Moet even mijn hart luchten. Ik doe momenteel een combi van werk en studeren, leuk maar ook best pittig. Je bent bijna nooit echt helemaal vrij want je hebt altijd wel huiswerk, een opdracht of een toets die je moet leren. Nu ben ik 8 weken geleden in de ziekte wet terecht gekomen en dat is in een hoop opzichten goed geweest, het deed me inzien dat ik veel te gestressed, neurotisch en perfectionistisch bezig was. Ook kwam mijn kinderwens die ik jaren had weggestopt in alle hevigheid weer naar boven! We besloten eind mei ervoor te gaan en ja hoor in 1 keer raak!! We zijn super blij!!!! Nu heb ik afgesproken om 24 juli weer te gaan beginnen met werken en hoewel ik dat zelf heb aangegeven op een moment dat ik me goed voelde komt het nu in ene ontzettend op me af............... Ik moet namelijk op een nieuwe afdeling beginnen waar ik de mensen en de gang van zaken niet ken. Behalve dat ben ik er na die weken thuis niet meer zo zeker van dat ik het er nog voor over heb. Ik heb ontzettend veel energie inde opleiding gestoken, met heel goed resultaat, maar het heeft me veel gekost. Laatst kwam ik erachter dat ik sommige van mijn vrienden al 6/7 maanden niet had gezien, ik ga nooit meer uit, mijn man en ik hebben een periode maanden geen seks gehad en voor mijn zieke ouders heb ik nauwelijks tijd. Kortom zit in een mega dip, en door de hormonen kan ik alleen maar janken en zie ik het allemaal niet helder meer. Ik ben zo blij met het groeiende kindje in mijn buik maar maak me nu zoveel zorgen over hoe verder, en dan vooral omdat ik absoluut niet wil dat het weer wordt zoals het was voor dat ik ziek werd................in gedachten wordt het steeds aantrekkelijker om iets anders te zoeken...........(helemaal stoppen kan financieel niet). Maar zoals ik al zei, ik weet het gewoon allemaal even niet meer....... En ik baal enorm dat ik me zo voel. Sorry voor het lange verhaal meiden, moest het even kwijt.
Hoi, ik herken veel in jouw verhaal. Ik ben ook tijdens mijn zwangerschap over-gestressd in de ziektewet terecht gekomen, doe er ook nog een studie bij en weet ook niet of ik hierna nog wel in dit werk terug wil keren. Ik weet niet eens of ik dit jaar al mijn studiepunten haal.... Ik weet dat het moeilijk is, maar je moet echt proberen om een knop om te zetten. Waar die zit en hoe dat moet, kan ik je helaas niet vertellen. Maar bedenk heel goed dat al deze stress niet goed is voor jou, maar ook zeker niet voor je kindje. Je zal je doodschrikken als je leest wat stress voor gevolgen kan hebben voor een ongeboren kind! Ik heb op een gegeven moment heel stellig voor mijn kindje gekozen en ben me daar op gaan focussen, want dat is veel belangrijker dan welke baan of wat voor werk dan ook. Maak desnoods een afspraak met je huisarts om te kijken wat hij voor je kan betekenen. Blijf in ieder geval niet zo doorlopen. Werk en studie zijn (persoonlijk) veel minder belangrijk en makkelijker te vervangen dan je ouders en je kindje. Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Laat je nog even weten hoe het strakjes met je gaat?
Hoi Renate, he wat lekker om te lezen dat ik niet de enige ben............ Ja mijn kind en familie zijn veel belangrijker, maar ik ben bang dat als ik mijn studie niet langer op nummer 1 zet dat het dan dus niet meer haalbaar is..... Het probleem is eigenlijk dat ik enerzijds precies weet wat ik belangrijk vind op het moment en dat is mijn man, familie vrienden en natuurlijk mijn kindje maar dat ik even niet goed weet hoe ik dat moet combineren met mijn werk. Nu zullen er misschien mensen zijn die zeggen dat ik dan voor dat ik zwanger werd iets anders had moeten zoeken maar ik het had net zo goed nog een jaar of zo kunnen duren en dan had ik mijn studie al af of bijna af kunnen hebben eer het kindje er zou zijn (ik moet nu nog 2,5 jaar). En je kunt ook voor jezelf niet altijd inschatten hoe je leven verandert. Als je mij, streber die ik was, een half jaar geleden had verteld dat ik nu zwanger zou zijn en mijn werk niet meer belangrijk zou vinden, dat ik het liefst zelfs (een tijdje) thuismoeder zou willen worden dan had ik je vierkant uitgelachen............ Soms gebeuren er dingen in je leven die je doen inzien dat je op het verkeerde pad bent, dat je je ware dromen en wensen hebt verborgen om te voldoen aan een bepaald beeld. Ben ik nog te volgen of ga ik nu te 'diep' lullen Maar het is wel moeilijk, je moet toch ook je toekomstbeeld weer even aanpassen en het voelt ook als falen als ik mijn studie niet afrond, zeker gezien hoe goed het ging. Zowel op school als in mijn werk zijn ze vol lof over me en ik bang dat ik niet meer aan dat beeld kan voldoen, dat ik iedereen teleurstel. Hoe dan ook, het gaat wel weer wat hoor. Gelkkig heb ik een man die mij steunt door dik en dun, en ik denk dat de emotionele uitbarsting ook wel wat met de hormonen te maken had Meid jij heel veel sterkte ook met alles. Zit je nu in de ziektewet? Of ben je al met verlof??
