Ik kan het ´gedoe´ rondom de vruchtbare dagen en de NOD bijna voelen... Lijkt me heel spannend inderdaad!! Pffff!!! Veel sterkte voor iedereen die het nu spannend heeft...
We waren zo blij....gelijk de eerste keer raak....maar ik heb me maar een week heel blij gevoeld...want vanaf maandag voelde ik me minder zwanger...mijn borsten niet meer gespannen, mijn moeheid ver weg.... en mijn hcg waarde heel laag... En jahoor...vrijdagmiddag verloor ik bloed.... echt een menstruatie op 5wk 4 dg.... Ik moet nu naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken en dan mag ik morgen bij de gyneacoloog op het spreekuur komen. Ik heb wel eerst de voorgeschiedenis verteld, want ze verwees me eerst door naar de huisarts..maar die had ik vrijdag al gebeld en die deed het af als iets wat heel vaak gebeurd en dat het de natuur is. (JA....dat snap ik ook wel..maar het is voor ons weer een klap in het gezicht...) Dus ik ben blij dat ik morgen even mag komen bij de gyneacoloog. Maar het wordt er niet makkelijker op...onze drooom van een kindje samen lijkt steeds verder weg. En elke keer van die roze wolk afvallen...hoeveel kan een mens hebben he? Sorry voor het ego verhaaltje, maar ik ben zo boos en verdrietig dat het ons nu weer niet gegund is. Maar we geven niet op.
Jee hartediefje sterkte. Ik wil graag met jullie allemaal meekletsen want ook ik zit in dubio met de toekomst. Even kort mijn verhaal: Begin 2008 raakten we zwanger van een tweeling. Het eerste vruchtje verloren wij met ongeveer 5 weken en bij de echo om te kijken of de baarmoeder mooi leeg was, ontdekten we nog een knipperend hartje. Helaas bleek twee weken later dat ook dit vruchtje niet geboren mocht worden. De miskraam kwam niet zelf op gang dus werd na een aantal weken voor een curretage gekozen. De nacht voor de curretage kwam het alsnog zelf op gang. Toch werd er alsnog gecurreteerd. Die curretage zorgde ervoor dat ik het syndroom van Asherman opliep. Een complicatie nav curretage waarbij de baarmoeder verkleefd. Na diverse ingrepen ben ik daar definitief in najaar 2009 van genezen. Direct daarna raakte ik zwanger van Jurre. Er was geen aanleiding om onder controle van de gyn te blijven. Na de 20 weken echo hadden we eindelijk een beetje de moed om te genieten van het wonder in onze buik en gingen we fantaseren, shoppen en konden we de angst dat het mis zou gaan een beetje loslaten. Tot we met 21,5 week plotseling opgenomen werden in het ziekenhuis. Ik had weeen, ontsluiting en uitpuilende vliezen. Mijn baarmoedermond bleek ernstig verzwakt te zijn ten gevolge van de Asherman. Nergens in de literatuur stond dit beschreven. Wij waren de eerste. De kans dat Jurre dit kapotte huisje uitkoos was vele malen kleiner dan het winnen van de Staatsloterij. In het ziekenhuis is op alle mogelijke manieren geprobeerd om de bevalling te remmen maar na veel ups en downs heeft een infectie er uiteindelijk voor gezorgd dat Jurre met 24 weken geboren is op 10-02-2010 Een perfect mooi mannetje. Een look-a-like van papa en mama. Krachtig ventje in een verkeerd huisje. Wij zijn zo trots op hem. Hij heeft ons papa en mama gemaakt. Nu is het verlangen naar een kindje nog groter geworden en liefst ben ik nog eerder gisteren dan vandaag zwanger MAAR de onzekerheid is groot: -kunnen we de Asherman voorblijven - is er uberhaupt nog een kans met preventieve cerclage? en waar kiezen we dan voor. 3 MAart moeten we terug naar het ziekenhuis (MMC Veldhoven) en ik ben er erg nerveus voor. Wat als de doktoren ons een nega advies geven. in het ziekenhuis heb ik me altijd op mijn plek gevoeld. Door de Asherman daar dus al een hele tijd onder behandeling en heb nooit getwijfeld om naar een andere plek te gaan. Naar een streekziekenhuis zou ik NOOIT gegaan zijn. Vooral niet die hier in de buurt.
