Heb al gereageerd op de topic welke opa/oma het meest in de smaak valt. Mijn moeder weigert in de trein te stappen en heeft de uk dus die inmiddels 9 maanden is 5 keer gezien. Het vervelende is dat ze wel gezegd heeft dit te doen: wij 1 keer per maand die kant op, zij 1 keer per maand met de trein deze kant op. Hij wil bij iedereen op schoot, lacht, etc, uiteraard wel effe na de kat uit de boom te hebben gekeken, maar van haar moet ie echt werkelijk waar helemaal niets hebben. Ondertussen stuurt ze regelmatig kleertjes enzo op, loopt te pronken met zijn foto's enz enz. Hoe maak ik haar duidelijk dat ik het leuker zou vinden dat ze de kleertjes zelf geeft? dat ze hem in het echt ziet ipv op foto's? even voor de duidelijkheid, het is een heel moeilijk mens, vindt dat iedereen zich maar aan haar moet aanpassen. Zo wilde ze bijna niet naar zijn doop komen, omdat ik haar beestenboel niet in huis wilde (kortom, de kat gaat boven kleinkind). Wij zijn dus niet van plan om elke maand naar het noorden te gaan (wij wonen in het zuidoosten) om te voorkomen dat ze dan al helemaal deze kant niet op komt. Triest maar blijkbaar nodig. Heeft iemand tips? Ik ben iemand die helaas alles pikt en slikt tot de bom barst, dit uit ervaring en dus om zo lang mogelijk de lieve vrede te bewaren. Hierdoor ben ik dus ook de enig van de ganse familie die haar nog ziet. Maar ook aan mijn geduld komt een eind.
Het is denk ik het belangrijkste te bedenken wat jij voor je kindje het liefste wilt. Dingen van anderen verwachten schept geeft vaak teleurstellingen of frustraties. Denk aan je kleine, en doe wat JIJ kunt. Dan doe jij het beste voor je kindje. En als oma dan een keertje langskomt, dan is dat leuk.
Tja, ik denk eens rustig gaan zitten en bedenken wat je er wel en niet voor over hebt om het contact in stand te houden. Het contact hoort van twee kanten te komen, dus het hoeft echt niet zo te zijn dat jij dus altijd maar mee beweegt... Verder denk ik ook eens stilstaan bij waarom je dat altijd gedaan hebt, (effect is wel dat je moeder er nu op rekent, ben ik bang). En misschien helpt het ook om te bedenken waarom je moeder dit zo doet. Wat heeft haar gemaakt tot wie ze nu is? Ik begrijp uit je verhaal even zo gauw dat je moeder haar kat mee neemt als ze naar jullie toe komt? Dat is natuurlijk niet zo normaal: een hond neem je mee, (die moet tenslotte uitgelaten worden), maar katten blijven doorgaans thuis, (die van ons kan een weekend in z'n eentje doorbrengen hoor... met genoeg voer en een schone kattenbak). Waarom heeft je moeder het nodig om haar kat wel mee te nemen? Als je bedacht hebt wat je er wel en niet vor wilt doen, zul je je daar vervolgens echt aan moeten gaan houden. Doorgaans betekent dat dat de ander zich aan gaat passen aan jouw nieuwe gedrag om weer tot een nieuwe balans te komen. Dat kan twee kanten uitwerken: de goede kant op, doordat je moeder (in dit geval) meer naar jullie toe gaat komen. Maar het kan ook betekenen dat ze boos wordt en juist nog minder contact zal zoeken. Overigens hoor ik uit je verhaal wel dat je moeder blijkbaar wel wijs is met haar kleinkind... Durft ze niet zo goed in de trein? Is er fysiek een beperking waardoor het voor haar lastig is? Hoe zit ze financieel? Nouja, zomaar even wat vragen die in me opkwamen en die jou mogelijk helpen om eea op een rijtje te zetten,
Klinkt als mijn schoonmoeder. Die is ook moeilijk. Zij weigert ook met het OV hierheen te komen ondanks dat ik overdags vaak thuis ben en zij dikwijls vrij is (nu in de ziektewet dus heeft ze helemaal genoeg tijd). Bij haar weet ik dat ze nogal van een borrel houdt en ik denk wat angstig is in het OV (ze is buitenlands en begrijpt niet alles). Daarnaast vindt ze mij niet zo tof denk ik. Er kunnen dus verschillende redenen zijn. Vraag het eens aan je ma. En zoals Rozemarijke zegt, zou ik er ook eens over nadenken wat echt belangrijk is en wat minder belangrijk is. Als je goed weet wat je verlangt, dan kun je ook rustiger het gesprek in gaan.
