hallo allemaal, ik en de vader van mijn zoon zijn uit elkaar. zijn vader is een soort van weggegaan voor een andere vrouw maar doordat de relatie ook niet werkte en ik onze relatie eigenlijk al had afgesloten tijdens de relatie heb ik het al snel verwerkt en ben best snel daarna verliefd geworden, een nieuwe vriend gekregen en we wonen nu ook samen. mijn zoon is 2,5 jaar gaat elk weekend naar zijn vader (omdat ik nu werkeloos ben heb ik zijn vader wat meer tijd gegeven) ik ben nu veel gelukkiger dan in mijn vorige relatie en ik merk ook dat mijn zoon mijn nieuwe vriend heeft geaccepteerd als persoon zijnde. toch merk ik van beide kanten nog wel eens dat het niet helemaal soepel loopt. bovendien heeft mijn vriend het gevoel dat ik hun band in de weg sta en/of steeds afbreek. zoals gisteravond bijvoorbeeld we brachten mn zoon samen naar boven en mijn vriend wou zn luier om doen (gedeeltelijk zindelijk slaapt 's nachts nog met luier). waarop mijn zoon zei dat hij het niet mocht doen maar mama moest het doen hij moest naar beneden en ik moest het doen. waarop hij vervolgens ging huilen (pure vermoeidheid, hij was helemaal op) terwijl er niks aan de hand was, echt om zijn zin te krijgen dat verschil hoor je in zijn huil of er echt iets is of aanstellerietus. we zijn hem aan het leren dat dat niet werkt en als hij op die manier iets vraagt krijgt hij zijn zin niet. dus ik zeg tegen hem op deze manier gaat mama juíst niet je luier omdoen nu gaat hij het doen en ik heb hem welterusten gewenst kus gegeven noem maar op. toen ben ik dus naar beneden gegaan en op een gegeven moment brak ik hij bleef huilen en voor mij voelde het echt alsof het al een half uur duurde terwijl ik misschien 10 min. tot een kwartiertje beneden heb gezeten. ik ging dus weer naar boven ik wou hem alleen even kalmeren zeggen dat er niks aan de hand is vandaag doet hij het en morgen doe ik het weer en daarna zou ik weglopen. waardoor mijn vriend dus het gevoel krijgt dat ik hem niet geschikt genoeg vind om het alleen te doen en dat ik hem nooit zijn ding laat doen. dit is absoluut niet waar ik wil juist dat hij zich met de opvoeding bemoeit en ik wil mijn zoon en onze toekomstige kinderen samen opvoeden, maar nu omdat dit niet de eerste keer was heeft ie zijn handen er vanaf getrokken in de zin van als hij huilt gaat ie zich er niet meer mee bemoeien en als ik wat tegen mn zoon zeg laat ie het gaan noem maar op dus in principe word ik weer alleenstaande moeder alleen met oppas wanneer ik weg wil gaan ofzo dit is juist niet wat ik wil en met onze kinderwens in het oog (gestopt met de pil proberen zwanger te worden) wil ik het juist graag samen doen. alleen hij heeft het gevoel/idee dat zolang hij zijn biologische vader ziet dat mn zoon hem nooit als een vaderfiguur zal gaan zien... wat zijn jullie ervaringen hiermee iemand tips of advies? p.s. sorry voor het lange verhaal maar het is bedoeld om de situatie zo goed mogelijk te schetsen
Hoe lang zijn jullie samen en hoelang wonen jullie nu samen? Daarnaast zal je vriend ook nog moet "leren" dat kinderen vaak wisselvallig zijn Onze kinderen willen de ene keer mij en de andere keer papa. Dus dat is verder niet gericht op de persoon van je vriend. Ook jij zult moeten leren te vertrouwen dat je vriend het goed doet en dat het ook goed komt met hem en je zoontje. Klinkt heel stom maar ik denk dat je vriend sowieso van de gedachte moet afstappen dat hij een vader gaat zijn voor je zoontje! Hij heeft maar één mama en maar één papa! Wees blij dat er "goed" contact is met je ex en tussen hem en jullie zoontje. Hij kan een vriend zijn voor je zoontje, maar hij moet niet verwachten dat je zoontje hem als plaatsvervangende papa gaat zien.
