Ah nee Lallie, waarom niet...? Wat ontzettend stom dat je die niet gewoon krijgt. En confronterend inderdaad dat het bij anderen misgaat. Wij hebben in onze omgeving ook drie stellen gehad bij wie zwangerschap met 22, 23 en zelfs 32 weken nog misging afgelopen jaar. Statistisch gezien zitten we gewoon in een slechte omgeving. En zelf heb ik gewoon te veel op Google gezien wat je allemaal aan afwijkingen kan hebben, dus ik zwangerschapshypochonder nog even door. Ik heb gisteren gesprek gehad met hèt ziekenhuis die de nazorg en nasleep beide miskramen volkomen verprutst heeft, waardoor het allemaal onnodig lang geduurd heeft en ik bovendien wel heel erg op Google was aangewezen met betrekking tot de anencefalie omdat niemand me heeft begeleid (nooit 5mg-pillen foliumzuur gekregen bijvoorbeeld, bloedwaardes zijn nooit goed bestudeerd maar ik had wel een b12 èn een foliumzuur-tekort, etc.). De ombudspersoon stond volledig aan mijn kant, dat was fijn. En de afdeling gynaecologie heeft toegegeven dat ze veel steken heeft laten vallen. Samengevat: overal is een vangnetconstructie voor, maar bij mij heeft die steeds net niet gewerkt. En het is inderdaad heel raar dat ik in die dagen vijf verschillende artsen heb gehad en niemand die zich voor mij verantwoordelijk voelde of nog het overzicht had (gebrekkige overdrachten, etc.). Ergens was het een opluchting om daarin "gelijk" te krijgen, aan andere kant vind ik het toch wel deprimerend dat er geen verklaring voor is. Ze hebben me aangeboden dat ik daar nu mag bevallen, en eigen gyn krijg toegewezen die zich dan over me gaat ontfermen. Maar toen ik vandaag in mijn "huidige" ziekenhuis hoorde dat ik ook daar mag bevallen, denk ik dat ik toch voor die laatste optie ga. Betekent wel weer carrousel aan nieuwe artsen (en gezichten) en dat vind ik minder, maar het is niet anders. Het is wel een academisch ziekenhuis en ik denk dat ik daar uiteindelijk voor mij de beste zorg kan krijgen. Vandaag hadden we een 20wkn echo en die was gelukkig goed. Maar verdriet dat gisteren naar boven kwam hangt de hele dag al als een donderwolk boven m'n hoofd. Vervolgens ga ik weer huilen omdat ik zo graag van dit kindje wil genieten (want dat verdient het), maar het is zo moeilijk... Ik had dat gesprek niet zo kort op de echo moeten plannen, want het een heft het andere niet op - dat is me nu wel duidelijk geworden. Je leest wel eens vrouwen die zeggen dat het verdriet slijt bij een succesvolle zwangerschap, ik vrees dat ik niet in die categorie val.
P.S. Ik zie nu ook die hele discussie in jullie Mei-topic (heb even gekeken), pffff... Uiteindelijk maakt iedereen voor zichzelf de juiste afweging, maar het is wel jammer dat mensen elkaar zo de maat nemen soms...
Hoi Laurab, fijn dat je zwangerschap tot zover goed gaat. Ik heb misschien een tip voor je (maar ik ben niet helemaal bij gelezen dus sorry als het dubbel is). Ik heb ook erg last gehad van heg verwerken van mijn miskraam.Ook erg bang en onzeker deze zwangerschap. Ik heb met een medisch psychologe (in het ziekenhuis dus) een aantal EMDR sessie gedaan en dat heeft echt enorm goed geholpen!!! Mijn verdriet heeft veel meer een plekje gekregen en dit kindje heeft nu haar eigen plekje ingenomen. Ik kan het je zeker aanraden!
Hee kleine M (wat een lieve naam ), EMDR heb ik al gehad, bedankt voor de tip. Heeft voor het trauma wel geholpen, maar weet niet of het ook iets voor deze angsten - omdat het voor mijn gevoel wel heel erg inging op de specifieke gebeurtenis.
Ow wat goed dat alles goed is. Super gefeliciteerd!!!! Ik kreeg na m'n nekplooimeting een uitgebreide echo waar ze naar de ruggegraat en De rest keken. Ze zei dat t geen zin heeft om 2,5w later weer te kijken. Omdat alles er gewoon goed uit ziet. Maja dat vertrouwen is nog ver te zoeken. Ze zegt dat je de rug echt pas tegen de 19w echt goed kan zien. Maar aangezien de hersentjes er ok uit zien verwacht ze niks geks. Ik loop ook in academisch Z-H. Buiten dit wel erg tevreden. Mijn gedachte is daarbij ook, als er iets niet lekker gaat bij bij d'r bevalling hebben ze altijd nog wat extra instrumenten dan een gewoon Z-H.
