punt. Hele dikke knuffel en sterkte met alles.
Hmm... hele lastige situatie. Gaat het echt om hele naaste familie als een (schoon)broer of (schoon)zus? Anders zou ik denk ik gewoon voor mezelf kiezen en ze niet uitnodigen. Want ik kan natuurlijk alleen oordelen op jouw verhaal. Maar het klinkt alsof het hele nare mensen zijn. De jaloezie begrijp ik sowieso. Los van het feit of ze goede mensen zijn of niet. Als je iets zo graag wil, je bent tegelijk zwanger en bij jou gaat het mis dan doet het onwijs pijn om de vorderingen bij de ander te zien. Heel normaal. Voelt misschien niet zo Chique, maar het naar vinden van jezelf maakt het alleen maar erger. Ik zou proberen juist zoveel mogelijk begrip te hebben voor dat gevoel. Het ís ook niet eerlijk.
Ik heb met haar niet zo'n band dat ik dat zou bespreken. Daarnaast denken ze helaas zelf dat ze alles goed voor elkaar hebben waardoor ze mijn gevoel niet gaat begrijpen. Alleen alle mensen om hun heen zien waar ze werkelijk mee bezig zijn en waar dit naar gaat leiden. Bedankt voor je lieve bericht. Ik probeer het ook zoveel mogelijk met anderen te bespreken maar ik merk dat dat niet voldoende werkt. Mn hart breekt voor mijzelf maar ook voor die kleintjes die nog geen besef hebben dat ze straks met 6 personen in een 2 slaapkamer appartementje wonen en hele chagrijnige ouders tegemoet gaan met slaaploze nachten en stress.
Helaas gaat het inderdaad om zulke naasten. Anders had ik ze ook echt niet langer in mijn leven willen hebben om eerlijk te zijn. Ik ben niet de enige die hun gedrag ziet, zelfs de moeder vind het gedrag van haar eigen kind ten opzichte van het gezin onbegrijpelijk. Normaal ben ik niet echt jaloers om eerlijk te zijn. Ik heb wel meer zwangeren in mijn omgeving maar dat zijn gewoon goede verstandige ouders en dan ben ik gewoon oprecht blij voor hun. In dit geval is het gewoon zo wrang. Twee zwangerschappen en dan gaat de zwangerschap die er niet had moeten zijn goed en wij verliezen weer ons zo gewenste kindje waar alles zowat voor klaarstaat. Fijn dat je begripvol bent. Ik merk dat ik mezelf echt een naar persoon begon te voelen maar door jullie voelt het toch iets meer natuurlijks.
Jeetje wat moeilijk zeg. Ik heb familie in het buitenland met een beetje zo'n situatie, wel anders maar ook t type "hebben niets voor elkaar woont bij dr moeder maar wel een baby, en dan zeuren". Voor mij een reden om voorlopig niet op bezoek te gaan. Als ik heel eerlijk ben denk ik dat ik mss het feestje zou overslaan als ik er niet onderuit kon om hun uit te nodigen, en dan wat leuks gaan doen met mensen die heel dichtbij staan. Maar zo ben ik, en ik ben al niet zo'n feestjesmens.. Een andere tip dan hier gegeven is kan ik ook niet bedenken, sowieso veel sterkte en een dikke knuffel.
He balen... ja nee dan is niet uitnodigen alsnog een optie. Maar wel een hele lastige. Ik snap dat ie dat liever niet doet. Ik leef met je mee. Kan me echt voorstellen hoe moeilijk dit is. Afschuwelijk voor die kinderen ook echt... heel pijnlijk om naar te moeten kijken.
Je mag het daarmee moeilijk hebben ik heb het er ook moeilijk mee dat sommige grote gezinnen die dicht bij me staan na mijn idee het eigenlijk niet verdienen en na 2 hadden moeten stoppen als 2 er al voor zorgde dat ze tekort kwamen en moesten bedelen in de plaats van dat ze werk zoeken Ik word daar ook pist om maarja zulke mensen denken anders of denken niet en dat is mijn mening (tuurlijk kan je perrongeluk zwanger worden of kan je situatie financieel veranderen maar probeer het financieel dan beter te krijgen) Maarja dat is mijn mening . Ik weet ook kinderen die uit huis zijn geplaatst na verwaarlozing etc en mensen die alles op een rijtje hebben maar niet zwanger kunnen worden en dat is gewoon klote.
