Hey meiden, Hoop dat het me een beetje lukt om het verhaal zo duidelijk te maken. In januari 2010 ben ik gestopt met de pil aangezien we beide een kinderwens hadden. Het was natuurlijk spannend,aangezien het onze eerste kindje zou worden. Na een paar maanden zat vriend al het duurt lang wat mij dus ook in verwarring maakte. Had al gezegd dat dit normaal was en dat het sowieso een jaar/anderhalf jaar kon duren. In November/December 2010 heb ik de stap gezet naar een diëtist,omdat dit ook een punt was voor het zwanger raken. Januari/Februari 2011 hebben we de stap gezet naar de huisarts en die heeft ons doorgestuurd naar de gyn voor onderzoeken. Op 4 maart konden we terecht bij de gyn,ze heeft direct gekeken of ik eitjes aanmaakte en ze zag er 2 groeien! We hebben de dingen besproken en toen begon ze direct al over me gewicht heb haar gezegd dat ik al bezig ben met afvallen en dat vond ze knap van me! Aan het einde van het gesprek gelijk een brief meegekregen voor vriend om zijn kwakkie in te leveren. Vriend vond het allemaal spannend,we kregen een paar dagen later de uitslag en dit was goed.Tijdens de FM vonden ze het er bij mij ook allemaal goed uitzien.Mocht het die maand niet raak zijn geweest moest ik voor een HSG in de volgende ronde en dan 4 maand weer zelf proberen.Dit was echter niet het geval! Ik bleek op 23-03 Zwanger te zijn!! De tranen stonden in me ogen en vriend was ook helemaal blij.Maar nu komt het,vriend deed erg afstandig naarmate ik verder was. In een weekend dacht ik dat het over was ik kreeg hele erge buikpijn in me rechterkant na een heftige ruzie die dag,was inmiddels 6w2d.Dus huisartsenpost opgebeld en mocht langskomen.Ze vonden het er goed uitzien en dachten niet aan BBZ.We waren erg geschrokken en hebben geen ruzie meer gehad.Bij 9 weken had ik s'avonds bloedverlies en begon ik lichte krampen te krijgen VK opgebeld en mocht direct langskomen omdat ik overstuur was.Gelukkig was er niks aan de hand en hebben we het hartje gehoord. De tijd ging verder en merkte dat me vriend het er moeilijk mee had en gaf me steeds minder aandacht.Heb het er over gehad maar hij vond dat ik niet moest zeuren! Toen we de geslachtsecho hadden kregen we te horen dat we een dochtertje kregen!Zat met tranen in de stoel en het antwoord van me vriend was direct O en heeft niks meer gezegd en was niet meer zo geinteresseerd.Hij had erg gehoopt dat het een jongen was,dit was dus niet het geval.20 weken echo werd nogmaals bevestigd dat het een meisje was,ondertussen was hij er nog steeds niet aangewend.Maar nu lijkt het me wel heel erg te worden,vanaf 19 weken voelde ik de kleine meid aan de buitenkant en hij met 20 weken.Als ik dan vraag wil je niet kijken of de kleine meid naar je toe komt,nee dat hoefde dan niet!Ik begon haar steeds meer te voelen heel af en toe zei hij ik wil wel even voelen prima dat mag gewoon!En nu ik weet het gewoon niet meer de aandacht naar mij word ook steeds minder en minder en als ik dan vraag is er wat aan de hand dan is er niks volgens hem het enigste wat er was is dat er veel stress is op het werk van hem en dat dan op mij afreageert!Liep vanmiddag buiten met de hond en wou het liefst zo snel mogelijk naar binnen omdat ik de tranen voelde opkomen,eenmaal binnen kwamen de tranen en heb even flink zitten huilen.Praten wilt hij gewoon echt niet en als het dan lukt dan is hij niet serieus en gaat zitten lachen of grapjes maken,of reageerd ineens heel boos op mij dat ik de boosdoener ben....... Ons seksleven is ook minder geworden,dit was eerder 3 keer per week en nu amper 1 x in de 2 weken of 1 x in de week,hier heb ik hem ook op aangesproken maar dan zegt hij ja ik heb gewoon geen zin,dit was eerder niet voor de zwangerschap! Ik ben wel gelukkig met hem wil hem ook niet kwijt. En hij wilt mij niet kwijt,omdat hij ontzettend veel van me houd maar af en toe twijfel ik hier aan en dat zeg ik dan ook gewoon tegen hem,maar hij zegt dat ik niet zo moet denken. Hebben jullie nog tips! Want ik weet het allemaal niet meer..... Sorry voor het lange verhaal!
oh wacht maar tot hij zijn dochtertje in zijn armen heeft!! echt hoor meid, vrouwen hebben nou eenmaal het voorrecht om gelijk een band met het kindje op te bouwen, voor mannen is dit vaak meekijken vanaf de zijlijn, zo voelt het vaak ook voor ze. zijn reactie icm met je hormonen maakt dat het compleet normaal is dat je je nu zo voelt. maar, praat erover, heel eerlijk, zeg erbij dat het ook aan je hormonen kan liggen dat het nu allemaal wat sterker en erger voelt. sterkte en kop op!