Toch wel balen dat ze je niet gewoon die echo geven, al is het alleen maar voor je eigen vertrouwen. Overigens konden ze bij ons met 15 wkn de ruggengraat al wel heel goed zien, maar daar heb je nu niks aan... Hoe voel je je verder? Nina, hoe is het met jou? zie je er tegenop dat de uitgerekende datum nadert?
Met mij gaat het wel goed. Natuurlijk wel nog z'n ups en downs, maar ben sinds deze week weer fulltime gaan werken en dat vind ik wel lekker. Ben met leuke projecten bezig op m'n werk, dus daar kan ik m'n ei wel in kwijt. Morgen ga ik wel op kraambezoek bij een collega die bevallen is, dat zal wel confronterend zijn denk ik. Ze liep 2 maanden voor op me (haar kindje is iets te vroeg geboren). Ben nu nog niet zo bezig met de uitgerekende datum, maar denk wel dat het moeilijk wordt. Ook omdat ik tot kerst moest werken, dan ging m'n verlof in. Maar nu komt er geen kindje en moet ik gewoon weer werken na de kerst..
Ik vind dat je het heel goed doet Nina. Viel het kraambezoek mee? Ik heb dat soort dingen maanden gemeden, tot mijn grote schaamte. Ik kon het gewoon niet... Ik vond vorig jaar kerst ook heel confronterend. Was 4 maanden na miskraam en bovendien kreeg ik van de kinderen van mijn broer nog een enorme buikgriep, waardoor ik alles af moest zeggen en lamlendig in bed lag met een emmer ernaast. Voelde me vreselijk, het is toch zo'n moment waarop je weer terugkijkt op het voorbije jaar
Wat spannend, ik ga voor je duimen! Hier gaat het gelukkig beter. Was de uitputting nabij door vier weken ziek (griep enzo, kreeg iedere keer het volgende virus), maar het gaat nu goed. Werk wat minder, neem wat meer rust en ik begin dat getrappel in m'n buik zowaar gezellig te vinden Laat je weten hoe het morgen is gegaan?
We krijgen btw ook een knul. Ik wilde t niet weten maar ik zag t voorbij komen. Dan toch maar gevraagd of ik t goed zag
Wat leuk! Tenminste, dat denk ik Ons maakte het na alle ellende echt niet meer uit wat het geslacht was
Haha, tuurlijk, idd maakt ons ook niet uit. Makkelijk want ik had nog een hoop spulletjes. Hoe gaat t nu verder bij jouw?
Hier begint het langzaam te wennen, nu 27,5 week. Heel gek idee dat we straks ineens met z'n drietjes zullen zijn. Maar met kopen kleertjes en inrichten kinderkamertje wordt het allemaal steeds 'echter'
Als k dan in je banner lees nog 85 dagen denk k whoooow, wat kort nog. Heb je natuurlijk vanaf t begin gevolgd. Wij zijn ook sinds vorige week begonnen met de baby kamer. Vandaag wordt de muurschildering afgemaakt. Volgende week hebben we een 3D echo ingepland voor m'n zoontje. Die denkt nl dat er een hondje in me buik zit. Donderdag moet ik weer naar die psycholoog, maar ben ondertussen aardig relax eronder. Spanning zal straks wel weer komen als k een week of 36 ben. Heb je trouwens al een naam( hoef m niet te weten hr) wij hebben sinds afgelopen week een naam die we beide leuk vinden
Ik vind het maar lang duren hoor Lallie. Maar het gaat beter en met dank aan psych zijn de angsten wat minder aanwezig. Niet dat ze volledig weg zijn, maar niet meer zo op voorgrond als eerst. Leuk dat jullie ook aan babykamer zijn begonnen en 3D-echo laten doen. Hebben wij ook gedaan en zelfs de kleine man nog even mogen bewonderen (heeft steeds handjes voor z'n gezicht). De naam hebben we ook al, maar we zijn redelijk besluitvaardige mensen allebei . We hadden allebei wat namen aangedragen, dat was de longlist. Vervolgens mochten we allebei namen wegstrepen en bleven er drie over, waarvan we allebei wel sterke voorkeur hadden voor eentje. Nu nog 8 weken werken tot verlof (werk tot vier weken van tevoren door), dat is echt een heel gek idee. Maar ook wel iets om naar uit te kijken.
Hey hoe is t nu? Ondertussen de 3D echo gehad. Is sprekend z'n broer. Echt bizar! Babykamer is klaar om ingericht te worden, muren zijn klaar en vloer ligt er in. Over 2 weken laten we m komen. Ik wil niet meer langs mijn psych. Haar ideeën stroken nier met de mijne. Opzich is de onzekerheid minder. Maar t verdriet zit er nog. Vd week echt een dieptepunt gehad. Ik realiseerde me dat dit echt m'n laatste zwangerschap is en dat k nooit een dochter krijg om voor te zorgen. Ookal maakte t geslacht me niet uit. T deed wel flink pijn. Maja gelukkig goed met ml over gehad. En nu gaat t weer stuk beter!