Mijn verhaal is behoorlijk pittig m.b.t misskraam en abortus of te wel overtijds behandeling. Bij mij is dit nu ruim twee jaar geleden en ik kom er maar niet over heen..... Ik heb nu een gezonde zoon maar ik het verdriet nog niet los laten. Nou zat ik te twijfelen of ik naar de huiarts zou gaan maar dan kom je op een wachtlijst ofzo.... Ik heb geen flauw idee...... Zou iemand mij tips kunnen geven om het een plek te geven? Ik merk ook vaak dat ik de beelden in flasch backs terug komen ...... Ook droom ik vaak van het moment dat mijn vriend me niet kwam ophalen bij de kliniek. Ik ben nu erg gelukkig begrijp me niet verkeerd maar ik kan die beelden niet los laten als of het moord is..........
Ten eerste wat vreselijk naar dat je twee jaar later nog zo last van alles hebt. Ik begrijp dat je graag psychologische hulp wilt? Als ik je verhaal zo kort lees, lijkt me dat erg verstandig. Je hebt het nog geen plekje kunnen geven, en daardoor blijft het maar terug komen. De klachten die je beschrijft zijn over het algemeen heel goed te behandelen en raad je toch aan om naar je huisarts te gaan. Het kan inderdaad kloppen dat er wachtlijsten zijn, maar beter over drie maanden een behandeling dan nooit. Verder kun je (eventueel samen met je huisarts) op zoek gaan naar een eerste lijnspsychologenpraktijk. Deze praktijken hebben in tegenstelling tot de reguliere ggz bijna geen wachtlijsten. De basisverzekering vergoed tegenwoordig een aantal gesprekken. Misschien heb je hier voldoende aan of kun je het gebruiken ter overbrugging van de wachtlijsten. je moet dan op zoek gaan naar een praktijk die gespecialiseerd is in traumaverwerking en erg belangrijk, iemand waar je je goed bijvoelt. Heel veel succes met alles en als je nog vragen hebt stel ze gerust.
Ik zou inderdaad naar een eerstelijnspsycholoog gaan om je verhaal kwijt te raken. Dit heeft mijn zus ook gedaan nadat bij haar de eierstokken na een ontsteking werden verwijderd. Een aantal gesprekken hebben haar goed gedaan. Nu weet ze gewoon te accepteren dat ze geen kinderen meer kan krijgen. We zijn heel blij dat het niet zo;n pijnlijk onderwerp meer is. Ik zou als ik jou was me meer met je kind bezighouden die gezond leeft en over je verdriet gaan praten. Het helpt. Groetjes,