Tja, ik denk niet dat je vriend moet gaan verwachten (en willen!) dat jouw zoon hem als vaderfiguur zal gaan zien. Hij heeft al een vader, en van een vader heb je er maar 1. Wat natuurlijk niet betekent dat hij zich niet met de opvoeding zou mogen bemoeien. Overigens spreek ik uit ervaring; mijn ouders zijn gescheiden toen ik heel jong was en zolang als ik me kan herinneren is mijn stiefmoeder in beeld. Ik houd heel veel van haar en naar verloop van tijd ging zij zich ook wel met mij bemoeien als ik bij hun was, maar ik heb haar nooit en te nimmer als mijn moeder gezien. Verder, ik denk dat het juist heel normaal is zoals het voorbeeld dat je beschrijft is verlopen. Hij betrekt het op zichzelf, maar dat ligt m.i. meer aan hem en wellicht zijn onzekerheden dan aan hoe jij gehandeld hebt. Mijn man is de vader van onze kinderen en bij ons verlopen zulke situaties ook wel eens zo. Je gaat je kind gewoon niet zo laten huilen en als je kind jou even nodig heeft dan geef je daar aan toe. Dat is althans mijn visie. Ik kan me voorstellen dat het voor je vriend ook moeilijk is om een balans te vinden in hoe zijn rol als stiefvader van je zoontje in te vullen. Maar me dunkt dat zijn handen overal vanaf trekken niet de oplossing is. Ik denk dat je je vriend moet laten inzien dat wat er in sommige situaties wellicht gebeurt "gewone" gezinssituaties zijn die niets te maken hebben met het feit dat hij de stiefvader in dit verhaal is. En heel eerlijk...soms speelt her misschien (onbewust) ook wel mee, maar dat is denk ik ook de moeilijkheid met en in een samengesteld gezin. En vergeet ook niet dat je zoontje 2,5 is, net zo oud als mijn zoontje, en het is gewoon een dwarse leeftijd.
o ja ook is het zo dat ik blank ben en hij donker is hij heeft het idee/gevoel dat dat ook zorgt voor afstand tussen die 2. hij denkt dat als hij blank was geweest, mijn zoontje hem allang al meer had geaccepteerd dan dat hij nu doet.. ik ben het daar echter niet mee eens. mij doet het zowieso helemaal niks huidskleur of afkomst daar hou ik me niet eens bezig het gaat mij om de persoon zelf en het karakter van de persoon ook al is hij/zij paars met groene strepen bij wijze van spreken. en ik denk dat een kindje van 2,5 daar ook helemaal niet mee bezig is hij ziet uiteraard verschil tussen mij en mijn vriend maar ik geloof dat racisme of onderscheid op een negatieve manier wordt gevormd door ouders en andere kinderen in zijn of haar omgeving of zijn de meningen daarover verdeeld? is een kind van zijn leeftijd daar wel al mee bezig en of bewust van? ik denk echter dat het eerder komt doordat hij in de 8 maanden dat we samen zijn waarvan hij 6 maanden mijn zoontje kent dat hij eigenlijk nooit echt iets doet met hem.. met zijn drieen noch met zijn tweeen we zijn nu twee keer met zn drieen naar een attractiepark geweest en dat vind zoonlief echt helemaal geweldig en dan spelen ze ook zo lief met elkaar en mijn vriend geniet daar ook van dat straalt van hem af maar toch samen naar een speeltuin of even een stukje wandelen dat soort kleine dingetjes zitten er eigenlijk bijna nooit in. de interactie tussen de twee is dus eigenlijk miniem en dan bedoel ik echt het speelgedeelte zeg maar want zn luiers zn eten zn drinken dat doet en pakt hij allemaal voor hem hij staat ook regelmatig met hem op zodat mama lekker kan uitslapen o.i.d. maar het komt eigenlijk weinig voor in mijn optiek te weinig dat ze wat met zn tweeen gaan doen of dat ik mijn vriend enthousiast kan krijgen om mee te gaan als mijn zoon en ik wat willen gaan doen... wat denken jullie?
Ik denk voornamelijk dat je het gewoon de tijd moet geven. Misschien voelt je vriend zich toch nog niet vertrouwd genoeg met je zoontje om samen met hem echt dingen te ondernemen. En vergeet niet dat het voor je zoontje ongetwijfeld ook verwarrend kan zijn, ondanks dat hij je vriend vast hartstikke lief vindt.
daar heb je inderdaad gelijk in amethyst het dwars doen hoort er ook bij. en hij heeft er gewoon ook moeite mee dat hij de hele week met hem is en veel voor hem doet en dat hij toch om zijn vader en zijn nieuwe vriendin vraagt wat uiteraard logisch is en ik heb hem ook uitgelegd dat dat ook zal blijven maar hij heeft daardoor het gevoel dat hij niet gewaardeerd wordt en ook de dingen die hij doet niet én dat hij daardoor ook niet echt een opvoedende rol kan en mag hebben omdat zijn biologische vader zo aanwezig is in het leven van mn zoontje... en ook dat klopt alleen hij vind 6 maanden heel lang en heeft zoiets van als het nu niet lukt gaat dat ook niet veranderen en ik heb juist zoiets van geeft het inderdaad wat tijd niet alleen voor mijn zoon maar ook voor mij dat ik inderdaad niet of minder er tussen moet komen wanneer mijn vriend met hem bezig is...
