Mijn schoonzus heeft begin dit jaar een miskraam gehad met 13 weken. Zelf noemt en ziet ze het als een vroeggeboorte. Ik zie het als een miskraam maar goed ieder heeft z'n eigen gevoelens erbij. Ik vind persoonlijk dat ze er lang in blijft hangen. Ze gaat voor mijn gevoel niet echt door met haar leven. Soms als ik haar aan de telefoon heb dan is er wel wat voorgevallen bij haar waardoor ze emotioneel word en moet huilen. Laatst vertelde ze dat ze bij een pashokje stond te wachten en dat het vrij druk was. 2 vrouwen voor haar grapte erover dat ze ook konden gaan passen bij de positiemode afdeling en net konden doen of ze zwanger waren. Goed snap dat het op het moment miss wat harder aankomt maar zij ging dus huilen in de winkel zei ze. Ik ben zelf met 20 weken m'n dochter verloren dus weet wel waar ik over praat als het gaat om verlies. Snap ook dat iedereen er anders over denkt en er andere gevoelens bij heeft. Maar nu had ze tegen mijn man gezegt dat ze moeite met me heeft omdat ik haar gister niet heb gebeld want toen was haar uitgerekende datum. Van de week heeft ze het er wel over gehad maar ik ben het vergeten en zou ook niet eens weten wat ik moet zeggen. Eerlijk gezegt snap ik ook niet waarom ik haar zou moeten bellen. De laatste paar weken zijn er een aantal dingen voorgevallen wat hier niks mee te maken heeft waardoor ik het even met haar heb gehad. Eerlijk gezegd heb ik ook zoiets van ik zou niet weten waarom ik zou bellen. Een uitgerekende datum betekend niet dat het kindje dan ook geboren zou worden. Toen mijn uitgerekende datum was heb ik er zelf wel bij stil gestaan maar dat hoeft van mij geen ander te doen. Wat zouden jullie doen?
Eerlijk. Proef weinig begrip voor voor je schoonzusje. Dat bellen daar kan ik geen oordeel over geven en of het nu een vroeggeboorten is of mk als zij het een vroeggeboorten vind is dat haar goed recht. Te lang in blijven hangen ze is nog aan het rouwen en iedereen rouwt op zijn of haar manier. Laat haar in haar waarden en ik weet niet eens wat een mk is niet mee gemaakt maar begrip kent soms geen tijd.
Jij bent weer anders dan je schoonzus. Iedereen verwerkt het anders. Misschien doe jij het in stilte en zij wilt een luistert oor en een schouder. Te lang in blijven hangen? Dat is voor iedereen anders. Jij ziet het van een andere kant en zij beleefd en ervaart alles op een andere manier dan wat jij zou doen.
Ik vind 13 weken vrij laat. Vooral de "mijlpaal" ben je voorbij. T heeft geleefd, bewogen, t hartje klopte.. Alles zat erop en eraan.. Ik heb nooit een miskraam hoeven meemaken. 1x zwanger geweest en is goedgegaan maar ik kan me goed voorstellen hoe verdrietig je bent als t wel gebeurt. Je droom en fantasie, boem klap weg. Misschien zit r ook wel meer dwars? Lukt t niet meer om opnieuw zwanger te raken? Ik vind je best hard tegenover iemand die haar gevoelens met jou durft te delen.
Tja...ieder heeft zo zijn of haar eigen verdriet....daar kan je nooit over oordelen ook al heb je het zelf meegemaakt. Verdriet is verdriet. Ik zou alsnog bellen en eerlijk zijn. Je excuses aanbieden dat je er die dag niet bij stil hebt gestaan. Als je weet dat het voor haar veel betekent, is het kleine moeite toch.
Ik sluit me helemaal aan bij mumija. Als je weet dat het voor haar zoveel betekent, dat is het toch een kleine moeite om te bellen en je te excuseren. Gewoon zeggen dat je niet goed wist wat te zeggen en daarom maar niet belde maar wel aan haar dacht. Iedereen gaat anders om met verdriet. Dat is een feit maar ook een recht... Ik heb het jammer genoeg zelf een aantal keer moeten ervaren (o.a. ook op de termijn van je schoonzusje) en vind dat je nogal radicaal reageert. Misschien net omdat je zelf een heftige ervaring hebt meegemaakt?
Ik snap dat je t moeilijk vind. Zeker omdat je weet hoe het is. Maar ze reageert duidelijk anders dan hij, en dat mag. Dat je haar niet gebeld hebt snap ik, vind ook niet dat je dat had moeten doen. Jij kan niet weten dat dat belangrijk is voor haar. Vind daarom ook niet dat ze dat kan verwachten van je. Zou daar dus verder niets mee doen, maar wel in algemeen meer begrip tonen of eens aan haar vragen hoe het kot dat het nog zoveel met haar doet. Geen idee hoe je dat op de juiste manier moet aan kaarten maar toch.
Met 13 weken zit er een compleet kindje, wat alleen nog maar hoeft te groeien. Het hartje klopte, het bewoog, alles zit er al op en aan. Verdriet kan je geen maat of termijn aan ophangen, dat is voor iedereen anders. Ik zou mijn excuses aanbieden dat je de uitgerekende datum bent vergeten. Ik kan mij namelijk goed voorstellen dat dit een moeilijke dag voor haar was. Ik lees in je post dat je het allemaal niet echt begrijpt, maar desondanks zou ik wel proberen om begrip op te brengen
Hoe heeft de schoonzus op jou verlies gereageerd? Ik proef een beetje wraak, jaloezie in je stukje. Kan heel goed dat ik t fout heb! Bedoel t ook echt niet kwaad! Je schoonzus vraagt hiermee "aandacht" die jij niet hoefde om het te verwerken. Misschien zie je nu in dat je t toch fijn had gevonden als die mensen ook aan jou dachten op de uitgerekende datum? En daarmee draai je je gevoel om dat je vind dat je schoonzus zich aansteld terwijl jij een kindje verloren bent want ouder was? Nogmaals dit gevoel heb ik...en dat is ook echt niet erg als je dit gevoel hebt maar je moet t wel gaan inzien en ook dat mensen overal anders op reageren.
