Hoi allemaal, Hier ga ik weer. Alle dingen die ik op dit forum zet zijn negatief lijkt wel! Ik zit er erg mee elke keer als ik ongesteld word en ook als ik mensen zie die zwanger zijn, of hoor dat mensen zwanger zijn die ik ken. Ik gun het iedereen van harte hoor!! Maar dat wil niet zeggen dat ik het mezelf ook niet gun (sorry als dat egoistisch klinkt). Mijn vriend is er natuurlijk niet zoveel mee bezig als ik. En hij wil er eigenlijk ook nooit echt over praten! Hij heeft zo iets van: ach, dat komt vanzelf wel, en ik ga nu echt niet minder roken en drinken, dat doe ik pas als ik na een jaar van de arts hoor dat dat moet, enz. enz. Ik kan niet aan de wereld bekendmaken dat ik bezig ben met zwanger worden. Aan wie moet ik dit dan kwijt? Hoe doen jullie dit? Steunt jullie vriend/man je wel?
Hoihoi, Ik begrijp je gevoelens wel hoor.. en ik wil niet hard overkomen want zo bedoel ik het echt niet maar misschien ben je er teveel mee bezig om zwanger te worden? In mijn omgeving heb ik dat meerdere malen gezien en op het moment dat het losgelaten wordt, waren ze best snel zwanger. Nu wil ik niet zeggen dat dat bij jou ook het geval is maar je hoort vaak dat als je er te veel mee bezig bent, het dan niet lukt.. Zelf heb ik dat jaren terug ook gehad, en die zwangerschap liep uit op een miskraam. Dan beeft de wereld eventjes hoor. Maar ik heb ook niks gezegd tegen de buitenwereld. ALleen tegen m'n man dat ik ontzettend graag een kindje wilde. Hij is erg nuchter en als ik ongesteld werd, troostte hij me en gingen we weer door. Even slikken en gewoon door leven. Wat hij tegen mij zei: kom op, het komt vanzelf. Niet gelijk in de put zakken hoor! En idd, inmiddels hebben we drie kindjes. Probeer positief te blijven, probeer het een beetje los te laten (ondanks dat ik goed begrijp dat je het heeel graag wil). Sterkte ermee!
Hey meis Ik herken het helemaal hoor. Voor veel mannen is het een beetje zwanger worden op afstand. Jij hebt het over iets wat nog niet zo ver is.. Zij voelen niet wat jij voelt, tellen geen dagen en hebben niet de kinderkamer + naam en geboortekaartjes al uitgezocht Mijn lief was wel begripvol maar ik voelde me ook erg vaak alleen. Zeker omdat ik toen al het idee had dat het lang zou duren. Pas toen ik het los ging laten, voelde hij de ruimte om er zelf mee bezig te zijn. Nu gaat het beter en weet ik ook wat er bij hem speelt. Blijven praten is de oplossing. Máár niet alleen daarover... Succes en hier spuien kan altijd. Ik merk dat ik sinds gisteren ook een dipje heb. Moet kunnen hoor!
Hoi Holadiee, Ik ken je verhaal heel goed! Ook ik kon het aan niemand bekend maken en ik voelde me ook best kut als ik hoorde dat iemand zwanger was ook al gunde ik het ze van harte hoor! Mijn vriend zei ook precies hetzelfde "het komt vanzelf wel, als het onze tijd is" heel vervelend want je wilt toch ergens je verhaal kwijt! Ik zie dat je in je 10e ronde zit. Toen ik die ronde had bereikt en weer een negatief test in me handen had was ik zo boos en verdrietig en had ik de moed eigenlijk opgegeven. Ik had alles losgelaten en de volgende ronde.. nja zie me banner maar.. Dus hoe moeilijk het ook is die tip wil ik je ook eigenlijk meegeven, laat het lekker los en laat je lichaam je lichaam maar zijn. Dat brengt een hele hoop rust met zich mee en als je lichaam rustig en ontspannen is werkt ie lekker mee! Zoek dingetjes om afleiding in te zoeken en doe dingen die je echt leuk vind! En mocht je het van je af willen schrijven mag je me altijd een berichtje sturen hoor! Snap heel goed hoe je voelt. Heel veel succes meid en het komt wel goed!
Echt heel fijn deze reacties van jullie! Ik ben nu misschien wat depri omdat mijn vriendin gisteren vertelde dat ze zwanger is. We waren even lang bezig en op zich kon ik tegen haar ook wel zeuren als ik weer eens ongesteld werd, omdat zij hetzelfde had. Maar ik hoorde het en ook al ben ik zoooo blij voor haar, ben ik zelf een beetje in een dip geraakt, omdat ik nu al verwacht dat het niet raak zal zijn bij ons. Ik zou willen dat ik het van me af kon zetten, maar dat heb ik geprobeert (heel vaak) maar dat lukt me gewoon niet!! Ik zie bijvoorbeeld een woord wat er mee te maken heeft en dan zit ik er alweer aan te denken (erg he?). Maar deze reacties zijn echt heeeeeel fijn!!!
Nee hoor helemaal niet erg! Het is ook heeeel moeilijk om het van je af te zetten! Alles gwn op je eigen tempo doen Succes!