Dana,ja dat is zo,hij heeft wel gezegd dat hij niet kan wachten tot ze geboren is. Hij had laatst ook tegen mij gezegd van ja het zijn je hormonen niet uhmz... oke Zal vanavond inderdaad weer proberen te praten met hem als dit lukt! Bedankt!Heb vanavond me eerste zwangerschapsgym ik ga me even helemaal daar op focussen
Geniet van je meisje in je buik. Mijn man had er ook niet veel mee toen Jayden nog niet was geboren, omdat hij hem niet voelde zoals wij het kindje voelen. Tot het moment dat hij in zn armen lach, trotste papa van de wereld was hij toen en dat zei hij ook. Dus echt meis, het komt goed, het komt gewoon omdat wij er meer een band al mee hebben dan de mannen. Kan ook zijn dat hij eraan moet wennen en het nog niet kan beseffen dat het echt zo is. Veel plezier vanavond bij de gym!
ik ben blij dat je een beter gevoel hebt, maar toch ben ik het niet helemaal eens met bovenstaande dames. Ik ken geen man in onze familie/vriendenkring die zo afstandelijk gedaan heeft. Tuurlijk voelen zij dat niet zoals wij, maar zo reageren vind ik wel erg kil. Ook wat je vertelt over de geslachtsbepaling toen.
Nou mijn man had ook echt geen behoefte om aan mn buik te zitten en de interesse in seks had hij ook niet meer... Nou het is een ontzettend trotse vader nu maar hij heeft niet zoveel met zwangere vrouwen...
mijn man wilde heel graag een dochtertje (die hebben we ook gekregen) en ook hij had zeker de eerste maanden niet echt veel met de zwangerschap. Hij was blij dat ik zwanger was, maar verder niet. Ook toen we echo's kregen straalde het er nog niet van af. Na de twintig weken echo werd het wat meer, omdat het gezond was en al helemaal af was natuurlijk. Maar pas toen ze geboren werd, stonden de tranen in zijn ogen en schoot hij vol en hij is supergelukkig met mijn dochter. En ik natuurlijk ook! We zijn een gelukkig gezinnetje en hopen over een tijdje voor de tweede te gaan... Ik zou er gewoon rustig over proberen te praten met je vriend en uitleggen wat je gevoel is. Misschien dat hij er wat rekening mee kan houden. Ik heb dat ook met mijn man gedaan, want ja die hormonen helpen echt niet mee! En hij begreep mij toen ook beter en ik hem ook! Hij houdt zielsveel van mij en zijn dochter, daar twijfel ik niet aan! Dus kop op, komt echt wel goed! Sommige mannen moeten wennen aan het feit dat ze vader worden, ondanks dat ze het graag willen. Ook voor mannen is het spannend en inderdaad hebben ze gewoon nog niet zo'n band met het kindje als wij mama's,
Mannen zijn soms vreemde vogels, zij voelen niet zo met je mee omdat ze zelf er niet veel van merken. Wij vrouwen voelen het kindje in ons groeien en hebben meteen een band. Maar wacht maar tot ze het vast hebben! Zijn ze de gelukkigste papa's van de hele wereld!!
Hey misschien is het een idee om je gevoelens eens op papier te zetten? Lijkt me heel lastig ik kan gelukkig niet met je meepraten maar geniet lekker van de zwangerschap en ga naar zwangerschapsgym om ook eens met andere meiden in contact tekomen?
Die van mij toont ook niet veel emotie. Hij is wel dol blij maar heeft gewoon geen behoefte om constant aan mijn buik te zitten. Dan zegt hij ik verheug me erop als hij er straks is. Was trouwens bij de eerste ook zo en hij is een geweldige papa. Die van jou slaat straks om als je meisje geboren is.
Ik weet zeker dat hij straks smelt als hij zijn kleine meid in zijn armen heeft. Daarnaast zou ik ook even proberen het op papier te zetten of even met iemand te gaan praten. Eventueel samen. Ik denk niet direct dat jullie een probleem met elkaar in de "liefde" hebben, maar puur in de communicatie onderling. Dat kan zo uitlopen dat je inderdaad heel weinig sex hebt, terwijl de behoefte of de liefde er wel is. Maar het wordt dan onbewust weggestopt.
Bedankt voor de reacties! Zoals ik lees ben ik niet de enigste gelukkig! Heb me vriend het ook laten lezen en hij zegt dat hij het snapt. Maar het eerste wat hij zei nee niet weer hé. Tot dat ik vertelde wat er is gebeurd vanmiddag en daar schrok hij ook best van. Kreeg gelijk kusjes en hij kwam bij me zitten. We zijn ook erg blij met de zwangerschap en ik geniet elke dag van haarHij vraagt wel altijd nog of ze druk is geweest. 5 September hebben we nog een pretecho verheug me er al helemaal op en vriendlief gelukkig ook
Kim, als ik je laatste berichtje zo lees dan is je vriend dol op je en dat is het belangrijkste!! Die band met je kleintje dat komt wel als ze er is denk ik.. Mijn man is wel heel erg bezig met het kleintje in mijn buik. HIJ vertelt mij iedere week wat er nu gaat groeien, en hoe ik me kan voelen haha! Maar de man van mn zus was ook weer heel anders tijdens haar zwschap, die hielp haar ook niet met het huishouden ofzo..maar die is nu net zo lief voor de kinderen!
Ik ben het met mamsie eens Elke man is anders en gaat anders met dingen om. Mijn man is heel erg bezig met de kleine in mijn buik en raakt mijn buik ook vaak aan, maar vrienden van ons was het weer anders. Die het niks met de "buik", maar zag heel erg uit na de geboorte omdat hij dan ook wat kon. Je vriend is gek op je, geef hem ook wat tijd om te wennen aan de situatie. Vergeet niet dat het voor mannen ook heel erg wennen is.