Lang verhaal, sorry. Zit momenteel in een dipje. Vorig jaar kreeg ik van het een op het andere moment buikpijn, hele dag door. Allemaal onderzoeken gehad, ze konden niks vinden. Na nog meer bloedonderzoek kwam er een trage schildklier uit (dat vermoeden had ik al wel, was in 1 jaar 20 kilo aangekomen), maar had zelf niet verwacht dat de buikpijn daardoor zou komen, echter na 1 week medicatie was de pijn weg en bleef een half jaar weg. In december begon het weer, wel naar de huisarts geweest, maar omdat ik ook nog wat geminderd was qua medicatie kon het goed zijn dat daardoor de buikpijn weer terug was. Meer slikken wil niet, dan is mijn TSH te laag en wordt ik hyper en vooral enorm angstig. Nu heb ik daar niet heel veel last van, maar dus wel vaak buikpijn. Tevens heel veel lichamelijke klachten, waardoor ik mij een bejaarde voel ipv een jonge vrouw. Ik wil afvallen, een betere conditie krijgen, maar nu ik weer omlaag ben in medicatie komen de kilo's er weer bij en heb ik elke dag pijn in mijn benen (schijnt er ook bij te kunnen horen). Echt was het maar zo simpel als een pilletje slikken en alles is beter. Maar nu, ik heb soms echt moeite met positief blijven, door blijven gaan. Als ik dan weer pijn heb, bewegen lukt moeilijk, ben zó geneigd om binnen te blijven hangen en nog erger, te zwelgen in medelijden. Ik ben niet depressief, daar heb ik wel ervaring mee, maar ik wil wel, maar mijn lichaam minder. Hebben jullie tips? Hoe zorg je dat je niet bij de pakken neer gaat zitten?
En als je gaat sporten omdat je het leuk vindt, en niet omdat het moet? Misschien kan je iets vinden wat je met plezier doet en ook niet te belastend voor je is. Al is het wandelen op rustig tempo. Buiten zijn en in beweging helpen sowieso om je mentale weerbaarheid te versterken.. En ook niet vergeten dat je ook wel eens bij de pakken mag neerzitten. Soms is het gewoon even zwaar k~t. Vooral lief zijn voor je lichaam en niet te streng.
Herken trouwens wel in het laatste wat je zegt: ik wil wel, maar mijn lichaam niet. Ontspanningsoefeningen willen wel helpen om je meer in contact te brengen met je lichaam. Zodat er balans is en niet steeds in conflict, wat je jezelf vervolgens weer verwijt. Fysiek en mentaal zijn zo sterk verbonden, als je lijf niet doet wat jij wil is dat juist een reden om er naar te luisteren. Veel accepteren, zachtheid etc. Klinkt beetje zweverig maar iets pushen waar jouw lijf van gaat steigeren geeft alleen maar nog meer weerstand en negatieve gevoelens.
Ik ben ook van plan (al heel lang oeps) om te gaan wandelen. De laatste keer dat ik een wandeling maakte kon ik alleen een week bijna niet lopen van de pijn in een knie (was wel 14 km). Dus langzaam opbouwen denk ik. Verder is sporten voor mij vooral een straf. Vroeger niet, toen sportte ik 6 keer per week, maar als je lichaam zo tegenwerkt schiet het niet echt op. En dat laatste klopt ook zeker, maar als ik eraan toegeef wordt het ook niet beter.
Ja ik snap wel goed wat je bedoelt, maar vind het voor mijzelf wel erg lastig om het verschil te ontdekken tussen toch even doorzetten en je daarna beter voelen of dan juist weer te veel doen.
Vervelende situatie... uiteindelijk is positiviteit een mindset. En het voordeel daarvan is dat je het kunt leren. Misschien dat een cursus cognitieve gedragstherapie kan helpen voor het aanleren van helpende gedachtes? De situatie kun je niet (altijd) veranderen, maar gelukkig wel jouw gevoel daarbij.
Ja dat geeft je lichaam perfect aan. Dus dat gaat met vallen en opstaan, ook dat is oké.. En jezelf dus niet straffen met sporten, een blokje om is ook al goed en dan gewoon steeds wat meer. Zelfs dat kan per dag weer verschillend zijn, misschien lukt de ene week 10 km zonder pijn, andere keer 5 km met pijn.. maar niet opgeven en vooral blijven luisteren naar je lijf. Is wel lastig, althans ik herken dat. Je wilt niet te flauw zijn met jezelf maar ik lees in jouw verhaal best veel hardheid. Dat zou je wat meer mogen verzachten, al je kwalen pijn en ongemakken als het ware ‘omarmen’.. dan ga je je mentaal ook fijner voelen want je bent niet meer in gevecht met je lijf..
Ik ga er eens naar kijken. Over het algemeen ben ik eigenlijk wel een positief persoon en tevreden/gelukkig met mijn leven, ik vind het alleen soms heel moeilijk om die instelling te houden als er maar tegenslagen blijven komen zeg maar.
Ja je haalt het er goed uit moet ik zeggen. Ik ga sowieso morgen een stukje wandelen. Had ik mijn moeder al beloofd. Ze is vorige week geopereerd en ziet het nu wel zitten om een stukje met de rolstoel op pad te gaan, dus dubbele motivatie.
