Dat is inderdaad ook wel weer heel mooi gezegd... Ik had het natuurlijk ook nooit willen missen.. Maar als ik dan denk aan mijn moeder die nu heel snel achter een kinderwagen had moeten lopen, dan kan ik ook om haar zo verdrietig worden...
Ja, ik weet het meis. Mijn moeder zei op de uitgerekende datum dat ze de hele week zo down was geweest. Want ze had haar kleinkindje moeten krijgen. Dat vond ik toen ook zo zielig. Het is voor onze moeders ook zo vreselijk gewoon...
Ja dat is het gewoon... En weer zijn er geen woorden om de pijn minder te maken of het verdriet lichter.. Ook zij zullen hier doorheen moeten, net als wij. Ik kan er gelukkig wel heel goed met haar over praten, dat scheelt wel... Kunnen we ons verdriet een beetje delen
Niks kan de pijn wegnemen, was het maar zo he. Ik voelde me een hele tijd schuldig dat mijn familie ook zo'n verdriet heeft. Maar ja, ik heb dit ook nooit gewild natuurlijk! Dus leunen we idd op elkaar. Fijn dat je zo goed met je moeder kunt praten meis, zij is waarschijnlijk degene die het meest dichtbij stond (afgezien van Andor natuurlijk).
Ja dat klopt.. Mijn moeder stond heel dichtbij en zij voelt de pijn ook echt! Je merkt dat mensen toch best snel weer doorgaan met hn leven, maar mn moeder blijft meevoelen en dat waardeer ik heel erg! Maar ja we hebben mogen ervaren wat het is om moedergevoelens te hebebn en die hebben zij natuurlijk ook voor ons!
Ja precies, als moeder is het erg om te zien dat je kind lijdt. En soms vergat ik dat ik ook haar kind ben en dat ik dus niet de enige ben die eronder lijdt. Hoe reageerde jou schoonmoeder eigenlijk? Je hebt het vast wel eens verteld hoor, maar ben een zeef.
Ik begrijp jullie heel goed, mijn tante heeft ook veel moeite mee, haar kleinkind was neit meer levensvatbaar toen ze hoorde was ze zo verdrietig en kon goed met mijn moeder erover praten, dus haar dochter moest bij 21 weken zwangerschap afbreken. Was niet zo leuk meer, ze was zo verdrietig, logisch! En ik heb haar pas nog gezien, haar dochter is weer in verwachting, bijna zelfde uitgerekend als ik hoorde ik (heb echt geen contact met dr maar voel heel erg mee) en ze is wel blij mee maar toch moeite mee met Madelief*, lijkt me ook heel logisch hoor!
Mijn schoonmoeder is zelf vroeger ook een kindje verloren. Hij heeft 1 dag geleefd en is een heel erg verhaal... Zal er nu niet op ingaan, maar vroeger gingen ze er gewoon heel anders mee om.. Zij heeft alle begrip en eigenlijk is zij en mijn schoonvader nu pas echt begonnen met het verwerken van hun verlies... Dat is dus wel heel erg mooi vind ik, dat Luna* daar toch maar voor gezorgd heeft! @Linka, ik denk inderdaad dat het zo'n pijn doet je kind pijn te zien hebben en dan ook nog het gemis dat je kleinkind er niet mag zijn. Dubbel verdriet dus eigenlijk voor de oma's (en opa's)!
Hey meiden, weet je wat nou het gekke is dat ik er helemaal geen rekening mee heb gehouden dat er meer mensen verdriet hebben behalve wij,stom he? Pas veel later dacht ik van,owja tuurlijk is ook hun kleinkind en tuurlijk hebben hun ook verdriet... Was echt met mezelf bezig,hadden jullie dat niet? En mijn ouders kregen hun eerste kleinkind op 01-06-07 terwijl wij toen al wisten dat we ons Mereltje af moesten geven,ik heb speciaal gewacht tot mn petekindje geboren was en daarna wilde ik pas zelf bevallen... Het is ook zo vreselijk idd om je eigen kind zo te moeten zien lijden
Ja in het begin heb ik inderdaad ook alleen aan mezelf gedacht. Maar omdat mijn moeder zo meeleefde heb ik zelfs op een gegeven moment gevraagd of Andor haar wilde bellen om te zeggen dat we er uiteindelijk wel uitkomen, want ik kon het niet aan me ook nog zorgen te moeten maken om mijn moeder... Dus ik heb wel eigenlijk vrij snel haar verdriet ook zeker gevoeld! En misschien is het ook weer anders, omdat dit het eerste kleinkindje zou worden voor alledrie de opa's en oma's... Ik weet het niet, het doet me nu tenminste wel pijn om trotse opa's en oma's achter een kinderwagen te zien!