financieel absoluut niet beperkt, fysiek absoluut niet beperkt, ze weigert auto te rijden. ze lijkt wel om het kind te geven laat dit gewoon op een hele rare manier blijken en ik weet niet hoe dat duidelijk te maken. Ben het er dus heel erg mee eens dat het van 2 kanten moet komen alleen gebeurt dat niet. DAn gaat ze zielig doen en zo, dat ze der kleinkind nooit ziet en zo.
Hahaha jaaaa, altijd leuk dat soort lui! Precies mijn schoonma. En altijd kritiek op de buitenwereld. Dan zit er maar 1 ding op: confronteren als je haar weer ziet. Stel voor jezelf ook een ultimatum, bijv. als ze wegloopt dat je aangeeft haar even niet te willen zien of iets dergelijks.
Ik zou het neutraal houden dan... Je gaat er heen zo vaak als jullie bereid zijn om die kant op te gaan. Als ze dan aan de foon klaagt dat ze haar kleinkind te weinig ziet, geef je gewoon neutraal aan: Nou, dan kom je toch weer eens langs? Als ze dan zielig gaat doen, (bedenk wel dat dat waarschijnlijk in het verleden erg succesvol geweest is om jou WEL te laten doen wat zij wilde?), daar niet inhoudelijk op in gaan. "Het hoeft niet mam, het mag..." Zoiets. En dan op een ander onderwerp overstappen. Als je moeder ervoor kiest de telefoon erop te gooien, is dat haar keuze. Laat haar maar even, ga niet proberen het toch weer goed te maken, want dan leert je moeder niet wat de consequenties van haar keuzes zijn. Als zij niet in de trein of de auto stapt, ja, dan is de consequentie dat ze haar kleinkind minder vaak ziet. Overigens, hoe oud ben je? En hoe lang ben je uit huis? Dat kan wel meespelen namelijk. Toen ik na m'n studie definitief uit huis ging en na driekwart-jaar ook nog eens op anderhalf uur rijden ging wonen, klaagde mijn vader aan de telefoon ook nogal eens dat ze me zo weinig zagen, (dan was ik 2 weekenden niet geweest ). "Nou, dan kom je hier eens op visite toch", zei ik dan. Dan gaf ik aan dat ik het ook druk had, niet altijd zin om dat eind op en neer te rijden en ook niet altijd geld voor.... Ik ben de oudste thuis, dus destijds woonde mijn broer nog thuis en mijn zus kwam elk weekend terug van kamers. Dus dat was even wennen voor mijn vader, dat je ook bij je kind op visite kunt komen, in plaats van omgekeerd. Heeft denk ik een half jaartje ofzo geduurd voordat het doordrong en toen was het goed, Soms probeerde ik het ook voor te zijn door te bellen en al te beginnen met: He, ik zat te denken he, is het gezellig als jullie zondag eens even hier gezellig komen eten? Hielp ook wel,
dat heeft mijn broer ook gezegd, dat houdt ze al 9 jaar vol. Het voor mij allerergste is, dat ik degene ben met het klotegevoel, schuldgevoel, etc. 9 maanden lang roepen, eindelijk oma enzovoort, wanneer dan?????????????????????????? hoe dan??????????? Soms denk ik inderdaad dat het beter is als er geen contact meer is maar nogmaals dan ben ik degene met het rotleven... Hoe dan ook het is gewoon k@t.!!!
