Hallo ik ben Sandra, 26 jaar oud en heb pas 4 maanden een relatie. Ik ben aan de pil en ben ongewenst zwanger geworden. Ik ben nu 7-8 weken zwanger volgens een echo. Eerst leek het heel duidelijk en was ik van mening dat een abortus de beste optie zou zijn in dit geval. Nadat ik een abortuskliniek had bezocht voor een eerste gesprek sloeg de twijfel enorm toe. De arts ontkrachtte alle argumenten die ik inbracht om voor een abortus te gaan. Ik ben bang dat ik mezelf niet meer in de spiegel aan kan kijken als ik voor abortus zou kiezen, ik vraag me af of ik mezelf kan vergeven. Ik wil later namelijk wel kinderen. De punten die meespelen zijn o.a. Ik heb een koophuis wat genoeg ruim te zou bieden voor een kleine erbij. Ik heb een modaal inkomen en geen schulden. In juli loopt mijn contract af, normaal gesproken zou het contract worden omgezet in een vast contract, maar ik ben me ervan bewust dat er ook een kans is dat ze mijn contract niet verlengen als ik zwanger zou zijn Aan de andere kant wil mijn vriend het kind absoluut niet. Hij is van mening dat een kind twee ouders moeten hebben die bij elkaar samenwonen/trouwen. Dit willen hij en ik op dit moment niet. Hij is 25 jaar oud, woont nog bij zijn moeder en heeft nog nooit enige verantwoordelijkheid gedragen. Hij heeft zelf een vader die hem niet eens erkend heeft, maar heeft wel contact met hem. hij is bang dat we het kindje niet genoeg te bieden hebben. Ook denkt hij dat hij niet met de druk kan omgaan, waardoor de relatie al eerder stopt, dan dat het kind er is. Ik begrijp en respecteer zijn mening, maar ik ben er ook van overtuigd dat we of ik alleen het kind een goede voorzieningen kunnen bieden en genoeg liefde. ook als we uit elkaar zouden gaan. Mijn vriend zegt dat ik voor abortus moet gaan en vindt mijn argument dat ik ben ben dat ik mezelf niet vergeef niet sterk genoeg. In zijn ogen is het kind nog niet kind genoeg. Ik kan niet op voorhand bewijzen dat ik er zelf in de toekomst problemen mee ga krijgen. Moet ik nu al mijn principes en emoties opzij schuiven met het risico dat ik mezelf niet vergeef. Of moet ik hem zeggen dat hij zijn mening bij moet stellen. Wie heeft er in dit soort situaties het meest te zeggen? Als ervoor kies om het kind te houden dan vergal ik zijn leven. Als ik abortus pleeg misschien wel het mijne. Wat denken jullie?
wie in dit geval het meeste te zeggen heeft? jij toch? de kleine zit in jouw buik. en als jij het wilt houden.............. je moet niet iets doen waar je nu al zeker van weet dat je er spijt van krijgt. van harte met je zwangerschap meid! en of de vader het er nu mee eens is of niet, ik heb het idee dat jij het wel heel graag wil houden.
Lijkt mij ook dat jij het voor het zeggen hebt. Hoezo vergal jij zijn leven? Hij heeft toch zelf sex gehad en ook al woont hij nog bij zijn moeder, hij weet wat de consequenties kunnen zijn. Ik vind dat je heel sterk overkomt en volgens mij als het aan jou ligt dan wil je dit kindje ook wel houden. Als je daar echt zo over denkt ben ik echt bang dat je spijt krijgt als je een abortus pleegt. Zo te horen heb je het zelf goed voor elkaar en gaat je kindje niets te kort komen. Als je alleen voor hem voor een abortus kiest, gaat dat je opbreken ben ik bang. Helemaal omdat je zegt dat je wel kinderen wilt in de toekomst.
moeilijk als je plots voor deze keuze komt te staan mijn advies luister enkel naar jezelf. je draagt zoveel positieve punten aan dat ik niet zie waarom het je niet zou lukken. dat je vriend zegt dat het zijn leven zal vergallen........ sorry dit mag geen reden zijn voor abortus. krijg het idee dat jij het niet weg wil laten halen dus als je dat wel doet omdat hij dit wil grootte kans dat je er dan spijt van krijgt want het was dan niet jou keuze, maar opgedrongen door een ander. en ja zit jij met spijt en pijn in je hart en zou dit jullie relatie ten goede komen? mijn inziens niet ga ervoor meid heb je ouders die achter je staan of andere die je steunen in je omgeving? suc6 en hey ik zeg gefeliciteerd met je kleine wondertje!
Bedankt voor jullie reacties. Mijn ouders zijn op vakantie en zijn nog niet op de hoogte. Ik weet dat ik op mijn familie kan steunen. We zijn er altijd voor elkaar. Om mijn gedachten een beetje op een rijtje te kunnen zetten heb ik een goed gesprek gehad met een ex schoonvader en nog steeds een goede raadgever. Zelfs hij wil mij steunen alsof het mijn eigen vader is. Ik weet wat mijn gevoel zegt en dat ik er hoe dan ook niet alleen voor sta. Het blijft echter wel ontzettend pijnlijk om te weten dat mijn vriend er zo op tegen is en mij probeert te overtuigen van mijn ongelijk. Mijn emoties schieten zoveel kanten wat helder denken onmogelijk lijkt te maken.