Ja dat snap ik... Het is dan ook heel confronterend,voor jullie maar ook voor de opa's en oma's.. Dan is het bij ons wat anders want mn ouders passen iedere week op mn petekindje,ze missen Merel* tuurlijk wel maar hebben ook nog een ander kleinkind om naar te kijken..' Bij mn schoonouders zou Merel* ook hun eerste kleinkindje zijn geweest,ze hebben het ook errug moeilijk gehad en vooral mn schoonmoeder,en nog hoor... Lijkt me ook erg moeilijk om dan te horen dat je moeder jaloers is op andere oma's,dan breekt je hart... Meis doe rustig aan en geef je moeder een dikke knuffel van ons... Voor jullie tuurlijk ook... xxxDais..
Dank je voor je lieve reactie! Het klopt inderdaad hoor, je hart breekt dan... Fijn dat ook jouw schoonmoeder (en schoonvader en je eigen ouders natuurlijk) nu kan uitkijken naar de 2 lieve kleine meiden die in je buik zitten! Ze zullen Merel* natuurlijk nooit vergeten en ze zijn al opa en oma geworden, maar wat fijn dat ze dadelijk hun levende kleinkindjes helemaal kunnen verwennen!
Ja Daisy, ik vergat dat soms ook, dat anderen ook verdriet hadden. Maar het verschil bij mij is, dat mijn moeder en mijn twee kleine zusjes erbij waren toen we het slechte nieuws kregen... Zij hebben dus alles van zo dichtbij meegemaakt en mij van het ziekenhuis naar de auto gesleept (ik was hysterisch). Mijn moeder moest ook halverwege de weg de auto stilzetten omdat ze niets meer kon zien van de tranen, dus ik heb van heel dichtbij gezien hoe zij eronder leed. Maar daarna herstelde iedereen zich snel voor mij, om mij te steunen. Achteraf gezien heel rot voor hun natuurlijk. Mar, oh ja jou schoonouders zijn ook een kind verloren. Echt afschuwelijk! Vroeger gingen ze daar zo anders mee om he, echt onvoorstelbaar. En dat het hun daar weer moet overkomen met hun eigen kleinkind, het is echt oneerlijk! Mijn schoonmoeder reageerde heel lief, maar wel erg opdringerig. Ze kwam meteen voor een week naar Nederland, en bleef een week slapen (terwijl dat onze afscheidsweek was) ze ging mee naar het ziekenhuis terwijl ik alleen met mijn moeder en mijn vriend wilde. Maar ja, voor hem heb ik haar maar mee laten gaan. Ik had liever gehad dat ze het had gevraagd, maar ja. Nu hebben we ook geen contact met haar meer, om een soortgelijke reden. Mijn schoonvader heeft nooit iets van zich laten horen helaas...
Vandaag was het zo ver, ik kon eidenlijk naar de gyn. Nu gelwoon in het streekziekenhuis waar ik ook onder behandeling was tijdens de zwangerschappen van onze meiden. Afgelopen menstruatie voelde ik een verdikking/buldje in mijn vagina, omdat ik begin 2006 een pap3 heb gehad maakte ik meteen zorgen. Gelukkig heeft mijn gyn me helemaal gerust kunnen stellen, het is gewoon littekenweesfel gelukkig. Wel gaan we gezien onze achtergrond vanaf volgende maand toch weer de MMM (medische malle molen) in. Volgende cyclus; dag 1 met tempen dag 3 bloed laten prikken voor mijn hormoonwaardes en zaadonderzoek van mijn man dag 10 eerste afspraak met fertilliteitsverpleegkundigen Ook heeft de gyn vandaag een echo gemaakt en ik had nu een mooie grote follikel, dus we moesten deze week maar goed ons best doen Ik ben nu erg opgelucht en hoop dat we straks snel zwanger zullen zijn. Liefs Naatje
Dank jullie! En idd hopen dat het deze maand nog spontaan raak mag zijn....maar hoe dan ook geven we de moed niet op!
Oeh spannend Naatje! Ik ga heel hard voor jullie duimen dat het spontaan raak is deze maand en dat je dan over ong. 9 maanden een wolk van een beebske in je armen hebt!
@Naatje,spannend hoor meis! Hopelijk is het snle raak! Hoe is het met de andere dames? @Caruli,hoe gaat het met je meis? En met Casey?