Hoi allemaal, ik moet even mijn verhaal kwijt. Enige tijd geleden hebben mijn vriend en ik geprobeerd zwanger te worden. In december vorig jaar liet hij opeens zomaar uit het niets weten geen kinderen van mij te willen . Dit heeft er bij mij behoorlijk ingehakt. Met veel moeite heb ik het naast me neergelegd. Ik heb tenslotte 2 schitterende kinderen, maar van een andere man. Twee weken geleden ben ik erg beroerd geweest. De huisarts vertelde dat ik een ontsteking aan baarmoeder en eierstok had. Vorige week bleef mijn menstruatie uit. Test gedaan en wat bleek...ik ben zwanger! Mijn vriend was na dit nieuws heel erg negatief, wat bij mij natuurlijk ook wel pret bederft en van dien heb ik het gevoel dat ik het vruchtje weg moet laten halen. Vrijdag weer naar de huisarts geweest en deze heft meteen gekeken of het wel in mijn baarmoeder zit en niet erbuiten. Mijn vriend was daarbij en is daarna volledig opgeslagen! Hij wel en nu ik niet... Hij heeft bij mij de pret zo vreselijk naar de manen geschopt dat ik gewoon niet blij kan zijn met mijn zwangerschap. Ik zit erg in 2 strijd. Wil ik het houden of juist niet? Ik heb 2 kinderen die voor de helft van de week bij mij zijn en voor de helft van de week bij mijn ex. Dit verloopt prima. Beide hebben nieuwe partners en op beide zijn de kinderen gek. Maar hoe gaat dat als er een kindje bijkomt? Mijn kinderen zouden wel graag een brusje erbij willen. Dit hebben ze wel eens vaker gezegd, maar heb ik dan nog wel genoeg tijd voor ze? Hoe reageren ze straks als er een baby bijkomt en dat deze wel hier bij mama mag blijven en zij naar hun vader toe moeten? Pfff.... En mijn vriend heeft geen werk, begint in augustus met een nieuwe opleiding, waarna er een lange stage op zee gelopen moet worden. Ik vind hem soms erg onverantwoordelijk. Hij zit vaak achter de pc, ruimt niks achter zijn hol op, doet alles maar half en hij is niet te genieten als hij in de nacht wakker gemaakt wordt. En onze relatie is niet bepaald stabiel sinds het gesprek dat hij geen kinderen met mij wilde. Ik denk dat ik momenteel niet meer helder kan nadenken door mijn hormonen. Wat een ramp is dit. Mijn hart schreeuwt JA en mijn verstand NEE. Sorry voor het lange verhaal, ik ben het kwijt.
Poeh heftige situatie zo. Als ik je bericht zo lees, lees ik vooral veel frustratie over jullie relatie. Mij lijkt het verstandiger om je twijfels uit te spreken met je vriend en kijken hoe hij erover denkt. Hoe ziet hij het voor zich als hij lange tijd weg is dat jullie het op gaan lossen? Waarom is hij nu ineens zo veranderd en hoe ziet hij zijn bijdrage? Wellicht dat je dan wat meer begrip voor elkaars reacties kunt krijgen en dan een weloverwogen keuze kunt maken. Zelf zou ik wel heel goed nagaan wat je zelf wilt, afgezien van jullie situatie. Als je zo graag een kindje wilt kan het veel impact hebben als je het doordat de situatie anders is weg laat halen. Maar ik ben ook voorstander van een kind in een fijne omgeving op te laten groeien. Sterkte!
Ik denk dat je eens goed in gesprek moet gaan met je vriend. Ik snap dat hij je gekwetst heeft door te zeggen dat hij kindje wilde maar nu hij bij het onderzoek geweest is wil hij toch. Je geeft nu allemaal voorbeelden waarom je het niet zou willen maar als ik het goed begrijp waren jullie een tijdje terug juist bezig om samen een kindje te krijgen. De meeste twijfelpunten zullen toen ook gespeeld hebben en vraag me af waarom het toen wel kon en nu niet. Ik krijg een klein beetje het gevoel dat je hem via deze manier een beetje "terug wil pakken" voor wat hij jou heeft aangedaan. Logisch want hij heeft je gekwetst en bij het horen dat je zwanger was, was hij niet blij. Ik denk dat je dan automatisch nu ook een beetje in de weerstand gaat. Ik zou een gesprek met hem aangaan, over hoe hij het allemaal ziet. Duidelijk is dat je het diep van binnen wil. Als je nog niet zwanger was, had ik je geadviseerd om nog eens goed na te denken en de voor en tegens tegen elkaar op te wegen. Deze fase ben je nu eigenlijk voorbij. Jouw vriend heb je mee, je kinderen willen graag een brusje en voor alle andere dingen is wel een oplossing te bedenken.
Bedankt voor jullie reacties! Ik ben net in gesprek geweest met mijn vriend en samen hebben we wat dingen op papier gezet. Uit eindelijk kwam het er op neer dat hij achter me staat wat mijn keuze ook mag zijn. Ook hij heeft zijn twijfels of we het kindje alles kunnen geven wat het nodig heeft. En daarnaast ook onze andere 2 kinderen. Toen we 'bezig' waren voor een kindje waren deze twijfels er ook. Alleen heeft het hele gebeuren eromheen meer vraagtekens bij mij geplaatst over onze relatie en hoe stabiel of juist onstabiel die is. Er zijn veel erfelijke factoren bij hem in de familie die bij mijn vriend toen de doorslag heeft gegeven om geen kinderen te willen. En ik kan het hem dat ook niet kwalijk nemen. Ik wil hem echt niet 'op deze manier terug pakken'. Hij heeft me toen gekwetst en dat heeft echt wel zijn stempel gezet. Maar ik ga me niet verlagen op dat niveau. We komen hier samen wel uit.
Ook al heb ik zelf geen kinderen (mijn vriend wel)... Ik kan me goed voorstellen dat het er echt inhakt als vriend zegt dat hij geen kinderen van je wil. Nu ben je wel zwanger en is het even een onzekere periode of je het nu wel wil of niet wilt houden. Je gaf aan dat de onzekerheden (financieel e.d.) er van te voren ook waren en dat hij je als het ware met zijn uitspraken echt een klap in je gezicht heeft gegeven, maar probeer er luchtig naar te kijken. Je wilde dit van te voren toch ook? En je wist van te voren toch ook dat het wellicht wat gedoe zou leveren met de kids? Wat kan dit kleine baby'tje daar aan doen? Ben blij dat je zwanger bent,het heeft ondanks alles zo moeten zijn..... Toch? Probeer ook naar de positieve kanten van het verhaal te kijken, er groeit een mensje in je!!!!