Hier wil ik graag even op reageren. Ik was dus 3 maand na de geboorte van Lindy* weer zwanger. Ik heb de hele zwangerschap in een enorme angst gezeten. Alle emoties liepen zo door elkaar heen. Zelfs toen Laureen gezond en wel geboren was ging de angst nog niet weg. We waren zo bang om haar ook te verliezen. Nu is het gemis om Lindy* er nog steeds , maar niet meer zo heftig als vorig jaar. Als ik nu naar Laureen kijk vraag ik mij af of Lindy* er ook zo uit gezien zou hebben. Daar kan ik wel weer heel verdrietig van worden. Er is gewoon een bepaald gemis. Het blijft gewoon moeilijk, met of zonder een nieuwe zwangerschap. Verwerken voelt voor mij als accepteren en dat kan ik het verlies van Lindy* nooit. Maar als het gaat om gevoelens ervaart iedereen dit natuurlijk op zijn eigen manier. Dat hoop ik ook met heel mijn hart voor jullie. Liefs Miranda
Wij zijn al behoorlijk aan het aftellen, ja... Het is wel spannend. @Miranda: het "probleem" is hier natuurlijk dat wij onze situaties niet kunnen vergelijken. Ik voel niet wat jij voelt en jij voelt niet wat ik voel. Dat kan ook gewoon niet. Er zijn zo veel verschillen: de oorzaak van Sterre's dood is anders dan de oorzaak van Lindy's dood. Lindy was zelf gezond, maar Sterre had een afwijking waarmee ze hoe dan ook nooit oud zou zijn geworden. En jouw gezinssituatie is ook heel anders: je hebt nu 3 meisje, maar mist je toch nog 1 kindje. Ik heb helemaal geen levend kind om mijn liefde aan te geven en of dat ooit zal gebeuren, is nu ook heel onzeker geworden. Daarmee verandert dus de hele invulling van de rest van mijn leven. Jij moest 9 maanden lang een angstige zwangerschap door, ik werd zwanger maar kreeg een miskraam met 5 weken. Dat is niet erger of minder erg (wie zou dat kunnen beoordelen?) maar wel anders. Ik denk dat ik de dood van Sterre zou kunnen accepteren, als ik nog andere gezonde kindjes die blijven leven zou mogen krijgen. Maar natuurlijk zal ik Sterre nooit vergeten. Er zal altijd een vorm van verdriet blijven. Stel je voor dat je Laureen (nog) niet had gekregen, zou je je dan beter of slechter voelen?
Tuurlijk weet ik dat we in hele andere situaties zitten. Ik zeg ook vaak dat ik eigenlijk helemaal niet "mag klagen". Ik heb een heerlijk gezin en daar ben ik super blij mee. Het lijkt me erg moeilijk om de situatie te zitten waarin jij nu zit. En een antwoord op je laatste vraag: ik zou me denk ik slechter voelen als Laureen er niet was. Het is gewoon enorm oneerlijk dat dit soort dingen gebeuren. Meid ik wens je heel veel sterkte en succes.
Miranda, fijn dat je meeleeft. Ik weet dat het voor jou ook moeilijk blijft, al heb je wel drie lieve levende dochters! Jouw leed kun je nooit uitvlakken en de angst die je had toen je weer zwanger was ook niet.
pff nog 9 dagen en dan mag ik testen word nu al gek bij elk dingetje dat ik voel ren ik met mijn ogen dicht naar de wc bang dat ik ongi word... ggrrrrr was het maar zover of kon ik maar nu even in mijn buik kijken
Wat spannend caruli! Geen bloed is moed, ik hoop zo dat dit het wondertje voor jullie wordt waar jullie al zolang op wachten! dikke knuf, en succes met wachten!