Ik had dit kunnen schrijven zeg! Ik snap je frustraties helemaal. Bij mij is het ietsjes anders, mijn moeder woont hier een kleine 20 km vandaan en is hier 2 keer geweest sinds mijn dochter is geboren. Mijn schoonmoeder woont aan de andere kant van het land en is hier al 8 keer geweest Ze zeurt elke keer over geld problemen, maar is wel bereid mijn stiefvader 2 keer op en neer te laten rijden om ons op te halen (we hebben zelf geen auto). Is voor hun beter als zij gewoon hier heen komen. Twee weken geleden was ik het helemaal beu, toen heb ik tegen mijn stiefvader (met wie ik het heel goed kan vinden) gezegd dat als ze nu niet kwam dat het voor mij over was. Ze is toen wel langs geweest (de 2e keer sinds mijn dochter is geboren!) Maar het eerste wat ze zei toen ze binnenkwam was wat ben je dik, wanneer ben je uitgerekend. Ik wilde echt de deur in d'r gezicht dicht gooien. Ik heb nog gehuild en aan mijn vriend gevraagd wat onze dochter nou fout had gedaan dat mijn moeder haar niet wil zien Door die gevoelens heb ik toch een knoop door gehakt. Maar door dit alles heb ik inderdaad besloten er gewoon geen moeite meer voor te doen, dat doet zij namelijk ook niet. Mag ik vragen waarom je denkt een rotleven te hebben als je geen contact mer met je moeder zou hebben?
Ik ben het met Rozemarijke eens. Mijn schoonmoeder, om nog maar even het voorbeeld te geven, weet heel goed op welke manier ze mensen kan bespelen. Ze heeft altijd haar zin gekregen op haar eigen drammerige manier. Ze weet ook precies bij wie ze dit kan flikken. Als zij iets wat wij doen met Yelena niet goed vindt, speelt ze dit altijd via mijn vriend omdat ze die aan kan. Bij mij komt ze er niet mee aan omdat ze weet dat ik tegengas geef. Ze is daarbij heel slim door mijn vriend tussen ons in te zetten. De reden waarom ze mij waarschijnlijk ook niet zo mag: omdat ik niet klakkeloos haar wil opvolg. Natuurlijk is het klote als je je eigen moeder niet ziet, maar ook daar ben ik het met Rozemarijke eens. Ze moet inzien dat haar gedrag consequenties heeft. Maar je moeder zal ook heus niet blij zijn; ze ziet haar zoon niet meer en stel je voor dat ze ook haar dochter en kleinkind niet meer zou zien. Je kunt mij niet wijs maken dat dat een mens niets doet, ookal kan je moeder soms naar doen. Daarom zeg ik je moet even voor jezelf bepalen wat nu het belangrijkste is. Je moeder blijven zien, een oma voor je kleine hebben, duidelijk maken wat jij wilt, etc. Maar je bent wel jong het huis uit gegaan zeg. Wou het toen al niet zo vlotten met haar?
