Ja, dat is ook zo. Maar is ook lastig hoor. Vanmorgen weer een heel 'gedoe' bij de kapper gehad. Hoe positief we 't ook brengen...
Wat me opvalt in je verhaal is dat jij zelf schrijft dat je het zelf eigenlijk wel prima vindt als hij alleen speelt ipv met andere kinderen. Ik vraag me af in hoeverre er sprake is van projectie/overnemen van gedrag.
Oh, ja, zou kunnen. Maar dat is het echte probleem niet hoor. Ik ben zelf idd. ook niet iemand die elke dag bij iemand op bezoek gaat of iemand op bezoek heeft. Dus ja.. dat vind ik idd. wel prima zo. Maar verder zoeken we wel momenten op zodat hij andere kinderen tegenkomt, zeg maar. Hij gaat naar de peuterspeelzaal: 3 middagen. Dat is echt wel goed voor hem. Leren omgaan met andere kinderen. Maar goed, op gegeven moment is mijn energie ook wel bt'je op als ik voor alle dingen hem zo moet voorbereiden en dat het elke keer zoveel moeite kost om hem een beetje vooruit te helpen. Dus ja... dan krijg je idd. soms wel dat ik denk dat het wel eens handig is als er geen andere kinderen in een speeltuintje zijn o.i.d. Maar goed, we zullen volgende week bellen voor een afspraak en dan zien we wel hoe het verder loopt.
Herkenbaar! Hier ook een zoontje van ruim 3,5 jaar en thuis is er niks aan de hand, maar ik kan hem ook beschrijven als gevoelig. Hij kan verlegen reageren in nieuwe situaties. Op de kennismakingsochtend van de basisschool was het de bedoeling dat hij een uurtje alleen achter zal blijven in de klas. Mooi niet! Hij ging opo de grind liggen en achter een stoel zitten en zat alleen maar bij mij, ik kon en mocht niet weggaan. Hij klapt dan helemaal dicht en geeft geen antwoord meer. Ook als vreemde mensen hem aanspreken kan hij wegduiken en gaan mompelen. Maak me ook best wel zorgen hoe dat straks zal gaan, een hele dag. Vind het gewoon een soort van zielig voor hem, hoewel ik dat hem nooit zal laten blijken!! Wat TS beschrijft over het wegkijken, niet aan kijken met praten, dat herken ik niet. Ook komt mn zoontje, hetzij pas na lange tijd, vaak wel los bij mensen die hij wel kent. Sowieso bij opa's en oma's en neefje, beste vriendjes en vriendinnetjes, kindjes bij de gastouder, daar is hij meteen weer zichzelf. Maar bij kennissen is het echt een uur de kat uit de boom kijken en vaak komt het dan wel. Vooral niet pushen en het niet erg vinden! Hoe doet jouw kind het bij neefjes/ nichtjes of bekende kindjes? Blijft ie daar ook een einzelganger of gaat ie op een gegeven moment wel spelen? Ik denk als het echt een dagelijks/ wekelijks terugkerend probleem is en het uitjes of activiteiten belemmert, dat je er nu al wat aan kan doen, in plaats van wachten tot de basisschool en het daar laten escaleren. de basisschool moet wel wat leuks worden e niet iets engs. Denk dat het goed is om voor die tijd dus al wat aan zn zelfvertrouwen te doen. Misschien is peutergym wat voor hem? Spelenderwijs contact met andere kindjes? Veel op visite gaan bij vriendinnen met kinderen? En eventueel toch ook met hulp van een kinderpsycholoog/orthopedagoog. Hou rekening met wachttijden!
Vanmorgen bezoek gehad van vrienden die niet heel erg in de buurt wonen, maar we zien ze regelmatig. Dan is D. wel het rustigste van allemaal, beetje op afstand kijken of de 'kust veilig' is, maar hij speelt verder dan harstikke leuk mee. Dus ja, dat doet mij dan ook weer goed.
Bij vage bekenden met kindjes die we echt maar een paar keer per jaar zien, reageert mn zoon precies zo! Ik vind dat verder niet vreemd, ben zelf ook ene beetje een kat uit de boom kijker en daar kan ik nu ook prima mee omgaan