He meid, Wat erg! Maar zoals je ze beschrijft zullen ze alleen maar beledigd gaan zijn als je hen op hun gedrag aanspreekt, niet? Ik vind het ook zo oneerlijk soms. Ik werk veel met mensen met dergelijke aparte opvattingen. Op de een of andere manier denken meer van deze dames dat ze ondanks dat ze al geen geld hebben om kind nr 1 eten te kopen, dat ze van elke vriend zwanger moeten worden. Wordt daar dan niet nagedacht? Geen idee. Maar feit is dat het niet onze keuze is en dat we er ons dus ook niet mee kunnen bemoeien. Maar ow wat vind ik het lastig als ik vervolgens de klaagzang en t gebedel om spullen op facebook voorbij zie komen. Het idee om geen feestje te houden zou ook het best bij mij passen. Liever dat dan me de hele dag rot voelen door t bezoek. In ieder geval veel sterkte!
Boh ik snap jou helemaal, en zou me ook precies zo voelen. Wat kan de wereld toch af en toe krom zijn he! De een heeft t er op alle fronten goed voor staan, en daar gaat t mis of lukt t helaas niet. En de ander ... tsja ... die hoeven maar 2x met de ogen te knipperen en krijgen weer n gezond kindje ook al kunnen/willen ze er eigenlijk niet voor zorgen.
Ieder zijn eigen geluk. Het leven is niet eerlijk dat weten we nu wel. Ook ik heb zulke mensen in de familie en die ben ik ook liever kwijt als rijk maar ja sommige mensen kun je in je leven niet kiezen. Nodig hun uit is mijn advies. Ja het is kut en moeilijk maar je zei het al ik doe het voor de kids en dat maakt je al een prachtig mens die nu al de goede moederhart heeft! Ik hoop dat jullie gauw gezegend worden met een baby(s)
Ik zou me precies het zelfde voelen, echter denk ik wel dat je toch met haar eventueel de confrontatie aan moet gaan. Leg uit wat je ziet, met goede bedoelingen. Wil ze het niet aan nemen heb jij in ieder geval je verhaal wel gedaan bij haar. Ik zou het namelijk niet stil kunnen houden. Voor de rest hoop ik dat jullie geluk snel op jullie pad komt. Uit je verhaal blijkt in ieder geval dat je een prachtig zorgzaam moeder hart hebt.
Och lieve dame.. dit gevoel is logisch En ze niet uitnodigen? Het heeeel klein vieren? En anders afkappen zodra ze dr mond los doet door iets te zeggen als "ik kan een dergelijk gesprek momenteel niet voeren" en dan weglopen. Sterkte
Pfff ts, wat een lastige situatie. Als het naaste familie is ben ie haast wel verplicht om ze uit te nodigen. Misschien vooraf proberen te spreken dat je het moeilijk hebt dat ze zwanger is... en dan die wens veel emoties bij jouw oproept. Maar ook vanuit een ander aspect maak ik me zorgen om de kinderen. Dit klinkt toch wel ernstig om eventueel jeugdzorg in te lichten, als de kinderen naarmate ook gedragsproblemen veroozaken... Natuurlijk snap ik dat dit niet, aan jouw is te melden, maar gaan de kinderen niet naar een kinderdagverblijf of basisschool, als je met de directe juf praten, kunnen hun vrijblijvende hulp en mensen om te observeren inschakelen... Op die manier ligt het niet meer op jouw schouders.... Al vind ik het wel ernstig klinken....
Wat is dit verhaal erg herkenbaar, ben dan niet al 3 jaar bezig en heb dan al wel een gezonde dochter maar herken me erg in dit verhaal. Ik weet precies wat je bedoeld. En zo voel ik en m'n vriend het ook. Sommige hoeven 1x te knipperen met de ogen en zijn zwanger, terwijl ze niks voor elkaar hebben en de andere kids er onverzorgd bijlopen. De enige tip wat ik je kan geven is wat al eerder is gezegd. Als ze over de zwangerschap begint om te zeggen van wees blij dat je zwanger kan zijn. En het daarna afkapt. Of uitnodigen en een beetje links laten liggen misschien? Sterkte en ik hoop dat je snel een mooie positieve test in handen hebt en zwanger van een gezonde baby bent