Hallo dames, Ik zit even ergens mee en misschien hebben jullie tips. Mijn dochtertje van 1 jaar en 8 maanden is sinds een paar weken echt vreselijk eenkennig. Soms moet ze zelfs niks van papa of mama hebben. Ze is angstig en verlegen bij vreemden of mensen die ze niet zo vaak ziet of zelfs opa en oma. Verder is ze snel op haar teentjes getrapt en is het soms echt Jantje lacht en Jante huilt. De laatste dagen is het echt het ergst. Enig idee hoe dit kan. Kan het nog een verlaat sprongetje zijn of is het gewoon een fase die bij deze leeftijd hoort? Gisteren kwam ik thuis van kantoor en toen wilde ze helemaal niks van mij weten. Ze wilde alleen maar bij papa zijn en als ik haar op de arm had werd ze boos en begon ze te huilen en te trappelen. Da's toch naar thuiskomen hoor. Alvast bedankt voor jullie tips. Heb dit bericht ook bij Peuters en Kleuters geplaatst omdat ik niet zo goed waar het nu thuis hoort, gezien de leeftijd. Liefs, Iwish
Mijn zoontje is van dezelfde leeftijd ongeveer en herken het niet echt eigenlijk. Hij heeft wel zijn buien dat hij eenkennig is of dat hij meer naar mij toetrekt maar verder herken ik het niet. Hij heeft wel af en toe zomaar uit het niets een huilbui en is dan even 10 minuten van slag en heb geen idee waarom. Denk dat het gewoon bij de leeftijd hoort en dat we alleen maar kunnen wachten tot het over is en dan zal er wel weer een andere vervelende fase komen :S
denk inderdaad dat het een fase is... Hier ook zo. Eenkennigheid herken ik niet zo... hoewel: Als ik er bij bij ben niet... Als ik haar weg moet brengen naar het kinderdagverblijf is het de laatste tijd ineens ook drama. Verder driftbuien ineens. Huilen om niets etc. De ene week is het wat erger. Op het moment zijn de nachten ook regelmatig drama. Sinds een week eigenlijk. Afgelopen nacht maar 1 x wakker geweest, dus ik hoop dat dít in elk geval weer zo'n beetje voorbij is. Zo slopend
Ik herken het wel, maar mijn dochtertje is wel wat jonger. Vaak als ik haar op de arm heb en ik loop naar mijn man toe, danbegint ze te krijsen en slaat ze naar hem. Helemaal als ik haar aan hem over wil geven... dan is het paniek. Andersom heb ik dat minder. Maar ik heb wel eens dat ze absoluut niet wil dat ik haar oppak ofzo. Misschien heeft ze dan haar zin niet, ik weet het niet. Dan pak ik haar op en begint ze luid te huilen en zich helemaal te strekken enzo... Tja, dan leg ik haar maar weer op het kleed... dan duurt de driftbui meestal 5 of 10 minuten en dan gaat het wel weer... Ik heb altijd het idee dat er dan iets gebeurt dat ze even niet wil (ze roept er ook vaak: :"Nee !" bij... Of misschien een chagrijnige bui ? Het zijn perioden van dagen, soms een week, dat ze dat heeft. Dan wil ze alleen mama òf alleen papa ofzo... Of bij bezoek... dan zit ze heel angstig van een afstandje naar de mensen te kijken... op het randje van huilen. Ik weet het ook niet... weet alleen dat geduld het enige is dat helpt. En ik denk er maar bij dat ze het niet expres doet om iemand te vervelen, maar meer omdat ze zelf niet in haar hum is... Succes in ieder geval
ja dat heeft jayla ook wel hoor, als ze bij mij is wil ze niet naar iemand anders en wordt ze ook helemaal chagrijnig van als iemand iets tegen haar zegt dan
Het zal wel een van de bekende fases zijn. Hier een iets jonger kindje maar wel herkenbare dingen. Als ik bv redelijk streng zeg dat ze niet zo moet knoeien met haar melk (houdt dan expres de beker ondersteboven en gaat dan knoeien met de melk) dan strekt ze haar armpjes uit naar papa, en meer van dat soort dingen. Heel vermoeiend soms, maar ja...weinig aan te doen vrees ik. Het gaat wel weer over.