Dames, hebben jullie dat ook. Dat jullie bang zijn/ waren in het begin van jullie zwangerschap. Durf totaal niet vooruit te denken omdat ik bang ben dat het fout kan gaan. Stel nu alles uit naar volgende week want dan heb ik de 10 weken echo. Herkenen jullie dit?
Ik herken het heel goed zelfs. Ben 1,5 week echt heel ziek geweest. Deed niks anders dan overgeven en was de hele dag door misselijk. Was er zo zat van. En opeens was het over. En nu voel ik me met de dag beter. Aan de ene kant ben ik er natuurlijk heel blij om, maar aan de andere kant vraag ik me ook wel een beetje af of er misschien iets mis zal zijn. Wij hebben woensdag de echo. Daar kijken we natuurlijk ontzettend naar uit. Aan de andere kant durf ik er niet echt naar uit te kijken, omdat ik eerst wil afwachten of alles wel goed is. Ik snap je onzekerheid heel goed en ik hoop dat het niet zo lang meer hoeft te duren voor ons Ik denk dat als alles goed is op de echo, dat het toch wel een stukje gerust stelt.
het is echt maf. Ik heb dat ook met die kwaaltjes. Als ik een dag niet misselijk ben of geen buikpijn heb denk ik. Het zou toch wel goed zijn. Heb ik het wel wil je dat het overgaat. Heb je soms ook van die steken onder in je buik? Of het gevoel dat je een olifant in je buik zit omdat je huid zo strak zit?
Ik had ook totaal geen kwaaltjes. Niet misselijk, geen steken, geen hoofdpijn niets . En check m'n banner . Het is heel spannend of je nou wel of niet iets voelt, maar het hoeft dus niets te betekenen! Veel plezier met jullie echo's!!
Het gevoel dat mijn buik strak staat heb ik zeker..!! Nou moet ik zeggen dat mijn buik ook wel behoorlijk hard groeit. Ik heb er even een foto bij gedaan. De bovenste is van 5 weken en de onderste is van 9 weken (gister). Steken heb ik trouwens niet. Alleen als ik moet niezen heel erg, maar dat zou banden pijn kunnen zijn begreep ik van de verloskundige. Ja het is echt afwachten en ik vind het ook ontzettend spannend. Ik ben wel ontzettend blij dat de misselijkheid wat gezakt is en dat ik eindelijk weet wat kan doen. Ik moest zelf naar de wc met een emmer, zo misselijk. View attachment 133119
Heel herkenbaar hoor! De eerste weken was ik wel blij, maar had in mijn achterhoofd steeds de gedachte 'eerst die echo maar afwachten'. En de dag van de termijnecho was ik echt bang: 'als er maar wat zit en als er maar een kloppend hartje is'. Als alles goed blijkt te zijn, valt er een hoop van je af! In de weken na de termijnecho was ik gericht op 'het eerste trimester doorkomen'. Eenmaal in het tweede trimester leefde ik naar de 20 weken echo toe: 'als er maar geen ernstige afwijkingen worden gevonden'. En als je eenmaal weet dat het okee is, wordt de zorg ook weer wat minder. Wat bij mij wel steeds blijft is het besef dat er nog steeds van alles mis kan gaan. Wat dat betreft mag van mij de uitgerekende datum snel dichterbij komen Het zit niet voortdurend in mijn hoofd hoor, maar sluimert wel ergens op de achtergrond. Vervelend, maar het schijnt normaal te zijn. Wat helpt is de gedachte dat het totaal geen zin heeft om je er druk om te maken, je hebt er toch vrijwel geen invloed op. Dus probeer ik die zorg maar te 'blocken'. Mijn ervaring tot nu toe is gelukkig dat ondanks die 'angst' het toch wel lukt om te genieten, zeker als je zelf wat meer leven gaat voelen en dus 'bewijs' hebt dat alles het nog doet Goodluck met afwachten tot volgende week. Veel plezier bij de echo!
Ik herken het ook... toevallig had ik het er van de week nog met m'n man over. Ik zei tegen hem: Weet je nog dat ik 20 weken geleden compleet in de stress kon raken als m'n borsten even wat minder pijn deden? Ik durfde ook helemaal niet vooruit te kijken en soms moest ik mezelf heel streng toespreken dat ik wel moest genieten en niet alleen zorgen moest maken Het slijt vanzelf, niet van de één op de andere dag maar het wordt minder
Ik was absoluut niet bang, totdat ik op een dag opeens een bloeding kreeg na 13 weken. Sindsdien ben ik wel bang dat er iets mis kan gaan.