Hij is van mening dat je als stel samen moet wonen, beide een vaste baan moet hebben, een rijtjeswoning en een stabiele relatie. Ook ik ben voorstander van bovenstaande situatie, maar ik ben ook van mening dat we hier samen naar toe kunnen groeien als we er rustig de tijd voor nemen. Ik wil op dit moment zelf nog niet samenwonen. Daarnaast is het voor hem een grote issue dat zijn relatie met zijn vader zo slecht is. Zijn vader is er vroeger nooit voor hem geweest, werkte 120 uur in de week, ging de hort op wanneer hij dat wilde en kwam zijn afspraken niet na. Hij denkt dat het kind er net als hij onder gaat lijden als er geen happy family is. Hij neemt er geen genoegen mee als hij niet iedere dag bij het kind kan zijn. En hij is van mening dat hij er sowieso helemaal niet klaar voor is. Het voelt voor mij alsof ik verantwoordlijk ben voor meerdere levens. Kies ik ervoor om het kind te houden, dan heeft dat directe gevolgen voor mijn vriend waar hij absoluut niet op zit te wachten. Heb ik het recht om hem met deze gevolgen op te zadelen? Nee ik vind van niet. Aan de andere kant kan hij me ook niet dwingen tot abortus. We staan op dit moment lijnrecht tegenover elkaar en erover praten met elkaar lijkt inmiddels een onmogelijke taak. Ik ben normaal een persoon die graag de middenweg opzoekt, maar deze is er in dit geval niet. Hij vindt dat ik het recht niet heb om het kind te houden, ik vind dat hij het recht niet heeft om mij tot abortus te dwingen. Het kind is van ons samen dus hebben we alletwee recht van spreken.
Ik vind het eerlijk gezegd een heel duidelijk verhaal. Jij bent zwanger en je wilt overduidelijk zelf geen abortus. Sorry maar dan is het toch klaar? Je laat je toch niet dwingen tot een abortus, ookal is het door je vriend? Je vriend heeft een keus. Of bij je blijven en accepteren dat er een baby komt, of bij je weggaan. Ik vind je heel verantwoordelijk en volwassen overkomen, je situatie laat een kind toe en het is (door jou in ieder geval, maar ook door je omgeving) gewenst. Lijkt mij een prima situatie om een kind in op te voeden.
hij vind dat je het recht niet hebt om het kindje te houden? dat heeft niks met rechten te maken, dit kindje zit in jou buik. en hij heeft het recht niet om te zeggen dat je het moet laten weghalen. doe lekker wat jij wilt, het is jou buik, jou kindje. en hij kan er voor kiezen dat het ook zijn kindje is, doet ie dat niet.......... jammer dan.
Volg je gevoel, het is jou lichaam en jou leven. Jij moet voor de rest van je leven, leven met het besluit wat je neemt, en de gevolgen daarvan. Jou hormonen zijn nu aan het veranderen. Hij voelt dat niet en kan dus rationeel besluiten dat hij abortus wil. Jij niet! Er zit natuurlijk een kans in dat als jij besluit het kindje te houden, dat hij bij draait, en er toch als vader kan en wil zijn voor het kindje. Nu is hij nog niet zover omdat er nu nog een keus is. Als straks misschien duidelijk is dat het kindje er komt. Dan kan hij niet anders dan een keus maken er of te zijn, of er niet te zijn. Jij moet, vind ik, je eigen gevoel volgen. Nogmaals het is jou leven, jou lichaam. Jij weet het beste wat je aan kan, en wat kan in jou situatie. Ik sta er ook alleen voor, en met mij gaat het naar omstandigheden prima. Succes met alles, en wat je ook besluit, laat het jouw keus zijn, en niet die van een ander, want daar krijg je hoe dan ook spijt van!
blijkbaar moet je in deze situatie heel goed voor ogen houden dat als jij de keuze maakt om het kind te houden dat jij dan ook de gene bent die er verantwoordelijk voor zal zijn en dat je geen steun zal krijgen van de vader.. als dat je niet beangstigt heb je geen reden om verder te twijfelen
Tja, ik snap het echt niet eerlijk gezegd. Jij wilt geen abortus geef je zelf aan, nou dat is duidelijk dan toch? Daar heeft je vriend zich maar naar te voegen en het beste van te maken. Als hij dat niet wil/kan, pech dan. Er zijn genoeg kinderen opgegroeid in eenoudergezinnen die wel heel gelukkig zijn. Bovendien geef jezelf al aan dat je genoeg mensen om je heen hebt. Denk je ook niet dat jullie relatie bovendien sowieso op de klippen zal lopen als jij een abortus laat doen terwijl je dit eigenlijk niet wilt? Het gaat wel om een mensenleventje, ik ben bang dat je dat jezelf nooit zal vergeven.
