Hier was hij bijna 1,5 en had weer eens een fase van "ik gooi alle spenen uit m'n bed en dan komt mama weer naar boven". Ik reageerde altijd pas als hij echt ging huilen. Speentjes lagen naast z'n bed, meneer heeft een dik kwartier gejammerd en is toen in slaap gevallen. Dus toen wij naar bed gingen alle spenen weggehaald en alleen 1 op m'n nachtkastje gelegd voor als de nacht echt drama werd. Nou ik heb hem 1x hoeven troosten, zonder speen. Sindsdien heb ik hem gewoon geen speen meer gegeven. Ik herken wel dat het soms 'handig' is. Ik heb na die tijd nog vaak gedacht, had hij maar even die stomme speen, zou nu ideaal zijn. Maar ach... het is eigenlijk wel veel beter om er vanaf te zijn. Ik zou het gewoon doen, z'n vertrouwde knuffel meegeven en alleen de uitleg geven die jij denkt dat hij begrijpt en nodig heeft.
Ik heb het bij alledrie cold turkey gedaan. Speen kapot gemaakt, kinderen kapotte speen laten zien, "Oh, kijk nu! Wat jammer, nu moet-ie in de prullenbak." Kinderen zelf kapotte speen laten weggooien en uitgelegd dat ze nu dan dus zonder moesten. Eerste nacht was onrustig, maar daarna was het eigenlijk al wel goed. Nog een paar keer gevraagd om speen, maar dan zij ik altijd: die is kapot, weet je nog? En dan was het goed. Bij alledrie. Is me zo enorm meegevallen! Oudste was 4 jaar (maar ontwikkelingsachterstand), middelste en jongste waren allebei 24 mnd toen ik dat deed.
Hier is ons meisje bijna 17 maanden en ik merk dat ze de speen veel minder gebruikt. Ze had hem hier wel veel in haar mond met een speenknuffeltje eraan. Leg hem nu ook steeds in haar bedje, als ze wil kan ze hem eruit pakken. Denk als ze anderhalf is om de stap te maken naar alleen in de nacht de speen en overdag het knuffeltje, daar hebben we er meerdere van. En dan als ze twee is kijken of ze eraan toe is om helemaal afscheid ervan te nemen. Ik stoor me er niet aan als ze hem in haar mond heeft en het is bij verdriet wel haar steun en toeverlaat dus dat wil ik niet zomaar radicaal van haar afpakken.
Hier cold turkey met 15 maanden! Was 1 week even erom vragen en af en toe huilen in bed maar absoluut geen spijt!!
Hier ging het eigenlijk vanzelf, zag er ook erg tegenop. Ook omdat hij een babybroertje kreeg en die heeft wel een speen. Dus wel even de geboorte afgewacht en een maand later was ie van de speen af. Hij was toen 25 maanden. Overdag keek ie er al langere tijd niet naar om dus hij had hem alleen met slapen. Tijdens een middagslaapje was ie zo moe dat we de speen vergaten te geven, hij vroeg er ook niet om. Vervolgens de speen helemaal niet meer gegeven, ook 's avonds niet. Hij vroeg er 1x om, maar kon hem toen makkelijk afleiden en heb er over heen gepraat....dus het kan ook zomaar vanzelf goed gaan, mijn zoontje was er blijkbaar aan toe denk ik...Besef me wel dat we waarschijnlijk een uitzondering zijn dus ik wens je veel succes toe en hopelijk gaat het makkelijker dan je denkt Oh en zijn gebit herstelde zich volledig binnen een maand, wow!
Ik had het ook echt niet zo verwacht. Ze kreeg haar speen alleen snachts en met haar middagdutje maar was er echt zwaar verslaafd aan. Zonder sliep ze echt niet.