Tja...dat is toch iets wat hij zal moeten accepteren. Zolang je zoontje gewoon goed contact houdt met zijn vader (wat ik hoop, want dat is zó belangrijk), zal zijn stiefvader toch altijd een soort op de tweede plaats staan. Zoals ik al zei, ik houd heel veel van mijn stiefmoeder en kan me een leven zonder haar erin niet voorstellen, maar ze zal nooit boven mijn moeder komen. Mijn moeder is...tja...mijn MOEDER! Je zult vast snappen wat ik bedoel . Dit is m.i. echt een belangrijk punt waar je vriend zich overheen zal moeten zetten c.q. vrede mee moet kunnen hebben, anders zal het al het andere in de weg staan.
Je vriend moet het écht de tijd geven hoor, een relatie bouw je niet op in 6-8 maanden. En al helemaal niet met 3 uitjes. Het heeft mij ook veel tijd gekost met stiefdochter (toen net 5, inmiddels al 25) Zij zette zich eerst ook tegen me af, niet willen luisteren etc, in een later stadium werd het beter... we hebben onze ups en downs samen gehad, kort gezegd
Ik zit welliswaar in een andere situatie als jouw. (Vader van zoon is de afgelopen 2 jaar niet nauwelijks in beeld geweest en is niet echt een figuurlijke ster in het vader zijn (licht uitgedrukt)) Zoonlief miste juist wel een vaderfiguur, in eerste instantie zag hij die in mijn vader maar sinds ik een relatie heb is dat in mijn vriend. Maar daar zit denk ik ook juist het verschil. Jouw zoontje heeft een vaderfiguur namelijk zijn vader waar gelukkig goed contact mee is. Ik snap je vriend wel dat hij graag die vaderfiguur is (mijn vriend was bang de 'status' kwijt te raken nu er een vorm van omgang is) maar misschien een tip om niet de vaderfiguur te zijn maar de bonus vader. Overigens heeft afkomst op die leeftijd er echt nog niks mee te maken. Dat besef is er echt nog niet. Zl is 5 en anders gekleurde, kenmerkt hij eerder als: 'zo die heeft lang in de zon gezeten' etc. Niks negatiefs aan. En soms kan het idd dat kinderen bang zijn als mensen heel donker gekleurd zijn, maar dat zijn ze ook voor zwarte piet en vaak in die gevallen ook als het donker is op de kamer. Heeft vaak echt niks met afkomst of iets te maken. Zl is bij mij ook bang geweest van de buurman (buurman is Marokkaans) en waar kwam dat door simpelweg omdat toen hij nog kleiner was heel erg geschrokken is van een scooter die langs de kinderwagen scheerde, met iemand erop die blijkbaar op hem leek? (Zl gaf steeds aan van de scooter). Misschien is het een idee als je voorstelt om bijv je vriend en zoon naar de speeltuin of iets dergelijks te laten gaan. Zo laat jij vertrouwen zien in je vriend en zal je vriend ook zien dat het wel goed gaat! En je zoon echt wel dankbaar is dat hijber voor hem is. En misschien rond vaderdag of verjaardag ook iets voor hem laten knutselen, net als hij ook voor zijn vader doet, neem ik aan. Overigens heb ik de discussie met mijn vriend ook wel eens gehad, dat ik (in zijn ogen) het overnam, te snel me er weer bemoeide, hem geen vertrouwen gaf in een goede afloop. Heb toen ook uitgelegd dat zeker met naar bed gaan we beter kunnen zorgen dat hij rustig gaat slapen ipv net daarvoor helemaal overstuur laten zijn. En dat duidelijk maken werkte uiteindelijk pas toen ik hem een voorbeeld noemde dat het een kind van ons 2 betrof, hoe we er dan mee om zouden gaan. Misschien helpt het bij jouw ook? Misschien is het voor je vriend ook fijn om te weten hoe het gaat tussen je zoon en zijn stiefmoeder (vriendin van vader)?