Ik denk persoonlijk dat als je wel voor abortus zou gaan jij en je vriend ook niet meer gelukkig zullen zijn. Je zult hem uiteindelijk de schuld gaan geven omdat jij je min of meer gedwongen hebt gevoelt door hem. Het kindje laten weg halen zal verder geen waarde toevoegen aan jullie relatie....het zal het waarschijnlijk alleen maar stuk maken. Tja....het kan natuurlijk ook stuk gaan door dat je voor het kindje kiest. Maar dan is dat niet jou keuze geweest maar dat van hem. Want zoals ik lees wil je je vriend absoluut niet kwijt...maar abortus is ook geen manier om jullie relatie te redden. Neem even wat afstand van elkaar....zet alles op een rijtje voor je. Probeer een beetje naar je toekomst te kijken...met en zonder kindje. Zal je nog in deze relatie zitten als je het wel weg laat halen? Voegt het iets toe en haalt het iets belangerijks weg. Bespreek ook al je gevoelens met je vriend. Vraag hoe hij daarover nadenkt. Ik wens je hoe dan ook veel sterkte met welke keuze je dan ook maakt. Want welke keuze ook...ze hebben allebij gevolgen voor je leven en je toekomst. Liefs Linda
Ik citeer je even... Heb ik het recht om hem met deze gevolgen op te zadelen? Nee ik vind van niet. Maar lieve meid, heeft hij die rechten wel bij jou?
Ik heb opnieuw een gesprek aangevraagd met de arts uit de kliniek. Zij heeft ongetwijfeld vaker begeleidt in dit soort situaties. Ik hoop dat zij hem kan doen laten openstellen voor andere gedachten. Ik weet wat ik wil en hoop dat hij zich erbij neer kan leggen zodat we in ieder geval weer in vrede met elkaar om kunnen gaan, wat zijn keuze daarna dan ook mag zijn. We werken namelijk op dezelfde afdeling, het lijkt hier wel een koude oorlog.
Hey meid, Ik heb je hele verhaal gelezen. Ten eerste het is jou lichaam en jou beslissing . Mijn ervaring is bij twijfel niet doen . Als ik je laatst reactie lees ben je dus van plan de kleine te houden . Gefeliciteerd.. Het argument van je vriend dat het kind nu nog niet echt een kind is vind ik grote onzin . Anders moet je eens op outube gaan zoeken naar filmpje over abortus Dan zie je ook wat er met het kind gebeurd oook met 7 weken zwangerschap . Hard maar wel waar.
poeh, heftige situatie. maar meis, JOUW buik, dus JIJ beslist, hoor! niemand kan je dwingen tot een abortus. en als je vriend je daar wel toe dwingt (want dat zou het dan zijn, toch, want je staat er zelf niet achter), denk je dan echt dat je nog een gezellige relatie met zo iemand wilt/kunt hebben? -ikke persoonlijk niet-. een tweede gesprek kan heus geen kwaad, maar misschien zou je je eerder moeten richten tot het fiom ofzo; die helpen vrouwen in jouw situatie, met een andere oplossing dan abortus. en over je vriends verhaal van 'dat het nu nog niet genoeg kindje is': alles is in aanleg al aanwezig, het hartje klopt en het heeft al armpjes, beentjes, een hoofdje met het begin van hersentjes erin. hoezo geen kindje? onze eerste echo was met een weke of 9, en daar was toch echt duidelijk een heeeeel klein kindje op te zien. misschien dat dat ook nog meeweegt in je beslissing? sterkte, en ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die je willen steunen en helpen. knuf!
De reden wat je vriend opnoemt , daar zou ik nooit abortus voor laten plegen , je kan nu samenwonen , financieel alles op een rijtje hebben getrouwd zijn of wat dan ook maar dat kan een maand later allemaal weg zijn .. dan kan je een kind ook niet zomaar wegdoen omdat de situatie er niet voor is .. daarmee wil ik zeggen nu kan alles stabiel zijn maar dat kan ook van het ene op het andere moment wegvallen .. De situatie waarin jij zit heb ik ook in gezeten en mijn relatie was dus niet stabiel genoeg , ik doe nu alles alleen maar heb er nog geen seconde spijt van gehad .. ben door een heel diep dal gegaan toen ik zwanger was maar het was het dubbel en dwars waard als ik het over zou kunnen doen dan zou ik het niet anders gedaan hebben .. succes met je beslissing maar doe nooit een abortus als je er al een beetje aan twijfelt , en al helemaal niet voor iemand anders ..
Ik heb aan alle bovenstaande reacties niets meer toe te voegen. Je komt over als een stabiele meid die haar zaakjes verder prima op orde heeft met een baan, een huis en een fijne familie. Hij heeft het recht niet om te beslissen over jouw leven en wat er in jou leeft. Ik voel dat je neigt naar het te houden. Als je twijft, dan is er maar 1 optie: het kindje houden. Sterkte!