Het eerste wat je typt is dat JIJ het als een miskraam ziet en zij als een vroeggeboorte, wat maakt het uit hoe jij het ziet??
Ik denk dat het voor je schoonzus erg moeilijk is om nog steeds niet zwanger te zijn na haar miskraam. Was ze al weer zwanger geweest, had ze nu waarschijnlijk minder stil gestaan bij de baby die ze heeft verloren. In ieder geval was het verdriet minder scherp geweest. Ze staat nog steeds met lege handen. Beetje meer inlevingsvermogen van jouw kant had best gemogen. Ik heb een miskraam gehad met 7 weken. Een halve dag weeën gehad en vervolgens viel alles er uit en had ik het in mijn handen. Voor mij een hele heftige ervaring.....net als mijn 2 bevallingen. Heb dit echt moeten verwerken.
Wat verdrietig voor je schoonzus dat ze dr kindje heeft moeten verliezen en wat goed dat ze het uitspreekt als ze ergens door gekwetst wordt. Ik vind je reactie egoïstisch en van weinig empathie getuigen. Wat jij voelt bij dit verlies is totaal niet belangrijk en dat jij dat wel vindt zegt een heleboel. Hoe durf jij voor een ander te bepalen hoe ze moet rouwen en hoe lang ze dat mag doen?!
Het gaat er toch om hoe zij het voelt en niet hoe/wat jij het vind? Ik proef in je berichtje een beetje alsof je vind dat ze zich niet moet aanstellen omdat het jij je kindje later bent verloren en dat erger is... (Zo komt het bij mij althans over) feit blijft alleen wel dat jullie beide een kindje zijn verloren, beide na de zogenoemde 'risico periode' dat jullie beleving daarin anders is, maakt daar geen verschil in... Het blijft heftig. Ik denk dat je schoonzusje juist verwacht had bij jouw haar verhaal te kunnen doen omdat jij ook je kindje bent verloren. En juist bij jouw op begrip voor haar verdriet te krijgen.
Je mag best denken hoe je hierover denkt maar zou wat voorzichter zijn in het uitspreken hiervan. Je zou d'r kunnen bellen of langs kunnen gaan om te zeggen dat je niet gebeld hebt omdat je niet bij de datum stil gestaan hebt en je niet wist dat dit belangrijk voor haar was, je kan ook best zeggen dat jij hier anders instaat maar zou haar wel de ruimte geven haar verhaal te doen...beetje begrip tonen doet vaak wonderen
Ik snap je gevoel! Er zijn mensen die oppakken, hun zegeningen tellen en doorgaan en er zijn mensen die rouwen, rouwen en nog eens rouwen. Zelf ben ik van de eerste soort. Merk dat ik er ook vaak tegenaan loop als mensen ergens in blijven "hangen". Mensen die zich bij alles door hun verdriet laten lijden. Maar zoals hier al besproken is er bij rouwen geen goed/slecht, alleen het verdriet telt.
Je kunt je eigen gevoel niet als maatstaf gebruiken voor de rest van de wereld. Ik heb ook een aantal miskramen gehad. Bij mij heeft het veel gescheeld dat ik: - Na de eerste al heel snel weer zwanger was - Bij de tweede al een gezonde zoon had - Na de derde ook weer snel zwanger was Voor MIJ waren dit verzachtende omstandigheden. Maar dat hoeft ook niet voor iedereen zijn. Ik zie dat je zelf ook zwanger bent en bijna uitgerekend bent. Je was al zwanger toen zij haar miskraam kreeg? Lijkt me ook heel moeilijk voor haar. Zij is niet weer zwanger inmiddels? Wat al eerder gezegd is: Bel haar of spreek wat af en onderken haar gevoel. Als je iemand die rouwt het gevoel geeft dat ze zich aanstellen, kan dat best wel eens de doodsteek van de relatie zijn.
Ik vind dat je weinig begrip hebt voor je schoonzusje. Als je wist dat het veel voor haar betekende was het een kleine moeite geweest om even te bellen. Je.eigen verdriet is geen maatstaaf voor haar verdriet. Dat jij vind dat ze er lang in blijft hangen is prima maar wees aub een beetje voorzichtig met je woorden. Komt namelijk erg hard over en niet erg aardig. .zou haar opbellen en dit bespreken iniedergeval niet niets zeggen.
Zou haar gewoon even bellen... wat heb je aan al die narigheid en ik denk dat iedereen wel eens iets verkeerd zegt of verkeerd denkt... wat geeft het steun elkaar gewoon jij bent zelf ook bijna uitgerekend misschien heb je haar later ook wel nodig...
Sorry maar ik vind je echt onaardig! Ik was precies zo toen ik nog geen miskraam had gehad en inmiddels weet ik beter ookal was ik 7 wkn zwanger! Tot aan mijn uitgerekende datum heb ik het moeilijk gehad en niemand heeft mij gebeld, dat hoefde ook niet, zoals wij samen er maar aan dachten. Na die datum kon ik het loslaten! Rouwen is voor iedereen anders, laat iemand aub in zijn of haar waarde, je hoeft er niet in mee te gaan.