Hallo dames, Ik ben mama van een prachtig ventje van bijna 3 jaar. We hebben het wel eens over een 2e gehad maar hebben dan zoiets van "we gaan eerst trouwen (augustus) en denken er dan nog eens goed over na". Er zijn alleen veel momenten van twijfel. Er zijn veel momenten dat we denken dat we het niet meer aankunnen. Als voorbeeld vannacht toen Dane weer eens 10x aan het huilen is geweest door nachtmerries (hij is vanaf zijn geboorte een drama slaper geweest en heeft veel gehuild). Ook heb ik van de bevalling toch wel een soort trauma overgehouden (spoedkeizersnede). Maar aan de andere kant kijk in vaak naar de toekomst en gun ik hem wel een broertje of zusje, als dat dan gegund is door de natuur natuurlijk. Ik ben ook ontzettend blij met mijn zus (was toen ik klein was niet zo hoor haha). Maar ik zou echt niet zonder haar kunnen. Ik heb ook geen kleine kinderen verder in mijn omgeving (zus heeft geen kinderen, vriend is nakomeling dus de kinderen van zijn broer en zus zijn tussen de 16 en 24 jaar, en 2 van mijn beste vriendinnen lukt het niet om kinderen te krijgen). Wie herkend dit? En hoe ben jij ermee omgegaan? Veel liefs, Wendy
Ik herken het niet maar ik denk persoonlijk niet dat je voor een 2e moet gaan alleen maar voor je zoontje. Je moet het zelf ook echt willen en er achter staan zeg maar. Want het wil niet zeggen dat ze later goed met elkaar overweg kunnen. Dit klinkt misschien rot maar toch komt het voor. Heb hier weleens topics voorbij zien komen over wel of geen 2e kindje en dan het gemis van een eventuele broer of zus. Maar het is geen garantie dat ze later goed met elkaar op kunnne schieten al hoop je natuurlijk van wel. Succes met de keuze!
Je hebt inderdaad gelijk dat het zeker geen garantie is dat broers/zussen later een goede band hebben helaas. Dat was alleen een van de positieve afwegingen. Ik heb nog steeds de hele babyuitzet bewaard dus heeft een 2e blijkbaar toch altijd in mijn hoofd gezeten. Ook werd ik van de week door mijn zus "betrapt" dat ik verliefd naar een babytje zat te kijken. Terwijl als zij ernaar keek alleen de geachte "ja, leuk" heeft. Ze zei dat daar duidelijk een verschil in zit bij haar en mij....Maar toch ook denk ik steeds terug aan die eerste 2 jaar van mijn zoontje die best zwaar waren. En dan denk ik weer "ach, wat zijn 2 slapeloze jaren nu op een heel mensenleven vol liefde".....zie je, twijfels....
jah hier hebben we na lang wikken en wegen toch de stap genomen vorige maand, mijn meisje is 3.5 en is soms zooo eenzaam, me hart breekt erom, ook hier geen familie of vrienden met kleine kinderen. Alleen daarom al zou ik het je aanraden. daarnaast ging het bij mij na 3.5jaar ook echt wel weer kriebelen om weer een kleine te hebben als dat mogelijk is. ook voor later een wat grotere familie met feestdagen etc, ja ik denk heel ver weg haha, maar dat heeft mij wel doen bedenken om niet te lang te wachten, als ik nu zwanger wordt dan is zij al 4 jaar en een paar maanden en ik denk dat het voor haar de eerste paar jaar niks aan is, ik hoop daarna wel. als ik nog voor een derde zou gaan dan zou ik niet zolang meer wachten als voor de 2de, ds daar heb ik nu wel een beetje spijt van. veel succes en de 2de kan heeel anders gaan dan de eerste dus laat je daardoor niet bang maken.