Ik zou de keuze van de vader zeer zeker respecteren! En geef je vriendin dus gelijk. Ik zou absoluut niet willen dat mijn vader op mijn begrafenis zou komen. Die heeft mij zo ontzettend veel verdriet gedaan en pijn. Toen mijn broertje overleed ging mijn moeder dus ook tegen zijn wens in en liet hem komen...Echt in 1 woord belachelijk. Ik zou me in mn graf omdraaien zeg! Hetzelfde als bij jouw vriendin maar dan andersom dus. Ik zeg altijd: als ze willen komen, dan bij leven.
Het leven is voor de levenden. Ik zou een zoon niet de toegang weigeren tot de uitvaart van zijn eigen vader.
Op zich ben ik het met je eens, alleen vind ik dat een nabestaande ( die dus het verhaal kent) niet kan bepalen hoeveel pijn iemand gedaan kan hebben. Zoals ik lees, heeft de vader altijd zijn uiterste best gedaan voor zijn zoon, en heeft er verdriet voor terug gekregen. Als deze wens dus op een sterfbed wordt uitgesproken, dan zou ik die serieus nemen en er gehoor aan geven. Door het simpele feit dat ik dat zelf ook zou willen, en er eerlijk gezegd ook vanuit ga.
Hij geeft nu aan afscheid te willen nemen. Echter toen zijn vader langdurig ziek werd ( en hij wist dit) heeft hij nooit gevraagd hoe het met hem ging en ging hij ook niet langs bij zijn vader. Ook nam hij daarover geen contact op met de rest van de familie.
Je kunt volgens mij zo ver gaan dat je iemand niet uitnodigt. Maar iemand weigeren zou ik weigeren. De overledene regeert dan over zijn graf en dat is behalve onzinnig in dit geval ook dom. Hij vraagt zijn nabestaande een taak op zich te nemen waar zij niet achter staat en waar haar eigen familiebanden onder kunnen lijden. Daar hoeft ze niet aan mee te werken. Simple as that.
Wat er precies tussen twee andere mensen speeld(e) is lastig om echt goed te weten. Ook al krijg je er dingen van mee. Toch weet je nooit 100 procent. Dat de zoon afscheid wil nemen zegt ook dat het hem niet volledig koud laat. Aanvulling van mijn vriend: als hij gewild had dat zijn zoon er niet zou zijn had hij het anders moeten vastleggen. De zoon kan ook afvragen of zijn vader het daadwerkelijk gezegd heeft.
Dan zou ik hem zeker weigeren.. Toen vader ziek was kwam hij ook niet. Dus waarom nu wel? Nee hij mocht zijn (eventuele) schuldgevoel lekker in z'n eentje verwerken
Ik zou samen met die zoon een oplossing zoeken; wat vindt hij ervan dat hij niet welkom is op de uitvaart? Respecteert hij dat, of wil hij er toch graag bij zijn? Of vindt hij afscheid nemen in een andere vorm ook goed, bv door vooraf het uitvaartcentrum te bezoeken? Hoe staan andere nabestaanden hierin; willen zij hem ook niet bij de uitvaart? Dat zou ik ook meenemen in die overdenkingen. Enerzijds moet hij absoluut wel de kans krijgen afscheid te nemen van zijn vader, anderzijds zou ik ook die wens van zijn vader heel serieus nemen. Maar ik zou niet bij voorbaat hem uitsluiten van de uitvaart; eerst zijn kant horen, uitleggen wat vader heeft gezegd en die keuze bij hem leggen. Het is en blijft toch echt zijn zoon, ook al is hij in het verleden niet de zoon geweest die zijn vader had gehoopt, misschien brengt dit hem tot inkeer. Uiteindelijk weet je niet wat mensen beweegt; misschien vond zoon het ziekbed ook wel veel te confronterend en was doorgaan op de oude voet zijn 'makkelijke weg' en heeft hij nu spijt? Dat is echt aan hem...
Ik vind dat zij een onmogelijke taak van haar vader gekregen heeft. Het is een ruzie tussen haar vader en haar halfbroer. Nu dwingt hij haar partij te kiezen. Ik denk dat ze er zo min mogelijk tussen moet gaan staan. Dus de laatste wens van de vader communiceren en het daarbij laten. Het is aan de zoon of hij deze laatste wens wil respecteren. Ik vind het niet aan haar om deze af te dwingen. In mijn familie zijn ze zo ver gegaan om een oud-tante letterlijk de kerk uit te dragen. Terwijl er ook familieleden waren die die oud-tante wel graag zagen. Zo ver zou ik niet gaan. De wens communiceren en het daarna loslaten. Geen ruzie gaan maken als hij alsnog bij de begrafenis komt opdagen.
Mijn nonkel heeft altijd een vrij complexe verstandhouding met mijn opa gehad. Ze hadden voortdurend ruzie. Opa vond niks goed genoeg wat nonkel deed en nonkel vond opa een ouderwetse zeur.. Mijn nonkel kwam dus ook hooguit 2x in het jaar bij zijn ouders. Ook toen mijn opa begon te sukkelen met zijn gezondheid kwam hij niet. En toen op een dag was het te laat, mijn opa was dood. Ik zie nog steeds de pijn in de ogen van mijn nonkel toen ik hem buiten stond te troosten aan het uitvaartcentrum. Want hij had altijd gedacht dat hij meer tijd zou hebben om de plooien glad te strijken. Ik zou dus zeker de kans geven om afscheid te nemen. Soms ben je inderdaad te koppig om je eigen principes aan de kant te zetten maar daarom moet je nog niet je hele verdere leven met een schuldgevoel blijven rondlopen. Geef de zoon ook een kans om zijn vader een laatste keer te zien en afscheid te nemen.