Hier speelt momenteel een - soort van - discussie over wel of geen 4e kindje. Onze jongste (de 3e dus) is nog geen 3 maanden, maar zij scheelt 1,5 jaar met haar broer en hij scheelt ook weer 1,5 jaar met de oudste dus de vraag van wel of niet nog een kindje kwam altijd wel redelijk snel op. Toen we nog geen kinderen hadden droomden we over een groot gezin met 4 kinderen. Over de komst van de 2 oudsten bestond dan ook geen discussie. Zij sliepen (en slapen) allebei heel slecht dus toen ik over een 3e begon hoefde dit voor mijn man niet echt. Ik wilde het echter echt heel graag en uiteindelijk ging hij akkoord onder het mom van ‘dit is de laatste’. Ik zei dan altijd dat ik hoopte dat dat t.z.t. ook zo voor mij zou voelen, maar dat is dus helaas niet zo. Ik merk aan alles dat ik me er niet bij neer kan leggen dat er nooit meer een baby’tje bij komt. 4 is mijn droom en ik ben bang dat dit altijd zo blijft. Ik denk dat mijn man overstag zou gaan als ik echt zou pushen, maar dat is natuurlijk niet ideaal. Hij geeft aan het al druk te vinden met 3 en het zwaar te vinden dat we al zo lang zo slecht slapen. Daar ben ik het mee eens maar toch is de wens er. Het onderwerp voor langere tijd parkeren is niet echt een optie want ik zou het liefste willen dat de 4e dan ook weer dicht op de andere 3 zit en niet een soort ‘nakomertje’ is. Wij hebben alle kindjes via icsi gekregen (mannelijke factor) en hebben nog 7 embryo’s. Als we nu seks hebben doen we het onveilig dus mijn man neemt dan wel het risico dat ik toch spontaan zwanger raak, als hij het echt niet zou willen zou je denken dat hij dat ook niet doet toch? Hoe kijken jullie hier tegenaan? En hoe verliepen de ‘discussies’ bij anderen in een vergelijkbare situatie? Kwam de acceptatie dat het bij 3 bleef? Of bleef de wens voor een 4e altijd?
Ik herken het nu wel, mijn man wilde het liefst twee kids, er kwam een derde als cadeautje en wij gebruiken ook niks, ik heb t vaak besproken en uitgelegd, ik zou graag een vierde willen, hij absoluut niet, maar kiest er toch ook voor niks te gebruiken, met het risico dus dat er een vierde kan komen. Ik praat er weleens over maar dan zegt hij vrij stellig dat hij het niet wil en dat t zo al druk genoeg is en zwaar genoeg en dat ben ik ook mee eens maar idd m’n oer gevoel lijkt ook nog niet klaar te zijn.
Hier 3 kindjes en ik zou ook nog heel graag een 4e kindje willen als ik in mijn hart kijk. Maar het is ook best druk al. Er moet dan best wat aangepast worden in huis. Kamers omgooien, een nieuwe auto en het wordt natuurlijk drukker. Mijn man vindt het zo genoeg. Ik aan de ene kant ook wel, maar die wens zit toch wel heel diep. Heb altijd het gevoel gehad van 4 kids. Mijn man ook. Die zei altijd 4. Maar na de 3e had hij zoiets van, het is wel mooi zo. We praten er niet vaak over, omdat ik weet dat hij toch bij zijn standpunt blijft. Onze oudste kids maken soms een opmerking dat ze nog een broertje of zusje zouden willen. Dan maken we er een grapje van. Ik probeer het zelf te accepteren. Ik ben heel gezegend en rijk met 3 kids. Het is allemaal niet vanzelfsprekend. Ik ben heel erg dankbaar. Ik weet niet of de wens gaat vervagen. Voor nu nog niet. Het lijkt juist sterker te worden. Wij doen het wel veilig, want ik zou het zelf niet prettig vinden als het gebeurt als we er niet allebei achter staan. Mijn leeftijd gaat ook een rol spelen. Ik ben al 38 jaar. Waar ligt de grens voor jullie?