Misschien dat sommigen het al weten door dat ik het her en der in topics af en toe aanhaal(de). Maar mijn ex heeft zich 2 weken na onze scheiding van het leven beroofd. Hij is de "echte" vader van mijn 2 jongens van nu bijna 13 en 14,5 Dit is alweer heel wat jaar geleden dus de jongens waren nog best klein toen het gebeurde. De jongste was net geen 3 en de oudste was 5. Zij weten precies hoe en wat dus dat is het probleem verder niet. De oudste heeft het er met tijd en wijle nog wel eens moeilijk mee. De jongste weet eigenlijk niet precies meer wie zijn echte vader was en hoe het met hem was, anders als van verhalen van mij en de oudste (en hierbij heb ik nooit de problemen die we hadden aangedikt OF verzwegen! Gewoon verteld hoe ik het beleefd heb en af en toe een beetje geprobeert zijn kant van het verhaal erbij te halen want na zijn dood zijn voor mij een aantal puzzelstukjes op hun plek gevallen) Goed...om nu een anders heel lang verhaal wat kort te houden. Ik ben opzoek naar mensen die dit ook mee gemaakt hebben en hoe zij daar nu op terug kijken (en dan graag in pb want het is een gevoelig topic, toch?) En in het speciaal kinderen die op latere leeftijd dan nog een afscheidsbrief te lezen kregen. Want ik heb er een en heb altijd gewacht tot ze wat ouder zijn....nu zijn ze dat ondertussen al redelijk. Dus die tijd komt steeds dichterbij maar voor mij begint het toch steeds moeilijker te worden. Hoe begin je hier over? Wanneer begin je hier over? En dan de twijfel van had ik niet beter toen... maar dat is eigenlijk onzin want wat snapt een 3 jarig en 5 jarig kind hier van??? En ook ben ik bang wat voor impact die brief zal hebben...speciaal op de oudste. Maar ben altijd 100% eerlijk over deze kwestie geweest en zij hebben gewoon recht op de laatste woorden van hun vader. Dus vandaar dat ik wat ervaringsdeskundigen erbij roep. Ik hoop zo wat tips over wat wel en wat niet doen ofzo...of hoe het bij hun gegaan is te horen...en misschien wat inzicht in hoe dat is op latere leeftijd als het kind "volwassen(er)e"is. Het is voor mij denk ik extra moeilijk omdat ik een vader figuur miste in mijn jeugd. Nouja...ben benieuwt en dankbaar mocht ik wat horen!
Geen ervaring dus misschien niet mijn plaats om te reageren. Maar ik wil wel wat kwijt Waarom deze leeftijd? Ik vind 13 en 14 juist een hele moeilijke leeftijd. Er verandert al zoveel. Verder: heel veel sterkte ermee. Zwaar lijkt me.
ik hoop dat je goede tips krijgt.. maar misschien is het wat om een psycholoog te raadplegen. ik weet niet wat er in die brieven staan en in hoeverre dat een puber van slag kan brengen. misschien dat een psych je goede handvaten kan geven over hoe en wat en misschien hoe je er over moet beginnen welke leeftijd (als je een btje inzicht in je kids hebt kunnen geven) dat is eigenlijk de enige tip die ik je kan geven. heel veel sterkte.
Ga het nu nog niet doen. Maar loop al een tijdje met hoe moet ik dit DAN gaan brengen. Dus vandaar dat ik het nu vraag. Dan weet ik straks als het zover is misschien wel hoe het t beste te brengen...of heb iig wat ideen. Ik heb dat overwogen idd Cherie maar ik hoor liever ervarings deskundigen die dit meegemaakt hebben als mensen die het "geleerd hebben uit een boekje" op dit moment. Misschien dat ik later als nog een psycholoog raadpleeg dat weet ik nog niet.
Je staat voor een moeilijke keuze. En nee wist dit verhaal niet van je wat heftig.! Jij kent je kinderen het beste je weet denk ook wel hoe ver je nu al met ze kunt gaan,. Als je het gevoel hebt dat je eens en voor altijd klaar wilt zijn met deze inhoud van de brief dan is de tijd gekomen denk om het te geven, Wat je zegt ze hebben er recht op. Je kunt wel zeggen ik wacht tot 18jr bijvoorbeeld de ergste tijd qua pubertijd heb je dan wel gehad. Maar dan krijg je de tweede zoon die is dan 16 van he ik wil ook die brief. Je weet zelf hoe je jongens zijn. Staan ze er voor open zo ja dan heb je denk je antwoord. Het belangrijkste is denk als je die brief geeft dat je erbij zegt mama is altijd bereid om met jullie hier over te praten. Maar wat een latig dilemma zeg pfff. Veel wijsheid en kracht toe gewenst.
mag ik vragen waarom je topictitel "wees" bevat? ze zijn toch geen wees, jij bent er toch nog... Verder, heel moeilijk, ik zou wachten tot ze een jaar of 16 zijn eigenlijk...