Hoi onelove, Ook ik weet heeel goed hoe je je nu voelt. Ons zoontje kwam ruim negen weken te vroeg. Jesse is 23 december 2009 geboren en 30 december 2009 plotseling overleden aan de gevolgen van NEC. Ook het gevoel van HALLO IK BEN MAMA,ZIEN JULLIE DAT DAN NIET?? We zullen altijd moeder zijn,alleen niemand kan dat nu zien. Ook wij willen heel graag een kleintje in ons armen,en we kunnen nu onze gevoelens niet kwijt. Wij willen er ook heel graag weer voor gaan,maar inderdaad die angst! Ik hoop zowel voor jullie als voor ons dat het ouders gevoel overwint van de angst en dat jullie en wij elkaar op een kort termijn leuke dingen kunnen vertellen en elkaar kunnen feliciteren. Heel veel succes en geluk,en je mag me altijd privemailen als je dat wilt,misschien kunnen we elkaar steunen. Liefs Melanie
We houden elkaar hier goed op de hoogte. Fijn! Ik lees het vaak even door. We herkennen en erkennen elkaars gevoelens en dat helpt al veel denk ik. We moeten allemaal maar proberen positief te blijven. Ik merk aan mezelf dat dat al veel helpt. sterkte allemaal en we houden elkaar op de hoogte. liefs voor jullie allemaal
@hartediefje: shitzooi zeg.... Zucht!! Ik kan even niets anders bedenken dan met je mee te zuchten en met je mee te balen! Wij hebben afgelopen donderdag gesprek gehad met de gyn en die heeft ons geadviseerd om minimaal 6 maanden te wachten voordat we weer konden proberen om zwanger te worden ivm de keizersnede en de wond die weer moet genezen. Dus we hebben de komende maanden nog geen 'last' van spanningen rondom NOD's enzo... Maar hoe dan ook ben ik er stiekem toch al wel mee bezig hoor!! STERKTE IEDEREEN!!!
snap best dat ze je 6 maanden laten wachten zodat je hersteld bent.Lijkt mij wel een domper maar hou er rekening mee dat wij dat ook te horen gaan krijgen. Even niet op de zaken vooruit lopen ikke en met het verlies van bezig zijn. Kan huilen om niks. Wanneer zijn jullie begonnen met werken of dat je in elk geval iets kon ondernemen zonder zomaar in huilen uit te barsten
@ Bramtim volgens mij is dit alleen als je een keizersnede gehad hebt. Ik heb een gewone bevalling gehad en tegen ons is niks gezegd. Wel dat je mentaal er ook weer aan toe moet zijn en niet alleen fysiek. Ik ben na mijn zwangerschapsverlof weer begonnen met werken op therapeutische basis. Dit was 2.5 maand na het overlijden van onze zoon. Ik heb de afgelopen maand 2 uurtjes per dag gewerkt. Na deze voorjaarsvakantie ga ik beginnen met de ochtenden. Ik ben juf dus het is vaak nog extra lastig door alle belangstelling van ouders en leerlingen. Het geeeft mij ook weer veel afleiding en invulling van het leven.. Ik had tot ongeveer 2 maanden na mijn bevalling nog last van huilbuien en stemmingswisselingen. Nu af en toe nog een traan. Ik moet ook zeggen dat het echt per persoon verschilt en dat je het de tijd moet geven.. sterkte
@ One love: dank voor je bericht. ik ben ook juf maar zie eerlijk gezegd nog erg op tegen de reacties van mijn leerlingen (pubers) en moet er ook nog niet aan denken om weer vol voor de klas te staan. Ook al leven ze giga mee, toch vind ik het moeilijk. Ben bio-juf en ook voortplanting en bevallingen moeten helaas behandeld worden Morgen ga ik voor het eerste naar mijn werk. Even mijn collega;s zien. Man gaat mee en er zijn op dat moment nauwelijks leerlingen op school. Week erna ga ik maar een gesprek aanvragen wat ze van me verwachten. Ben ook bang dat die huilbuien nog even blijven bij mij maar we doorstaan ze maar. Zo gek, zo ken ik mezelf niet. ik heb dan wel geen KS gehad maar wel een zwakke bm mond. Denk daarom dat ze me laten wachten. Van de andere kant: hoe langer ik wacht hoe groter de kans op asherman er weer is. Zucht.
@bramtim, de 6 maanden hebben in ons geval idd te maken met de keizersnede die nodig was om Luuk geboren te laten worden en dus het litteken wat goed geheeld moet zijn. Het was voor ons geen domper omdat wij dat min of meer zelf ok al bedacht hadden!! Voor wat betreft het werken: ik ben vorige week al (en voor mijn gevoel 'pas') begonnen met 2 halve dagen per week werken. De muren kwamen op me af en ik had daar al de balen van lang voordat Luuk geboren was. Dus voor mij was de stap om weer te gaan werken (of nou ja, aanwezig zjn op kantoor) niet zo heel erg groot. Het in huilen uitbarsten gebeurt nog steeds wel met enige regelmaat hoor, maar ik merk dat ik er minder last van heb als ik me er als het ware op voor kan bereiden. Ik weet dat collega's er op het werk naar kunnen vragen en dat vind ik ook prima, dus dan heb ik minder last van dan wanneeer iemand 'onverwachts' erover begint. Dus ik denk dat dat voor iedereen weer anders is en daar moet je gewoon je eigen tempo in bepalen.....