Even een update op onze situatie: we hebben op 8 juli een intakegesprek bij dat diagnostiek- en behandelcentrum. In de tussentijd probeer ik zo consequent mogelijk te zijn en verder niet te veel andere dingen te gaan uitproberen. Iemand moet met ons meekijken voordat we het over een andere boeg gooien. Overigens hebben we er nu een probleem bijgekregen: ze wordt volgend jaar in een nieuwe klas gezet, samen met 4 kinderen uit haar huidige klas waar ze eigenlijk niets mee heeft..Het vriendinnenclubje waar ze al vanaf groep 1 bij zit, 5 meiden, plus zij, blijft bij elkaar, en zij is eruit gehaald. OUders zijn van tevoren niet geraadpleegd, wij kregen vorige week gewoon de mail met de groepsindeling met daarbij de opmerkingen dat deze definitief was. Na veel vijven en zessen hebben we een gesprek gekregen met de directeur en de juf waarin zij toelichten waarom de keuze op onze dochter was gevallen voor die nieuwe klas, wat een groep 4 is. Haar vriendinnen komen in een combinatieklas van 3 en 4. In het kort komt het erop neer: zij kan goed contact maken met nieuwe mensen, die klas kan wel een pittig karakter gebruiken en ze komt goed mee, dus zou ze beter gedijen in een groep 4 dan in de combinatieklas. Wij gaven aan dat er bij haar zoveel dingen spelen waardoor wij van mening zijn dat het niet verstandig is haar nu weg te halen van haar vriendinnen, en dat wij het er thuis niet bij kunnen hebben. Helaas, ze willen er niet van horen en wij moeten het er maar mee doen. Elke dag sinds de mail vraagt onze dochter waarom zij niet bij haar vriendinnen mag blijven. Ze slaapt slechter dan ooit en ik merk gewoon aan alles aan haar dat ze zich rot voelt. Dit komt er dus op school niet uit maar thuis des te meer. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Natuurlijk wil ik haar ook leren dat het leven soms zo loopt, dat ze vast weer nieuwe vrienden maakt, maar eerlijk? Op dit moment zijn wij allemaal aan het eind van ons Latijn en was ik vooral heel dankbaar dat het op school eigenlijk goed ging....
Ik heb geen tips maar herken heel veel van wat je schrijft. Ik ken de dagelijkse strijd van baby af aan maar al te goed. Ik heb hulp gezocht via de huisarts. We staan nu op de wachtlijst voor hulp en we krijgen binnenkort ook hulp vanuit school. Dat heeft mijzelf in mijn hoofd al wat rustiger gemaakt, wellicht dat het jou ook wat verlichting geeft. Sterkte, ik weet hoe lastig het is
Dat is kut. Ik zou nogmaals met school in gesprek gaan. En ook schriftelijk aangeven dat je hier totaal niet echter staat.
Ik heb eerder dit topic gelezen en kwam vandaag dit boek online tegen. Heb het zelf niet gelezen maar moest aan jouw situatie denken, misschien is het wat. Prachtig lastig - Onbegrepen gedrag en reflexpatronen Edit: ik lees nu pas de post hierboven, heel veel sterkte!
Mijn kinderen hebben totaal andere problemen, dus tot nu toe heb ik nog niet in je topic gereageerd. Maar naar aanleiding van je laatste update wil ik dit wel doen. Mijn ervaring is helaas dat je als ouders vaak niet meteen serieus genomen wordt. Er moet een specialist zijn die hetzelfde zegt en dat telt zwaarder. Dus als jij zegt dat het nu niet goed is voor je dochter om uit haar vriendinnen groep gehaald te worden omdat je dochter problemen heeft, dan ben je voor school de zoveelste ouder die het niet eens is met de klassenindeling. Maar als een specialist zegt dat je dochter dit er op dit moment gewoon niet bij kan hebben, dat er al zorgen om haar zijn en jullie daarom een behandeltraject gaan volgen, dan heb je kans dat ze je op school een stuk serieuzer gaan nemen. Ik zou dit daarom zeker als hulpvraag meenemen als jullie op 8 juli op intake gaan.
Ik heb geen tips maar ik leef met je mee. Ik herken het gevoel namelijk heel goed. Ik heb hulp gezocht. We staan op een lange wachtlijst maar omdat het redelijk urgent is krijgen we van een andere instantie over 2 weken hulp. Zij fungeren als hulp totdat we aan de beurt zijn bij de instantie waar we nu op de wachtlijst staan. Het geeft mij een klein beetje rust dat we straks geholpen worden. Dat er eindelijk iemand mee gaat kijken. Nogmaals; geen tips, maar ik voel met je mee. Ik voel me er zelf heel eenzaam en verdrietig over.