Ik denk eerlijk gezegd dat je die brief beter niet kan laten lezen. Zo ga je misschien bepaalde vragen bij je kinderen los maken die misschien niet nodig zijn. Dit zeg ik omdat ik 6 mnd terug te horen heb gekregen dat mijn vader een poging gewaagd heeft toen ik 11 was. En ik me zelfs nu al afvraag waarom. En hier geen antwoord op zal krijgen. Misschien klinkt het een beetje bot maar zo bedoel ik het niet hoor
Klopt Devilschase! Eigenlijk half wees (was onderwijl aan t opletten op Big Show die een Del Rio dubbel aan t vouwen was ) Wilde het al veranderen en toen bedacht ik me dat ook bij wezen is er misschien zoiets voor komt (een ouder gezin waarbij die ouder weg gevallen is oid) en dan komt t toch n beetje op t zelfde neer misschien... En Allesandro... ik ken de brief en ik denk niet dat er nog vragen zijn. Bovendien ben ik 11 jaar met hem samen geweest en ken hem door en door (beter als zn eigen familie). Kijk de rede waarom is niet te snappen als je niet zelf ooit depressief geweest bent denk ik. Ik ben dat wel dus snap hem ergens wel...en kan misschien een deel opvangen hier door. Bovendien, dit is niet iets wat uit de lucht komt vallen ineens. Ze weten wat er gebeurt is. Ze weten hoe. En ze hebben hem beiden gezien toen hij opgebaard lag. Dit gaat puur om de woorden die hij schreef. En wat ik erbij vergeet te zeggen...hij wilde graag dat zij dit ooit zouden lezen. Kijk als dit te emotioneel zou zijn zou het helaas pindakaas zijn voor mn ex. Maar ergens is wat er in staat niet zo heel dramatisch eigenlijk. Maar ga daar verder niet over uitweiden. Ben toch al meer aan t schrijven dan wat ik me voorgenomen had..
ik heb geen ervaring met zelfdoding maar wel de ervaring dat ik ook 4 halfwees kinderen heb hun vader is (weten waarschijnlijk de meeste nog wel) in 2008 overleden aan kanker wat ik persoonlijk het belangrijkste vind is de waarheid volledig en alle details alleen dan kunnen zij het verwerken misschien is juist die brief wel het laatste puzzelstukje voor je oudste, verder raad ik je aan om het vooral aan de kinderen zelf over te laten wanneer en hoe ze er mee om willen gaan elk kind is individu en gaat er anders mee om, zo een brief is iets tastbaars aan hun vader dus ik persoonlijk zou er niet mee wachten
Dan zou ik het doen. Als er verder weinig in staat wat kwaad zou kunnen voor de kinderen. Verder weet ik hoe het is om depressief te zijn zit er zelf midden in. Maar als jij denkt dat je kinderen het aan kunnen dan moet je het gewoon doen. Hou er alleen wel rekening mee dat het ondanks dat wel een behoorlijke impact kán hebben hoeft natuurlijk niet Sterkte in ieder geval!
Ben het helemaal met je eens dat alle details er toe doen. Daarom heb ik het ze ook meteen verteld. Je wil toch niet dat je kind denkt dat papa dood is gegaan door een ongeluk en dan ergens ooit in de wandelgangen van het leven hoort (per ongeluk of expres) dat papa eigenlijk zelfmoord gepleegd heeft!? Lijkt me pijnlijker als het gewoon vertellen. Al was dat uiteraard niet makkelijk (met dank aan prins claus want zijn dood en begrafenis stoet op tv hielp mij het te vertellen aan de jongens) Wat het extra moeilijk maakt is mijn oudste zijn aandoening (hij heeft een aanverwante stoornis aan autisme: PDD-NOS) en ik denk dat hij van binnen niet meer zo bezig is met alles...maar in hoeverre dat echt zo is en in hoeverre hij het verwerkt heeft... (heb rouwverwerking proberen te krijgen bij het GGZ maar dat was echt grote BS toen...dus we hebben het zelf verder opgevangen) Er zijn zoveel elementen waar ik rekening mee moet houden in deze kwestie...zoveel kanten en puzzelstukjes en pfff... Hoofd loopt over als ik voor mezelf op een rijtje wil krijgen wat t beste is. Vandaar dus dit topic
Geen ervaring, maar wat ik wel zou doen is ze hun brieven (of is het er maar 1 voor hen samen?) tegelijk geven. Dus niet de oudste als ie 16 is, en de jongste dan ook pas als ie 16 is. Je kunt van je oudste niet verwachten dat ie z'n mond houdt over de brief tegen de jongste, in mijn ogen. Geen idee of je dit al van plan was hoor, maar ik noem het even.. Misschien is het inderdaad handig om er met een professioneel iemand over te praten? Heel veel sterkte!