Ik heb ook zo´n situatie. Mijn ouders wonen 120 km verderop en komen elke week, en mijn schoonouders wonen 5 km verderop en zij vinden dat kinderen naar hun ouders moeten komen en niet andersom. Echt belachelijk. Ik ga nu netjes 1 keer per week naar mijn schoonouders en ik krijg altijd te horen waarom ik niet vaker kom! En dan denk ik ´Hallo, jullie kunnen toch ook komen.´ Maar ja,mijn ouders zijn echt anders, sinds die kleine er is, komen ze bijna elk vrij moment en wij gaan daarom ook regelmatig naar mijn ouders toe. Mijn man wil graag moeite doen voor mijn ouders omdat zij dat ook voor ons doen! Maar als we naar zijn ouders gaan, dan moet ik hem echt meesleuren onder het mom van ´Het zijn toch je ouders.´
He, dat is wel wat wij vrouwen altijd en eeuwig maar doen he: ons schuldig voelen omdat een ander bepaalde keuzes maakt... Niet doen dus. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar 't is wel handig om elke keer als die gevoelens opkomen, tegen jezelf te zeggen dat het jouw schuld niet is. Je moeder kiest ervoor om niet in de trein te stappen, haar kleinkind niet te zien, enz. Voor jezelf zou het waarschijnlijk wel prettig zijn om even alle verwachtingen van je moeder los te laten. Je wilt natuurlijk ook graag dat ze een leuke oma is, dat verwacht je (logischerwijs) van haar, maar blijkbaar kan ze dat niet doen op de manier die jij in je hoofd had... Toch even loslaten dus en blij zijn met wat ze wel kan geven, (telefoontjes en kleertjes opsturen). Voor de rest is het dan maar even zo en moet je je vooral niet laten opjutten door schuldgevoelens. Als jij voet bij stuk houdt, zal je moeder daar weer wat mee moeten. Ze is gewend dat je wel toegeeft, geef je aan, dus het kan wel even duren voor ze haar pogingen om jou je schuldig te laten voelen zodat je doet wat zij wilt, op gaat geven, maar de aanhouder wint! (Nouja, niet altijd... als je broer ook al 9 jaar bezig is, ziet het er niet heel hoopvol uit, maar als jij als laatste ook je grenzen gaat stellen, kan dat wel betekenen dat je moeder nu eindelijk WEL eieren voor haar geld gaat kiezen. Overigens: vliegen vang je met stroop en niet met azijn, dus als je het op kunt brengen, probeer dan juist niet het te hebben over alles wat ze niet doet, (in ieder geval niet te veel - het mag natuurlijk best gezegd worden). Blij zijn met wat ze nu wel kan geven, zou op den duur ook kunnen helpen om haar wel over te laten komen...
wij hebben dus onlangs een leuk familieweekend van de schoonfamilie gehad, en dan is het steevast dat ik mer erna rotvoel. Waarom heb ik niet gewoon een " normale" familie... 1 die moeite voor elkaar doet! En geloof me, wij reizen dus voor elke verjaardag af, het zij een van de 2 vanwege spruitje, maar de weg hierheen lijkt 3 keer zo lang. Ik ben zo vroeg uit huis gegaan vanwege mijn studie, maar moet bekennen dat deze studie ook in mijn eigen stad kon, wilde graag het huis uit vanwege omstandigheden. Soms word ik boos, ze doet alsof ze het perfect gedaan heeft terwijl het een wonder is dat geen van de kinderen ontspoord is, en dan bedoel ik dat een kind van 12 niet hoeft op te draaien voor het huishouden of de was zodat ze een schone onderbroek aan kan. Dit is geen meelijopwekkend relaas, althans, niet zo bedoeld, het is de keiharde waarheid, maar wel 1 waardoor ik me nu terdege realiseer wat ik zelf gemist heb, al is het maar een gesmeerd boterhammetje tussen de middag. waardoor mijn huis (te) schoon is, waar ik absoluut geen hulp kan en wil accepteren, puur omdat ik het al zo lang zelf moet rooien. En nu doet ze echt alsof ze supermom was, waar ze het vandaan haalt mag Joost weten, typisch gevalletje als je het maar vaak genoeg zegt ga je het zelf geloven. Echt, als ik er tegenin ga, nou, dan ben ik de grootste fantast die er is. Net belde ik, dan zegt ze dus dat ze het 100 keer geprobeerd heeft te bellen, nou iedereen weet tegenwoordig dat dat makkelijk te zien is, en is dus niet zo. ALs ik dat zeg, dan ligt het aan mijn telefoon. blablablabla. Ik word er zo moe van. Waarom ik het contact niet verbreek, ik denk uit medelijden. Ook al kom ik er elke keer jankend vandaan. Ook al zit het me verschrikkelijk hoog. Het is en blijft mijn moeder, en dat is nou net het probleem, dat krijg ik niet uit mijn kop! EN ja ik had meer verwachtingen van haar als oma, maar dat alleen omdat zij zichzelf zo voorspiegelde, is dat effe een vette tegenvaller! Ik wou soms dat ik aan de andere kant van de wereld woonde! DAn kon ze niet zo makkelijk komen, maar nu vind ik het gewoon schandalig worden, want verwijten kan ze wel...