Het is idd ook heel moeilijk om zoiets van je af te zetten omdat je het o zo graag wil. Ik weet ook wel dat het makkelijk gezegd is van mij maar ik bedoelde het niet rot ofzo hoor. En idd, je voelt je rot als iemand anders in je omgeving wel zwanger raakt. Hebben het met vrienden gehad, en ze heeft zo gehuild toen ik zwanger was van de derde en zij nog steeds niet van de eerste. Spuien is goed voor je, krop je emoties niet op. En hier kun je er altijd over praten hoor!
Meid het is niet als logisch dat je teleur gesteld bent, je wens is groot. En inderdaad is "loslaten" makkelijker gezegd dan gedaan. Zolang het geen obsessie is valt het allemaal wel mee. Je moet het alleen kunnen relativeren. Geduld is ook niet mijn sterkste kant, maar je leert er mee omgaan. Ik zit nu bijna aan mijn nod en voel me echt alsof ik de volgende ronde weer in moet. Zodra ik ongesteld wordt weet mijn vriend dat hij eventjes een dag uit de buurt moet blijven want dan ben ik niet te genieten (ook vanwege de pijn etc), maar daarna slikken en doorgaan, wat wil je anders....... En hier mag je altijd je verhaal delen hoor, daar is dit forum ook voor. Ik ben zo vaak teleur gesteld geweest. Ik ben onbegrepen verminderd vruchtbaar verklaard terwijl mijn zus er maar aan hoeft te denken en ze is zwanger. Natuurlijk geniet ik van mijn nichtjes, maar neemt mijn eigen wens voor een tweede kindje niet weg. Is toch heel normaal? Ik duim in ieder geval voor je dat het heel snel raak mag zijn.
Ik snap het volledig! Toen wij al even bezig waren heb ik constant zitten huilen als er iemand in mijn omgeving zwanger was. Klinkt gek, je groeit er over heen. Weet nog heel goed toen ik net een jaar bezig dat ik echt zoiets had van waarom jij wel en ik niet? Inmiddels zijn we 6jr bezig. Soms vindt ik het nog moeilijk maar de tijd van 'misgunnen' is we voorbij.. Heb je ook gevraagd aan je vriend waarom hij niet wilt praten? Mijne is ook niet zo'n prater maar gaf wel aan dat hij niet constant geconfronteerd wilt worden met het negatieve. Van je afschrijven kan hier altijd en ook mij mag je altijd pb'en hoor. Succes meis, niet opgeven!
Totaal niet egoistisch Voor een man is zwanger worden heel anders dan voor vrouwen Hier kun je altijd je hart luchten Misschien denk je nu wel, ja jij hebt makkelijk praten... Maar ik heb bijna een jaar moeten wachten omdat mijn vriend er nog niet klaar voor was (ook ivm studie), dus kan me de frustratie heel goed voorstellen.
Kieskies, wat geweldig dat je nog zo bereid bent anderen te helpen! Ik heb het net nog aan hem gevraagd, hij vindt eigenlijk dat ik teveel zeur en volgens mij ergert hij zich gruwelijk! Maar goed, ík geef er gewoon wél iets om! Hij snapt niet wat voor gevoel alles mij geeft, de verwachtingen, teleurstellingen, fantoomsymptomen, niet drinken, niet roken, vitaminen slikken, eipijn enz. Ach ja, We moeten maar positief proberen te blijven! Praat ik wel met mezelf! Hihi (en met jullie?)
Praat maar raak hoor meis.. Jammer dat hij zo reageert! Echt jammer.. misschien komt het nog. Is hij normaal ook super nuchter en praktisch?
Holadiee, heeeeeeeel herkenbaar. Gelukkig is mijn vriend nu bijgetrokken zeg maar. Hij vind het nu ook te lang duren. Ik had ook een maatje tegen wie ik kon praten. Elke maand druk mailen, voel je al wat, wat denk je is het raak. Zij is 5 maanden zwanger nu. Hoe blij ik voor haar was, heeft er bij mij wel voor gezorgd dat ik in een dipje was beland. Ik was gewoon jaloers. Gelukkig kon ik er met haar heel goed over praten en we mailen nog steeds elke maand. Zij over de kwaaltjes en ik met de draaiende duimen. Haha. Ik heb nu wel wat meer mensen verteld en da maakt het voor mij wel makkelijker.
Hoi, heel herkenbaar hoor! Wij zijn deze maand een jaar bezig, officieel dan, eigenlijk wat korter, maar een jaar geleden ben ik gestopt met de pil. Ook ik krijg last van jaloerse gevoelens(terwijl hier dames op het forum zijn die al 5 jaar bezig zijn voor hun 1e, waar heb ik het dan over ). Mijn man vind dat ik niet jaloers moet zijn, het naast me neer moet leggen want stress is slecht om zwanger te worden. Ja dúh, dat weet ik ook wel, maar toch is het vervelend als je hoort of ziet dat een bekende zwanger is. Ik misgun het niemand, ik bedoel, van sommigen weet je ook niet hoe lang ze er al mee bezig zijn geweest. Ik denk dat het hele natuurlijke gevoelens zijn, die je ook vooral niet moet negeren, maar wel voor op moet passen dat ze niet je hele leven over gaan nemen, want daarvoor zijn er nog veel te veel LEUKE dingen te beleven toch? Veel sterkte & suc6!