Ons zoontje is ondertussen drie weken oud, maar weigert in zijn eigen bed te slapen eigenlijk van begin af aan al. In het begin in mijn kraam dagen was het achteraf logisch dat hij niet in zijn eigen bed wilde, want hij had moeite met eten. Hij had dus continu honger, logisch dat je dan troost zoekt bij je ouders. De eerste dagen heeft hij dan ook altijd bij mij op de arm of op mijn buik geslapen. Ondertussen zijn we erachter waarom hij niet goed kon eten en komt hij weer aan. Hij eet ontzettend goed en slaapt makkelijk, zolang het bij pa of ma is. Het is echt heerlijk om hem zo lekker bij je te houden, maar dat kan gewoon niet 24/7. Ik krijg heel vaak het advies om hem maar een poosje te laten huilen met de mededeling dat we hem verwennen door hem bij ons te houden. Maar daar geloof ik dan weer niet zo in. Zijn wiegje staat bij ons op de kamer. Voordat we hem weg proberen te leggen zorgen we altijd dat zijn bedje lekker warm is. Ik heb een shirt dat naar mij ruikt over zijn matras gedaan. Een speentje kan hij niet vasthouden met z'n mondje, dus hem daarmee "troosten" of te slapen te leggen gaat niet. We controleren altijd zijn luier voor het slapen gaan. Tijdens de eerste dagen hebben we ook het advies gehad hem tussen ons in te leggen in een nestje gemaakt van het aankleedkussen. Maar ook zo slaapt hij niet. Hoe zouden we dit aan kunnen pakken, zodat hij toch leert dat je prima in bed kan slapen en de aarde niet vergaat als je niet continu vastgehouden wordt?
Hoi hoi, Wat praat je lief over je kleintje! Er zijn een paar dingen die je kunt doen. Als het darmkrampjes zijn, zou je infacol kunnen geven. Dat zorgt ervoor dat de kleine gasbellen om gevormd worden tot grote gasbellen, die ze dan beter kunnen opboeren. Ze liggen dan niet zo graag plat ook, dus het bed aan het hoofdeind omhoog zetten door middel van een paar boeken onder de poten van het bed zou kunnen. Hij is gewend om bij jullie te slapen, en heeft dus altijd armen om zich heen. Inbakeren zou hem kunnen helpen. Dan heeft hij nog steeds dat strakke beschermende gevoel om zich waar hij zich zo prettig bij voelt. Als je toch zegt, ik wil dat hij in zijn eigen bed slaapt, zijn er twee manieren. De methode die al tegen je gezegd werd; hem laten huilen. Maar daar sta je niet achter. Het volgende kan je helpen. Als een baby niet goed in slaap kan vallen alleen in zijn bed, dan hoor je aan zijn huiltje wel, dat hij dat probeert. Hij gaat dan eerst zachtjes huilen, en dan harder, vervolgens weer zachter en dan wordt het even stil. Hij probeert dan of de slaap al komt. Als het niet lukt dan begint hij weer opnieuw. Zo herhaalt dat zich steeds. De stille periodes worden steeds langer, en uiteindelijk slaapt hij. Dat zal niet zonder slag of stoot gaan, en soms dan trekt je het even niet, en haal je hem eruit. Dat is allemaal volkomen normaal. Maar blijf het wel proberen. Het zal steeds beter gaan. Loop af en toe binnen, leg je hand op zijn hoofdje, praat even tegen hem met lage stem, liever geen oogcontact, en ga weer weg. Je geeft daarmee een stukje veiligheid. Hij zal manieren gaan vinden om zichzelf te ontspannen. Geef hem de tijd om het te leren. Het is lastig omdat je emotioneel betrokken bent. Het is niet erg om dit te proberen. Volg vooral je gevoel, maar doe het met je verstand. Ik wil je wel graag helpen, dus als je me nodig hebt, dan hoor ik het graag.. Succes en groetjes, Adrienne
Bedankt voor je reactie. Het is alsof hij me gehoord heeft, want de afgelopen nacht heb ik hem in zijn bedje weg kunnen leggen! Onder het mom van stug blijven proberen, hebben we hem net als anders weg gelegd en dit keer bleef het gewoon stil.... Geen gemopper of gehuil! Ik sta er nog versteld van. Ook nu overdag laat hij zich ineens weg leggen... Heel bizar en wat heerlijk om weer eens zonder hem op mijn buik wat uurtjes slaap te hebben gehad. Wel slaapt hij nog een stuk minder lang dan wanneer we hem bij ons houden. Na 2 uur slaap was het echt wel gebeurd.
Hoi hoi, Wat een vooruitgang zeg. Super. Dat lang slapen komt vanzelf. Ik vermoed toch eigenlijk darmkrampjes hoor. Geniet er van. Groetjes Adrienne
Vandaag toch maar infacol gehaald. Ik begin inderdaad ook te denken dat het hem in krampjes zit. Vannacht was hij weer ontroostbaar, terwijl hij voordurend scheetjes aan het laten was. Arm kind. Je voelde hem gewoon borrelen.