He, een aanrader is misschien: De liefdesladder van Else-Marie van den Eerenbeemt. Zij is contextueel therapeute, (een soort gezinstherapie). Erg fijn boek, , leest gemakkelijk weg en geeft je veel inzicht in patronen binnen je gezin van herkomst...
Is dat dan meer om het een plekje te geven? Want "goed"komen doet het nooit denk ik daar is teveel voor gebeurt. Ik stoor me gewoon giga aan het doen alsof, en het verzinnen en het fantaseren over dat het vroeger zo super was... tuurlijk...! Maar ik kan het niet kwijt, zit vol woede. Heb over de jaren heen diverse hulpinstanties van binnen gezien, en echt mijn best voor gedaan, maar de persoon waar het door komt eil dat niet toegeven en dus zal ik het hoe dan ook een plekje moeten geven, en ik weet dus niet hoe, zonder haar uit mijn leven te bannen, wat ik aan de andere kant niet kan uit medelijden, omdat ze dus al zo alleen is, wat ik metdetijd steeds minder raar vind! Hoe vaak ik niet heb gehoord, schrijf het dan op, nou een trilogie is er niets bij. Ik verwacht hier ook geen oplossing te krijgen hoor, wil gewoon eens mijn ei kwijt aan iemand die er niet bij in staat. EN hoe anderen dat dan misschien aanpakken. Mijn man vind het sneu, probeert zijn best te doen, maar ook zijn engelengeduld is op aan het raken, en geloof me dan moet je erg ver gaan. Tis mij nog niet gelukt...
Loesjej.. Jou verhaal is enigzins herkenbaar voor mij.. Hier ook ouders die klagen dat ze Esmee weinig zien.. Mijn moeder past nu 1x per 2 weken een paar uurtjes op dus dat is al wat vaker maar mijn vader heeft Esmee 4 weken geleden voor het laatst gezien en ze wonen op 15 minuutjes rijden van hier. En maar klagen ik zie Esmee nooit. Hij kan wel moeite doen om andere dingen te doen in het weekend maar even een bakkie bij ons halen zal dan wel niet uitkomen. Nou het komt hier ook niet meer uit. Ik heb een goede tip gekregen van zwangerschapspagina psycholoog rozemarijke : Los laten! Ik liet niets meer van me horen, ging er niet op visite.. En toen belden ze 3 weken na oud en nieuw waarom we nog niet langs waren geweest voor een nieuwjaarsborrel.. Umh.. je mag hem hier ook wel komen halen! Volgens mij is het kwartje bij mijn moeder toen gevallen. Het moet van 2 kanten komen! Ik moet zeggen dat mijn moeder nu haar best doet om ook af en toe hier te komen.. En ik probeer maar door de dingen heen te kijken die me niet aanstaan.. zoals dingen zeggen over Esmee die niet waar zijn etc. corrigeren.. Tot 10 tellen Judith.. SOms kan ik het niet laten en dan floept er wat uit en dan merk ik meteen dat er weer een band moet groeien want mijn moeder slaat dan helemaal dicht.. pure onzekerheid. Eerst kwam ik alle dagen bij mams en sinds Esmee er is en ik onregelmatig werk kan dit gewoon niet meer.. Hier heeft ze het waarschijnlijk ook best moeilijk mee gehad. Alle aandacht die naar haar ging is een stuk minder.. ik heb ook het idee dat ze jaloers is en daarom dingen verzind. Maar goed dat is mijn verhaal.. Laat het op zijn beloop. Probeer de leuke dingen te zien en af en toe heerlijk klagen bij je vriend of vriendinnen.. doe ik ook!