Ik ben doodsbang voor de echo van maandag... Ik ben zo bang dat het kindje inmiddels niet meer leeft. En ik zou niet weten hoe ik daar ooit mee zou moeten leven, want ik ben zo gehecht aan dit kleintje.
ik herken het ook. De eerste paar dagen na de test superblij, maar ook een gevoel van ongeloof. Later kwam ook de angst, als het maar goed is. Toen ook wat problemen op het werk gehad. Dan ga je weer lezen en lees je dat stress nog slechter is als roken voor je kindje, dus daar weer zorgen om. Tot de eerste echo met 10 weken. Toen zat ik echt een paar dagen op een roze wolk, totdat ik in het topic van aug. buikjes de een na de andere miskramen voorbij zag komen, toen weer de onzekerheid, want ik was immers nog niet de 12 weken grens gepasseerd. Dit is blijven sluimeren tot de volgende afspraak afgelopen maandag. Toen weer een echo gehad. Weer de bevestiging dat het leeft, en alles was goed. Goed gegroeit enz. Dat stelt me wel weer gerust. Nu ook lekker aan het rondneuzen voor babykamertjes en behangetjes. Kan ook niet wachten tot ik de baby kan voelen. dan krijg je vanzelf steeds de bevestiging. Dat lijkt me wel prettig. eerst maar eens de volgnede 5 weken afwachten dan de 20 weken echo. Ook dat vindt ik wel erg spannend moet ik zeggen.
Ik had het ook hoor.....helemaal omdat ik vorig jaar januari een miskraam heb gehad met 7 weken....... In mei kwam ik erachter dat ik weer zwanger en jeetje wat zat ik in de stress, kon er gewoon niet van eten. Met 9 weken kreeg ik een echo omdat we niet wisten hoever ik was, wat was ik nerveus voor die echo. We zagen een mooi hartje kloppen en ik begon gelijk te huilen, 3 weken daarna de 12 weken echo gehad maar was ook wer nerveus. Dacht dat de bangheid wel weg zou zijn na de 12 weken echo maar de bangheid is bij mij heel de zwangerschap gebleven. Natuurlijk bij de 20 weken echo omdat ze dan veel dingen kunnen zien....dan kreeg ik het moment dat ik de kleine ging voelen en vond het dan weer eng als ik haar niet zoveel gevoeld had. Ik heb wel genoten van m'n zwangerschap hoor en het is niet zo dat ik iedere dag bang was maar af en toe spookte er wel wat door m;n hoofd. Ik heb nu een meisje van 7 weken en wat zijn we blij met haar. Nou denk ik dat ik het bij een volgende zwangerschap ook zou hebben hoor. Probeer er wel van te genieten hoor!!
Ik heb die angst ook. Een jaar geleden hadden we een MK dus die angst is er zeker maar toch proberen we er van te genieten. Ik kijk wel uit naar de eerste echo al zal dat niet alle angst wegnemen. Ik denk dat dat pas vanaf de 20 weken echo wat zal afnemen.
Pff gelukkig dat iedereen er eigenlijk last van heeft. Ben ook zo bijgelovig als wat. Ben bang als ik het al aan iemand vertel dat het mis gaat. Slaat nergens op ik weet het. Maar wat tussen je oren zit........ any way. Ik durf pas dingen te kopen na de 12 weken. Dus over drie weken ga ik los!
Heel erg herkenbaar. Eerst de eerste echo en een dikke opluchting toen we het hartje zagen kloppen en de uk al zagen bewegen. Toen kwam de stress van de 20 weken echo, als alles maar goed is. Denk dat als dit goed is (duim, duim) dat ik begin te stressen voor de volgende stap
hey, ik herken het inderdaad heel goed, heb eerder 2 miskramen gehad, en deze zwangerschap was ik dus ook heel bang, kwam er met 5 weken achter, elke morgen voelen of mijn borsten nog zeer doen en hopen dat de echo steeds dichterbij komt. nu met 13 weken een screening laten doen en alles gaat goed, kan nu eindelijk rustig genieten. dus het is heel normaal.. probeer maar zo veel mogelijk te genieten