Ik denk dat je vriend teveel verwacht... Hij zal soieso nooit een vader worden voor je kind, je kind heeft namelijk al een vader En jij zou dat ook niet moeten willen vind ik En je vriend wil waardering? Hoe dan? Ziet hij voor zich dat je zooontje hem de hemel in prijst? Verder moet hij het niet zo persoonlijk nemen Mijn vriend doet dat ook wel eens en dan leg ik hem uit dat het gewoon kind eigen is dat ze graag mama oid willen Heeft niks met hem zelf te maken Ik denk dat vaak mama gewoon favoriet is.. Bij mijn ex werkt het nl hetzelfde.. Mijn zoontje zoekt ook meestal mij op En er zal ook vast Eem fase komen dat mama geen favoriet meer is even En een half jaar is natuurlijk ook nog niet zo lang.. Ze moeten allebei nog wennen En stel het zelf eens voor dat ze iets met zn 2en kunnen doen
Wat komt je vriend onzeker over zeg... Ik ben zelf stiefmoeder van drie pre-pubers, ken ze nu bijna 7 jaar inmiddels. Ik heb nooit maar dan ook nooit de intentie gehad om een "moederfiguur" te zijn. Er gelden regels in ons huis, die misschien hier en daar afwijken van de regels bij hun moeder, het zij zo. Dit hebben ze moeten accepteren en alleen de oudste had er eigenlijk soms moeite mee. Liefde kunnen ze van mij krijgen, troost ook, ik zal er altijd voor ze zijn, maar alleen als ze dat zelf willen. Ik dring niks op. Ik ben nou eenmaal niet hun moeder. Je vriend is nou eenmaal niet de vader van jouw zoontje. Daarbij maakt het wel een wezelijk verschil dat jouw zoontje ook bij jou woont, en dan twee dagen bij zn vader logeerd. Dat is natuurlijk anders als in mijn situatie, waarbij de kids maar twee dagen in de twee weken komen. Ik denk dat jouw vriend dan wel een meer opvoedende rol zal krijgen dan mij als stiefmoeder... Die rol zal hij moeten oppakken, en zich niet opstellen als "mindere" van jou, maar als gelijkwaardige, en zo moet jij hem ook gaan behandelen. Ik heb met mijn vriend samen ons dochtertje, en als hij met dr bezig is en ze blijft maar huilen kriebelt het mij ook wel hoor om te gaan kijken, maar ik doe het niet. Pas als hij er echt niet uitkomt en hij vraagt het, spring ik even bij. Bij mama is een kleintje nou eenmaal eerder stil, of meer op zn gemak. Dat heeft denk ik niet mee te maken of je als man zijnde nou wel of niet biologisch verbonden bent... Het heeft er wel mee te maken dat je vriend er nog een stuk onzekerder in is, een beetje jonge-vader idee vind ik haha wel schattig hoor, maar misschien kun je hem iets meer zelfvertrouwen geven? Ik was sowieso niet mee gelopen naar boven, maar lekker op de bank blijven zitten en vanaf de bank je zoontje een dikke kus voor de nacht gegeven. Dan ben je er al niet eens bij met het luier-moment, en heeft je zoontje niks te kiezen. Op het moment dat jij er nog bij staat kan hij het altijd proberen om het door jou te laten doen... Als dit je zoontje samen met je huidige vriend was geweest denk ik dat je de meeste "problemen" ook wel had gehad hoor! Ik herken er namelijk wel veel van hoe mijn vriend zich soms opsteld.
Mijn zoontje was 1 toen ik bij zijn vader wegging. Na een kleine anderhalf jaar heb ik mijn huidige vriend leren kennen. Mijn zoon was toen dus 2,5. Het eerste jaar hebben ze elkaar sporadisch gezien. Daarna steeds vaker en toen hij 4 was is mijn vriend bij ons komen wonen. Nog weer een jaar later hebben we een ander huis voor ons drietjes gevonden en dat is nu een jaar geleden. Alles is dus eigenlijk vrij rustig gegaan, zo ook met de "vaderrol" die mijn vriend heeft nu, hij is er steeds meer bij betrokken, maar niet ineens zijn papa ofzo. Hij vindt het soms ook wel lastig om daar een weg in te vinden, maar die dingen gaan niet ineens. Mijn zoontje gaan om het weekend naar zijn vader. En zijn vader is papa en mijn vriend is wel een vaderfiguur en is de man waarvan hij leert door nadoen.. Hij ziet wat de rol van een vader in het gezin is dus een rol heeft hij wel. Wij willen nu ook een kindje krijgen samen en hoe het zich dan gaat ontwikkelen, dat zien we dan wel.