Hoi Lilly, ik ben sinds deze week 50% aan het werk en eind deze week ga ik met verlof. Ja, slaat nergens op, vijf ochtendjes weer aan het werk...maar goed... Ik begreep trouwens precies wat je bedoelde, hoor. Ging niet te diep. Heb je al geinformeerd op je opleiding of je er eventueel een jaartje pauze tussen kan lassen of wat er voor mogelijkheden zijn voor jou in deze situatie. Heb ik toen wel gedaan en ik kon er lekker even een jaartje tussenuit zonder dat dat gevolgen had voor mijn studie. En met docenten kon ik individuele afspraken maken over de opdrachten die ik nog in moet leveren. Geeft ook een rustiger gevoel, moet ik zeggen. Maar ja, ik beval tijdens de zomervakantie, dus wat dat betreft is mijn 'planning'erg gunstig. Ik weet niet hoe dat bij jou zit. Maar het is het vragen waard. En tegen de tijd dat ik mijn studie weer op wil gaan pakken, hoop ik ook dat ikzelf een beetje gewend ben geraakt aan mijn nieuwe leventje met kind.
He Lily Wat rot joh dat je zo in een dip zit! Hoeveel dagen werk je nu?? Deeltijd of voltijd?? Neem lekker een dagje vrij, samen met je man. Ga eens lekker samen een dagje relaxen! Lekkere boswandeling maken, picknick. Samen zwemmen. Uit eten. Lekker elkaar aandacht geven! Wie weet, komt er van al het lief samen zijn en knuffelen ook nog seks?! Stuur een kaartje naar je familie en vrienden, laat weten dat je aan ze denkt! Als je dan de week erna tijd hebt, bel je ze eens op, je vrienden. Spreek je af. Ga bij je ouders langs, al is het maar een uurtje! Neem iets lekkers voor ze mee... Probeer het praktisch te houden meid, niet teveel stressen, daar schiet je niets mee op! Liefs Sinnamon
Hoi heb een heerlijke dag gehad. Mijn mannetje en ik hebben de hele volgende week samen vrij en daarna ga ik beginnen met 50% werken. Normaal werk ik 4x 8 uur per week en nu ga ik dus 4 uur werken, tijdelijk. Een jaar stoppen met de studie is helaas niet echt een optie. Mijn werk en studie zijn aan elkaar gekoppeld. Geen studie= geen werk= geen inkomen............ik zou hooguit kunnen regelen dat ik geen ontslag hoef te nemen zodat ik een tijdje recht op ww heb maar of dat nou de oplossing is.....dat bedoel ik als ik over al die dingen ga nadenken dan weet ik het niet meer. Trouwens mijn werkgever weet nog niet dat ik zwanger ben, daar wacht ik mee tot de 12 weken. Hoe dan ook ik kijk er enorm tegenop om weer te beginnen maar ga eerst nog even van mijn vrije week volgende week genieten!!!! Snap niks van mezelf, 6 maanden geleden vond ik het allemaal nog leuk.....stiekum hoop ik ook dat als ik straks weer begonnen ben dat dat gevoel dan weer terug komt....... Bedankt allebij voor de lieve reacties, toch apart dat je je op zulke momenten tot een forum wend Liefs Lilly
Een advies (maar dat heb je eigenlijk ook al gedaan), neem genoeg rust voor jezelf. Zorg dat je een keer een avond niks hoeft te doen, lekker met de beentjes omhoog. Ik zit in een iets andere situatie (alleen werk etc), maar ook ik trok het even niet meer. Mijn werk vindt ik even niet zo leuk meer, veel te veeleisend(40 uur per week, plus elke dag twee uur reistijd). Ik heb een aantal dagen vrij genomen, heb afgelopen vrijdag thuisgewerkt, heb vrijdag 3 weken vrij....en nu gaat het wel weer. Onthouden; jij, je nieuwe gezinnetje, dat is het belangrijkst!
Ik denk dat je prioriteiten moet stellen..wat is belangrijker voor je...werk of je man, familie en je kindje? Werk, geld verdienen etc. is natuurlijk belangrijk...maar naar mijn mening gaat je familie leven toch altijd voor..het moet dus niet ten koste van gaan. Wellicht kun je proberen iets anders te vinden wat je leuk vindt en waar je minder tijd in hoeft te steken...zodat je toch werkt en geld verdient maar ook energie en tijd overhoudt voor je gezins en familie leven.