Ik herken het stukje pijn hebben, oud voelen door de beperkingen en soms alleen maar binnen willen blijven en niemand zien heel erg. Wat mij hielp om positief te blijven was elke dag aan het eind van de dag 3 dingen opschrijven waarvoor ik wel dankbaar was en waar ik wel blij mee was of blij van werd. En dan proberen elke dag wat nieuws op te schrijven en op momenten van een dipje deze dingen terug te lezen. Wat bij mij ook hielp was sporten. Ondanks de pijn (en artsen die zeiden dat ik dat nooit meer kon) ben ik het toch gaan doen. En toen bleek dat ik het wel kon gaf me dat zo een boost. En ik.hen door het sporten ook liggen huilen van de pijn ik ben blij dat ik toen niet heb opgegeven maar heb doorgezet want na een week of 4 gaf het sporten me echt positieve energie. Het klinkt een beetje zweverig maar ik doe aan kickboxen en voor mijn gevoel kon ik door te stoten en trappen die negatieve energie eruit gooien.
En weet je, soms negatief zijn en balen van dat jou dit is overkomen mag natuurlijk ook he! Het is namelijk ook gewoon kut! Niemand is altijd positief. Als je er maar voor waakt dat dat negatieve niet de overhand neemt en je in zo een dip nog wel positieve dingen kunt zien. En bekijk het stapje voor stapje, eerst medicatie stabiel totdat de buikpijn minder word. Dan als je het leuk vind sporten of wandelen of zwemmen. En dat afvallen ik snap dat je dat graag wilt maar dat zou ik als laatste stap aanpakken als je geen pijn meer hebt en het bewegen allemaal soepen gaat, misschien komt dat dan ook wel vanzelf.
Ja je hebt gelijk. Ik moet het idd ook stapje voor stapje doen, maar zou alleen zo graag een keer wat resultaat zien en ik weet dat het lang kan gaan duren en de meeste tijd kan ik dat accepteren, maar soms dan trek ik het even niet. Dan wil ik gewoon gelijk de energie om dingen met de kinderen te ondernemen of meerdere dagen achter elkaar dingen doen, zonder altijd een of meerdere rustige dagen erachteraan.
Ik ga in elk geval gelijk beginnen met het opschrijven. Goede tip. Kost niet veel moeite en is wel heel effectief denk ik. Ik heb zelf een tijdje aan boksen gedaan, vond ik ook heerlijk, dan ben je echt alles even "kwijt" na die tijd.
Echt ik hoor mezelf praten en denken. En pas als je dat gevoel los kunt laten (dat lukt mij na 10 jaar nog sommige periodes niet) dan ga je het positieve weer voelen en zien. Dus niet balen dat je een paar dagen moet rusten maar blij zijn dat die dag wat leuks doen wel ging. En dat is iets wat je moet leren, dat gaat niet vanzelf maar met vallen en opstaan. En over dat stukje resultaat, je weet waardoor het gewicht komt, wees alsjeblieft daarin niet zo streng voor jezelf.
Als je boksen leuk vind kun je ook kijken of je ergens in huis een bokszak of boksbal kwijt kunt. Trek je elke dag even je handschoenen aan, al is het 10 minuten, en gooi je even je frustraties er op die manier uit. Dan heb je geen drempel van een sportschool. Je doet het niet met doel om af te vallen of fitter te worden, dus daarin kun je jezelf niet teleurstellen. Maar word je er wel fitter door of geeft het je motivatie wat langer of meer te gaan boksen is dat mooi meegenomen.
Dank je! Ik weet dat je gelijk hebt, maar soms lukt het me even niet om het zo te zien. En waar ik mij normaal niks van anderen aantrekt, word ik wel onzeker van opmerkingen als "waar kun jij nu moe van zijn" of " dat is met een pilletje toch zo opgelost". Dan durf ik niks meer te zeggen, waardoor ik weer over mijn grenzen ga.
Goed idee. Dat wil mijn oudste ook al een tijdje en man zei laatst nog dat we de garage ook kunnen inrichten als sportplekje. Dan hoef ik er niet perse uit om te bewegen (al is de buitenlucht natuurlijk wel goed).
Ik kan het nu ook heel goed tegen jou zeggen en adviseren en ik weet ook dat het zo werkt maar het voelen is een ander ding. Daar loop ik zelf ook nog wel tegen aan. En als je lichaam niet meewerkt zitten je gevoel en verstand helaas niet altijd op 1 lijn met elkaar. Daar een balans in vinden is een hele grote stap in de goede richting.
Goed idee van je man, dan kun je samen met zoon misschien wat slaan heb je nog even 1 op 1 tijd met hem ook samen en dat zal je vast ook goed doen. En als het mooier weer word en je mist de buitenlucht en je kan het aan af en toe een wandeling met de jongste buiten?
Ja dat denk ik ook en dat zal wel tijd nosig hebben. Weet van mijn moeder dat zij na 20 jaar nog steeds wel eens schommelt, maar zij kan het wel veel beter aanvoelen.