Daarom ben ik best blij met z'n forum! Dan zie je dat je (gelukkig) niet de enige bent! Maar leuk is anders. Wij hanteren nu ook jammer genoeg eerst zij weer dan wij, alleen tegen die tijd kan zoonlief ons er waarschijnlijk zelf heenrijden Tis dat het mij zo dwarszit, en het gekke is, ik zal nooit iets eruit floepen, deed ik dat maar. Als ik iets zeg is het alsof ik op glas loop. Het maffe is haar reactie op een uitfloepsel zal dus zijn, elkaar niet meer zien. Om eerlijk te zijn denk ik dan, probleem opgelost (en ik weet wat ik zeg. ik weet hoe het is om een ouder te missen) hoe hard het ook klinkt, ik vind mijn moeder geen moeder, ze heeft me gebaard, das heel wat anders. En als je zelf een kind gebaard hebt en moeder bent, zie je dat heel erg goed! En daar weet ik niet mee om te gaan behalve dat de woede met de dag groter word. Het is denk ik wachten tot de bom barst. Ik weet namelijk echt niet hoe ik het anders moet oplossen. Alles wat ik zeg is of toch niet waar of ze gaat zielig doen of ze beeindigd contact. Ondertussen laat ik mijn kind maar foto's zien van mijn moeder zodat ie niet hysterisch wordt als hij haar ziet... Het wordt een beetje ene onsamenhangend verhaal maar het zit me zoooo dwars.
even een korte opsomming van mijn jeugd; Ik ben er 1 van 5, de jongste, de andere 5 zijn min of meer het huis uit gewerkt. Ik kreeg altijd te horen dat ze zelf zijn weggegaan, nu ik ouder word vallen kwartjes op hun plek en kan ik mij weer meer herinneren van vroeger. Het feit dat ik dus op 12 jarige het huishouden deed wist ik al, maar details over ruzies, alcoholgebruik, broers/zussen komt langzaamaan weer omhoog. Pa is op heel jonge leeftijd overleden door alcohol, moeder lijkt dezelfde weg te gaan volgen. Wij als kinderen hebben het er goed vanaf gebracht qua opleiding en huis. Qua relaties e.d. hebben we niet echt een super voorbeeld gehad en dat is bij allen terug te zien helaas. Ik ben dus bewust in een andere stad gaan studeren, want mijn moeder werd mijn zorg.Ik kon destijds alles maken en zeggen omdat ik nog de enige was en ben die ze zag en ziet. Ik ben misschien ook een beetje bewust steeds verder gaan wonen wat ze me niet in dank afneemt omdat de rest ahar dus niet opzoekt, al wonen ze nb in dezelfde wijk. Ik ben me ervan bewust dat mijn moeders leven niet mijn zorg hoeft te zijn. Desondanks bespeelt ze me, Kan niets goed zeggen over mijn man, en echt jongens, ik knijp in mijn handen met zo'n gouden vent. Ik moet ook zus en zo doen met mijn zoon, waarop het op mijn puntje van mij tong ligt te zeggen, had het zelf maar zo gedaan. En waarom ik dat niet doe, ik snap het niet, weet het niet. Ik vind haar zielig.Heb medelijden met haar. MAar ga er zelf aan onderdoor. Ondertussen doet ze werkelijk alles voor de kerk, vrijwilligerswerk, gaat overal er voor heen, daar ligt het dus niet aan. Ze doet alsof ze super is, en af en toe heb ik zo de neiging iedereen eens een brief te schrijven met de werkelijkheid... Ik weet het,het antwoord ligt zo voor de hand, kappen met die hap, maar tussen denke, zeggen en doen zit nogal wat. Want wat gebeurt er met haar als ik ook het contact verbreek? ik weet het wel...