De oudste was hier een huilbaby ik wilde zo graag dat het eerste jaar voorbij was! En nu een chill baby! En ineens schiet de tijd voorbij!
Fijn topic! Ik kan overdag vaak (te vaak?) mopperen over de rommel die ze maken, dat ze 100x ruzie hebben, niet luisteren, maar als ik ze dan 's avonds op bed leg en ze zie genieten van alle aandacht... dan besef ik wel hoe mooi het is om die hummeltjes te verzorgen en op te voeden En ik kan op mijn werk ook zomaar dolgelukkig foto's en filmpjes van ze bekijken en ze keihard missen!
Ja mooi is dat eigenlijk! Het lastige is dat je heel erg in de ''hectiek'' van de dag leeft en daarbij maakt het eigenlijk niet uit of je werkt of thuis bent. Als ik werk ben ik natuurlijk echt weg bij mijn kinderen waardoor ik op dát moment niet kan genieten maar als ik thuis met ze ben ''geniet'' ik natuurlijk ook niet elke minuut want ja, de was moet worden gedaan, we racen naar zwemlesjes, boodschapjes etc etc. Of ze zijn vervelend waardoor je denkt issss het al 19 uur haha! Zowel als wanneer ik thuis ben zoals nu als wanneer ik werk zijn er echter wel mómenten zoals jij ook omschrijft dat ik denk ooh jaaa wat een schatjes zijn het en wat een geluk hebben we toch. En dat is ook goed, dat is ook de juiste balans denk ik. Maar op sommige momenten kijk ik naar ze en denk ik jeeetje wat gaat dit hard. Zometeen zijn jullie écht groot en dan mis ik dit zo. Al denk ik dat inderdaad elke leeftijd zijn charmes heeft is dat kleine ''afhankelijke'' en het knuffelen toch anders dan als ze 21 zijn. En ik heb het ook bij stomme dingen hoor: overgang van groepen op de opvang van de oudste, wisselen van maatje 50 naar 56 van de jongste....Mijn man stelde voor om de jongste naar zijn eigen kamer te doen NEE dat is weer een fase afsluiten en dan is hij dus weer groter. IK WIL NIET
Heel herkenbaar! Ook wel apart, sinds de geboorte van de jongste voel ik echt die balans. Ja ik heb t nog nooit zo druk gehad, maar o wat geniet ik daar ook van. Vooral de combinatie van de leeftijden vind ik zo leuk. De oudste is 5, begint echt een schoolkind te worden. Je kan er al hele gesprekken mee hebben. En dan de middelste van bijna 3, die flink meedoet en ook haar eigen, gevoelige en voor haar leeftijd empathische karakter heeft. En dan een babytje van alweer 9 weken die ook geen heel kleintje meer is! Ja, de dagen zijn lang en soms vermoeiend, maar wat gaat het snel!
Haha herkenbaar! Ik word er zo blij van als oma een filmpje stuurt. Moeten al m'n collega's weer verplicht meekijken .
Dit had ik ook kunnen schrijven nadat mijn jongste geboren was . Precies zo ervaarde ik het! Nog nooit zo genoten van de kinderen nadat we ons derde kindje kregen. Onze oudste is net 10 geworden. En dan besef je het des te meer dat de tijd snel gaat. Van huilbaby aan de borst naar nog steeds een knuffelige meid, gelukkig!
Ik kan eigenlijk helemaal niks met die opmerking. Als iemand dat tegen me zegt trek ik meestal mijn alle vermoeidste gezicht en zeg iets in de trant van " pfff nog 14 jaar en dan kunnen ze het huis uit" Tuurlijk geniet ik van ze. Op de kleine momentjes. Na een stressochtend, als ik ze op de fiets heb gehesen en oudste fiets druk kwebbelend naast me naar school. Tijdens het voorlezen s avonds voor het slapen. Als ik thuiskom na een drukke werkdag en jongste komt op me af rennen. Maar ook als ze eindelijk in bed liggen en ik op de bank kan ploffen. Of als we oppas hebben en we eindelijk weer eens iets met ons tweeën kunnen doen.
Heb niet verder gelezen dan je openingspost. Die zin in de titel maakt me echt kriegel. Voel er letterlijk mijn haren van overeind gaan. Komt misschien door mijn lichte pnd na de geboorte en het feit dat ik hele kleine baby's niet zo leuk vind... Na ongeveer 5 maanden begon ik pas echt met genieten. Iedereen die dit de eerste vijf maanden tegen me heeft gezegd had ik met alle liefde uit huis getrapt
Ik zit al dik 2/3 weken in een dip. Mijn kleine meisje die net 4 jaar werd en na de zomervakantie naar school / groep 1 ging. Ik dacht eerst wat heerlijk meer tijd voor de baby en meer rust (onze dochter is een druk kindje) maar nu kwam de klap! Ik mis haar wanneer ze op school zit. Zie haar lopen tussen de grote kinderen wanneer de ochtend bel gaat en ze mij zelfs vergeet dag te zeggen (en ik haar nog even roep voor kusje of gedag te zeggen wanneer ze weg rent) al te laat en ze me niet meer hoort, en ik haar zie verdwijnen naar...... de ingang van haar klas Ik vind het heftig, ze is alweer 4 en gaat naar school. Ik vond het veel leuker toen ze nog op de peuterspeelzaal zat maar het leven gaat door want straks zit ze alweer in groep 8 dus nu maar heel erg genieten!