Nee ik zit 7/8 december, maar voel niks anders eigenlijk. En ik kan me ook niet herrinneren hoe het prille begin van mijn vorige zwangerschap was (toen ik er achter kwam was ik al 8 weken heen). Heb al beetje gevoelige baarmoedergebied dus denk dat ik ongi wordt van het weekend... Maar ik ben beetje onwetend op het gebied ivf, dus je hebt een bevrucht ei teruggeplaatst gekregen en over 9 dagen mag je testen om te kijken of hij is 'geaccepteerd' door je lichaam en dus echt zwanger bent? Of hoe moet ik het zien? knuffie
ik heb zaterdag idd een embryo terug gekregen en die moet zich als hij wil gaan nestelen en dan hopelijk volgende week zaterdag een positieve test
OOOH wat spannend! Een vriendin van mij heeft zondag 2 embryo'tjes terug gekregen dus die zal een dag later mogen testen dan denk ik... Mijn duimen draaien!
Ben heerlijk misselijk, geniet er nu van, dan zit het in ieder geval goed. En ik blaas op als een ballon, darmen vol gas, maar je hoort mij niet klagen hoor. Heb gisteren mijn eerste echo gehad en dat heeft toch iets van m`n angst weggenomen. heb een mooi kloppend hartje gezien. Zegt de gynaecoloog nog vrolijk dat ik 8 weken ben en een miskraam altijd mogelijk is. Jaaaaaaaaaaaa duh, dat weet ik ook wel, maar shut up. Blijf zo positief mogelijk. Het is nog steeds heel dubbel. Mis Lotte nog zo erg. Laat elke dag wel een traantje. Ik denk maar zo, onze kleine meid waakt over haar broertje of zusje en alles komt goed.
hoi dames, ik ben nog een beetje nieuw op dit forum heb al wel een paar x gepost maar nog neit zoveel, ik ben in april dit jaar mn zoon verloren nadat ie 16 dagen had geleefd. en ook wij zijn nu weer begonnen met proberen, dinsdag is voor mij mn test dag (hopelijk komen de duivels niet eerder) merk wel dat ik er nu veel meer mee bezig ben dan bij de 1e toen had ik zoiets ik zie wel wanneer het zoveris maar nu ben ik veel zenuwachtiger en hoop ik er veel meer op dan bij mn zoontje.zijn er meer dames die dat zo ervaren? liefs leonie
Hallo Leonie, Ja, dit ervaar ik absuluut zo. Bij Sterre waren we een jaar "bezig" , maar op een ontspannen manier. We deden maar wat. Ik begon het net een beetje lang te vinden. Maar nu: elke maand weer die teleurstelling, het wachten, het ongeduld, de frustratie. Je weet wat je mist en je wil het zo snel mogelijk weer terug hebben. @Caruli: ik duim voor je! @Rachje: spannend! @Loel: fijn, een kloppend hartje gezien! Nou de kans op een miskraam is nu echt klein, hoor. Geniet er maar van als je kan! Al is het met een traan om Lotte.
Leonie van jou helaas ook een erg triest verhaal. Ik herken het zeker wat je schrijft! Ik was ook steeds erg verdrietig als ik weer ongesteld werd, kon ook haast niet wachten om weer zwanger te worden en was er ook erg mee bezig! Gelukkig ben ik snel weer zwanger geraakt en dat geeft me toch een bepaald gevoel van rust, heb het gevoel dat ik weer een doel heb om weer door te gaan. Caruli en Rachje ik zal voor jullie duimen hoor, het is weer erg spannend voor jullie!
Vijf december tweeduizend acht. Is niet wat ik ervan had verwacht. Twee kinderen hadden er kunnen zijn. Onze twee kindjes, lief en klein. Op het station zie ik een Sinterklaas. Mijn emoties kan ik niet meer de baas. De hoop op nieuw leven ben ik kwijt. Ik voel alleen verdriet en spijt.
Caruli en Rachje, ik duim voor jullie meiden! Spannend hoor. Aquilegia, voor jou een hele dikke knuffel in deze decembermaand. Leonie, vreselijk dat jij ook het verlies van je kindje hebt meegemaakt. Ik hoop dat jullie snel weer een kindje mogen verwachten. Loel, super dat je een mooie echo hebt gehad. En die emoties blijven nog wel een tijdje hoor. Allemaal dikke knuffel van mij.